متن روضه های امام حسن مجتبی (ع)

مدینه اَلا عاشقان را وطن
تو را خوانم و با تو گویم سخن
گُواهِ غمم اشک جاریِ من
کنم نوحه خوانی به سوز و مِحَن
حسن یا حسن یا حسن یا حسن...

غریبی و با جانِ ما آشنا
بقیعِ تو رضوان و فردوسِ ما
زنم پر سوی گنبد مصطفی
منم سائلِ درگهِ مجتبی
حسن یا حسن یا حسن یا حسن...

مدینه پس از سوگ طاها چه شد
جنایاتِ بی حدّ اعدا چه شد
طناب و دو دستان مولا چه شد
به پشت درِ خانه زهرا چه شد
سلامٌ عَلیٰ بَضعَةِ المصطفیٰ...

امان از دلِ زار و مضطر شده
امان از گلِ یاسِ پرپر شده
پر از داغ او قلب حیدر شده
که صدپاره اوراقِ کوثر شده
سلامٌ عَلیٰ بَضعَةِ المصطفیٰ...

شده جان زهرای اطهر فدا
به راه تَقَرّب به ذات خدا
غَمش ابتدای

• پنج شنبه
• 10
• مرداد
• 1398
• ساعت
• 10:41
• نوشته شده توسط
• علیرضا گودرزی

منبع: كفاية الأثر في النص على الأئمة الإثني عشر، علی بن محمد خزاز رازی، ص: 226 -229

حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ وَهْبَانَ الْبَصْرِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي دَاوُدُ بْنُ الْهَيْثَمِ بْنِ إِسْحَاقَ النَّحْوِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي جَدِّي إِسْحَاقُ بْنُ الْبُهْلُولِ بْنِ حَسَّانَ قَالَ حَدَّثَنِي طَلْحَةُ بْنُ زَيْدٍ الرَّقِّيُّ عَنِ الزُّبَيْرِ بْنِ عَطَا عَنْ عُمَيْرِ بْنِ هَانِي العيسي [الْعَبْسِيِ‏] عَنْ جُنَادَةَ بْنِ أَبِي أميد [أُمَيَّةَ] قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ ع فِي مَرَضِهِ الَّذِي تُوُفِّيَ فِيهِ وَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَشْتٌ يُقْذَفُ فِيهِ الدَّمُ وَ يَخْرُجُ كَبِدُهُ قِطْعَة

• پنج شنبه
• 17
• آبان
• 1397
• ساعت
• 11:38
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

نزدیک بود فتنه ای به پا شود که ابن عباس جلو رفت و خطاب به مروان گفت:
ارْجِعْ یَا مَرْوَانُ مِنْ حَیْثُ جِئْتَ_برگرد به همان جایی که بودی،ما قصد نداریم این بدن مطهر را در کنار رسول خدا به خاک بسپاریم،تنها قصدمان این است که با زیارت دادن این بدن مبارک تجدید عهدی با رسول خدا شده باشد و بعد از آن به سمت بقیع رفته و او را بنابر وصیت حضرتش در کنار قبر مادربزرگش فاطمه[بنت اسد] به خاک می سپاریم.
مطمئن باش اگر وصیت کرده بود که بدن مطهرش را کنار رسول خدا دفن کنیم تو کوچکتر از آن بودی که بتوانی مانع ما شوی و لکن آن حضرت به خدا و رسولش و نیز حرمت قبر شریفش بیش از دیگران عالم است و می دانست که نباید خرابى

• پنج شنبه
• 17
• آبان
• 1397
• ساعت
• 18:56
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

زمانی که لحظه شهادت امام حسن(ع) نزدیک شد.آن حضرت برادرش حسین(ع) را طلب کرد و در آن لحظات پایانی به او گفت:
"یَا أَخِی إِنِّی مُفَارِقُكَ وَ لَاحِقٌ بِرَبِّی جَلَّ وَ عَزَّ وَ قَدْ سُقِیتُ السَّمَّ_اى برادر!به زودى از تو جدا میشوم و به دیدار پروردگار خود نائل می‏گردم. مرا مسموم کرده اند و امروز پاره جگرم در میان طشت افتاد،می دانم چه كسى این جفا را بر من كرده و این ظلم از كجا سرچشمه گرفته، من در پیشگاه خدا با وى دشمنى خواهم كرد.
ولی سوگند به حقى كه بر تو دارم از تو می خواهم که این پیش‏ آمد و مرتكب آن را تعقیب مكن و منتظر قضای الهی درباره من باش.
فَإِذَا قَضَیْتُ فَغَمِّضْنِی وَ غَسِّلْنِی وَ كَف

