به حجره آمد و آهسته خواند اسما را
 بیار جامه و کافور و عطر زهرا را
 چو شمع، بالشم آهسته زیر سر بگذار
ز رعشـه تـاب ندارم دگر سر و پا را
  نبود تاب که پهلـو نهم به پهلویی
وگرنه خواب نبودم شبی ز شبها را
  نمازِ غیر، روا نیست بر جنازۀ من
و امر کرد به دفـن شبانــه مـولا را
شکسته شد دل آیینه‌ای که یک آهش
هـزار لـرزه مـی‌افکند عرش اعلی را
شاعر : محمد سعید میرزایی