ای خدا آفتاب حرم گردیده خاموش
پدر قاسم نار و جنت ، شد کفن پوش
چشم افلاکیان پر از کواکب
شده بر پا عزای ابوطالب
سیدی سیدی یا ابو طالب
خون شده چشم زمزم ، شکسته رکن ایمان
جسم بابا بشوید علی با چشم گریان
خون دل می چکد از چشم حیدر
شمع قبرش بود اشک پیمبر
سیدی........
اى ابوطالب درود ما به جسم و جان تو
اى كه تمجيد از فداكاريت يزدان مى کند
گر تو مخفى داشتى ايمان خود را كردگار
خانهات را پايگاه عشق و ايمان مى كند
اى ابوطالب تو عمران و على موساى توست
آنكه خدمت بر درش موسى بن عمران مى كند
فى المثل احمد چو موسى و على هارون اوست
سرپرستى زين دو را حق بر تو احسان مى كند
اى ابوطالب چنان كز حق حمايت مىكنى
اين على يارى از او با تيغ برّان مى كند
گر تو در باطن حمايت از پيمبر مى كنى
او به ظاهر يارى از ختم رسولان مى كند
گر تو تا سرحدّ امكان مىكنى يارى ز دين
او طرفدارى ز دين ما فوق امكان مى كند
آن بنايى را كه با دست نبى و ز جهد تو
پايه ريزى شد على تحكيم بنيان مى كند
اين على
نه اینکه سوره ابوطالب است و آیه علی ست
چنانکه قبل علی بوده مبتدای علی ست
همین که لب به سخن باز می کند انگار
هِجا هِجای نبی و صدا صدای علی ست
به استناد حدیث،او پدربزرگ همه است
فقط به خاطر این که پدر برای علی ست
به استناد به اصلاب شامخه،انگار
دلیل پاکی او نیز در ازای علی ست
پدر که جای خودش،جنتش شده تضمین
به روز حشر هر آنکس که آشنای علی ست
بریده باد زبانش کسی که مُشرک گفت؛
به آنکه حد پرستیدنش خدای علی ست
رضایت پسرش در رضایت پدر است
رضای حضرت حق هم که در رضای علی ست
چنانکه بردن نامش گره گشای همه ست
دعا به حق پدر هم گره گشای علی ست
شب مَبیت به بستر،غدیر بر منبر
علی به جای نبی و نبی به جای
کعبه عزادار مکه گریان است
شب عزای روح ایمان است
یا ابوطالب........
ملک سینه زن علی نوحه گر
زائر قبرش گشته پیغمبر
یا.......
می شوید حیدر غرق در عزا
با اشک دیده جسم بابا را
یا......
دل غرق ناله دیده شد دریا
بابای امت گشته بی بابا
یا ابوطالب
تسلیت تسلیت
یا مظهر العجائب
از داغ ابوطالب
چشم فلک از غصه تر شد
بابای امت بی پدر شد
واویلتا آه و واویلا
واحزنا واحزنا
شد سال غم و محن
میگرید ابالحسن
علی شده تنها چه سخت است
غسل تن بابا چه سخت است
واویلتا آه و واویلا
میگرید میگرید
خورشید دین با ماه اش
قرآن و بسم الله اش
میگرید پیغمبر اکرم
کفن شده سقای حرم
واویلتا آه و واویلا
مدح تو بر عاشق واجب
ای بر خصم احمد غالب
بابای حیدر یا ابوطالب
ز داغ رفتنت،خون دل حیدر است
به یاد تو روان،اشک پیمبر است
آه و واویلتا...
ای که نور سرمد بودی
تنها و بی مدد بودی
در غریبی یار احمد بودی
عموی با وفا،برای مصطفی
به جان خریده اي،به راه دین جفا
آه و واویلتا...
ای عَموی خیرالوَریٰ
از برکتت سوزد دلها
به یاد عموی کرببلا
ساقیِ تشنه لب،ماهِ نخورده آب
عشق رقیه و،دلخوشیِ رباب
آه و واویلتا...
