پیکرت توو قتلگاه - غرق خونه روی زمین
وایِ من که نیزه ها - میرن بالا میان پایین
خونیه حسین سر تا پات
ای فدای اشکِ چشمات
رو زمین صحرا نیست جات ؛ واویلا واویلا
واویلا واویلا واویلا ...
جون دادم تا پا گذاشت - رو سینه ی مُطَهرت
کهنه خنجر و می‌زد - وحشیانه به حنجرت
نیزه با تنت درگیره
خواهرت داره می میره
مونده به تن تو خیره ؛ واویلا واویلا
واویلا واویلا واویلا ...
هرکی می‌رسه بهت - ساده ازت نمی‌گذره
زخمای رو پیکرت - با یه لشکر برابره!
زیر دست و پا قرآنه
دشمنت مگه انسانه
کُشتنت چه بی رحمانه ؛ واویلا واویلا
واویلا واویلا واویلا ...
- پنج شنبه
- 27
- مهر
- 1402
- ساعت
- 10:57
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
بهمن عظیمی
ارسال دیدگاه