• پنج شنبه
• 17
• آبان
• 1397
• ساعت
• 18:49
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

بعد از آنکه امام حسن(ع)چشم از دنیا فرو بست،امام حسین(ع)برادر را غسل داد و كفن كرد و بر روى سریری گذارد تا طبق وصیتش براى آخرین وداع بدن مطهرش را کنار قبر مقدس رسول خدا(ص)ببرد.
مروان و سایر بنی امیه که جزء دار و دسته او بودند یقین کردند که مردم مشایعت کننده قصد دارند بدن مطهر را در کنار رسول خدا صلی الله علیه وآله به خاک بسپارند.از این رو خود را مجهز به تجهیزات نبرد کردند و با اجتماع خود راه را بر کاروان عزادار بستند.
فَلَمَّا تَوَجَّهَ بِهِ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ إِلَى قَبْرِ جَدِّهِ رَسُولِ اللَّهِ ص لِیُجَدِّدَ بِهِ عَهْداً أَقْبَلُوا إِلَیْهِمْ فِی جَمْعِهِمْ وَ لَحِقَتْهُمْ عَائِشَةُ عَل

• پنج شنبه
• 17
• آبان
• 1397
• ساعت
• 18:52
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

امام صادق(ع) از پدرش از جدش نقل کرده است که روزی حسین بن علی بن ابیطالب(ع) بر امام حسن (ع) وارد شد و هنگامی که نگاهش به او افتاد گریست.

امام حسن(ع)فرمود:چه چیز تو را به گریه انداخت؟

گفت:برای آنچه بر سرت می آید،می گریم.
امام حسن(ع) فرمود:

"آنچه بر سر من می آید سمی است که با نیرنگ به من می خورانند و با آن کشته می شوم ولی روزی مانند روز[شهادت] تو
نیست ای اباعبد الله!سی هزار نفر که ادعا می کنند از امت جد ما محمد(ص) هستند و اسلام را بر خود می بندند،گرد تو می آیند و بر کشتن تو و ریختن خونت و اسارت فرزندان و زنانت و غارت اموالت اجتماع می کنند.در این هنگام خداوند بر بنی امیه لعنت می رساند و آسمان،خ

• شنبه
• 4
• آبان
• 1398
• ساعت
• 11:38
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

از ابن عباس روایت شده که حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: که چون فرزندم حسن را به زهر شهید کنند ملائکه آسمانهای هفتگانه بر او گریه کنند و همه چیز بر او بگرید حتی مرغان هوا و ماهیان دریا و هر که بر او بگرید دیده اش کور نشود روزی که دیده ها کور می شود و هر که بر مصیبت او اندوهناک شود، اندوهناک نشود دل او در روزی که دلها اندوهناک شوند و هرکه در بقیع او را زیارت کند قدمش بر صراط ثابت گردد در روزی که قدمها بر آن لرزان است.

منبع:
منتهی الامال؛ جلد ۱؛ صفحه ۲۸۳

• سه شنبه
• 16
• مهر
• 1398
• ساعت
• 12:26
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

در ارشاد مفید در بیان وصیت آن ‌حضرت آمده است: «هر گاه من از دنیا رفتم چشم مرا بپوشان، مرا غسل ده، کفن نما و بر تختخه‌ای (تابوتی) گذارده، کنار مزار جدم رسول خدا(ص) ببر، تا تجدید عهدى کنم. سپس مرا به سوی قبر جده‏‌ام فاطمه بنت اسد(مادر امیرالمؤمنین) منتقل کن و در آن‌جا به خاک بسپار.»

سپس آن‌حضرت فرمود: به زودى خواهى دید جمعى به این گمان که مى‌‏خواهى مرا در کنار قبر جدم به خاک بسپاری، براى جلوگیرى گرد هم مى‌‏آیند و مقابلتان می‌ایستند. اکنون به تو سفارش مى‏‌کنم برای خدا سعى کن در پاى جنازه من، خونی ریخته نشود. ... مروان و سایر بنی امیه که جزو دار و دسته او بودند یقین کردند که مردم مشایعت کننده قصد

• سه شنبه
• 16
• مهر
• 1398
• ساعت
• 13:57
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