دنیا ، ز ستاره ، سبحه گر بردارد
حاشا که فضائل تو را بشمارد
ایمان تو را ، ندید دشمن ، زیرا
کافر ، همه را به کیش خود پندارد
ﺑﺎﺯ ﻏﻢ ﺭﺍﻩ ﻧﻔﺲ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﮔﺮﻓﺖ
ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﻮﻫﺮ ﮔﺮﻓﺖ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻫﺎﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﻏﻢ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺣﯿﺪﺭ ﮔﺮﻓﺖ
ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﯾﺎﺭ ﻣﺤﻤّﺪ ﺭﺍ ﺍﺟﻞ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ
ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻗﻠﺐ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺷﮑﺴﺖ
ﺑﺮ ﺩﻝ ﺷﯿﺮ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﻍ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻧﺸﺴﺖ
ﺁﻩ ﯾﺎﺭﺍﻥ، ﯾﺎﺭ ﺧﺘﻢ ﺍﻟﻤﺮﺳﻠﯿﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺖ
ﯾﺎﺭ ﻗﺮﺁﻥ، ﯾﺎﺭ ﺍﺣﻤﺪ، ﯾﺎﺭ ﺩﯾﻦ، ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺖ
ﺣﺎﻓﻆ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺩﯾﻦ ﺭﺍﺳﺘﯿﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺖ
ﻭﺍﻟﺪ ﻣﻮﻻ ﺍﻣﯿﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺖ
ﺍﯼ ﺳﭙﻬﺮ ﻧﻮﺭ، ﺩﺭﯾﺎﯼ ﮐﺮﺍﻣّﺖ ﯾﺎ ﻋﻠﯽ
ﺩﺭ ﻏﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺮﺕ ﺑﺎﺩﺍ ﺳﻼﻣﺖ ﯾﺎ ﻋﻠﯽ
ﺍﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﻣﺠﺎﻫﺪ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩ
ﮐﻮﻩ ﭘﯿﺶ ﮐﻔّﻪ ﯼ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﮐﺎﻩ ﺑﻮﺩ
ﺑﺎ ﻣﺤﻤّﺪ ﻫﻤﺪﻡ ﻭ ﻫﻤﺴﻨﮕﺮ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ
ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﻋﻠﯽ ﯾﺎﺭ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻮﺩ
ﻓﺎﺵ ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺎﺵ ﮔﻮﯾﻢ ﮔﺮ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻧﺒﻮﺩ
ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺧ
تو نمایی از فروغ سرمدی
یا ابوطالب مدد یا سیّدی
مؤمن قوم قریشی،سَروَری
یاور و همسنگر پیغمبری
دشمن تو خصمِ حیّ داور است
مُنکِرِ تو مُنکِرِ پیغمبر است
ای کلید خانه ی حق دست تو
قلب عشّاق علی،پابست تو
ای مسیرِ تو رَهِ صدق و نجات
جدّ آل الله،جان ما فدات
مدح تو این بس،اَلا اِی بی قرین
هست فرزندت امیرالمؤمنین
رفتی و در ماتمت ای با وفا
شعب بوطالب شده دارُ العزا
سال هجرانت که دل غمدار شد
سال حُزنِ احمد مختار شد
بعدِ تو شد بر عزیزانَت جفا
از سوی سُفیانیانِ بی حیا
مصطفیٰ با زهرِ کین مسموم شد
مرتضی کشته زِ تیغی شوم شد
گشت شورایی به یثرب جلوه گر
شد عروس تو شهیده پشت در
عده ای از اهل فتنه آمدند
پیش فرزندت،عروست را زدند
بعدِ چندی با دلی پُر از شرر
مجتبای تو شده پاره جگر
گفتم این ها را زِ شرح غصّه ها
لیک آه از ماجرای کربلا
یا ابوطالب،نبودی تو به طف
گشت بی سر زاده ی شاه نجف
یا ابوطالب،دلش غمدیده شد
با لبِ تشنه سرش بُبریده شد
در هجومِ لشکرِ ظلم یزید
یا ابوطالب،حسینت شد شهید
یا ابوطالب،میان قتلگاه
ماند زینب بین دشمن بی پناه
شمر و خولی بی حیایَند و بدند
کودکان را نا نجیبانه زدند
یا ابوطالب برامان کن دعا
تا که باشیم اهل خاک کربلا
کن دعا تا که شَویم ای نور عین
جان نثار عشق فرزندت حسین
ای یار قرآن یا ابوطالب
کوهی از ایمان یا ابوطالب
یا ابوطالب...
