از بوی عطر پیرهنت می شناسمت
از اشک های بیوه زنت می شناسمت
از قطره های خون سیاهی که پشت هم
با سرفه می چکد به تنت می شناسمت
هر بار از اتاق عمل آمدی ، دلم
پرسیده باز ، از بدنت می شناسمت؟!
گاهی که توی روضه، محرم ،گمت کنم
از چشم و خشکی دهنت می شناسمت
بوی نماندن از نفست می وزد رفیق!
از این به بعد از کفنت می شناسمت
شاعر : سیده صابره موسوی
سهم من از تو چیست پدر!غیر خون تو؟
تکلیف من چه می شود آیا بدون تو؟!
رفتی ولی درست زمانی که سقف من
محتاج بود تکیه کند بر ستون تو
چندین و چند سال گذشت و کسی نگفت
چیزی برایم از تو به غیر از جنون تو
همسنگرانت آنچه به من گفته اند نیست
جز حال و روز دشمن زار و زبون تو
می خواهم از تو باز بدانم بگو کجاست
راهی که منتهی است به درک درون تو
گاهی به کوه می نگرم گاهی آبشار...
سر در بیاورم مگر از چند و چون تو
یاری کن ای معادله مبهم محال !
تا سر بلند بگذرم از آزمون تو
باغ معطر ملکوت است مدفنت
ای جان من فدای تن لاله گون تو !
حمیدرضا حامدی
جاده مانده است و من و این سر باقی مانده
رمقی نیست در این پیکر باقی مانده
نخل ها بی سر و شط از گل و باران خالی
هیچ کس نیست در این سنگر باقی مانده
توئی آن آتش سوزنده ی خاموش شده
منم این سردی خاکستر باقی مانده
گرچه دست و دل و چشمم همه آوار شده است
باز شرمنده ام از این سر باقی مانده
روزو شب گرم عزاداری شب بوهاییم
من و این باغچه ی پرپر باقی مانده
شعر طولانی فریاد تو کوتاه شده است
در همین اسب و همین خنجر باقی مانده
پیش کش باد به یک رنگی ات ای پاک ترین
آخرین بیت در این دفتر باقی مانده
تا ابد مردترین باش و علمدار بمان
با توام ای یل نام آور باقی مانده
سعید بیابانکی
از متن سرخ حادثه ها، از غبارها
قد مي کشيد در تپش انفجارها
از راه می رسند خبرهای شعله ور
آتش گرفته دامن فصل بهارها
مثل انار، گريه ي سرخي است در دلم
بعد از شما شکسته تمام انارها
ما وارثان داغ شماييم در زمين
خون شماست بر ورق روزگارها
دل را سپرده ايد به درياي حادثه
اي ماهيان سرخ به دريا دچارها
از خود بريده ايد، بريدن که ساده نيست
دل برده ايد از همه ي زنده زارها
امضاي خون زديد که جان را فدا کنيد
زير سؤال رفته همه اعتبارها
بعد از شما زمين و زمان گريه مي کند
جاري شده است روي زمين جويبارها
بي دست و پا و سر، به کجا مي رويد هان؟
داريد مي رويد به پاي قرارها؟
اينجا قرار بر سر دار است؛ دا
اين روزها بوي قفس دارد زمانه
اندوه و غربت مي وزد از هر کرانه
اين روزها دلتنگ دلتنگم شهيدان
کي مي رود از خاطر من ياد ياران
بعد از شما بال و پرم از دست رفته
تا آسمانها، معبرم از دست رفته
بعد از شما هر لحظه بوي غم گرفته
در اين غروب بي کسي قلبم گرفته
رفتيد و ما مانديم و دلتنگي و هجران
دنياي جور و بي وفائي، رنج دوران
رفتيد و ما مانديم و سيل امتحان ها
در اين غبار آلودي شک و گمان ها
دنيا محل امتحان هايي خطير است
يک سو سقيفه آن سوي ديگر غدير است
انگار ميدان بلا بر پاست هر روز
هنگامه‌ي کرب و بلا برپاست هر روز
بايد مسير حق و باطل را جدا کرد
بايد به آقاي شهيدان اقتدا کرد
آه اي شهيدان جن
مثل انار، گريه ي سرخي است در دلم
بعد از شما شکسته تمام انارها
ما وارثان داغ شماييم در زمين
