◾ کاروان در راه کوفه و شام

ز ناقله تا که فتادی ز نیزه سر افتاد

تمام اشک غریبی ز چشم تر افتاد

ز روی ناقله عریان رقیه خوابش برد

که مرغ عشق ز شاخه شکسته پر افتاد

به ناله گفت سکینه که خواهرم عمه

میان قافله گم شد کبوترم عمه

شب است و در دل صحرا بگو چکارکنم

نگو سخن تو از این غم به مادرم عمه

خدا کند که نمیرد در این سیاهی شب

خدا کند نرسد نیمه‌جان او بر لب

خدا کند که ز وحشت دلش نگردد آب

خدا کند که بیفتد ز جسم و جانش تب

نگاه کن که سنان گفت زجر دون برود

برای دخترک گشته لاله گون برود

میان دشت فتاده ز ناقله‌ی عریان

سه ساله‌ای که به چشمان پر ز خون برود