تا دل نرود سویش هوشیار نخواهد شد
تا جان نتپد کویش بیدار نخواهد شد
جمعی چو پریشانش دلبسته و حیرانش
از ناله ی مستانش آزار نخواهد شد
آن تیغ دو ابرویش شد راهزن از سویش
هر لب بچشد جویش افکار نخواهد شد
هر نور و (ضیا) از او آن ماه کمان ابرو
هر گو نگردد آن رو غمبار نخواهد شد
از چشمه ی چشمانش وز تیغ دو پیکانش
هر دل که شود مجنون هشیار نخواهد شد