خون شماست بر ورق روزگارها
دل را سپرده ايد به درياي حادثه
اي ماهيان سرخ به دريا دچارها
از خود بريده ايد، بريدن که ساده نيست
دل برده ايد از همه ي زنده زارها
امضاي خون زديد که جان را فدا کنيد
زير سؤال رفته همه اعتبارها
بعد از شما زمين و زمان گريه مي کند
جاري شده است روي زمين جويبارها
بي دست و پا و سر، به کجا مي رويد هان؟
داريد مي رويد به پاي قرارها؟
اينجا قرار بر سر دار است؛ دار عشق
لرزيده دار از نفس سر به دارها
افسانه نيست، دفتر تاريخ شاهد است
از جان گذشته ايد، نه يک، بلکه بارها
شاعر:حسین
دوباره تنگ غروب و.....خدا دلم تنگ است
برای دیدن روحم بیا ،دلم تنگ است
دوباره تنگ غروب و سکوت وتنهایی
شبیه داغ شفق ،بی صدا، دلم تنگ است
دوباره تنگ غروب است و آسمان سرخ است
شبیه داغ دل لاله ها ، دلم تنگ است
سری بزن به دلم ، در غروب دلتنگی
سری بزن به دلم ، آشنا، دلم تنگ است
چگونه با تو بگویم ، زعمق اندوهم ؟
چگونه با تو بگویم ، چرا دلم تنگ است؟
صدای روشن بال فرشته می آید
برای حال خوش " ربنا " دلم تنگ است
فرشته ها به دلم داغ عشق بگذارید
برای گفتن " قالوا بلی " دلم تنگ است
دلم برای پریدن بهانه می گیرد
برای لاله شدن ،ای خدا، دلم تنگ است
شاعر : رضا اسماعیلی
گذرکردم ازکوچه سار حقیقت
چوکارون آشفته ی شهر غربت
وطن بود ودستان اعجاز عاشق
صف آرایی تیک وتاک دقایق
وطن بود وآوای چشم انتظاری
هجوم پرستو وش بی قراری
نمازی که دردشت خون خوانده میشد
به داغی سرب جنون خوانده میشد
نمازی که هر رکعتش یعنی هستم
به پای هدف های والا نشستم
قیامی که نبض رگ مرزها شد
برای تپیدن،خودش خون بها شد
دوباره گرفتند شهر خدا را
حضور نفس های بی منتها را
وطن بود ومجنون درخون تپیده
و لیلا وفریا د درخود شنیده
هویزه،طلائیه،هنگام رفتن
به زیر گلوله گل از گل شکفتن
برای وطن دستهایی به سینه
و لبیک گفتن بسوی مدینه
خدائی ترین مرزداران ایران
شهادت،اسارت،حسینی مداران
گذرکردم
اسم شناسنامه ای ات جا به جا شده
یک گوشه چسب خورده و جایی جدا شده
اصلا درست نیست که تو دست برده ای ....
اصلا چطور سن تو این گوشه جا شده ؟
حالا بلند قد تر و زیباتر و بزرگ
مردی جسور جای تو از عکس پا شده
تو توی این لباس نظامی عقاب نه
یک غنچه بین این همه گل های وا شده ....
دل جزء کوچکی است برای رها شدن
وقتی که ذره ذره تنت مبتلا شده
دستت منوری شده در بادهای داغ
دستی که خسته از قفس شانه ها شده
امواج رادیو سر هم جیغ می زنند
صالح شهید ..نه..نشده ..یا چرا شده
در آخر تشهد مادر خبر رسید
جبران چند سال نماز قضا شده ؟
زن های خانه کفش تو را جفت می کنند
پایت اگرچه طعمه خمپاره ها شده
مردان بر
دو بخش دارد : با ... با ... که می شود بابا
همین که هست در آن قاب عکس ، آن بالا
همین که زل زده بر چشم های غمگینم
نشسته در دل سنگر کنار آن آقا
همین که نیست که همبازی ام شود گاهی
اتاق با نفسش گر بگیرد از گرما
همین که نیست كه کشتی بگیرد او با من
و گاه لج کنم و بد شوم و او دعوا ...
همین که نیست که با هم به مدرسه برویم
و یا به مسجد ، هیئت ، خرید یا هرجا
همین که نیست که ما را مسافرت ببرد
شلمچه ، تهران ، قم ، مشهد امام رضا
همین که نیست بگوید : صد آفرین پسرم !
