می بَرم نام تو را قلبم پریشان می شود
هر کویرِ تشنه با یادت گلستان می شود
بغض می ریزد دمادم در گلو و بعدِ آن
چشم هایِ بی قرارم غرقِ باران می شود
باد تا بر رشته های پرچمت هو می کشد
زیر پایِ گنبدت، میدانِ طوفان می شود
هر سحر از سمت چشمانِ ضریحت آفتاب
جلوه گر می گردد ونورش دوچندان می شود
ماه از زیبایی رویت خجالت می کشد
می رود در پشت ابر تیره پنهان می شود
عِصمَتُ الکبراست نامت ،کوثری و ذکرِ تو
همترازِ خواندن یک ختم قران می شود
نام تو باشد دلیلِ آشکارِ معجزات
هر که آید پیش تو بی شُبهه درمان می شود
"کُلُنٰـا عَـباسـُکَـــ"یعنی که با یک اذنِ تو
پیش پایت سر به سر ،عباس، قربان می شود
در حریم تو حرامی؟! این محالِ ممکن است
در دفاعت خونِ رگهامان، خروشان می شود
"کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود"
خطبه یِ طوفانی تو تیغِ برّان میشود
شاخه یِ طوبایِ کوثر ... زیبِ محضِ هَل اَتیٰ
بی ولایِ تو مگر شخصی مسلمان می شود؟!
- جمعه
- 21
- دی
- 1397
- ساعت
- 13:53
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
منصوره محمدی مزینان
ارسال دیدگاه