بس که در مدحت بلندست اهل معنی را اساس‏
سوده بر جیب ثنایت دامن حمد و سپاس‏
جز ید قدرت ترازو دار نبود گر به فرض‏
بار عظمت سر فرود آرد به میزان قیاس‏
از صفات کبریایی آنچه دور از ذات توست‏
نیست جز معبودی اندر دیده ی  دقت شناس‏
یا شفیع المذنبین تا بوده ‏ام کم بوده است‏
در من از شغل گنه بیکار یک حس از حواس‏
حالیا بر دوش دارم بار یک عالم گنه‏
در دو عالم بیش دارم از گناه خود هراس‏
محتشم را شرم می‏ آید که آرد بر زبان‏
آنچه من از لطف مخصوص تو دارم التماس‏
التماس اینست کز من عفو اگر دامن کشد
وز پلاس عبرتم در حشر پوشاند لباس‏