همین که نیست کند کارنامه ای امضا
***
چرا زقاب تکانی نمی خوری ای مرد
چرا سراغ نمی گیری از من تنها
نگاه کن همه نمره های من عالی
وای بــر جــا مــانــدگان بعـد جنگ
عــده ای آلــوده ی هــرگــونـه ننگ
عــده ای لا مــذهــب مــؤمــن نمـا
دلخوش این کــاخ های رنــگ رنــگ
آبــروی عـــده ای رفـتـه بــه بــــاد
آرزوی عــده ای خــورده بـــه سنـگ
یـادگــاری مــانــده نــزد عـــده ای
نای خسته ، دیده پر خون ، سینه تنگ
عـده ای مـجـنـون جـنگ و جبهه ها
عـده ای هـم مـنـگ تریاک اند و بنگ
عــده ای مـوجــی کـه روزی چند بار
دل بــه صحرا می زنند و سر به سنگ
عــده ای بــا سـیـنـه هـای سـوختـه
هـمـدم اکـسـیـژن و سـوند و سرنـگ
عـده ای از جـبــهــه بــرگشته ولـی
کـور یــا بــی دست یــا بی پا و لنگ
عــده ای هــم بــی خیال بــی خیا
سرزمین فکه رملستان عشق
قتلگاه و معبر و میدان عشق
سجده گاه و بوسه گاه قدسی
معبد و میخانه مستان عشق
هر نسیمش عطر ناب کربلاست
بال پروازش پر پرّان عشق
پهلوان ها دارد اندر سینه اش
برتر از صد رستم دستان عشق
چشم او خورشید و دستش آسمان
پیکرش رمل است وجانش جان عشق
با شهیدان بسته میثاق جنون
با یل کرببلا پیمان عشق
ظاهرا آرام و بی درد و خموش
در دلش اما دوصد طوفان عشق
ای مهاجر فاش گو اینجا کجاست
کربلای باور ایران عشق
شاعر: بنواری مهاجر
آنها که گمنامند ، زهرایی تبارند
چون فاطمه بی قبر و بی سنگ و مزارند
جامانده های ساحل اروند کنارند
چون مهدی زهرا کس و کاری ندارند
آقا به یارانی که گمنامند بر گرد
جان شهیدانی که گمنامند بر گرد
گمنام یعنی آخر مظلومیت ها
گمنام یعنی دوری از محبوبیت ها
گمنام یعنی ترس از معرو فیت ها
گمنام یعنی بهترین عاقبت ها !!
آخر نیامد برگه ی اعزامی من
از فاطمه تاییدی گمنامی من
گمنام یعنی در پی شهرت نبودن
در کسب منصب ها پی فرصت نبودن
خدمت نمودن در پی منت نبودن
طعنه شنیدن اهل شکایت نبودن
ما فکر نام ! و عاشقان گمنام ... رفتند
ما بی قرار ... آنها ولی ...آرام !! رفتند !
باید به نسل ما از این گلها بگوی
كجاييد خوبان گلچين شده؟
كه از خونتان عرش آذين شده
كجاييد اي سروهاي بلند؟
به طوف شما، جنگل احرام بند
چه كرديد با صخره و كوهسار؟
هلا، ماه و خورشيدتان وام‌دار!
شفق شرمگين از شط خونتان
فلق، ليلي آواي مجنون‌تان
هلا! عاشقان جگر سوخته
بر آتش زده، بال و پَر سوخته!
چه گفتيد با زخم در كارزار؟
كه شد آفتاب اين چنين شرمسار!
سن و سالش اگرچه اندک بود
سن قلبش چقدر وسعت داشت
بذر عشق وشهامت وایثار
در دل آسمانی اش میکاشت
باغبان دلش شهادت بود
لاله هایش درستی وپاکی
بوی جبهه چقدر مستش کرد
جاده ای باصفا ولی خاکی
از زمین تا به آسمان می رفت
با دوپای شکسته وخسته
آری او ابر را نشانه گرفت
بند پوتین راه را بسته
یک وجب آشیانه در خاک و..
