آقاجونم کجایی کربلایی

هلاکم که تو روضه مون بیایی

روضه ی اون یتیمی که می گفت عمو تاج سرم

نامه ی بابامو ببین بابام اجازه داده که منم برم

------

رخ عیان کرد و باز غوغا شد

آسمان هم به پیش او پاشد

نسبی از کریم ها دارد

از همان کودکیش آقا شد

سیزده سال زندگی کرد و

همه ی اعتبار دنیا شد

با ابالفضل بودنش این شد

شکل رزمش شبیه سقا شد

با عمو بود و از همان اول

در دلش شور کربلا جا شد

بعد از این که حسن ز دنیا رفت

همه ی دل خوشی مولا شد

شال سبزی ست دور گردن او

حسن کربلا چه رعنا شد

دل به دریا زده ست همچون رود

یادگار یل جمل کش بود

بغض او در گلوش پنهان بود

چشم او آسمان باران بود

زیر پا فرشی از پر جبریل

روی سر دست نجمه قرآن بود

از عمو رخصت نبرد گرفت

چشم او چون عموش گریان بود

همه جا گرد و خاک اما باز

پسر مجتبی نمایان بود