از سوره تین و طور سینین گفتیم
از غربت دیرین فلسطین گفتیم
گفتند سپیده می دمد از غزه
با قلب شکسته باز آمین گفتیم
شاعر : یوسف رحیمی
آنروزها نابودی ایران هدف شد
دشمن به پشت مرزهای ما به صف شد
با فکر اینکه ناتوان بهر دفاعیم
با حمله بر خاک وطن با ما طرف شد
بهر دفاع از کشور وجمهوری ما
جبهه پر از رزمندگان جان به کف شد
با غیرت ارتش،سپاهی وبسیجی
هر جبهه بر ما صحنه ی عز وشرف شد
با هر هجومی بر تجاوزکار نامرد
بخشی زنیروهای خصم ما تلف شد
شد این دفاع ما زمیهن هشت سالی
مقهور ما آخر عدوی نا خلف شد
ما تا ابد مدیون ایثار شهیدیم
اهدا به میهن در جانش از صدف شد
شاعر : اسماعیل تقوایی
الوارثین گنجینه‌ی اسرار عشق است
با خاطراتش چشمه‌ی خونبار عشق است
بی ادعا هر یک شهید زنده، آری
هر راوی از این ماجرا سردار عشق است
روح شهیدان شاهدان محشرند و
گلهای پرپر گشته در گلزار عشق است
الوارثین وارث به خون هر شهیدیست
در این رسالت نقش در آثار عشق است
یاد طلائیه، دوکوهه،یاد یاران
عکس شهیدان بر در و دیوار عشق است
این جنگ،جنگ حق و باطل شد از آنرو
فرمانده کل قوا سردار عشق است
الوارثین زنده کند یاد شهیدان
گرم ازنفسهای شما بازارعشق است
در این زمانِ پر هیاهویِ غریبی
یاد شهیدان دیده‌ی بیدار عشق است
شاعر : مرتضی محمودپور
بسیج
ای یادگار حضرت روح خدا، بسیج
ای مکتب شهادت وعشق ووفا، بسیج
آماده ای همیشه که جان را فدا کنی
درراه دین حق،به تو صد مرحبا، بسیج
تو رکن بی بدیل دفاع مقدسی
دشمن کشانده ای تو بسوی فنا، بسیج
با تو مس وجود بسیجی طلا شود
هستی برای مردم ما کیمیا،بسیج
کرده امام فخر به اینکه بسیجی است
ای مایه ی مسرت آن مقتدا، بسیج
سرباز رهبرست بسیجی به هر زمان
هستی بصیر وآگه واهل ولا،بسیج
مرزی نباشدت جهت حفظ خاکمان
تحت دفاع از حرم اولیا، بسیج
آماده خدمتی توبه هنگام صلح هم
وقت نیاز آمده ای بی ریا، بسیج
غفلت زتوست غفلت از انقلاب ما
هستی ضمانتش زبرای بقا،بسیج
شاعر : اسماعیل تقوایی
هرنفس بوی سیب می آید
ازمسیرشلمچه این شبها
زنده شد یادکربلای پنج
یادسربندهای یا زهرا
*
هرکسی پهلویش که ترکش خورد
گفت یافاطمه زپاافتاد
به گمانم که لحظه ی آخر
روی دامان مادرش جان داد
*
میرسد بوی چادر خاکی
ازکنار تمام پیکرها
فاطمیه ، شلمچه، این ایام
صحنه ی کوچه بود معبرها
......
چه پسرها که بی پدر گشتند
چه پدرها که بی پسر گشتند
رفت گردان و دسته ای آمد
رفقا بی رفیق برگشتند
*
هرزمان رو زدم به قافله ها
پاسخ آمد بروبرو جانیست
بهرتسکین درد من جایی
خوب تر ازبهشت زهرا نیست
*
هرشب جمعه قطعه ی شهدا
جای جامانده های جنگ شده
دل دنیاگرفته ی ماهم
بهردیدار یار تنگ شده
هدیه ای ناچیز تقدیم به شیرمردان عملیات غرور
بيا و زمزمه كن خاطرات باران را
ميان دفتر دل، شعر ناب ايمان را
دوباره چشم غزل زخم خورده ،صدافسوس!
