ای شه غرق به خون من به فدای سر تو

جان مادر به فدای تو و چشم تر تو

جای مهمان نشنیدست و کسی کنج تنور

مطبخ خولی دون گشته چرا بستر تو

از پی دیدنت ای شه زگلستان بهشت

تا تنور آمده با آه و فغان مادر تو

آخر ای خسرو مظلوم و گناه تو چه بود

که لب تشنه بریدند و سر از پیکر تو

ساربان کرد و جدا دست تو ای دست خدا

بجدل انگشت برید از پی انگشتر تو

سرت اینجا و تن پاک و تو در کربلا

به سرت گریه کنم یا به تن اطهر تو

ای شه تشنه چرا بی کس و تنها شده ای

گوچه شد قاسم ناشاد و علی اکبر تو

گیسوانی که زدم شانه به صد ناز ونیاز

غرق خون کرد چرا قاتل بد اختر تو

من که از بهر تو این گونه پریشان شده ام

وای و بر حال دل خواهر غم پرور تو

ای دریغا تو شدی کشته کشته و باشد به وطن

چشم وبر راه تو صغرای حزین دختر تو