اي دوست بيا كه باب رحمت اين جاست
مارا ز خدا كمال نعمت اين جاست

خواهي كه نظر كني به فردوس بيا
چون روضه ای از رياض جنت اين جاست

عشقت به خدا معجز عيسائي داشت
از روز ازل جذبه و گيرائي داشت

وقتي به ضريح تو نگاهم افتاد
چون پنجه آفتاب زيبائي داشت

سر چشمه پاك آبرو را ديدم
گنجينه اي از راز مگو را ديدم

از روزنهٔ پنجرهٔ فولادت
من باغ بهشتِ آرزو را ديدم

از باده عشق تا سبويم دادي
چون باد صبا راه به كويم دادي

اي شمس شموس از ازل تا به ابد
ممنون توام كه آبرويم دادي

ما دست به دامن تو انداخته ايم
در مهر و تولاي تو دل باخته ايم

با آن كه هميشه هم جوارت بوديم
افسوس تو را هنوز نشناخته ايم

يك لحظه مرا جدا ز درگاه مكن
دل را تو گرفتار غم و آه مكن

از پنجرهٔ ضريح خود دست مرا
سوگند به فاطمه كه كوتاه مكن

شاعر : استاد سید هاشم وفایی