گلاب ديده عيان كرده، بغض پنهان را
ستارگان به تماشا نشسته اند،آرى!
وداع حضرت خورشيد و ماه تابان را
چه روى داده كه هرسو ستاره مى گريد!
به چشم تر بنگر، وسعتى گل افشان را
چه زود وقت خداحافظى سرآمده بود
به دست خاك سپردند ،جان جانان را
هنوز در گذر ماه و سال مى شنويم
حديث درد زمين در گذار توفان را
تجسم غزل عاشقى،"خمينى "بود
چه عاشقانه سرود انقلاب انسان را!
ميان موج بلاخيز فتنه ،احيا كرد
شكوه خيبرى ساحل جماران را
یمن
جهانی غرق بازی جهانی
یمن درگیر در جنگی جهانی
بمانده ملتی مظلوم، تنها
میان چنگهای ظالمانی
همه اصحاب ظلم وزور جمعند
برای قتل اصحاب یمانی
چه بیرحمانه غرق خون نمایند
ضعیفان وزنان وکودکانی
مسلمان، گرمسلمانی بپا خیز
مدد کن بر یمن تا می توانی
شیاطین جهان در ائتلافند
وباید در مقابل جانفشانی
دو صد لعنت براین نامرد مردم
رفیقان سعودی های جانی
خدایا کن مدد انصار خود را
نما مستضعفان را پشتبانی
به حق آیه ی انا فتحنا
ببخشا بر یمن فتحی عیانی
سپاه ائتلافیون فنا کن
نماند دیگر از آنها نشانی
شاعر:اسماعیل تقوایی
کربلای یک خداامدادکرد
تیر65دلهاشادکرد
زنده یادفتح خرمشهرشد
شهرمهران راخداآزادکرد
کربلای یک خدا امداد کرد
تیر65دلهاشادکرد
زنده یادفتح خرمشهرشد
شهرمهران راخداآزادکرد
مهران را خدا آزاد کرد
همچو خرمشهر مهران را خدا آزاد کرد
قلب روح‌الله را حق زین عنایت شاد کرد
پای مردی کرده‌اند رزمندگان این دیار
حق به خون هرشهید ایران ما آباد کرد
همان شاهدانی که خود سربلندند
در این امتحان دفاع مقدس
به یاد شهیدان گلگون کفن که
شدند آسمان دفاع مقدس
همان مردمانی که دنیای رنجند
زسوز نهان دفاع مقدس
جهانی علیه تشیع به پا خاست
و ما رهروان دفاع مقدس......
به یاد دلیران میدان ایمان
و پروانگان دفاع مقدس
خدایا عطا کن ثبات قدم را
همان ارمغان دفاع مقدس
پس از جبهه اما چرا شد فراموش
خلوص زمان دفاع مقدس
شهید تفخص چه آورده با خود
دوتا استخوان دفاع مقدس؟
نه پیغامش این است بمان با ولایت
به همسنگران دفاع مقدس
سزد گر ببارد به بد عهدی ما
سرشک روان دفاع مقدس
یادیلان دفاع مقدس
ورزم آوران دفاع مقدس
همان شاهدانی که خود سربلندند
در این امتحان دفاع مقدس
به یاد شهی
سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم
ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم
چو گلدان خالی لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده‌ایم
اگر داغ دل بود، ما دیده‌ایم
اگر خون دل بود، ما خورده‌ایم
اگر دل، دلیل است، آورده‌ایم
اگر داغ، شرط است، ما برده‌ایم
اگر دشنۀ دشمنان، گردنیم
اگر خنجر دوستان، گرده‌ایم؟!