آسمانی به وسعت دریا
قدر یک کهکشان تفاوت داشت
جنس او باتمام این دنیا
□
مادرش درحیاط بی تاب است
خبری از پسر ندارد او
آسمان امید اوتاریک
چند روزی سحر ندارد او
منتظر,مضطرب,پریشان است
وفقط یاد پاک میخواهد
از تمام وجود فرزندش
استخوان یا پلاک میخواهد
روزها گذشت وطی شد غم
مشتی ان
یاد آن روز بخیرِِ،این همه دیوارنبود
اين چنين بر رخ دل، گرد غم يار نبود
چشم، بي واسطه آن روز خدا را مي‌ديد
حيف شد چشم دلم، لايق ديدار نبود
مي‌شكستيم پل فاصله را با هر گام
بين ما و شهدا فاصله بسيار نبود
داغ دل بود و غم جاري ايّام، ولي
روي آيينه دل اين همه زنگار نبود
کربلا بود، خطر بود، خدا با ما بود
زندگي بود، ولي، اين همه تكرار نبود
كاش مي‌ريخت، تماميّت اين فاصله‌ها
كاش بين من و دل اين همه ديوار نبود
شاعر: سعیدی راد
وقتی که مست باده روح خدا شدی
یک لحظه از تمامی عالم رها شدی
وقتی سرت برای پریدن شتاب کرد
با ترکشی کنار سنگر خود سرجدا شدی
وقتی دلت برای زیارت کباب شد
روحت پرید و عازم کرب و بلا شدی
وقتی رسید پیکر تو پیش مادرت
گفتا رشیدتر ز همه سروها شدی
وقتی رسید نوبت میدان مین عشق
پر پر زنان به دست خودت قطع پا شدی
کار دل است منطق و آیا قبول نیست!!
اینکه برای همسفرانت فدا شدی
حالا تو نیستی که ببینی میان ما
جای تو خالی و تو ناآشنا شدی
دیگر قلم برای بیانش کباب شد
شاید گمان کند که تو چون اولیا شدی
شعر حقیر من نتواند بیان کند
اینکه تو مست باده روح خدا شدی...
شاعر : محمد جواد خراشادیزاده
به اتاقی جدا تو را بردند
گرچه بیماری تو مسری نیست
چهره ات کاملا عوض شده است
گل رویت دگر بهاری نیست
نه دو روزت شبیه یکدیگر
نه نگاهت شبیه دیرزو است
تو که هر روز بد تر از دیروز
حال و روزت عجیب جان سوز است
ای که تا ارتفاع می بینی
یاد "بازی دراز " می افتی
خاطره، دلهره، تشنج و بعد
از سر تخت باز می افتی...
تو از امشب شهید خواهی بود
ای که جانباز پیشوند تو بود
بیست و شش-هفت سال پی در پی
انسُلین چای تلخ قند تو بود
شیمیایی است مرد بیچاره
-او که تهمت زدند سل دارد-
این گل رنگ رفته، در این باغ
به خدا حق آب و گل دارد
*****
تا نفس داشت دلخوشی ها را
با سیاست حرام او کردند
حق آب و گلش ولی
به سیل اشک باید شست راه کاروان را
هنوز از جبهه می‌آرند تابوت جوان‌ها را
کدامین کاروان آهنگ یوسف با خودش دارد
غم ابرو کمان ها می‌نوازد قد کمان‌ها را
نه پیراهن به تن مانده نه بوی پیرهن مانده
امان از این چنین داغی که می‌برد امان‌ها را
به ما با چشم و ابرو گفته بودند از چنین روزی
ولی باور نمی‌کردیم این خط و نشان‌ها را
به دنبال جوان خوش قد و بالای خود بودند
همانانی که با خود می‌بردند این استخوان‌ها را
اگر دریا نمی‌گنجد به کوزه با چه اعجازی
میان چفیه پیچیدند جسم پهلوان‌ها را
خبر دادند یوسف‌ها به کنعان باز می‌گردند
ندانستیم با تابوت می‌آرند آنها را
به روی شانه لرزان مردم یک به یک رفتند
جاری شده از خون شهیدان نهری
با فاصله و سکون و هجران قهری
در آتش و خون اگر چه تو سوخته ای
در خاطر ما هنوز خرمشهری.
جنگ ماگنجینه ایست برای همه ی نسلها
جنگ ماگنج بود،خیزکه پاسش داریم
گنج خوددست کسی غیرخدانسپاریم
ماکه ازروزازل عهدولایت بستیم
پس چرادست زیاری ولی برداریم؟
جنگ ماگنج بودخیزکه دشمن آمد
آتش نعره برانگیزکه دشمن آمد
آنقدرصبرنماتاکه شود مثل حسین-ع-
کاسه ی صبرتولبریزکهدشمن آمد
جنگ ماگنج بودخیزکه جان بایدداد
هرچه دلدارطلب کرد،همان باید داد
تاجهان پرشودازعطرارادت به علی-ع-
رنگ حیدربه همه صوت واذان بایدداد
جنگ ماگنج بودخیزکه دل غمگین است
این همه ظلم وستم بردل ماسنگین است
ای-نفس-یوسف زهرااگرامداد کند
رویت ازخون گلویت بخدارنگین است
نفس
رگبار زن به محنت و خُمپاره ای بخند!
