قتلگاهی ، پر از آهِ سوزان

کودکی با ، نگاهی پریشان

می­دود با ، دو چشمان گریان

واویلا ، که قاتل دویده

واویلا ، به مقتل رسیده

واویلا (۳)

بغض غم بشکند ، در گلو ، آسمان

خون دل ریزد از ، دیده­ی خون فشان

واویلا (۲)

چون رسیده ، زمان جدایی

ای عمو جان ، بگو که کجایی

تا به راهت ، شوم من فدایی

ثارالله ، که عبد اللهم من

عاشق ، تو ثار اللهم من

ثارالله (۳)

آسمان شاهد ، لحظه­های عزا

دست و تیغ عدو ، آه و واویلتا

واویلا (۲)

شاعر : احسان پیریابی