مرد اگر خانه به گلزار جهان برگیرد
 دل او، باز هوای سر و همسر گیرد
گر چه فرزند، عزیزست چه دختر چه پسر
 بیشتر مهر پدر جانب دختر گیرد
بارها گفت نبی: فاطمه چون جان من ست
 که گمان داشت کسی جان پیمبر گیرد؟!
بارها گفت که آزار وی، آزار من ست
 کاش می‏بود که گفتار خود از سر گیرد
کاش می‏بود در آن کوچه، نبی تا که مگر
 راه بر قاتل دختر، پی کیفر گیرد
کاش می‏بود که از خادمه‏ی دختر خویش
 خبری از سبب سوختن در گیرد
کاش می‏بود پیمبر که ز اسما پرسد
 که: چرا دختر من روی ز همسر گیرد؟!
کاش می‏بود که آن شب، جسد فاطمه را
 گاه بر دوش علی، گاه پیمبر گیرد
کاش می‏بود در آن شام غریبان که به دست
 اشک غربت مگر از چهره‏ی حیدر گیرد
کاش می‏بود که اطفال یتیم او را
 بدهد تسلیت و بوسد و در برگیرد
کاش می‏بود در آن نیمه‏ی شب ها، که حسین
 خیزد از خواب و بهانه پی مادر گیرد
چه غم از وحشت فرداست؟ که (آواره‏ی) او
 دامن فاطمه را در صف محشر گیرد
شاعر : مهدی تجبی همدانی