بروی دوش فکندی چو گیسوان سیاه‏
اسیر حلقه‏ی زلف تو شد، عقول و نفوس‏
به دور حلقه‏ی زلفت عقول، سرگردان‏
همت به چاه زنخدان، هزار دل محبوس‏
به یاد قد تو، قد قامت الصلوة  حرم‏
به وصف روی تو، در دیر، نغمه‏ی ناقوس
به بوستان صباحت میان ماهرخان‏
خرام خوش، که تو را هست جلوه‏ی طاووس‏
چو ذره‏ام به حقارت مبین، که داد تو را
برم به درگه سلطان دین و شمس شموس‏
امام مرتضوی مهر آیت رضوی‏
که ملک راست خداوند و عدل را ناموس
اگر چه واسطه‏ی فیض، عقل  فعال است‏
ولی عقول ازو کرده، اکتساب دروس‏
ز جود او که سراچشمه‏ی وجود بود
ز خجلتش همه جوی است، آب اقیانوس‏
کمال نفس و هدایت، مجوز رسطالیس
شفای درد ضلالت، مجوز جالینوس
که علم و حکمت و دانش، در این دراست و سرای‏
حیات روح، در انفاس این بزرگ نفوس‏
بیا به طوس که باب سعادت است و مراد
مراد اگر طلبی، خواه ز آستانه‏ی طوس‏
حریم زاده‏ی موسی ببین و خلد برین‏
که قصر خلد در آیینه‏اش فکنده جلوس‏
عکوس  خلد برین است یا تجلی عرش‏
تبارک الله سبحان ربنا القدوس
نهند بس که بر این آستانه، شاهان سر
نگار نقش جبین است و رسم خد  و رؤس‏
بیا ببوس در نقره‏ای که حلقه‏ی آن‏
به در اشک مرصع  بود، چو عقد عروس‏
درخت عمر، برش در حضور حضرت اوست‏
اگر بری نبری، جای حسرت است و فسوس
علی الخصوص در این موقع همایون‏فر
که روز مولد شاه و امام راست جلوس‏
سروش غیب ز یثرب چه خوش بشارت داد
که رخ نهاد به گیتی، خدیو  خسرو طوس‏
دو چشم نجمه  از این نجم سعد، روشن باد
که از صحیفه‏ی گیتی زدود، نقش نحوس
مؤید است و مسدد  به فیض روح قدس‏
کز آنچه لایق او نیست داردش محروس
هزار ناز کند، آیتی ز بندگیش‏
به تخت و تاج جم  و بارگاه کیکاووس

شاعر : آیت الله بیرجندی