حضرت موسی بن جعفر(ع) از صبح سجده می کرد تا ظهر و در وقت ظهر سر از سجده بر می داشت نماز می کرد بی تجدید وضو. بعد از آن به سجده می رفت تا مغرب. مغرب سر از سجده بر می داشت بی آنکه تجدید وضو بفرماید، نماز می کرد.
ملعون کافر زندان بان به فضل گفت: در اندرون آن حجره نظر کن. گفت: نظر کردم چیزی ندیدم مگر یک وصله کرباسی که بر روی زمین افتاده بود.
ملعون گفت که آن موسی بن جعفر(ع) است، امام شماها.
تأمل کنید که چقدر حبس آن حضرت طول کشیده بود که از کثرت ضعف و لاغری در زیر آن قطعه کرباس پیداد نبوده!
این سجده آن حضرت بود. می خواهم حالا ملاحظه کنم در فضیلت سجده امام موسی بن جعفر(ع)در زندان با سجده آخرینِ حضرت سیّدالشهدا(ع).
در کربلا حضرت سجده های بسیار داشت ولی منظور، آن سجده آخرین حضرت است که در دم آخر جبین مبارک را بر زمین گذاشت. آن سجده که از آن وقتی که بر زمین گذاشت سر مبارک را اِلَی الآن برنداشت.
۲۳مجلس سخنرانی های اخلاقی؛ آیت الله حاج شیخ جعفر شوشتری(ره)، ص ۱۵۹
- سه شنبه
- 16
- اردیبهشت
- 1399
- ساعت
- 14:33
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
ارسال دیدگاه