به فریادم رس ای شاهِ جهان از پا در افتادم
گشادم همچو عُنقا پر زِ تیرِ کین بر افتادم
بیا ای نوح کشتی نجات ای ملجأ کونین
که من در قلزمِ خجلت فکندم لنگر افتادم
چه گویم من چه ها شد بر سرِ یک مشک آب آخر
همی گویم که دادم هر دو دست از پیکر افتادم
خریدم مشک آبی را به چشم و دست و سر دردا
در این داد و ستد امّا به شورِ محشر افتادم
چو بیدستم بدید آمد سراغم نوفلِ جانی
که از جورِ عمودِ وی جراحت در سر افتادم
بسانِ شاهباز از جورِ صیادِ جفا گستر
زِ پشتِ زین به خاکِ تیره بی بال و پَر افتادم
فتادم گر چه در ظاهر به خاک و خون ولی شادم
که در باطن به آغوشِ بَتولِ اَطهر افتادم
برادر بودم آگه از جفای قُنفذِ کافر
از آنرو میل کردم از یمین بر میسر افتادم
زِ لطفِ مادرم زَهرا نهادم تا اَبد شاها
به جای مغفرِ سیمین به سر تاجِ زَر افتادم
غمی در دل به جز دید (شعاعِ) حسن یارم نیست
بیا کز بهرِ دیدارِ تو با چشمِ تَر افتادم
- سه شنبه
- 30
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 19:47
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حاج غلامعلی شعاع
ارسال دیدگاه