بي تو هيهات زمين ميل ِ بهاري بكُنَد
يا كه شمس و قمرش ليل و نهاري بكُنَد
روز ِ محشر همه را خاك نشين كرده خدا
تا فقط فاطمه اش ناقه سواري بكُنَد
به فُلاني و فُلاني و فُلان گفتي: نَه
تا علي از تو فقط خواستگاري بكُنَد

آنقَدَر خواسته ات را به كسي دَم نزدي
كه علي مانده برايِ تو چه كاري بكُنَد
بعدِ نُه سال چه گفتي كه علي غمگين است؟!
چه سبب شد كه علي فكر عَماري بكُنَد
 خط بكش دور ِ سفر را و بمان پيش علي
بنْگَر اين ديده يِ تر را و بمان پيش علي
گاهي يك حرف به دريا سخني مي ارزد
آنچنان كه لبِ بلبل به چمن مي ارزد
گاهي اوقات ميانِ ستم ِ فاصله ها
بردنِ نام ِ محمد به قرن مي ارزد
پشتِ هر وصل ِ نِكو در به دري خوابيده
پس به امّيد لقا، تركِ وطن مي ارزد
سر ِ سائيده به خاك كفِ پايِ زهراست...
...آن سري را كه مَثَل گفته به تن مي ارزد
در بهشتي كه فقط ميوه يِ فصلش سيب است
كيسه برداشتن و پرسه زدن مي ارزد
راهِ دوري نَرَوَد فاطمه جان گاه گهي
يك دو تا قاچ از آن سيب به ما هم بدهي
سر به جز زير ِ سراي تو وبال است وبال
نوكري جز به نگاه تو محال است محال
وقتي اعجاز كند خاكِ سر ِ چادر ِ تو
خاكِ پايِ تو شدن اوج كمال است كمال
سينه ات سينه يِ سيناي رسول است و بر او
بوسه بر سينه ي تو طبق روال است روال
آتش ِ دوزخ اگر بر تو حرام است حرام
آتش ِ عشق تو بر شيعه حلال است حلال
بس كه اوصاف تو پُر كرده همه دنيا را
اين براي همه ي دَهر سؤال است سؤال
كه تو رَبّي؟! ملكي؟! انسيه اي؟! حورايي؟!
تو رسولُ اللَهي يا حيدري يا زهرايي؟!
تو رسيدي و جهان آينه بندان شد و بعد
پَر ِ جبريل پُر از كوثر ِ قرآن شد و بعد
به خديجه خبر ِ آمدنت را دادند
ميزبانِ تو سر ِ خوانِ تو مهمان شد و بعد
مادر ِ عالم و آدم شدي و با قَدَمَت
شجره طيبه از ميوه فراوان شد و بعد
پس از آني كه جهان مزرعه ي طوبا شد
نوه ي پنجم تو وارد ايران شد و بعد
شهر و آباديِ ما عطر ِ خوش ِ پاي گرفت
شهر و آباديِ ما يكسره سلمان شد و بعد
اينچنين مكتبِ ما مكتبِ ايماني شد
قوم ِ ما جيره خور ِ شاهِ خراساني شد
سر ِ سجاده نگاهِ تو قمر ميسازد
اشك ميريزي و چشم ِ تو گوهر ميسازد
هر قنوتي كه تو در نافله ها ميگيري
از شبِ تار ِ علي صبح ِ ظفر ميسازد
در دلِ خانه فقط نيمه نگاهت نفس است
فضه يِ خادمه را معجزه گر ميسازد
هركجا دور ِ سر ِ شيعه بلا ميگردد
گوشه يِ چادر ِ تو دفع ِ خطر ميسازد
لذتِ پر زدنِ سويِ شما را دارد
به مَذاق ِ دلِ ما روضه اگر ميسازد
مادري كردي و در روضه صدايم كردي
سر ِ سجاده نشستي و دعايم كردي
بي تو هيهات زمين ميل ِ بهاري بكُنَد
يا كه شمس و قمرش ليل و نهاري بكُنَد
روز ِ محشر همه را خاك نشين كرده خدا
تا فقط فاطمه اش ناقه سواري بكُنَد
به فُلاني و فُلاني و فُلان گفتي: نَه
تا علي از تو فقط خواستگاري بكُنَد
آنقَدَر خواسته ات را به كسي دَم نزدي
كه علي مانده برايِ تو چه كاري بكُنَد
بعدِ نُه سال چه گفتي كه علي غمگين است؟!
چه سبب شد كه علي فكر عَماري بكُنَد
خط بكش دور ِ سفر را و بمان پيش علي
بنْگَر اين ديده يِ تر را و بمان پيش علي
صحبت از هرچه كه خواهي بكن از رفتن نَه
پيش ِ چشم ِ نگرانِ همه جان كندن نَه
گفته ام تا بنويسند سر ِ كوچه دگر
سَدِّ معبر جلويِ مادر ِ آبستن نَه
چند روز است كه دلشوره به زينب دادي
پنج سالش شده پس پيرُهن آوردن نَه
بين ِ گودال زماني كه حسين افتاده
تو سراسيمه بيا و بگو از گردَن نَه...
چكمه و سينه و زخم ِ پسر زهرا نَه
تبر و ساقه يِ خشكيده يِ يك گلشن نَه
قتلوكَ ، ذبحوكَ ، پسر ِ بي كفنم
عرفوكَ ، فضلوكَ ، شهِ خونين دهنم
شاعر : حسين قربانچه
منبع: مذهبیون