ای که همیشه گوش دهی بر دعای من
دل می دهی به نغمه یا ربنای من
فهمیده ام که با همه عالم غریبه ام
فهمیده ام دگر که تویی آشنای من
تو رب عالمی و من عبد گناه کار
می آید از تو حرف زدن بر کجای من؟!
در روزگار معصیت آخرالزمان
شکرت خدا به کوی تو باز است پای من
این گونه ام مبین که گرفتار غفلتم
من دوست دارمت به خدا ای خدای من
از هیچ کس به جز تو ندارم من انتظار
بر دست های توست فقط چشم های من
تنها بلا که نیست فقط سیل و زلزله
فقدان یاد توست که باشد بلای من
کاری نکرده ام به تو نزدیک تر شوم
دارد تمام می شود این ماه وای من!
دارد که جمع می شود این سفره ات ولی
تازه ببین که باز شده اشتهای من
یک ذره دست و پا زدنم را نگاه کن
ای کشتی نجات من و ناخدای من
یک عمر بنده تو نبودم عجیب نیست
پیشت اگر که رنگ ندارد حنای من

شاعر : مهرداد مهرابی