جز غم عشق تو در سینه ی من جایی نیست
دم همه ذکر تو باشد به جز این نایی نیست
شیر عشق تو بداده ست به من مادر من
ور نه بی عشق حسین دیده ی بینایی نیست
مکتب عشق حسینی به جهان درسی داد
تا ابد جز غم تو هیچ الفبایی نیست
گرکنی گوش به صوتی که جهانگیرشده است
لک لبیک حسین و دگر آوایی نیست
روزگاری که پر از عشق مجازی شده است
جز غم عشق تو درسینه ی من جایی نیست
شاعر : روح اله گائینی
غروب عاشقان رنگش طلائیست
دل عاشق همیشه کربلائیست
غروب عاشقان احساس دارد
کمی هم روضه ی عباس دارد
غروب عاشقان غم دارد و اشک
کمی گریه برای آب در مشک
غروب عاشقان دریای خون است
غروب عاشقان رنگ جنون است
غروب عاشقان با غم عجین است
غم یار امیرالمؤمنین است
غروب عاشقان و بیت الاحزان
غم کوچه؛ غم سیلی دونان
غروب عاشقان از غصه حاکی
غروب عاشقان قبرای خاکی
غروب عاشقان حسی غریب است
غروب عاشقان دل بی شکیب است
غروب عاشقان دلگیر و تار است
دلی در حسرت دیدار یار است
غروب عاشقان دلتنگی و درد
دعا بر یار غائب زود برگرد
غروب عاشقان اشک های نم نم
غروب عاشقان ماه محرّم...
***
شاعر : روح اله گائینی
در هر مصیبت و محنی فابک للحسین
در هر عزای دل شکنی فابک للحسین
در خیمه ی مراثی و اندوه اهل بیت
قبل از شروع هر سخنی فابک للحسین
در مکتب ارادت ابن شبیب ها
هم ناله با اباالحسنی فابک للحسین
أن کنت باکیاً لِمُصاب کالانبیاء
فی الابتلاء و الحَزن فابک للحسین
شب های جمعه مثل ملائک میان عرش
با بوی سیب پیرهنی فابک للحسین
در تندباد حادثه ای گر کبود شد
بال نحیف یاسمنی فابک للحسین
دیدی اگر میان هیاهوی تشنگی
طفلی و لب به هم زدنی فابک للحسین
لب تشنه جان سپرد اگر عاشقی غریب
یا روی خاک ماند تنی فابک للحسین
گرم طواف نیزه و شمشیر و تیرها
دور شهید بی کفنی فابک للحسین
در لحظه ی تلاوت قرآن که دیده است؟
غرق به خون شود
شکر خدا که بوی محرّم گرفته ام
در کوچه های سینه زنی دم گرفته ام
شکر خدا عبادت من روضه های توست
در دل دوباره هیئت ماتم گرفته ام
گاهی کنار روضه ات از دست می روم
با چشم های پر شفق و غم گرفته ام
این آبروی نوکری هیئت تو را
از دستمال مشکی اشکم گرفته ام
دیگر هراس روز قیامت نمی برم
وقتی دخیل از پر پرچم گرفته ام
با تربت تو کام دلم را گشوده اند
عمری اگر که بوی محرّم گرفته ام
گفتم میان روضه از اعجاز چشم هات
دیدم رسیده ام به حوالی کربلات
دَم
یک جهان روضه و یک ماه محرّم داری
آه آقای غریبم چقدر غم داری
تا ابد هم که بخوانند همه مرثیه ات
باز هم روضه ی ناخوانده به عالم داری
این همه زائر دلسوخته ی خاکت را
از ازل
ناله در دل، اشک بررخسار،بغضم در گلوست
عضو عضوم با حسین فاطمه در گفتگوست
نامه ی اعمال من این چشم گریان من است
اشک من برصورت من خوشترازآب وضوست
هر کجا پا می نهم انگار نهر علقمه
هر طرف رو می کنم قبر حسینم روبروست