گواهی بخواهید، اینک گواه
همین زخمی‌هایی که نشمرده‌ایم
دلی سربلند و سری سر به زیر
از این دست، عمری به سر برده‌ایم
من اهلِ نبردم ، سر تسلیم ندارم
ترس از دو سه تا وعده ی تحریم ندارم
من مستم و نوشیده‌ام از باده ی توحید
بر غیرِ خدا جرئتِ تعظیم ندارم
آزاده ای از نسلِ رجایی ام و همت
امّید به این دشمنِ دژخیم ندارم
جنگاور و بی باک ام و دارم جگر شیر
ایرانی ام و از احدی بیم ندارم
آنقدر که این خاک گرامی نگهم داشت
دیگر به دلم عقده ی تکریم ندارم
قلدری آمد بخاک پاک ایران حمله کرد
آن جنایت کار جنگی به مریوان حمله کرد
خانه ها را کرد ویرانه به زور توپ و تانک
با هواپیما به کوه و دشت و میدان حمله کرد
با سلاح نقطه زن ویران نمود اهواز را
در حقیقت به شعور و دین و ایمان حمله کرد
قلب خرمشهر را آتش کشید آن بی خرد
با فضاحت او به اشجار بیابان حمله کرد
الغرض ایران برای انتغام آماده شد
ارتش ایران عزیزانم به شیطان حمله کرد
حزب بعث را راند از مرزهای ایران دور کرد
با توکل بر خدای حی سبحان حمله کرد
دشمن از ایران فراری شد چنان دیوانگان
دوستان ایران به دشمن با دل وجان حمله کرد
کرد ناکام دشمن دیوانه را در خاک خود
با سلاحی آتشین بر قلب آنان حمله کرد
عاقبت پی
رسیده اَلا اِی اهل سعادت
هفتهٔ بسیج و شور و شهادت
یادِ بسیجی های راه اسلام
در سَما مشهور و در زمین گمنام
دلدادگانِ مِهرِ خمینی
فداییانِ عشق حسینی
روح ایمان،ای حسین جان...
به یاد آن خوبان زمزمه داریم
سربند سرخِ یا فاطمه داریم
ما تا آخر سرباز انقلابیم
فدایِ فرزند ابوترابیم
یاد شهیدان داریم نوایی
تا آنکه شویم کرببلایی
روح ایمان،ای حسین جان...
آنکه با چندین ترقه چالش قدرت گرفت
زیر موشکهای ایران موضع خفّت گرفت
جاده مانده‌ست و من و این سر باقى مانده
رمقی نیست در این پیکر باقى مانده
نخل‌ها بی‌سر و شط از گل و باران خالی
هیچ‌کس نیست در این سنگر باقى مانده
تویی آن آتش سوزندۀ خاموش شده
منم این سردی خاکستر باقی مانده
گرچه دست و دل و چشمم همه آوار شده‌ست
باز شرمنده‌ام از این سر باقی مانده
روزو شب گرم عزاداری شب‌بوهاییم
من و این باغچۀ پرپر باقى مانده
شعر طولانی فریاد تو کوتاه شده‌ست
در همین اسب و همین خنجر باقی مانده
پیشکش باد به یک‌رنگی‌ات ای پاک‌ترین
آخرین بیت در این دفتر باقی مانده
تا ابد مردترین باش و علمدار بمان!
با توام! ای یل نام‌آور باقى مانده!