ای دلشکسته سعی بکن پاره ای بخند!
جز ساختن به درد نشد چاره ای ، بخند!
از شادی زمانه تو هم ساعتی بنوش
گاهی شبیه آدم میخواره ای بخند!
لب را تکان بده دهنی نوشکفته باش
آخر چرا تو این همه آواره ای !؟ بخند!
یک سنگر آنطرف،همه از قهقهه پُرند
بر دل نکش ز گریه تو دیواره ای،بخند!
در جبهه ی تبسّم ما رعد و برق شو!
رگبار زن به محنت و خُمپاره ای بخند!
سر در نیاور از حرکات زمان خود
مانند طفل ساده به گهواره ای بخند!
لختی برای ابر سیه بی خیال شو
در روبروی شمس چو سیّاره ای بخند!
در این قطار عمر ز ما غم نخواستند
دادا ! بکن به غصّه ی خود چاره ای، بخند!
شاعر: دادا
دل دوبــاره عشــــق قسمت کرده است
یــــاد کاوه، یــــــاد همّـــت کـرده است
یـــاد ســـــــرداران بی سر کرده است
یــــاد بـــــدر و یـــاد خیــبر کرده است
یــــــاد مجـــنون و شلـمــچه کرده است
یـــــــاد غــــوغای حـــلبــچه کرده است
یــــاد فـــکّــه، یــاد مــهران کرده است
یــــاد نجــــوا های چــمران کرده است
یـــاد سـربنــدهای یا زهـــرا (س) بخیر
یـــــاد آن دل های چون دریـــــا بــــــخیر
یــــــــاد آن نـــام آوران بـــی ریـــــــــا
یـــاد آن جان بر کـــفان جبـــهـــــــه ها
یـــــاد ســـنگـــــــرهـــای تــوأم با صفا
نیــمـــه شبـــهــا ذکـــر حـــقّ، یاد خـدا
یــــاد سـ
بهر دل کندن ز دنیا مرده ایم
از زکات و خمس ما جا خورده ایم
تا فقیر آید بگوییم او غنی است
پول دارد کاذب و پست و دنی است
تا سر ظهری اذان آمد به گوش
دیگ دنیا دوستی آید به جوش
در اذان بازار ها تعطیل نیست
هجر مولا را همین تعلیل نیست؟
باید امشب با شهیدان عهد بست
بند بند حبَِ دنیا را گسست
باید امشب توبه در هیئت کنیم
باید امشب با ولی بیعت کنیم
لقمه ی نا پاک و اموالِ وام
میکند دل را خراب و بی ملام
می کند آنگه دل انکار علی
می شود دل دشمن سید علی
کاذب بیچاره با اموال زار
بی ولایت دم مزن از انتظار
كودكي سوخت در آتش به فغان، هيچ نگفت
مادري ساخت به اندوه نهان، هيچ نگفت
پدر پير شهيدي كه به عشق ايمان داشت
سوخت از داغ پسر هاي جوان، هيچ نگفت
دختر كوچك همسايه ي ما پر زد و رفت
دل آيينه شكست و كس از آن هيچ نگفت
وقتي از شش جهت آوار تبر مي باريد
مردي از حنجر نامرد جهان هيچ نگفت
وطنم زخمي شمشير دو صد حادثه گشت
باز با اين همه چون شير ژيان هيچ نگفت
آن طرف تر، پس ديوار بلند ترديد
شاعري بود كه با طبع روان هيچ نگفت
خاك خوبم، وطنم، درگذر از آتش دود
آب شد، آب، ولي از غم نان هيچ نگفت
شبي از خويشتنم خواستم آيينه چه گفت؟
پاسخش باز همان بود، همان، هيچ نگفت
مي توان گوشه اي از داغ مرا شرح نداد
ولي از اين همه ه
دید در معرض تهدید دل و دنیش را
رفت با مرگ خود احیا کند آیینش را
رفت و حتی کسی از جبهه نیاورد به شهر
چفیه و قمقمه اش کوله و پوتینش را
رفت و یک قاصدک سوخته تنها آورد
مشت خاکستری از حادثه مینش را
استخوان های نحیفی که گواهی می داد
سن و سال کم از بیست به پایینش را
ماند سردرگم و حیران که بگیرد خورشید
زیر پابوس سبک یا غم سنگیش را
بود ناچیز تر از آن که فقط جمجمه ای