اشک ازسوز عطش خشکیده در چشم رباب
کودک شش ماهه را تیرسه شعبه در گلوست
مکتب من خیمه ی عباس و درسم یا حسین
دین من آئین من تاصبح محشرعشق اوست
با حسین و کربلا یک عمر عادت کرده ام
کربلایم کربلایم کربلایم آرزوست
***
شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار
من کجا از دلبرم یک لحظه دل بر داشتم
پیش تر از خلقت دل مهر دلبر داشتم
پیشتر از بودن چشمم هزاران موج اشک
از برای گریه بر آن جسم بی سر داشتم
پیشتر از بردن نام پدر گفتم حسین
مهر او را در دل از دامان مادر داشتم
شیر مادر را ننوشیده به چشمم سیل اشک
بر گلوی تشنه ی شش ماهه اصغر داشتم
پیشتر از نوجوانی سینه بر اکبر زدم
پاره های دل بر آن صد پاره پیکر داشتم
مادرم می گفت ای فرزند، من کام تو را
از ازل با خاک سرخ کربلا برداشتم
***
شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار
من و جدا شدن از کوی تو خدا نکند
خدا هر آنچه کند از توأم جدا نکند
صفای دل تویی و دل هر آنچه داشت صفا
صفا ندارد اگر با غمت صفا نکند
جواب ناله ی دل های خسته بر لب توست
که را صدا کند آن کو تو را صدا نکند
هزار مرتبه حیف از نماز مرده بر او
که زنده ماند و جان در رهت فدا نکند
رضا مباد خدا از کسی که در همه عمر
تو را به قطره ی اشکی ز خود رضا نکند
رهایی همه عالم بُود به دست کسی
که هر چه بر سرش آید تو را رها نکند
کشیدم از دو جهان آستین که دولت عشق
مرا به جز در این آستان گدا نکند
کسی که خاتم خود را دهد به دشمن خود
چگونه از کرم خود نگه به ما نکند
گذشت عمر و اجل پر زند به دور سرم
بمیرم و نروم کربلا خدا نکند
ندای اهل عالم یا حسین است
قبولی عبادت با حسین است
ندارم وحشت از روز قیامت
شفیعم در قیامت تا حسین است
شاعر : روح اله گائینی
این روزها غم تو مرا می کشد حسین
شب های ماتم تو مرا می کشد حسین
تا آن دمی که منتقم تو نیامده ست
سرخی پرچم تو مرا می کشد حسین
از لحظه ی ورودیه تا آخرین وداع
هر شب، محرّم تو مرا می کشد حسین
هنگام پر کشیدن یاران یکی یکی
اشک دمادم تو مرا می کشد حسین
داغ علی اصغر و عباس و اکبرت
غم های اعظم تو مرا می کشد حسین
از قتلگاه تو چه بگویم؟ حکایت
انگشت و خاتم تو مرا می کشد حسین
بر نیزه در مقابل چشمان دختری
گیسوی درهم تو مرا می کشد حسین
سالار سر بریده ی زینب، سرم فدات
هستیِّ فاطمه! پدر و مادرم فدات
شاعر : یوسف رحیمی
چشم من محفل اشک وغم واندوه و عزاست
در حسینیه ی دل هیئت عشق تو به پاست
مُحرم روضه ی تو مُحرم بیت الله است
تا ابد پرچم سرخ حرمت قبله نماست
در شکوه و شرف و مرتبه و منزلتت
جز خدایی به خدا هر چه بگوئیم رواست
همه ی هستی خود را به میان آوردی
بی سبب نیست بهای تو و خون تو خداست
« کشتگان غم تو زنده ی جاویدانند»
بی گمان فانی عشق تو شدن عین بقاست
دل بریدن پر پرواز حسینیون است
هر که از خود گذرد در سفر کرب و بلاست
