یکی به روز ازل نغمه ای خدایی زد

بدان دو لعل گرامش عجب ندایی زد

چو این دل سیهم دست رحمتش را دید

ز مهر و از کرمش بر سرش گدایی زد

از این دیار فسونی چه شکوه ها دارم

که بین لیلی و مجنون چرا جدایی زد

دلم به غمزه ای از او بشد پریشان حال

ولی امید رخش خود چه شانه هایی زد

دلم گرفت و به خود پیشه ی خموشی کرد

نوای دلبرت ای دل به دل صفایی زد

هر آنچه داری ((امین)) چون گلی به پایش ریز

 که خالقش به سرش تاج پادشاهی زد

شاعر : امین مقامی