در هیئت دل باز حسینیه به پا شد
این پرچم اشک است که در چشم به پا شد
در مأذنه¬ها حیّ علی العزای ارباب
هنگام صلات عاشقی وقت عزا شد
با اذن خدا و مدد مادر سادات
پیراهن مشکست دوباره تن ما شد
شاعر : حسن کردی
تو که در چشم ما کاشانه داری
میان اشک هامان خانه داری
تو که زیبا ترین شعر خدایی
حدیث عاشقیّ ما، شمایی
به لبخندی دلم را زیر و رو کن
مرا با گریه ام با آبرو کن
برای قتل ما لبخند کافیست
سرم بر پیکرم امشب اضافیست
کجا بردی دلم را حضرت عشق
تناور کن غمم را حضرت عشق
مسوزان بیشتر از بیش ما را
به بادم ده به دست خویش آقا
الهی هیچ کس بی تو نماند
به قدر یک نفس بی تو نماند
شنیدم گریه کن می خواهی آقا
کمی از اشک من می خواهی آقا
مرا بر نوکریت می گماری؟
سیاهی لشگرم لازم نداری؟
به دردت می خورم ارباب، شاید
دل من هم به کار تو بیاید
دم در مانده ام آقا بیایم؟
اجازه می دهی اینجا بیایم؟
دلم در ساحت روضه رفیع است
فضای عش
دل حریم حرم توست حسین
رزق ما اشک غم توست حسین
به روی بام حسینیه ی دل
تا قیامت عَلَم توست حسین
همه دم از تو اگر دم بزنیم
همه از فیض دم توست حسین
به وفاداری زینب که مدام
همه جا هم قسم توست حسین
روز محشر که همه حیرانند
چشم ما بر کرم توست حسین
ای که بر نیزه سرت گشته عیان
سر ما در قدم توست حسین
به فدایت که بهشت دل ما
حرم محترم توست حسین
به خدا عطر دل انگیز جنان
از نسیم حرم توست حسین
شاعر : حسن کردی
ای نام تو شمع دل محراب حسین
خاک حرمت مهر جهان تاب حسین
بیش از همه آب ها به جان تو سلام
ای خالق آب و تشنه ی آب حسین
ای بر همگان پناه یا ثارالله
من آمده ام ز راه یا ثارالله
دانم که خدا داند و تو می دانی
آلوده ام از کناه یا ثارالله
اما تو کریم ابن کریمی و به من
از لطف کنی نگاه یا ثارالله
ممنونم از این که در جوار حرمت
دادی تو مرا پناه یا ثارالله
از توست بزرگ واری و جود و کرم
از من گل اشک و آه یا ثارالله
با یاد تو و خواهر تو می گریم
در مقتل و خیمه گاه یا ثارالله
خواهم به سلام من جوابی بدهی
از گودی قتلگاه یا ثارالله
شاعر : استاد سید رضا موید
عمریست که من دربدر کوی حسینم
با پای دلم زائر بین الحرمینم
آمیخته با کرب و بلا آب و گل من
زان روست که آتش زده بر جان و دل من
آن مرقد شش گوشه مرا باغ بهشت است
فردوس برین را که بگویند همان است
دانی که در آن دشت بلاخیز چه ها شد؟
بگذار بگویم که چه در کرب و بلا شد
آن جا لبِ تشنه سر ارباب بریدند
آتش به خیام حرم الله کشیدند
بر پیکر بی جان حسین اسب دواندند
با تیغ و سنان بر بدنش فاتحه خواندند
آن پیکر صد چاک نه غسل و نه کفن داشت
نی کهنه پیراهن و نی سر به بدن داشت
زینب به سر و سینه زنان هروله می کرد
بر جد خود از مردم کوفه گله می کرد
امد بر گودال چو با قد خمیده
زد با دل خون بوسه به رگ های بریده
می گفت به آ
ما راست ترانه ی حسین ابن علی
در سینه نشانه ی حسین ابن علی
گر جای دگر نمی روم جایی نیست
غیر از در خانه ی حسین ابن علی
شاعر : استاد سید رضا موید
باز آمدم دوباره به درب سرای تو
این افتخارم است که هستم گدای تو
هرگز هوای تو نرود از سرم برون
عمری نشسته ام به خدا در عزای تو
از آن زمان که نام تو جا در دلم گرفت
اشکم روانه است دمادم برای تو
آتش به خیمه های تو در کربلا زدند
سوزد دلم برای تو و بچه های تو
مرغ دلم بهانه ی شش گوشه کرده است
کی می شود نظاره کنم کربلای تو
گر روزیم شود که بیایم به کربلا
خواهم به قتلگاه کنم جان فدای تو
شاعر : عابدین کاظمی
در سینه به جز مهر شما هیچ ندارم
بر لب به جز از ذکرودعا هیچ ندارم
دستم تهی و نیست کلافی به بساطم
در دل به جز از مهر شما هیچ ندارم
بیمار غم و عشق شمایم که به جز اشک
بر زخم دل خویش دوا هیچ ندارم
ره توشه من آه و غم و اشک دوچشم است
کن مرحمتی که به خدا هیچ ندارم
عمری است که در بزم غمت گوشه نشینم
جز آرزوی کرب و بلا هیچ ندارم
شاعر : عابدین کاظمی
بر دل غمزدگان مرحم غم نام حسین است
لانه مرغ دل دلشده ام بام حسین است
به کجا رو بکنم روی به درگاه که آرم
عاشقم مامن و ماوای دلم دام حسین است
می و میخانه چه حاجت قدح و باده چه سود
زانکه پیمانه باقی قدح و جام حسین است