شاعر : یوسف رحیمی
با نور خود سرشت مرا ناب ناب کن
من را برای نوکری ات انتخاب کن
هر چند بد حساب شدم بی وفا شدم
اما مرا ز گریه کنانت حساب کن
من را به حق مادرت ارباب رد مکن
امشب بیا به خاطر زهرا ثواب کن
اول به دست خالی من یک نگاه... آه
درمانده را اگر دلت آمد جواب کن
در فتنه خیز غفلت و آفتاب و ابتلاء
قلبم ز دست می رود آخر شتاب کن
یک گوشه از تجلی خود را نشان بده
یک شب برای عاشق خود فتح باب کن
در آتش فراق حریم الهی ات
این قلب بی شکیب مرا کم عذاب کن
من را ببر به جنت الاحرار کربلا
با مسلم و حبیب و وهب هم رکاب کن
ما تشنه ی بصیرت عباس گونه ایم
در قلب های سینه زنان انقلاب کن
شیب الخضیب فاطمه! من کشته ی توأم
این چهره را ز خ
باز این چه شورش است که در جان ما شده؟
دل ها چرا به غصه و غم مبتلا شده؟
اهل سما چرا؟ ز چه رو گریه می کنند؟
وقت عزا و داغ کدام آشنا شده؟
هرجاکه می روی همه کس بیخودازخود است
دیگر گمان کنم که قیامت به پا شده
جن و ملک چرا همگی گریه می کنند؟
پشت فلک خمیده و قدش دوتا شده
از عرش حق به ناله کسی می زند صدا
ایام سوگواری خون خدا شده
ایام ماتم است که ماه محرّم است
در سینه دل نمانده که بیت العزا شده
می میرم از غمی که نرفتم به کربلا
باور کنید قاتل من کربلا شده
شاعر : محمدحسن بیات لو
باز هر کوچه و بازار، شده وادی ماتم
شده غرق تب واشک، پرازگریه ی نم نم
وزیده ست دوباره همه جا عطر محرّم
بساط غم و اندوه، شده بار فراهم
بیائید همه سینه زنان
گریه کنان، نوحه بخوانید
همه شور بگیرید
همه اشک بریزید
بخوانید از آن عشق مجسّم
از آن روح مکرّم
که غرق غم و اندوه شده عرصه ی عالم
چه شوریست، چه حالیست
چه احساس زلالیست
بیائید که از سفره ی ارباب
از این سفره ی پر برکت و پر خیر
همه رزق بگیریم
که دست همه خالیست
و این اشک شبیه پر و بالیست
که تا یک دل و یک رنگ
همه بال بگیریم و بمیریم
شبیه همه جان به کفان حرم دوست
شهیدان و دلیران ره عشق، برایش
که جانم به فدایش
و احرام ببندیم که باشیم همه
معتکف ماه عزا
شب های جمعه این دلم (می شه مست وهوایی)2
تا میاد اسم تو حسین( می شه کرببلایی)2
سینه زنان گریه کنان، دائم از تو می خونه
می میره از عشقت حسین، بی عذر و بی بهونه
مولا حسین(2) یا سیدی حسین جان
هلال ماه خون دمید ( هلال ماه ماتم )2
رخت ماتم به بر کنید ( اومد ماه محرّم )2
شال عزا بر گردن صاحب عصرمونه
هر دم زیارت نامه ی اربابمون می خونه
مولا حسین(2) یا سیدی حسین جان
می خونه چاووش ازغم ( عزای تو حسین جان)2
خونه ی حق سیاه پوشه ( برای تو حسین جان)2
تکیه به پا کرده خدا، توی بیت الحرامش
یعنی حسینی هست خدا، اینه ختم کلامش
مولا حسین(2) یا سیدی حسین جان
شاعر : روح اله گائینی
دانلود سبک
نگذار که من مست و هوایی باشم
از درگه تو فکر جدایی باشم
ارباب حسین تا که دنیا دنیاست