امام حسن (ع) به هنگام شهادت می‏ گریست. شخصی از آن حضرت پرسید: شما چرا گریه می‏ کنید؟ زیرا نسبتی که شما با رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم دارید کسی ندارد و بیست بار پیاده حج بجا آوردی و سه بار مالت را با خدا تقسیم کردی؟
قال علیه‏السلام:
انما أبکی لخصلتین لهول المطلع و فراق الأحبة(۱)
امام حسن علیه‏السلام فرمود:
برای دو مورد گریه می‏کنم:
برای هراس از لحظه‏ ی دیدار و دیگری جدایی یاران.
و در حدیث دیگری آمده است: امام حسین علیه‏السلام از امام حسن علیه‏السلام پرسید: چرا بی‏تابی می‏ کنی؟ با اینکه بر پدرانت رسول خدا و علی علیه‏السلام و مادرانت فاطمه و خدیجه و دایی‏هایت قاسم و طاهر و بر عموهایت حمزه

• سه شنبه
• 16
• مهر
• 1398
• ساعت
• 13:58
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

معاویه برای جَعده،دختر اشعث بن قیس، پیغام فرستاد که:
أَنِّی مُزَوِّجُكِ یَزِیدَ ابْنِی‏ عَلَى أَنْ تَسُمِّیَ الْحَسَنَ_من تو را به ازدواج پسرم یزید در می آورم به شرط آنکه حسن را مسموم کنی و او را به قتل رسانی،هزار درهم نیز برای او فرستاد.
جعده درخواست معاویه را عملی کرد و امام علیه السلام را مسموم ساخت.معاویه خوش خدمتی جعده را با پول پاسخ داد، اما هیچگاه او را به عقد یزید در نیاورد.
پس از شهادت امام(ع)جعده با مردی از آل طلحه ازدواج کرد و از او صاحب فرزندانی شد. از آن پس هرگاه بین فرزندانی از قریش و آن فرزندان گفتگویی در می گرفت،قریشی ها آنها را سرزنش کرده و آنها چنین خطاب می کردند: یَا بَنِی م

• پنج شنبه
• 17
• آبان
• 1397
• ساعت
• 18:44
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

منبع: مناقب آل أبي طالب، ابن شهرآشوب، ج‏4، ص: 19

أَنَّ شَامِيّاً رَآهُ رَاكِباً فَجَعَلَ يَلْعَنُهُ وَ الْحَسَنُ لَا يَرُدّ فَسَلَّمَ عَلَيْهِ وَ ضَحِكَ وَ قَالَ أَيُّهَا الشَّيْخُ أَظُنُّكَ‏ غَرِيباً وَ لَعَلَّكَ شُبِّهْتَ فَلَوِ اسْتَعْتَبْتَنَا أَعْتَبْنَاكَ‏ وَ لَوْ سَأَلْتَنَا أَعْطَيْنَاكَ وَ لَوْ اسْتَرْشَدْتَنَا أَرْشَدْنَاكَ وَ لَوْ اسْتَحْمَلْتَنَا حَمَّلْنَاكَ وَ إِنْ كُنْتَ جَائِعاً أَشْبَعْنَاكَ وَ إِنْ كُنْتَ عُرْيَاناً كَسَوْنَاكَ وَ إِنْ كُنْتَ مُحْتَاجاً أَغْنَيْنَاكَ وَ إِنْ كُنْتَ طَرِيداً آوَيْنَاكَ وَ إِنْ كَانَ لَكَ حَاجَةٌ قَضَيْنَاهَا لَكَ فَلَوْ حَرَّكْتَ رَحْلَكَ إِل

• پنج شنبه
• 17
• آبان
• 1397
• ساعت
• 11:47
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

روزی عثمان در کنار مسجد نشسته بود، مرد فقیری از او کمک مالی خواست، عثمان پنج درهم به وی داد.
مرد فقیر گفت: مرا نزد کسی راهنمایی کن که کمک بیشتری نماید. عثمان به امام حسن و امام حسین علیهما السلام اشاره کرد، وی پیش آن ها رفت و درخواست کمک نمود.

