بند اول
بهشت روی زمین مشهدالرضا شده است
کبوتر دل من در حرم رها شده‌است
تمام قبله‌ی حاجات،پنجره فولاد
مس وجود من از یک نظر طلا شده است
جواز و اذن دخول حرم ز باب جواد
ثواب زائر این بارگه خدا شده است
به پیشواز مسافر رسد امام رئوف
نیآمده به زیارت ز ره،رضا شده است
نمیرود به وطن دست خالی از اینجا
هر آنکسی که بیاید ز در رضا شده است

اگر که قیمتیم زائر شما شده‌ام
ز کودکی به غم عشق مبتلا شده‌ام

بند دوم
امیر کشور دلها فقط تویی آقا
امام هشتم زهرا فقط تویی آقا
تویی که عالم دین محمدی شده‌ای
چو جد و مادر بابا فقط تویی آقا
کرامت از در و دیوار خانه‌ات ریزد
طبیب هر چه مسیحا فقط تویی آقا
تمام روضه‌ی رضوان و جنت‌العلاست
ز نور عالم بالا فقط تویی آقا
جنون کشیده به خونم،چرا که مجنونم
عزیز حضرت لیلا فقط تویی آقا

نگاه لطف کریمانه حیدری شده‌است
مرام و منطقتان ذره‌پروری شده است

بند سوم
مرا به پای شما سرسپرده آوردند
غریب را ز وطن تا نبرده، آوردند
امید رفته ز کف بسکه من گنهکارم
به بارگاه کریمان، فسرده آوردند
به کارزار عمل سخت برزمین خوردم
ز بین راه فقط زخم خورده آوردند
نفس نفس زده تا هر نفس کند زنده
برای زاده‌ی مریم که مرده آوردند
خجل ز کرده خود آنزمان‌شدم که چنان
به روز حشر گناهم به گرده آوردند

مرا رضای کریمانه‌ی رضا جان داد
دو دیده‌ی تر و لعل لبان عطشان داد

بند چهارم
برای گریه به شاه شهید مفتخرم
به راه عشق شکسته شداست بال و پرم
برای ابن شبیب روضه خوان شدی و منم
ز داغ کرببلایش همیشه دیده ترم
تو گفته‌ای که بیاید به دیدنم هرکس
به روز حشر خودم تا به جنتش ببرم
برای قبر و قیامت اگر که بی تو شوم
تمام حسرت دوران به قبر خود ببرم
به عشق منتقم آل فاطمه هر شب
غلام کوی تو هستم ولیک منتظرم

به خاطر گل نرجس به من کرم فرما
مرا به عشق ولا زائر حرم فرما

بند پنجم
اگر که زنده به عشقم به عشق سلطان است
همیشه روضه‌ی رضوان من خراسان است
سحاب رحمت حق سایه‌ات به سر دارم
به دشت خشک دلم بارشت چو باران است
مرا به پای شما سرسپرده آوردند
مراد و پیر مغانم همیشه سلمان است
برای دیدن روی تو بال و پر زده‌ام
که جان به راه تو دادن برایم آسان است
ز یمن مقدمتان کشورم شده آباد
همیشه مفتخرم کشور من ایران است

من آمدم ز شما اذان کربلا گیرم
برات کرببلا را من از شما گیرم

شاعر : مرتضی محمودپور