دشمن شکسته از کین هم بال هم پرم را
در آشیانه کشتند یارب کبوترم را
بی یار و غمگسارم گردیده گریه کارم
هرشب روم گذارم بر تربتش سرم را
آنقدر بعد زهرا شدم غریب وتنهاه
گویم به چاه شبها غم های خاطرم را
می خواست تا نبینم من جای تازیانه
گفتا علی بده غسل شبانه پیکرم را
که دیده باغبانی جز من که در جوانی
شبانه دفن کردم لاله پرپرم را
روزی که بین دشمن یاری نبود بر من
دیدم به خاک کوچه یگانه یاورم را
من قهرمان خیبر بودم ولی زکینه
بستند به بازوی او مدال خیبرم را
این درد با که گویم شد مرگ آرزویم
در کوچه پیش رویم زدند همسرم را
می گفت حسن به افغان بشتاب ای پدرجان
که قنفذ و مغیره کشتند مادرم را
شاعر : حسین میرزایی