بگذار فقط کرب و بلایی باشم
شاعر : روح اله گائینی
سرمه ی چشای زارم، خاک بین الحرمینه
قبله ی قلب شکسته ام، حرم آقام حسینه
تو قنوت هر نمازم، توی هر سوز و گدازم
توی سجده و تشهد، اسم تو راز و نیازم
زندگیم بی روح و سرده، دلم از غم پر درده
آقاجون ببین که شوق،کربلات بامن چی کرده
دلمو دیوونه کرده، مرغکی بی لونه کرده
قلب زارمو حسین جان، تا ابد ویرونه کرده
من دیگه شفانمی خوام، چیزی ازخدانمی-خوام
به خدا که در دو عالم، غیر کربلا نمی خوام
شب های جمعه دل من، عمریه که مبتلاته
وقتی که می آد تو هیئت، انگاری تو کربلاته
شاعر : روح اله گائینی
دانلود سبک
یه عمره این دلم آقا، اسیر و مبتلای توست
شده دل تنگ توانگار،توصحن کربلای توست
یه سمتش عطروبوی سیب،یه سمتش عطروبوی یاس
گهی مست ازِمی ارباب،گهی مست ازمِی عباس
تمام هستی ام مولا، تمام اعتبار من
تو بر من آبرو دادی، همه دار و ندار من
می زارم سر به خاک پات، تویی تو قبله ی دل ها
تویی شافع به روز حشر، تویی تو هستی زهرا
دو چشمت چشمه ی هستی،فلک رارهنما عباس
حسین را یاری و یاور، امیر کربلا عباس
***
شاعر : روح اله گائینی
نیمه شبا اسم حسین، همیشه رو لب منه
ذکر حسین حسین من، نافله ی شب منه
نیمه شبا روضه ی مشک، دعای روی لبمه
ذکر ابوفاضل مدد، قنوت وتر شبمه
نیمه شبا این دل من، گاهی که وقت اذونه
به جای توبه ی سحر، روضه ی اصغر می-خونه
وقت سحر ذکر حسین، همیشه عادت منه
شبا زیارت عاشورا، نماز حاجت منه
نماز حاجت می خونم، بلکه بشم حاجت روا
شاید آقام مهدی بیاد، منم برم به کربلا
یه عهدی دارم با خدا، بدونید آی گریه کنا
اگه آقام مهدی نیاد، من نمی رم به کربلا
اگه مردم می بینید، یل ام البنینم
برای اینکه حرز، یا زینبِ رو سینه م
من که تموم عالم، می گن یه پهلوونم
شاگرد پای درس، زینب مهربونم
بچه بودم که مادر، با شور و شوق و احساس
می خوند برای زینب، بلاگردونت عباس
مادر می گفت اگر که، قوی و پهلوونی
باید به پیش زینب، دست به سینه بمونی
ختم کلامم اینه، آی مردم زمونه
عباس غلام زینب، تا به ابد می مونه
***
شاعر : روح اله گائینی
دانلود سبک
شب جمعه بهترین شب خداست
غوغایی میون دشت کربلاست
شبای جمعه دلم پر می گیره
مدد از حضرت بی سر می گیره
شب جمعه تو دلا همهمه شد
دلامون قدمگاه فاطمه شد
پر می دَن دلامونو تو هیأتا
اسما رو می نویسن تو زائرا
شب جمعه اشکامون جاری میشه
وقت گریه و عزاداری می شه
هرکسی گریه کنه برا حسین
یه روزی می ره به بین الحرمین
تموم آبرومون اشکمونه
به تموم زائرا رَشکمونه
اگه من نیومدم تا کربلا
عیب نداره من میرم پیش رضا
آخه آقام خوب می بینه ضَجَّمو
با زیارتش می گیرم حجَّمو
حج من زیارت امام رضاست
حرم آقام خودش یه کربلاست
هرکسی که مشهد الرضا می ره
سفر بعدی به کربلا می ره
اگه رفتی تو یه شب امام رضا
زیارت خوندی توایوون طلا
ب
نه دلم ثانیه ای حوصله کرده ست حسین
نه تحمل غم این فاصله کرده ست حسین
نه همین چند نفس قلب من از روز ازل
دورشش گوشه ی تو هروله کرده ست حسین
شاعر : یوسف رحیمی
من همچو کبوتر به روی بام حسینم
شب تا سحر آواره ی بین الحرمینم
مجنون حسینم، پا بست اباالفضل
هم مست حسینم، هم مست اباالفضل
شب تا سحر از عشق تو من خواب ندارم
من در دو جهان غیر تو ارباب ندارم
من آمدم اینجا، ای معنی احساس
تا آنکه بگردم، دور تو عباس
من مُحرمم از اشک و جز این توشه ندارم
من کعبه به جز مرقد شش گوشه ندارم
ایوان طلایت، باشد قمر من
آن سنگ کبودت، باشد حجر من
آن کس که ربوده دل من طفل رباب است
آهسته بگوئید که شش ماهه به خواب است
امشب همه گوئید، با دیده ی گریان
لای لای علی جان، لای لای علی جان
شاعر : سید محسن حسینی
دانلود سبک
من سائلم و سائل درگاه تو هستم
با دست تهی بر سر راه تو نشستم
بی برگ و نوایم ـ محتاج عطایم
مظلوم حسین جان
غم نیست به عالم که جوابم ندهد کس
دل بر تو و لطف و کرمت بسته ام و بس
این بار گناهم ـ این روی سیاهم
مظلوم حسین جان
من مستحق دوزخم اما به تو وصلم
اینجا به تو منسوبم و آنجا به تو وصلم
هم نامه سیاهم ـ هم مانده به راهم
مظلوم حسین جان
در هیئت و در تکیه و در زیر لوایت
شد چشمه ی اشکم همه جا وقف عزایت
این سیل سپاهم ـ این گریه و آهم
مظلوم حسین جان
من گر چه گنهکارم و مسکین و فقیرم
خواهم به تماشای جمال تو بمیرم
تو محرم رازی ـ کن بنده نوازی
مظلوم حسین جان
با خون جگر بر ورق لاله نوشتم
هر جا که بود خیمه ات
لحظه ی بی جان شدنش گفت: آب
هرچه که نیزه زدنش گفت: آب
حرمله بر شانه ی قاتل زد و . . .
گفت:شنیدی سخنش؟ گفت: آب...
آمد و بالای سر بی کفن
تا که لگد زد به تنش٬گفت: آب
شمر که خنجر به کف دست داشت
با دهن بد دهنش گفت: آب؟
گفت که با نیزه جوابت دهم
موقع آن است عذابت دهم
گفت که ای حرمله خنجر بکش
کینه به دل هست ز حیدر٬بکش
تا که علمدار ندارد برو...
بر حرم بی سپرش سر بکش
یکّه و تنها تو چرا میروی...؟
اکبر او نیست که لشگر بکش
پوشیه بر روی خود انداخته
پوشیه از صورت خواهر بکش
رحم به اهل حرم او نکن
هر که به سر داشته معجر بکش
موی سر دختر او را بگیر
رحم نکن٬این ور و آن ور بکش
پر شده در دور حرم عطر سیب
شاه صدا زد نر
گلی پرپر اگر باشد تمام است
تنی بی سر اگر باشد تمام است
برای ذبح یک بی جان خسته
فقط خنجر اگر باشد تمام است
عدو بر سینه اش نیزه زد و گفت:
که بالا تر اگر باشد تمام است
و روی خنده ی این جمع نامرد
به یکدیگر اگر باشد تمام است
و شاهد هر کسی باشد صبور است
ولی مادر اگر باشد.....تمام است
زمین افتادن از ناقه چه سخت است
و او دختر اگر باشد تمام است
تن طفلی بسوزد،مرهمی هست
ولی لاغر اگر باشد تمام است
*******************
تماماٌ زیر و رو کردم حرم را....
که یک معجر اگر باشد........ تمام است!
