ای ماه تنزل ملائک! بدرود
نور ملکوتِ جان سالک! بدرود

ای خواهش عارفان، بهار قرآن!
ای مطلع فجر «َامرِ رَبِّک»! بدرود
***
ما را به تبسم دعا بردی تو
تا روشنی فرشته‌ها بردی تو

ما را ز فریب اهرمن کوچاندی
تا حضرت دوست، تا خدا بردی تو
***
ای ماه عزیز! حق نگهدارت باد
خورشید، فدای چشم بیدارت باد

ای لیلۀ قدر! در دل بیداران
تا صبح وصال، شوق دیدارت باد
***
ای فرصت ناب عشق‌بازی با او
تفسیر فصیح آیه " الّا هو "

حقا که فراق جانگدازی داری
ای ماه عزیز! مژدۀ وصل‌ات کو؟!
***
ای سورۀ دل‌نواز! نشناختمت
ای مایۀ سوز و ساز! نشناختمت

سی روز شکوه «رَبَّنَا» را دیدم
یک ماه گذشت و باز نشناختمت!
***
یک ماه، فرشته همنشین ما بود
آیینه و نور، سرزمینِ ما بود

از خویش تهی و از خدا پُر بودیم
اخلاص، رفیق نازنین ما بود
***
سی روز تمام، با خدا خوش بودیم
با شوق تبسم دعا، خوش بودیم

در لیلۀ قدر، زیر سقف توبه
با هلهلۀ فرشته‌ها خوش بودیم
***
سی روز به شهر جان غزل‌خوان گشتم
دنبال ظهور نور انسان گشتم

در ظلمت جسم، من پریشان بودم
در پرتو روزه، من پری شان گشتم
***
سی روز خدا ز بام و در گل می‌ریخت
با دست فرشته، در گذر گل می‌ریخت

با تکیه کلام: "من تو را بخشیدم"
از باغ تبسم سحر گل می‌ریخت
***
یک ماه تمام، بندگی می‌کردیم
افطار و سحر، پرندگی می‌کردیم

بر سفرۀ نور، معرفت می‌خوردیم
با روزی روزه ، زندگی می‌کردیم
***
در لیلۀ قدر، بیکران را دیدیم
در جسم زمین، نزول جان را دیدیم

با چشم فرشته سی بهارستان از-
زیبایی ماه رمضان را دیدیم
***
با ظلمت نَفس، با هوس جنگیدی
با هر چه که «من»، نَفس نَفس جنگیدی

سی روز تو آسمان تبسم کردی
ای روح پرنده! با قفس جنگیدی
***
"هو" گفتم و جانِ من شد از تن خالی
از حیلۀ رنگ رنگ دشمن خالی

سی روز فضای سینه پر شد از دوست
از همهمه و هی هی «من، من » خالی
***
در ماه خدا، خانه تکانی کردیم
همپای فرشته، مهربانی کردیم

جان را که اسیر تخته‌بند تن بود
در فرصت روزه، آسمانی کردیم
***
بر سفرۀ روزه، ما مُکرم گشتیم
در خلوت انسِ دوست، مَحرم گشتیم

از دخمۀ نَفس، سر برون آوردیم
در مکتب صبر روزه، آدم گشتیم
***
بیداری ماه رمضان رفت، دریغ
این آینه از دست جهان رفت، دریغ

جان بود به جسم مُردۀ این دنیا
ای دلشدگان! جان جهان رفت، دریغ

شاعر : رضا اسماعیلی