من یک تَفَحُّصی هستم
شهیدگمنام
ستاره‌ی سحرم در کجای این شهری
تو مثل زورق سرگشته بین این بحری
غضب‌نموده‌توباعشق‌وعاشقی‌زین رو
که با تمامی مردم گمان کنم قهری
یادیاران‌سفر کرده به خیر
سالگرد عملیات شکوهمند کربلاچهار
شهیدان غواص
کربلای‌چهاروآتش‌وتیر
حرف‌رفتن‌به‌سوی‌معراج‌است
درمقام شهیدغواصی
آنکه‌ا‌ز‌تیرجسمش‌آماج‌است
گفت فخریه دارم از ارباب
ازشهادت‌به‌سر‌مرا‌تاج‌است
اصحاب حسین در خطر، می‌مانند
امثال حبیب بیشتر می‌مانند
یک‌روز اگر چراغ خاموش شود
از مدعیان چند نفر می‌مانند؟!
سبزیم که از نسل بهاران هستیم
پاکیم که از تبار یاران هستیم
دور است ز ما تن به مذلّت دادن
ما وارث خون سربه‌داران هستیم
ما مرغ سحرخوان شگفت آواییم
خونین پر و بالیم و شفق سیماییم
در معبر تاریخ چو کوهی بشکوه
صد بار شکسته‌ایم و پابرجاییم
گفتند: که تا صبح فقط یک راه است
با عشق فقط فاصله‌ها کوتاه است
هرچند که رفتند، ولی بعد از آن
هر قطعۀ این خاک، زیارتگاه است
پیشانی‌ات
از میان دیوار می‌درخشد
دیباج!
منصور
از جنوب غربی تاریخ
با بولدوزر
به مصاف صدای صاف تو آمد
وقتی جوانان بنی‌هاشم
از شرق میهنم
در صورهای سپیده
سرخ دمیدند!
منصور
با دست‌های منفور
از هزار سوی زمین
یاری می‌شود
اما درهای آسمان
تنها به روی پیشانی تو باز است
دیباج!
به تماشای صدایت
زنجیریان بصره و بغداد
قامت برافراشته‌اند
دیباج!
و طواف گلویت را
از اقصی نقاطِ تازیانه و زنجیر
حلقوم‌های خسته
قصد زمزمه دارند...
صدایت از میان دیوار
می‌درخشد
و پیشانی بلندت
بر فرق منصور
آوار می‌شود
جوانان بنی‌هاشم
گرد غربت از حنجره
می‌تکانند
و در صورهای سپیده سرخ می‌دمند
درهای آسمان
تنها به روی پیشانی تو باز است
دیبا
ای ناب‌ترین معانی واژۀ خوب
ای جوشش خون گرمتان شهر آشوب
کس در سفر کدام منظومه شنید
یک روز کند هزار خورشید غروب؟
موسیقی شهر بانگ «رودارود» است
خنیاگری آتش و رقصِ دود است
بر خاک خرابه‌ها بخوان قصۀ جنگ
از چشم عروسکی که خون‌آلود است
خبر رسید که در بند، جاودان شده‌ای
ز هر کرانه گذشتی و بی‌کران شده‌ای
بگو پرندۀ در بندِ کنج زندان‌ها
چگونه بین قفس، عین آسمان شده‌ای؟
زمانه خواست که جسمِ تو را اسیر کند
خبر نداشت که جاری‌تر از زمان شده‌ای
جوان به حادثه‌ای پیر می‌شود، گاهی
هزار حادثه دیدی ولی جوان شده‌ای
دَمی جدا شدی از کهکشانِ لشکرِ عشق
و باز راهی جمع ستارگان شده‌ای
منبع: فصل صبوری, شهادت‌نامه
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بی‌کران دارد
سرفه‌هایش پر از جراحت بود، از لبش قطره قطره خون می‌ریخت
چفیۀ خاک خورده‌اش حالا نقشی از باغ ارغوان دارد
بین سینه بلال مجروحش غربت و داغ را اذان می‌گفت
باز هم روی شاخۀ لب‌هاش مرغ اندوه آشیان دارد
حجم بغضی که در گلو دارد کربلا کربلا مصیبت داشت
یاد شب‌های حمله می‌افتاد، روضه‌اش طعم شوکران دارد