امام مجتبی علیه السلام فرمود: «ان المسالة لا تحل الا فی احدی ثلاث دم مفجع، او دین مقرح، او فقر مدقع (۱)
درخواست کردن از دیگران جایز نیست. مگر در سه مورد: دیه ای به گردن انسان باشد که از پرداخت آن عاجز است، یا بدهی و دینی کمرشکن داشته باشد که توان ادای آن را ندارد و یا فقیر و درمانده گردد و دستش به جایی نرسد.»
کدامیک از این موارد برای تو پیش آمده است؟
عر

• سه شنبه
• 11
• تیر
• 1398
• ساعت
• 12:46
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

«علامه مجلسی» می نویسد:
مردی از شام به تحریک معاویه به امام مجتبی علیه السلام ناسزا گفت. امام مجتبی علیه السلام صبر کرد تا سخن او به پایان رسید.
آن گاه به سوی او رفت، تبسمی کرد و به او سلام کرد و سپس فرمود: پیر مرد! فکر می کنم غریب هستی و شاید در اشتباه افتاده ای. اگر به چیزی نیازی داری برآورده کنیم، اگر راهنمایی می خواهی راهنماییت کنیم و اگر گرسنه ای سیرت کنیم، اگر برهنه ای لباست دهیم و اگر نیازمندی بی نیازت کنیم، اگر جا و مکان نداری مسکنت دهیم و می توانی تا برگشتنت میهمان ما باشی و...

مرد شامی در برابر این خلق عظیم شرمنده شد. گریه کرد و گفت: "اشهد انک خلیفة الله فی ارضه، الله اعلم حیث یجعل

• سه شنبه
• 11
• تیر
• 1398
• ساعت
• 12:47
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

مرحوم علامه مجلسی و محدث قمی و ابن شهر آشوب نوشته اند که هنگام دفن بدن مبارک امام حسن علیه السلام دستور دادند جنازه ی آن حضرت را تیر باران نمودند تا جایی که هفتاد تیر از جنازه ی آن حضرت بیرون کشیدند(۱)
پس بنی هاشم خواستند شمشیر بکشند و جنگ کنند؛ ولی امام حسین علیه السلام فرمود: به خدا سوگند! وصیت برادرم را ضایع نکنید. پس به آنها فرمود: اگر وصیت برادرم نبود، هر آینه او را دفن می کردم و بینی های آنها را به خاک می مالیدم و آنگاه جنازه را به طرف بقیع حرکت دادند و در کنار جده اش فاطمه ی بنت اسد دفن نمودند(۲)

منابع:
(۱): کشف الغمة؛ ج ۲؛ ص ۱۶۱؛ به نقل از جنابذى از علماى اهل سنت.
(۲)؛ کشف الغمة؛ ج ۲،

• سه شنبه
• 16
• مهر
• 1398
• ساعت
• 12:28
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

حضرت امام حسن (ع) در روز شهادت خود هنگامی که امام حسین (ع) برای غربت و مظلومیت برادر گریه می‌کردند، فرمودند:

" روزی، به سختی روز شهادت تو نیست، ای اباعبدالله"

منبع:
معالی السبطین، ج ۲، ص ۱۰
مناقب ابن شهر آشوب، ج ۴، ص ۸۶

• سه شنبه
• 16
• مهر
• 1398
• ساعت
• 13:59
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

هیچ آزرده دلی نزد آن حضرت شرح پریشانی نمی کرد جز آنکه مرهمی بر دل آزرده او می نهاد و گاهی پیش از آن که مستمندی اظهار احتیاج کند و عرق شرم بریزد احتیاج او را بر طرف می ساخت و اجازه نمی داد رنج و مذلت سؤال را بر خود هموار سازد!

آن حضرت دوبار تمامی دارایی خویش را در راه خدا داد و سه بار تمام اموال خود را با خدا تقسیم کرد و نصف اموال را به مستمندان بخشید.

منبع: بحارالانوار، ج ۲، ص ۳۳۹

• سه شنبه
• 11
• تیر
• 1398
• ساعت
• 12:46
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

مردی شامی امام حسن(ع)را دید در حالی که آن حضرت سوار بر مرکب بود.مقابل آن حضرت ایستاد و شروع به ناسزا گفتن نمود.حضرت سکوت نمود و پاسخ او را نداد.

وقتی آن مرد مسافر دشنام گویی خویش را به پایان برد،حضرت به او سلام نموده و لبخندی بر لب آورد و چنین سخن آغاز نمود:
"ای پیرمرد! به گمانم غریبی!گویا دچار اشتباهی شده ای!اکنون اگر از ما رضایت و حلالیت بطلبی تو را عفو خواهیم نمود،اگر چیزی بخواهی عطایت می کنیم،اگر طالب رشد و هدایت باشی ارشادت می کنیم،اگر مرکبی بخواهی آن را به تو می بخشیم،اگر گرسنه هستی غذایت می دهیم،اگر برهنه باشی تو را می پوشانیم،اگر حاجتمندی حاجتت را روا می سازیم،اگر از وطن رانده شده باش

• پنج شنبه
• 20
• تیر
• 1398
• ساعت
• 11:53
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور