یا رب دل ما را ز عشق مهجور مکن
چشمان مرا تهی تو از نور مکن
تا عُمر برای ما رقم خواهی زد
ما را ز مجالس حسین دور مکن
***
یا رب شب جمعه کربلا غوغائی ست
شش گوشه حرم تجلی زیبائی ست
امشب دل هر که هست در کرب و بلا
معلوم شود که رزق او زهرائی ست
شاعر : جواد حیدری
هیچ کس نیست عزادار ، به اندازه ی عشق
این همه خسته و تبدار ، به اندازه ی عشق
چارده قرن به آهنگ عطش می روییم
می شود حادثه تکرار ، به اندازه ی عشق
زخم در زخم غزلواره ی هفتاد و دو گل
منتشر می شود این بار به اندازه ی عشق
دستش افتاد ولی بیرقش از دست نرفت
دست ها دارد علمدار ، به اندازه ی عشق
قد کشیده است سر نیزه دوباره خورشید
تا به اندازه ی دلدار ، به اندازه ی عشق
آب ، خیمه ، عطش، عباس ، رقیّه ، آتش
تا ابد قافیه بشمار ، به اندازه ی عشق
غربت کیست که بر شانه ی اندوه زمان
می شود این همه آوار، به اندازه ی عشق
بار اندوه تو را جز دل زینب نکشید
هیچ کس نیست سزاوار، به اندازه ی عشق
کیستی ای گل گمگشته که این گ
ای نام تو نقش کشتی نوح، حسین
مقتولی و مسمومی و مجروح، حسین
ای جان خلیل ها فدای تو ذبیح
کشتند تو را کشتن مذبوح، حسین
***
شاعر : استاد سید رضا موید
دق می کنم ز سوز غمِ روضه هایتان
از ناله های دم به دم روضه هایتان
با این که راویِ شب و روز غم توام
بیگانه ام به زیر و بم روضه هایتان
عمرم به پای سینه زنیها گذشته است
در زیر خیمه و عَلَم روضه هایتان
از بس که از غریبی و غربت نوشته ام
خون گشته جاری از قلم روضه هایتان
بیچاره آنکه مقتل سرخ تو را نوشت
دق کرده حتماً از اِلَم روضه هایتان
ذوقی دهید تا که شوم شاعر شما
چون نیّر و چو محتشم روضه هایتان
شاعر : امیر حسین آکار
پر می زند دلم به هوای نگاهتان
تا کربلا به شهر شما بارگاهتان
تا وقف خرج بزم عزای شما شوم
عمریست می شود که نشستم به راهتان
از کودکی درون حسینیه بوده ام
بوده سرم به سایه ی چتر پناهتان
آیا نمی شود که برای سعادتم
من هم شوم غلام غلام سیاهتان
اینجا همه برای شما گریه می کنند
از ماجرای بی کسی و سوز آهتان
من آب می شوم ز خجالت که آن غروب
یک نیزه ی شکسته شده تکیه گاهتان
ای وای من که بوی گل یاس می دهد
هر قطره خون حاکی آن قتلگاهتان
مظلوم و بی حبیب و غریبانه کشتنت
با ما کسی نگفت چه بوده گناهتان
شاعر : محمدحسن بیات لو
در سینه ام ولای شما موج می زند
شوق حریم کرب و بلا موج می زند
هر جا که نام پاک شما برده می شود
عشق و صفا و مهر و وفا موج می زند
اینجا نشسته ایم به امید یک نگاه
اینجا که ازدحام گدا موج می زند
وقتی ز چشم های همه اشک می چکد
لطف و عطا و عفو خدا موج می زند
وقتی به یاد علقمه ات خیس می شویم
دریا ز دیده ی تر ما موج می زند
روضه نشین هیئت سالار زینبیم
تا ذکر سید الشهدا موج می زند
اصغر ز فرط تشنگی از هوش رفته است
با من بگو فرات چرا موج می زند
شاعر : محمدحسن بیات لو
این روزها که حال و هوایم بهاری است
یک آسمان ستاره از این چشم جاری است
بوی محرمت همه جا را گرفته است
حالا نصیبم از غم تو آه و زاری است
ایپند و شال و بیرق و زنجیر حاضر است
دل گرم ناله کردن و دل بیقراری است
شرمنده ام که خرج عزایت نمی کنم
شرمنده ام قسم به خدا از نداری است
چشمت چرا محل به دو چشمم نمی دهد
از چشم من ز داغ شما گریه جاری است
هر کس که خواستید بر او کربلا دهید
ما تابعیم و لطف شما اختیاری است
شاعر : محمدحسن بیات لو
این اشک نعمتی ست که آسان نمی دهند
این فیض را همیشه فراوان نمی دهند
باید چو مادری که جوان داده گریه کرد
ورنه اثر به هر دل سوزان نمی دهند
پر می کنیم نقص تمامی سال را
جز بین روضه فرصت جبران نمی دهند
ماه محرّم است غنیمت شمار عمر
بر هر کسی که دیده ی گریان نمی دهند
مردن برای حضرت ارباب واجب است
عشاق جز به روضه ی او جان نمی دهند
باب الحسین باب عنایات فاطمه ست
جز این مسیر راه به خوبان نمی دهند
یک قافله نشد که به مقصد برد مرا
گویند جا به بی سر و سامان نمی دهند
ارباب من، ز نوکر خود دل بریده ای؟
خوبان مگر که دل به گدایان نمی دهند؟
شاعر : جواد حیدری
شادم از این که گویم ارباب من حسین است
وقت نماز عشقم محراب من حسین است
با اینکه بد غلامم چون او بود امامم
بی تاب او منم من بی تاب من حسین است
در بین میهمانی هنگام میزبانی
در شادی و عزاها آداب من حسین است
باغ و بهار و ابرم، اوج قرار صبرم
در شام تار قبرم، مهتاب من حسین است
در خانه ی مماتم، آیند چون نکیرین
پرسند اگر ز دینم جواب من حسین است
ذکری به غیر ارباب بر لب نیاورم هیچ
پرسند اگر ز قرآن، کتاب من حسین است
خیزم اگر به محشر نزد خدای اکبر
در حال استغاثه، خطاب من حسین است
در پیشگاه معبود، اینم مقام محمود
پرسند اگر ز فعلم، حساب من حسین است
هر کس دری به جنت دارد برای رفتن
باب الحسین اگرهست،پس باب من
با عشق خود بیا و دلم را جَلا بده
إذن طواف آن حرم با صفا بده
از بس که خود پسندم و غافل شدم زِ تو
من را زِ من بگیر و خودت را به ما بده
این چشم من مثال کویری که خشک شد
اشکی برای گریه به این چشم ها بده
آقا نسیم ماه محرم وزیده است
بر نوکران بیا و تو إذن عزا بده
ای که دوای درد دوعالم در عشق توست
با عشق خود بیا و مراهم شِفا بده
آقا تو را به چادر خاکیِّ مادرت
بانیِّ خیر من شو و یک کربلا بده
شاعر : اسماعیل شبرنگ
دارم به دل همیشه امیرم هوای تو
آقا تمام دار و ندارم به پای تو
از کودکی به عشق شما گشته ام اسیر
شُکرانه می دهم که شدم مبتلای تو
عطر محرمَّت همه جا را گرفته است
آیا شود که گریه کنم در عزای تو؟
بیرق،عَلَم،کتیبه ی«بازاین چه شورش است»
برپا شدند بهر عزا تکیه های تو
بر گوش جان، رِسَد همه دم سوز ناله ای
قامت خمیده ای است که گِریَد برای تو
بر روی سینه ام شده حکّ با خط جنون
خواهم شوم به ماه محرم فدای تو
آیا شود که نیمه شب جمعه ای به اشک
راهی شوم به نیت صحن و سرای تو
عمری میان روضه ی تان ، یک دعا کنم
باشد دعای من که رَوَم کربلای تو
گر خون زِ چَشم أهل دو عالَم روان شود
حتّی کم است بهر نخ بوریای تو
***
شا
ای که نور مهر و ماهی دوستت دارم حسین
مظهر لطف الهی دوستت دارم حسین
هستی من را خدا با مهر تو پیوسته است
یا بخواهی یا نخواهی دوستت دارم حسین
تا شنیدم دوست می داری غلام خویش را
با وجود روسیاهی دوستت دارم حسین
هر کجا نام تو آید می رود تاب از کفم
من چه گویم خودگواهی دوستت دارم حسین
گر بخواهی با کلامی در رهت جان می دهم
ور برانی با نگاهی دوستت دارم حسین
آنچنان خوبی که هر بد بسته بر لطفت امید
شرمگین از هر گناهی دوستت دارم حسین
ای که خواندن رحمت للعالمین فلک نجات
تا که جویم بر تو راهی دوستت دارم حسین
بر تو گر رو کرده ام دارم امید مرحمت
تا به من بخشی پناهی دوستت دارم حسین
کرده ام با هر زبانی بر جلالت اع
هر کس که گریست در عزای تو حسین
او را برسد لطف خدای تو حسین
در باغ بهشت هم بود خانه به دوش
هر کس نرود به کربلای تو حسین
شاعر : فرشیدیار محمدی
آفرینش ز غبار قدم توست حسین
آسمان سایه نشین عَلم توست حسین
کعبه و سعی و صفا، حلّ و حرم، رکن و قیام
صفحه ای از حرم محترم توست حسین
هر کجا عشق و کمال و عظمت دایره بست
نقطه ی دایره، نوک قلم توست حسین
نعمتی را که خداوند از آن می پرسد
دوستیّ تو و یک از نعم توست حسین
ذکر نام تو کنم در همه جا چون گویند
هر کجا نام تو آید حرم توست حسین
اشک روزوشب ما وقف تو ای کشته ی عشق
گریه گر هست سزاوار غم توست حسین
در میان حرم جمله امامان هدی
پرچم سرخ نشان حرم توست حسین
من نگریم به عزایت که بهشتم بدهند
ور بهشتم بدهند از کرم توست حسین
گر خدا بگذرد از جرم دو عالم به جزا
یک جزای کم اصحاب کم توست حسین
جگرم پاره شد از دا
در عزایت دیده گریان سینه پر جوشم حسین
یک نیستان ناله دارم گر چه خاموشم حسین
بار سنگین غمت را که آسمان نتواند کشید
دست تقدیر ای عجب بنهاده بردوشم حسین
این امیدم تا که در محشر بپوشاند مرا
جامه ی ماتم که درسوگ تو می پوشم حسین
تا که گویم بیشتر بر کام عطشانت سلام
تشنه باشم یا نباشم آب می نوشم حسین
***
شاعر : استاد سید رضا موید
اشکی برای گریه به این دیده ها دهید
دستی برای سینه زدن دست ما دهید
روزی اشک ما بود از روضه ی شما
جز روضه رزق گریه ی ما را کجا دهید
زنجیر و شال و بیرق و پیراهن سیاه
چشم انتظار مانده که اذن عزا دهید
این جا مریض هر چه بخواهید حاضر است
هر کس گرفت چشم شما را شفا دهید
حاجت گرفته بودم و خود بی خبر از آن
از بس که حاجت دل ما بی صدا دهید
بانی روضه های محرّم که گشته اید
بانی خیر گشته به ما کربلا دهید
شاعر : محسن عرب خالقی
هر روز پای هر محنت گریه می کنم
بر هر هزار زخم تنت گریه می کنم
با دست های نوحه ی تو سینه می زنم
با روضه های دل شکنت گریه می کنم
یعقوب های چشم من از دست رفته اند
از بس برای پیرهنت گریه می کنم
بر دست قبر هم کفن کربلا به تن
از داغ جسم بی کفنت گریه می کنم
گاهی شبیه روز دهم سرخ می شوم
بر لحظه ی به نِی شدنت گریه می کنم
ای سوخته ترین بدن زیر آفتاب
بر زخم تاول بدنت گریه می کنم
شاعر : محسن عرب خالقی
عطری که از حوالی پرچم وزیده است
ما را به مجلس آقا کشیده است
از صحن این حسینیه تا صحن کربلا
صد کوچه وا کنید محرّم رسیده است
دست ازل دو چشم مرا وقف گریه کرد
اصلاً مرا برای همین آفریده است
آقا ببین برای عزای تو مادرم
پیراهن سیاه برایم خریده است
نورش نمی دهند و بهشتش نمی برند
چشمی که روضه های شما را ندیده است
هر چند صد پیاله تو را گریه کرده اند
اما هزار قطره اشک نچیده است
شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان
آمده ام آمدم از بهر عزای حسین
تا که کنم جان به فدای حسین
ماه غم سرخ حسینی رسید
تکیه به پا کن تو برای حسین
کشور دل جمله سیه پوش شد
ذاکر آن گشته خدای حسین
کرب و بلا فخر کند بر جهان
عرش خدا صحن و سرای حسین
کاش شود قسمتمان یک شبی
سینه زنی کرب و بلای حسین...
شاعر : روح اله گائینی
حدیث عشق را معنا حسین است
کلید حل مشکل یا حسین است
اگر چه ساقی طفلان اباالفضل
ولیکن ساقی سقّا حسین است
قیامت با تمامیّ بدی ها
شفاعت می کند از ما حسین است
اگر چه زینت دوش نبی بود
قتیل روز عاشورا حسین است
خدایی می کنم در روز محشر
امام من به دنیا تا حسین است
همیشه فاطمه زائر به قبرش
تمام هستی زهرا حسین است
شاعر : روح اله گائینی
المنه لله که دلم مست حسین است
دیوانه ی زنجیری و پابست حسین است
المنه لله که بهشت ابدی هم
از روز ازل حکم به دربست حسین است
المنه لله که خدا گفته به شیعه
دوزخ بروی یا که بهشت دست حسین است
المنه لله که نظام همه هستی
وابسته و مدیون همه بر هست حسین است
این مایه ی فخرم همه جا در صف محشر
المنه لله که دلم مست حسین است
شاعر : روح اله گائینی
جز غم عشق تو در سینه ی من جایی نیست
دم همه ذکر تو باشد به جز این نایی نیست
شیر عشق تو بداده ست به من مادر من
ور نه بی عشق حسین دیده ی بینایی نیست
مکتب عشق حسینی به جهان درسی داد
تا ابد جز غم تو هیچ الفبایی نیست
گرکنی گوش به صوتی که جهانگیرشده است
لک لبیک حسین و دگر آوایی نیست
روزگاری که پر از عشق مجازی شده است
جز غم عشق تو درسینه ی من جایی نیست
شاعر : روح اله گائینی
غروب عاشقان رنگش طلائیست
دل عاشق همیشه کربلائیست
غروب عاشقان احساس دارد
کمی هم روضه ی عباس دارد
غروب عاشقان غم دارد و اشک
کمی گریه برای آب در مشک
غروب عاشقان دریای خون است
غروب عاشقان رنگ جنون است
غروب عاشقان با غم عجین است
غم یار امیرالمؤمنین است
غروب عاشقان و بیت الاحزان
غم کوچه؛ غم سیلی دونان
غروب عاشقان از غصه حاکی
غروب عاشقان قبرای خاکی
غروب عاشقان حسی غریب است
غروب عاشقان دل بی شکیب است
غروب عاشقان دلگیر و تار است
دلی در حسرت دیدار یار است
غروب عاشقان دلتنگی و درد
دعا بر یار غائب زود برگرد
غروب عاشقان اشک های نم نم
غروب عاشقان ماه محرّم...
***
شاعر : روح اله گائینی
در هر مصیبت و محنی فابک للحسین
در هر عزای دل شکنی فابک للحسین
در خیمه ی مراثی و اندوه اهل بیت
قبل از شروع هر سخنی فابک للحسین
در مکتب ارادت ابن شبیب ها
هم ناله با اباالحسنی فابک للحسین
أن کنت باکیاً لِمُصاب کالانبیاء
فی الابتلاء و الحَزن فابک للحسین
شب های جمعه مثل ملائک میان عرش
با بوی سیب پیرهنی فابک للحسین
در تندباد حادثه ای گر کبود شد
بال نحیف یاسمنی فابک للحسین
دیدی اگر میان هیاهوی تشنگی
طفلی و لب به هم زدنی فابک للحسین
لب تشنه جان سپرد اگر عاشقی غریب
یا روی خاک ماند تنی فابک للحسین
گرم طواف نیزه و شمشیر و تیرها
دور شهید بی کفنی فابک للحسین
در لحظه ی تلاوت قرآن که دیده است؟
غرق به خون شود
شکر خدا که بوی محرّم گرفته ام
در کوچه های سینه زنی دم گرفته ام
شکر خدا عبادت من روضه های توست
در دل دوباره هیئت ماتم گرفته ام
گاهی کنار روضه ات از دست می روم
با چشم های پر شفق و غم گرفته ام
این آبروی نوکری هیئت تو را
از دستمال مشکی اشکم گرفته ام
دیگر هراس روز قیامت نمی برم
وقتی دخیل از پر پرچم گرفته ام
با تربت تو کام دلم را گشوده اند
عمری اگر که بوی محرّم گرفته ام
گفتم میان روضه از اعجاز چشم هات
دیدم رسیده ام به حوالی کربلات
دَم
یک جهان روضه و یک ماه محرّم داری
آه آقای غریبم چقدر غم داری
تا ابد هم که بخوانند همه مرثیه ات
باز هم روضه ی ناخوانده به عالم داری
این همه زائر دلسوخته ی خاکت را
از ازل
ناله در دل، اشک بررخسار،بغضم در گلوست
عضو عضوم با حسین فاطمه در گفتگوست
نامه ی اعمال من این چشم گریان من است
اشک من برصورت من خوشترازآب وضوست
هر کجا پا می نهم انگار نهر علقمه
هر طرف رو می کنم قبر حسینم روبروست
اشک ازسوز عطش خشکیده در چشم رباب
کودک شش ماهه را تیرسه شعبه در گلوست
مکتب من خیمه ی عباس و درسم یا حسین
دین من آئین من تاصبح محشرعشق اوست
با حسین و کربلا یک عمر عادت کرده ام
کربلایم کربلایم کربلایم آرزوست
***
شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار
من کجا از دلبرم یک لحظه دل بر داشتم
پیش تر از خلقت دل مهر دلبر داشتم
پیشتر از بودن چشمم هزاران موج اشک
از برای گریه بر آن جسم بی سر داشتم
پیشتر از بردن نام پدر گفتم حسین
مهر او را در دل از دامان مادر داشتم
شیر مادر را ننوشیده به چشمم سیل اشک
بر گلوی تشنه ی شش ماهه اصغر داشتم
پیشتر از نوجوانی سینه بر اکبر زدم
پاره های دل بر آن صد پاره پیکر داشتم
مادرم می گفت ای فرزند، من کام تو را
از ازل با خاک سرخ کربلا برداشتم
***
شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار
من و جدا شدن از کوی تو خدا نکند
خدا هر آنچه کند از توأم جدا نکند
صفای دل تویی و دل هر آنچه داشت صفا
صفا ندارد اگر با غمت صفا نکند
جواب ناله ی دل های خسته بر لب توست
که را صدا کند آن کو تو را صدا نکند
هزار مرتبه حیف از نماز مرده بر او
که زنده ماند و جان در رهت فدا نکند
رضا مباد خدا از کسی که در همه عمر
تو را به قطره ی اشکی ز خود رضا نکند
رهایی همه عالم بُود به دست کسی
که هر چه بر سرش آید تو را رها نکند
کشیدم از دو جهان آستین که دولت عشق
مرا به جز در این آستان گدا نکند
کسی که خاتم خود را دهد به دشمن خود
چگونه از کرم خود نگه به ما نکند
گذشت عمر و اجل پر زند به دور سرم
بمیرم و نروم کربلا خدا نکند
ندای اهل عالم یا حسین است
قبولی عبادت با حسین است
ندارم وحشت از روز قیامت
شفیعم در قیامت تا حسین است
شاعر : روح اله گائینی
این روزها غم تو مرا می کشد حسین
شب های ماتم تو مرا می کشد حسین
تا آن دمی که منتقم تو نیامده ست
سرخی پرچم تو مرا می کشد حسین
از لحظه ی ورودیه تا آخرین وداع
هر شب، محرّم تو مرا می کشد حسین
هنگام پر کشیدن یاران یکی یکی
اشک دمادم تو مرا می کشد حسین
داغ علی اصغر و عباس و اکبرت
غم های اعظم تو مرا می کشد حسین
از قتلگاه تو چه بگویم؟ حکایت
انگشت و خاتم تو مرا می کشد حسین
بر نیزه در مقابل چشمان دختری
گیسوی درهم تو مرا می کشد حسین
سالار سر بریده ی زینب، سرم فدات
هستیِّ فاطمه! پدر و مادرم فدات
شاعر : یوسف رحیمی