مکه عزادار در عزای تو
مرتضیٰ گریان از برای تو
یا ابوطالب...
با غمِ غربت گشته هم آغوش
نبیِ خاتم شده سیه پوش
یا ابوطالب...
اِهتمامش بود کارِ پیغمبر
همیشه بوده یارِ پیغمبر
یا ابوطالب...
می بَرَد با اشک اسم بابا را
حیدر بشوید جسم بابا را
یا ابوطالب...
شبی هم آید که دهد حیدر
غسلِ آیاتِ سورهٔ کوثر
آه و واویلا...
آن مهربانِ در غم نشسته
قامت کمانِ پهلو شکسته
آه و واویلا...
یا ابوطالب پناه خاص و عام
بر تو از حی تعالایت سلام
محرم اسرار پیغمبر تویی
جان به قربانت ابوالحیدر تویی
گرچه من نام تو را دارم به لب
من کی ام مدح تو را آرم به لب
صادق آل عبا روح سجود
در ثنای تو چنین می فرمود
گر شود با عالمی میزان تو
باز سنگین تر بود ایمان تو
هر که خاک پای عمران می شود
مور اگر باشد سلیمان می شود
صلب تو دریا و گوهر مرتضا
خاک پای تو شفای چشم ما
مصطفی را یارو یاور بوده ای
کی تو در اسلام کافر بوده ای
مصرعی دارم که چون تاج سر است
هر که دشمن با تو باشد کافر است
داغ تو قلب پیمبر را شکست
خیزو بین شیر خدا از پا نشست
مصطفی پوشاند بر جسمت کفن
کی شدی از سم مرکب پاره تن
ای هماره ب
ای همه جا یار رسول‌خدا
محـرم اسـرار رسول‌خدا
عاشق و دلـدادۀ ختـم رسـل!
پارۀ دل در قـدمت شاخـه گل
کفـر ز اسـلام تـو انـدر ستوه
کفۀ ایمان تو سنگین چو کوه
وصل نبـی را همـه‌جـا طالبی
حامــی اســلام ابــوطالـبی
قـدر تـو برتـر ز تمـام قریش
نجـل تـو آقـا و امـام قـریش
حامی جان بـر کف پیغمبـری
جان به فدایت که اباالحیدری
قلب محبـان علـی مشهـدت
پشت نبی گرم شد از اشهدت
حضرت صادق، شه دنیا و دین
حجـت حـق، کعبـۀ اهـل‌یقین
گفت ز هـر مؤمـن یکتـاپرست
کفۀ ایمـان تـو سنگین‌تر است
صلـب تـو بایـد که علی پرورد
حجــت حــی ازلــی پــرورد
صلب تو دریا و علی گوهـرش
خواجـۀ لـولاک، ثنـاگستــرش
یـار و طرفــدار محمّــد تویی
ای قبله قبیله مردان روزگار
پیر قریش و یاور محبوب کردگار
رخساره ات به پادشهان ماند و امیر
ریزد ز روی نیک و حکیمانه ات وقار
پشت و پناه احمد مرسل تو بوده ای
با یاری تو آمده بر قلب او قرار
تنها نه بهر ما تو ابوطالبی فقط
شیر خدا ز صلب تو آمد در این دیار
باب علی عالی اعلا تو بوده ای
بنت اسد هماره کند بر تو افتخار
در فضل و در شرافت تو بس بود همین
باشد عروس تو سبب لیل و والنهار
تو در عمل شدی به فدای پیمبرت
نی در خطابه های دروغین و در شعار
بودی اگر چه سید بطحا به شهر خویش
در چشم بت پرست و برهما شدی تو خوار
