کودکی کم سنّ و سال اما دلیری دلبخواه
حق شناس و حیدری! سرور٬ سرآمد٬ سربراه

سخت مشتاقِ نبرد و ارث برده از پدر
در وجود او شجاعت کوه بود و ترس٬ کاه

پایِ روضه می رود با یادگارِ مجتبیٰ
پیش از عاشورا٬ شبِ پنجم میانِ قتلگاه

رفت از خیمه شتابان؛ سمتِ میدان بی هوا
عمه حیران شد! کشید از عمق جان یکباره آه

وای بر دستی که می انداخت سمتش نیزه را
شد مواجه با بلا٬ بر خاک٬ طفل بی گناه

لااقل ایکاش قدری اهل فن بودند و رزم
وای از شمشیرها با ضربه هایی اشتباه

قاتل او خنده های شمر و تیرِ حرمله
زهر شد سهم پدر! کنج مدینه٬ بی پناه

او حسن(ع) زاده ست و تابوتِ تنش شد غرقِ تیر
رفت رنگ خون به خوردِ لَختیِ موی سیاه

بی رمق بود از نفس افتاده بود و بیقرار-
گفت با حالِ پریشان آسمان «روحي فِداه»

با شتاب آمد عمو بالاسرِ عبدٱللَهش
چشم ها را باز کرد و بست! قدرِ یک نگاه

پیش از اینها گفته بود از «لا أُفارق عمّی»*و
شد برایِ حرف او خونِ سراپایش گواه!

شاعر : مرضیه عاطفی