وقتی تو را به معرکة غم می­آوَرَد
شمشیرها مقابلِ تو کم می­آوَرَد
 همدردی­ات برای پدر اوجِ غربت است
فریادِ بغض های تو ماتم می­آورد
آبی کنارِ کعبة چشم­ات روانه شد
غبطه برایِ کوثر و زمزم می­آورد
هق هق کنان به تشنگی­ات چشمِ آسمان
بارانی از ترنّم شبنم می­آورد
گل بوسه­های تشنه تر از اشک­های تو
بر داغِ گریه­هایِ تو مرهم می­آورد
در قحط سالِ عاطفه تیرِ سه جرعه­ای
از مشکِ پاره آب فراهم می­آورد
بر تیرِ پر گرفته که هجمِ فضا شکافت
لبخندِ تو مصیبت اعظم می آورد

شاعر : غلامرضا رهنمایی قراملکی