کند آرام دل مادر غمگینش را
باز هم خنده به لب داشت کدر کرد و کبود
تلخی غربت در چهره شیرینش را
شب آخر پس از اتمام مناجات انگار
گفته بود از همه مشتاق تر آمینش را
ماجرای تو خدا خواست کند تازه عزیز
قصه یوسف و پیراهن خونینش را
کفن پاک تو سجاده پ
کسی نگفت از میان توفان، چــــگونه آن شب گذشته بودی؟
ز گردباد و تگرگ و باران، چــــــــــگونه آن شب گذشته بودی؟
کسی نگفت از میان آتش، مـــــــــیان آن شعله های سرکش
بهانه در دل، شراره در جــــان، چگونه آن شب گذشته بودی؟
نه ردّپایی، نه گرد راهی، فقط تــــــــــــــفنگی شکسته دیدم
تو بی نشان از کنار یاران، چـــــــــگونه آن شب گذشته بودی؟
به بال سرخت که بسته بود آن نــــــــــــشان پرواز آسمان را؟
بگو که از خطّ و خون یاران، چــــگونه آن شب گذشته بـودی؟
کسی نگفت از دل هیاهو، زخــــــــــون و سنگر، زموج و بـاران
تو بی قرار از نهیب توفان، چـــــــــگونه آن شب گذشته بـودی؟
فقط شنیدم که بال خــــ
شب است و سكوت است و ماه است و من
فغان و غم اشك و آه است و من
شب و خلوت و بغض نشكفته‌ام
شب و مثنوي‌هاي ناگفته‌ام
شب و ناله‌هاي نهان در گلو
شب و ماندن استخوان در گلو
من امشب خبر مي‌كنم درد را
كه آتش زند اين دل سرد را
بگو بشكفد بغض پنهان من
كه گل سرزند از گريبان من
مرا كشت خاموشي ناله‌ها
دريغ از فراموشي لاله‌ها
كجا رفت تأثير سوز و دعا؟
كجايند مردان بي‌ادّعا؟
كجايند شور‌آفرينان عشق؟
علمدار مردان ميدان عشق
كجايند مستان جام الست؟
دليران عاشق، شهيدان مست
همانان كه از وادي ديگرند
همانان كه گمنام و نام‌آورند
هلا، پير هشيار درد آشنا!
بريز از مي صبر، در جام ما
من از شرمساران روي توام
ز دُردي كشان سبوي ت
گرچه با کپسول اکسیژن مجابت کرده اند
مادرت می گفت دکترها جوابت کرده اند
مرگ تدریجی ست این دردی که داری می کشی
منتها با قرص های خواب ، خوابت کرده اند
خواب می بینی که در(( سردشتی )) و (( گیلان غرب ))
خواب می بینی که در آتش کبابت کرده اند
خواب می بینی می آید بوی ترش سیب کال
پس برای آزمایش انتخابت کرده اند
خواب می بینی که مسولان بنیاد شهید
بر در دروازه های شهر قابت کرده اند
خواب می بینی کنار صحن (( بابا یادگار ))
بمب ها بر قریه ی (( زرده )) اصابت کرده اند
قصر شیرینی که از شیرینی ات چیزی نماند
یا پلی هستی که چون سر پل خرابت کرده اند؟
خوشه خوشه بمب های خوشه ای را چیده ای
بادِ خاکی با ک
دل دوبــاره عشــــق قسمت کرده است
یــــاد کاوه، یــــــاد همّـــت کـرده است
یـــاد ســـــــرداران بی سر کرده است
یــــاد بـــــدر و یـــاد خیــبر کرده است
یــــــاد مجـــنون و شلـمــچه کرده است
یـــــــاد غــــوغای حـــلبــچه کرده است
یــــاد فـــکّــه، یــاد مــهران کرده است
یــــاد نجــــوا های چــمران کرده است
یـــاد سـربنــدهای یا زهـــرا (س) بخیر
یـــــاد آن دل های چون دریـــــا بــــــخیر
یــــــــاد آن نـــام آوران بـــی ریـــــــــا
یـــاد آن جان بر کـــفان جبـــهـــــــه ها
یـــــاد ســـنگـــــــرهـــای تــوأم با صفا
نیــمـــه شبـــهــا ذکـــر حـــقّ، یاد خـدا
یــــاد سـ