شاعر : یاسین قاسمی
وُجودی مِن وُجودکَ اباعبدالله
سُجودی مِن سُجودکَ اباعبدالله
فقیرم و شه کرم تویی آقا جان
بِمَنِّکَ وَ جودِکَ اباعبدالله
حسین حسین 2 عزیزَ الزّهرا 3
قیامی مِن قیامِکَ اباعبدالله
سلامی مِن سلامِکَ اباعبدالله
روز ازل خدا به من همینو گفته
هذا حسین إمامُکَ اباعبدالله
حسین حسین 2 عزیزَ الزّهرا 3
قُلوبُنا شَفیقُکَ اباعبدالله
طَریقُنا طَریقُکَ اباعبدالله
الهی که شوم چنان حبیب و عابس
مِن اصحابِ صَدیقِکَ اباعبدالله
حسین حسین 2 عزیزَ الزّهرا 3
شاعر : محمد حسین مهدی پناه
دانلود سبک
چقدر خاطره مانده به روی پیرهنت
فضای دشت شده پر ز بوی پیرهنت
چقدر جاذبه دارد حوالی گودال…
چقدر نیزه شده خیره سوی پیرهنت
نبوده نیزه و تیری در آن میانه مگر
چشیده بود شراب از سبوی پیرهنت
به سینه کسی انگار دست رد نزده
کریم، مثل خودت، خلق و خوی پیرهنت
به غیر مادرمان هیچ کس نفهمیده...
چرا یکی شده پس پشت و روی پیرهنت
دلم نمی شود آرام بی تو یک لحظه
اگر چه بوسه زدم مو به موی پیرهنت
رسیده وقت نماز و میان این همه زخم
جبیره ای شده حالا وضوی پیرهنت
همیشه پیرهن یوسفان شفابخش است
شفای زخم دلم گفتگوی پیرهنت
×××
شاعر : حسین ایزدی
داغ تو آب کرد دل سنگ خاره را
اشکت گرفت نور نگاه ستاره را
در ازدحام نیزه و شمشیر و سنگ و چوب
گم کرد خواهرت به خدا راه چاره را
بعد از علی اصغر تو مادرش رباب
با گریه بوسه می زند آن گاهواره را
راس تو و تمام سپاهت به جای خود
حتی به نی زدند سر شیرخواره را
زهرا خراش داد رخش را دمی که اسب
انداخت بر زمین بدن پاره پاره را
زینب به چشم گوهر خونین اشک سفت
رو کرد سمت شهر مدینه به ناله گفت:
«این کشته فتاده به هامون حسین توست
وین صید دست و پا زده در خون حسن توست»
شاعر : محمد ناصری
صبح تا عصر پیکر آورده
چه قدر جسم بی سر آورده
لیک با آن که اصغر آورده
خستگی را ز پا درآورده
کوه غم روی دوش و چون کوهی
عزم میدان نمود نستوهی
با همه تشنگی بی حدش
بست بر سر عمامه جدش
شد قیامت چو راست شد قدش
سیلی از اشک و آه شد سدش
می کند با هزار افسوسش
غیرت الله ترک ناموسش
می خورد بوسه بر سر و روها
دست ها در نوازش موها
کس نداند چه گفت زان سوها
که درآورده شد النگوها
او چه گفته که می شود با هم
گره معجر همه محکم؟
حرف تاراج را زدن سخت است
گریه مرد پیش زن سخت است
رفتن روح از بدن سخت است
از یتیمی خبر شدن سخت است
همه طی شد اگر چه جان بر لب
روبرو شد حسین با زینب
دو خدای وفا مقابل هم
دو دل آرامِ آگه از دل
پنجمین رکن پنج تن، تنی نمانده برات
و نیزه ای که سنان زد، گرفته راه صدات
صدای فاطمه پیچید در زمانه که گفت:
بُنَیَّ... پیرهنت کو؟ مادرت به فدات!
فدای غیرت تو، فکر خواهرت هستی؟
که سمت معجر من مانده خیره خیره نگات
رشید فاطمه این نیزه ها کمت کردند
قلیل گشته ای و آب رفته سر تا پات
نه این که آب نبود و تو تشنه جان دادی
ز خاطرم نرود خنده های آب فرات
فقط نه پیرهنت، جسم تو به غارت رفت
گمان کنم که بهم ریخت آن قد و بالات
شاعر : حسین ایزدی
