روزٍِ دور از معصیت عید است چون نوروزها
مثل پائیز است بی عشق و محبت روزها

در هیاهوی گذشت سال سال عمر خویش
کاش وقتی هم برایت می نهادم روز ها

با تهی دستی چه غم دارم تو را دارم اگر
حسرتی دارند بر من کل زر اندوزها

نامت آمد طبع من گل کرد و نطقم باز شد
برتری ای ماهم از کلِ جهان افروزها

پاک کن از ذهن خود کل بدی های مرا
تا بسوزند از حسادت جمله کینه توز ها

دور از چشمان دلجوی تو شادی نیست نیست
خنده ام هم کم نکرد از زخم سینه سوزها

هفت شهر عشق را عطار رفت و مانده در
اولین کوچه «رئوفی» مثل نو آموز ها