روزی که مشرکین به نبی سنگ می زدند
شعب تو گشت بهر محمد دژ و حصار
بودی تو طالب شرف و فر مس
بیست و ششم ماه رجب المرجب
سالگرد وفات حضرت ابوطالب(ع)
ای بزرگ قبیله‌ی توحید
ای موحدترین ندای امید
قبل اسلام بوده‌‌چون‌خورشید
پدر شیرمرد و مرد رشید
تو ابوطالبی ابوالحیدر
تو شدی سرپرست پیغمبر
پرده دار حریم کعبه تویی
پاسدار عظیم کعبه تویی
عطر بوی نسیم کعبه تویی
بین مکه کریم کعبه تویی
تو علی را پدر شدی آقا
وامدار پسر شدی آقا
تا شدی سرپرست این خانه
غیرحق باهمه تو بیگانه
پسرت ساقی و تو پیمانه
پسرت خانه‌زاده این خانه
پدر کعبه کعبه را دریاب
پسرت کشته بوتراب تراب
تو موحد به دین ابراهیم
تو شدی سرپرست طفل یتیم
حق عطا کرده بر تو قلب سلیم
دلم از غربت تو گشته دو نیم
ای ابر مرد ای بزر
◾وفات حضرت ابوطالب(ع)
◾تقدیم به پدر امیرالمومنین(ع)
چشمه‌ی آفتاب ابوطالب
شرح غم را کتاب ابوطالب
آسمان را شهاب ابوطالب
پدر بوتراب ابوطالب
پرده‌داری به کعبه‌ی اعظم
پدر اصل و چشمه‌ی زمزم
تو که مجنون دشت و صحرایی
بین خوبان چقدر والایی
تو موحد به دین ابایی
اسدالله را تو بابایی
همسرت فاطمه‌ست بنت اسد
ذکر او لم‌یلد ولم‌یولد
آنکه گردیده بر شما همسر
اسدالله را شده مادر
به رسول خدا شده یاور
با کرامت همیشه دین‌باور
باتو همسنگر قیام شده
پسرش برهمه امام شده
به نبی یاوری ابوطالب
محرم کوثری ابوطالب
از همه بهتری ابوطالب
تو ابوالحیدری ابوالطالب
پسرت را منم منم نوکر
خاک پایش نهاده‌ام بر سر
نوه‌هایت همه اما
از دین ابراهیم تا دین محمد
یکتا پرستی پا به پا همراهش آمد
یک بار هم بر بتکده سر خم نکرده
یک بار هم سجده نکرده جز به ایزد
روزی که محتاج نبی ، پیغمبرانند
از او شفاعت میکند آن روز احمد
فرزند ، وقتی قاسم نار است و جنت
جای پدر حتما بود خلد مخلد
وقتی که لبهای زمین و رود خشک است
لب تر کند از آسمان باران ببارد
بغض غم مرثیه اش باشد گلو گیر
اشعار توحیدیه اش باشد زبانزد
حتی بحیرا خیره مانده بر مقامش
وقتی حضانت میکند از نور سرمد
هر کس که به ایمان او شک داشت باید
بر تن لباس از آتش دوزخ بپوشد
در وصف او این بس که بابای علی بود
آری علی که نیست در اوصاف او حد
دنیا ، ز ستاره ، سبحه گر بردارد
حاشا که فضائل تو را بشمارد
ایمان تو را ، ندید دشمن ، زیرا
کافر ، همه را به کیش خود پندارد
آسمان،از عمق دریا باز گوهر را گرفت
دل از این غم بر لب آمد تا که دلبر را گرفت
یا ابوطالب فراقت با دل حیدر چه کرد؟
