صاحب عطای‌خانه‌ی ارباب آمده است
زیباترین ترانه‌ی مهتاب آمده است
از بحر معرفت گوهر ناب آمده است
گویا مسبّب همه اسباب آمده است
چون او به مثل فاطمه چشمی ندیده است
زهراترین ستاره‌ی صبح سپیده است

در سایه سار او همه عالم مقیم شد
نوزاده‌ خانواده‌ی ذبح عظیم شد
با دست کوچکش به دو عالم کریم شد
گویا که فاطمه به شباهت دو نیم شد
زهرا در این میانه ظهوری دوباره کرد
زینب به روی ثانی مادر نظاره کرد

عاشقترین شقایق باغ ولا رسید
هنگامه‌ی ولادت مهر وفا رسید
گویاترین لسان به قالوا بلی رسید
زهراترین نشانه‌ی کرببلا رسید
لحن نوای گریه‌ی او لحن دیگر است
وقتی جدا ز دست علمدار و اکبر است

ای شانه بلند ابوالفضل جای تو
ای عرش کبریا به تمنای پای تو
شاهان عالمند همه چون گدای تو
مرغ دلم نشسته به صحن و سرای تو
آب و گلم به عشق شما تا سرشته شد
در لوحه‌ی نگاه تو نامم نوشته شد

من کمترین کجا و تو بالاترین کجا
لیلا کجا و جلوه‌ی لیلاترین کجا
بی تن کجا و یک تن نازکترین کجا
ناقه کجا و محمل حوراترین کجا
ای آسمان حسن، ز نور امامتی
درپیش خصم، کوه وقار و شهامتی

با زانوان خسته چرا راه میروی
از پشت نیزه‌ها ز پی ماه میروی
درددانه حسینی، دل آگاه میروی
ای لاله‌ی سه ساله چه دلخواه میروی
با رفتنت چنان دل ما آب میشود
عمه کنار جسم تو بیتاب میشود

دلبسته‌ی نگاه غریبانه‌ی توام
من جرعه نوش ساغر و پیمانه‌ی توام
من سائل و گدایِ درِ خانه‌ی توام
من روضه خوان خلوت ویرانه‌ی توام
یاسی، شقایقی، به مَثَل باغ لاله‌ایی
باب الحوائج همه‌ایی گر سه ساله ایی

بال و پرت شکسته، سرت درد میکند
از کعب نی هنوز کمرت درد میکند
گفتی به عمه چشم ترت درد میکند
از دوری پدر جگرت درد میکند
چشمان نیمه باز ترا باز بسته اند
در مجلس یزید حرمتتان را شکسته‌اند

شاعر : مرتضی محمودپور