السلام علیک یا باران السلام علیک یا عطشان
به فدای لبان خشکی که زخم از داغ خیزران دارد
یاس‌ها بین شعله‌ها پرپر، خیمه می‌سوخت یا همان سنگر
ماند یک مشت خاک و خاکستر باغ گل صحنۀ خزان دارد
قمقمه، مشک بچه‌های جن
کودکی سوخت در آتش به فغان، هیچ نگفت
مادری ساخت به اندوه نهان، هیچ نگفت
پدر پیر شهیدی که به عشق ایمان داشت
سوخت از داغ پسرهای جوان، هیچ نگفت
دختر کوچک همسایۀ ما پر زد و رفت
دل آیینه شکست و کس از آن هیچ نگفت
وقتی از شش جهت آوار تبر می‌بارید
مردی از حنجر نامرد جهان هیچ نگفت
وطنم زخمی شمشیر دو صد حادثه گشت
باز با این همه از زخم زبان هیچ نگفت
آن طرف‌تر، پس دیوار بلند تردید
شاعری بود که با طبع روان هیچ نگفت
خاک خوبم، وطنم، در گذر از آتش و دود
آب شد، آب، ولی از غم نان هیچ نگفت
خواستم یک شب از خویش که آیینه چه گفت؟
پاسخش باز همان بود، همان، هیچ نگفت
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
کوچه مشتاق گام هایت ماند
خانه چشم انتظار در زدنت
مثل اینکه همین پریشب بود
آمدی با پسرعموهایت
خنده هایت درست یادم هست
بس که آشفته بود موهایت
رو به من... رو به دوربین با شوق
ایستادید سر به زیر و نجیب
آخرین عکس یادگاری تان
بین این قاب ها چقدر غریب...
هیچ عکاس عاقلی جز من
دل به این عکس ها نمی بندد
تازه آن هم به عکس ساده ی تو
که سیاه و سفید می خندد
دور تا دور این مغازه پُر است
از هزاران هزار عکس جدید
تو کجایی؟ کجا؟ نمی دانم!
آه ای خنده ی سیاه و سفید
تو از این قاب ها رها شده ای
دوستانت اسیرتر شده اند
تو جوان مانده ای، رفیقانت
نوزده سال پیرتر شده اند
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانه‌ات گُم بودی
توفیقِ کمی نیست برادر! یک عمر
مهمانِ غمِ امامِ هفتم بودی!
جانت تبِ درد را تحمل می‌کرد
دستت به امامِ دل توسّل می‌کرد
وقتی که به هر چه خار، «نه» می‌گفتی
صد زخم، به روی پیکرت گُل می‌گرد
مظلوم ولی نفس نفس فریادی
در بند ولی حقیقتاً آزادی
تو وارث بیرق شهیدان هستی
آیینۀ صبر حضرت سجّادی
مأنوس، همیشه با نمازِ شب بود
آهنگ نفس‌هاش فقط «یارب» بود
ده سال، تمام لحظه‌های خود را
پیوسته به یاد حضرت زینب بود
به سوگ نخل‌های بی‌سرت گیسو پریشانم
شبیه خانه‌های خسته‌ات در خویش ویرانم
شب طوفان نباشد، صبح ساحل از صدف خالی‌ست
که من این روزهای سخت را از عشق می‌دانم
تو رفتی ای قنوتت تشنه با یکریز باران‌ها
و من چون مشک خالی در کنار رود می‌مانم
به هرجا ذکر خیر توست با اروند با کارون
به هر موجی روایت‌هاست از تو ماه تابانم
کدامین صفحۀ قرآن جیبیِ تو ترکش خورد
که عطر یاس و یاسین می‌دهد امروز قرآنم
من ایمان دارم ای خورشید، بعد از این شب یلدا
به نورت فتح خواهی کرد خونین‌شهر چشمانم
و خرمشهرها دیده‌ست با چشمان خود ایران
و خرمشهرها در پیش دارد باز ایرانم