رفتی و با رفتنت غم،قلب حیدر را گرفت
حامی قرآن و یار مصطفی از دست رفت
نه بگو امشب اجل جان پیمبر را گرفت
عرشیان در ماتمش رخت سیه پوشیده اند
او که تنها در دلش ایمان داور را گرفت
بس که خود دلواپس حال پیمبر بوده ای
چه کشیدی لحظه ای که فاطمه در را گرفت
من نمی دانم اگر بودی چه حالی می شدی
بی حیایی که به کوچه راه مادر را گرفت
بین آن کوچه نبودی و ندیدی که چه شد
مجتبی در کوچه ها چشمان خواهر را گرفت
زن زدن در بین کوچه باب شد،ای وای من
کربلا هم یک حرامی گوش دختر را گرفت
یا ابوطالب سرت ب
آسمانی ها از این غم حزین اند
در ماتم ابوطالب غمین اند
یار پیمبر بابای حیدر
با رفتنت زنند بر سینه و سر
در ماتمت رخت سیه بر تن شد
با دست پیغمبر جسمت کفن شد
ای وای از گودال به پا شد جنجال
در زیر دست و پا جسمی شد پامال
******
شائق
چشمان تو حوض کوثر مستان است
در جام تو جای می پر از ایمان است
بابای تمامِ افتخارِ ملکوت
ذکر لب تو دم همه دم قرآن است
از پیش تو سائل به فرح بر میگشت
از بس که عنایت تو بی پایان است
عشق تو گرفته سربه سر عالم را
حقا پسرت علی شه مردان است
جانها به فدای تو و آن گل پسرت
آن گل پسری که ریشه اش در جان است
با یاد غریبی تو گریان هستیم
در سوگ عزایت همه ایران است
محمد حبیب زاده ۹۹/۱/۲
ای پدر مظهر ذات خدا
آینه دار کرم مصطفی
ای نَسَبت فخر بنی آدمی
عم نبی و پدر مرتضی
دست تو را شیر خدا بوسه زد
دست علی را همه ماسوا
کعبه اگر قبله گه بندگیست
قبله نمایی به همه قبله ها
دست تهی رو به تو آورده ایم
بر دَر تو عینِ نماز التجا
دست خدا بوده به دستان تو
خلق شد از دست تو حاجت روا
اول سالی بده با دست خود
تذکره ی مدینه و کربلا
شکر خدا جام تو را طالبیم
خاک کف پای ابوطالبیم...
محمد حبیب زاده ۹۹/۱/۲
هرذره سفر به سوی خورشید کند
نیکوست که پیروی زتوحید کند
راهی نرود به جز ره دوزخیان
هرکس که به ایمان تو تردید کند
بوطالبی ونام نکو داشته ای
بربام زمانه پرچم افراشته ای
گرعطر ولایت همه جا پیچیده است
درگلشن اسلام تو گل کاشته ای
توحید یگانه گوهراسلام است
قرآن مبین زیب وفر اسلام است
آقا پسری که تو سپردی به رسول
مانند پیمبر پدر اسلام است
ای سراپا صفا، ابوطالب!
یـاور مصطفا، ابوطالب!
پای تا سر، حقیقت ایمان
حامی دین، مروّج قرآن!
بوی عطر بهشت در نفست
صلوات خدا به هر نفست
مصطفی متکی به ایمانت
جان خلق جهان به قربانت
ای تو آرامش دل احمد!
همه‌جا شمع محفل احمد!
