یـا ایّهـا الـرئوف و یـا ایّهـا الکریم
دل داده ام به عشق تو دلدار از قدیم
پر می زند به سوی تو دل همره نسیم
عمریست تا که گوشۀ بام توشد مقیم
سـر را به پیشکش به برِشـاه می برم
سلطان طوس گر بپذیردهمین کمم
بـا یک نگاه تـا کـه رهـانی دلی ز غم
ای قادَهَ الاُمَم که تویی اصل هـر کرم
دارد به شوق میزند این دل...حرم،حرم
راهی شدم به سوی تو با دل،قدم، قدم
بازم ز شور عشق تو بی تاب می شوم
بـا یـاد گنبـد حـرمت آب می شوم
باز آمدم به صحن تو من "جامعه به دست
هستم زخاک و پیش توأم چون غبار پست
دارم یقین، بـه پیش شما هست،هـرچه هست
هرکس که دل به مهر و ولای تو بست،رست
درچشمم التماس نگاهی چو آهو است
ما را مگرکه قبله بجزآن دو ابرو است؟
"مقام امن و می بیغش و رفیق شفیق"
غیر ازتو نیست مقصد ما در ره طریق
نـام تـو گشت زینت انگشتر عقیـق
"به کُنه آن نرسد صدهزار فکرعمیق"
دیدم به جای جای حرم تا گذر فتاد
تیـر اجابت است کـه بر رهگذر فتاد
دیدم که مادری به چه حالی زندصدا
گوید بـه سـوی پنجـره فولاد، باخدا
حقّ امـام هشتم و سلطـان دیـن رضا
طفـل مریض غم زده ام را بـده شفا
درچشم من بهشت،همین صحن های توست
باب الجـواد و دار و رواق و هـوای توست
این چه حلاوتی ست که هر دم فزون شود
گر جان دهد به پای تو دلداده،چون شود
حتّی اگر حلال تـو این بـار خون شود
بـاور نـدارم آنکه ز جـانم بـرون شود
باز آمـدم به پیش تو پُر اشک،تر روم
شرمنده"با سرآمدم"و هم"به سر روم"!
صحبت ز سر شد و دل من رفت کربلا
آنجا که سـر به دامن طفلی گـرفت جا
غـربت نصیب کنج خـرابه ز صـد بلا
طفل سه ساله ای که به غم گشت مبتلا
بـا دست خسته روی طبـق را کنار زد
جان داد و بوسه را به لب زخم یار زد
با سر شروع گشت و به سرختم شد،کلام
یعنی که مِهـر می شود از هر دو سـر تمام
هر دم به سوی مضجع پاک تو صد سلام
مـن آمـدم چـو بهـر زیـارت ... بیـا امـام
یک بار آمدم؛ دو ، سه جا دیدنم بیا
"جـان جـواد" لحظۀ جـان دادنم بیا
*زیارت جامعه کبیره
و اصوالکرم و قاده الامم
شما پیشوایان امت ها هستید و اصل هر کرم
*مصرع های اول و آخر بند چهارم از حافظ
توضیح بند آخر (یعنی که مِهر می شود از هر دو سر تمام)
چه خوش بی مهربونی هر دو سر بی
که یکسر مهربونی دردسر بی
اگر مجنون دل شوریده ای داشت
دل لیلی از او شوریده تر بی
باباطاهر

شاعر : وحید دکامین