چون پدر در کنار پیغمبر
عمّ ختم رسل، ابوالحیدر
پدری پاک چون تو می‌باید
تا که از صلب او علی آید
در ثنای تو ای به حق ناطق
این چنین گفت حضرت صادق:
«گر به خلقت کنند میزانت
باز سنگین‌تر است ایمانت»
به خلوصت پیامبر نازد
شیر حق بر چنین پدر نازد
خط و مشیت مرام و ایدۀ ما
خاک پایت شفای دیدۀ ما
تو به چشم رسول، محترمی
پاک مانند پردۀ حرمی
عقل اوّل، محمّد محمود
از تو و از عقیده‌ات
آن سرو آزادی که عالم‌تاب شد در پناه سایه‌ات، خورشید
محبوب حقی که حبیب الله، زیر پر و بالت، چنین بالید
روحی، که نامت را به گوشم خواند، با آن طنین دست مرا لرزاند
لوح دلم را سوی تو چرخاند، جوهر به رقص آمد، قلم چرخید
انداخت نامت در دلش شوری، بنت اسد، شد عاشق نوری
نور رخ در پرده مستوری تا در جبین تابناکت دید
ای پرده‌دار کعبه! ای مَحرم! جان تو و این آیت اعظم
عرش و زمین را زد گره برهم، وقتی علی او را علی نامید
ای هم‌سفر با ماه تا یثرب! ای شاهد شیدایی‌ت، راهب
در پیش ایمانت، ابوطالب! ما را مسلمان کِی تَوان نامید؟
در شعرت، آیین خاتمی دارد، نام محمّد، عالمی دارد
دینت، نشان محکمی دارد، چون خواندن آن
حامی مصطفی ابوطالب
شیر مردِ وفا ابوطالب
ای کفیل و پناه و تکیه گهِ...
خاتم الانبیا ابوطالب
سال ها پای دین پیغمبر
خورده ای طعنه ها ابوطالب
ساقی زائران بیت الله
در صفا و منا ابوطالب
از ازل روح محکمت بوده
از پلیدی جدا ابوطالب
ای تجلی "عُروة الوثقی...
لَا انفِصامَ لَها" ابوطالب
هر که شک کرد در مقاماتت
هست از اشقیا ابوطالب
نظری کن کریم بنده نواز
به من بی نوا ابوطالب
تا قیامت نمی کنم هرگز
حیدرت را رها ابوطالب
پسرت را منم همیشه غلام
تا ابد هر کجا ابوطالب
هم أب حیدری و هم احمد
پدر هل أتی ابوطالب
می روی، هر دو تا یتیم شوند
احمد و مرتضی ابوطالب
تازه رفته خدیجه از دنیا
نرو ای آشنا ابوطالب
خم
باید که با دعای ابوطالب
آرم به لب ثنای ابوطالب
باب ائمه همدم پیغمبر
جان جهان فدای ابوطالب
باید ملک ستاره بیفشاند
چون گل به خاک پای ابوطالب
باشد به مکه گر چه مزار او
در قلب ماست جای ابوطالب
اوصاف ما کم آورد از شأنش
پیغمبر و علی است ثناخوانش
اسلام بر ولایت او نازد
پیغمبر از حمایت او نازد
جود است سائل کرم و جودش
دریا هم از عنایت او نازد
هم شهر مکه دور سرش گردد
هم کعبه بر سقایت او نازد
توحید فخر کرده به توحیدش
تاریخ بر حکایت او نازد
در روی او فروغ ولی پیدا
آیینۀ جمال علی پیدا
اسلام بود، بود و نبود او
گویند اهل‌بیت درود او
انوار حیدر است به روی وی
پشت محمّد است وجود او
گفتار اوست نعت رسول‌الله
آی
به اذن آن که باشدعقل،همچون عشق حیرانش
ثنا گویم کسی را که خدا باشد ثناخوانش
چسان توصیف مردی را کنم که ایزد منّان
مُقدّر کرده او باشد پدر بر شاه مردانش
همان والامقامی که به غیر از چارده معصوم
خدا بر خیل خوبان جهان داده ست رُجحانش
یگانه مؤمني که طبق قول حضرت باقر
بُوَد سنگین تر از ایمان کُلّ خلق ؛ ایمانش
چگونه جان پیغمبر نخوانم آن کسی را که
کسی مثل علی عالی اعلاست جانانش
به شُهرت مؤمن آل قریش و سیّد بَطحاست
اگر چه داده است عبدالمُطلّب،نام،عِمرانش
بنازم شهسواری را که وقت حفظ پیغمبر
علی در سِنّ کم بوده ست با رغبت به فرمانش
بُوَد نام عروس و همسرش با مادرش یکسان
خدا اینسان به نور فاطمه کرده در
مثل پسرت علی ، فضیلت داری
در روز جزا ، حق شفاعت داری
تو یار محمدی و بابای علی
حق پدری گردن امّت داری