کربلا آمدنم هم همه از لطفش بود
کربلایی شدنم از کرم عام حسین است
شاعر : مجید رجبی
شور تو با گذشت زمان کم نمی شود
داغت جدا ز سینه ی عالم نمی شود
با اشک چشم گریه کنانت نوشته اند
جز اشک ما حریف جهنم نمی شود
گیرم که ماه ها همه گردند ماه خون
جبران خون تو به محرّم نمی شود
تا حشر چشم ما همه دریای اشک توست
این بحر رحمتی کزان کم نمی شود
می خواست از بهشت بیاید به کربلا
گندم، و گرنه رهزن آدم نمی ود
سنگینی غمت کمر چرخ را شکست
تو کیستی که ابروی تو خم نمی شود
تا اشک و آه و ناله نباشد برای ما
هرگز بساط عشق فراهم نمی شود
گر صد هزار بار سرش را جدا کنند
شیعه دلش جدا ز تو یک دم نمی شود
سر سبزی ریاض عبادات جن و انس
بی اشک چشم شیعه مسلم نمی شود
تا گرد کربلا ننشیند به صورتش
هرگز بهشت قسمت « میثم
از کثرت عصیان ز درت دور شدم
نزدیک به آشیانه ی گور شدم
مگذار به حشر آبرویم برود
زیرا به غلامی تو مشهور شدم
شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار
زندگی کائنات بسته به موی حسین
زائر بیت خداست زائر کوی حسین
زخم جبینش زند خنده به سنگ بلا
خون جبین می شود آب وضوی حسین
چشمه ی زخم تنش چشمه ی فیض خداست
آب بقا را بقاست خون گلوی حسین
تیر بلا شمع دل مهر جبین سنگ دوست
روز ازل خون گرفت آب ز روی حسین
بذل کند همچنان میوه ی مهر و وفا
هر چه پراند عدو سنگ به سوی حسین
آب بقا خورده آب از دو لب خشک او
خضر بود تا ابد تشنه ی جوی حسین
حنجر خشک حسین تشنه ی جام الست
مجلسیان الست مست سبوی حسین
مصحف زهرا کجا؟ سم ستوران کجا
پنجه ی قاتل کجا؟ طره ی موی حسین
موهبت ذات هوست لطف و عنایات اوست
« میثم » اگر می شود مرثیه گوی حسین
شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار
آن حسینی که خدا کرده دو صد تحسینش
او امیر است و بود خلق جهان مسکینش
آب مهریه ی زهرا و لب آب فرات
تشنه جان داد که تا زنده بماند دینش
شاعر : محمد حسن فرحبخشیان - ژولیده نیشابوری
دنیا برای غنچه ی پرپر بزرگ نیست
وقتی برای داغ کبوتر بزرگ نیست
او را بگیر بر سر دستت نشان بده
دشمن خیال می کند اصغر بزرگ نیست
جز داستان کودکتان حرف دیگری
در قصه های هر شب مادر بزرگ نیست
جز شاعری که شعرولایی سروده است
دیوان هیچ شاعری دیگر بزرگ نیست
یعنی که پای عشق می آید وسط کسی
غیر از علی و آل پیمبر بزرگ نیست
خطی عمود در افق دید کهکشان
این زخم ها برای برادر بزرگ نیست
مردان مرد مردنشان هم حکایتی ست
چون تیر چشم روشنی هر بزرگ نیست
گفتند کربلای تو مانند محشر است
در وصف کربلای تو محشر بزرگ نیست
***
شاعر : احمد حسین پور علوی
یا رب دل ما را ز عشق مهجور مکن
چشمان مرا تهی تو از نور مکن
تا عُمر برای ما رقم خواهی زد
ما را ز مجالس حسین دور مکن
***
یا رب شب جمعه کربلا غوغائی ست
شش گوشه حرم تجلی زیبائی ست
امشب دل هر که هست در کرب و بلا
معلوم شود که رزق او زهرائی ست
شاعر : جواد حیدری
هیچ کس نیست عزادار ، به اندازه ی عشق
این همه خسته و تبدار ، به اندازه ی عشق
چارده قرن به آهنگ عطش می روییم
می شود حادثه تکرار ، به اندازه ی عشق
زخم در زخم غزلواره ی هفتاد و دو گل
منتشر می شود این بار به اندازه ی عشق
دستش افتاد ولی بیرقش از دست نرفت
دست ها دارد علمدار ، به اندازه ی عشق
قد کشیده است سر نیزه دوباره خورشید
تا به اندازه ی دلدار ، به اندازه ی عشق
آب ، خیمه ، عطش، عباس ، رقیّه ، آتش
تا ابد قافیه بشمار ، به اندازه ی عشق
غربت کیست که بر شانه ی اندوه زمان
می شود این همه آوار، به اندازه ی عشق
بار اندوه تو را جز دل زینب نکشید
هیچ کس نیست سزاوار، به اندازه ی عشق
کیستی ای گل گمگشته که این گ
ای نام تو نقش کشتی نوح، حسین
مقتولی و مسمومی و مجروح، حسین
ای جان خلیل ها فدای تو ذبیح
کشتند تو را کشتن مذبوح، حسین
***
شاعر : استاد سید رضا موید
دق می کنم ز سوز غمِ روضه هایتان
از ناله های دم به دم روضه هایتان
با این که راویِ شب و روز غم توام
بیگانه ام به زیر و بم روضه هایتان
عمرم به پای سینه زنیها گذشته است
در زیر خیمه و عَلَم روضه هایتان
از بس که از غریبی و غربت نوشته ام
خون گشته جاری از قلم روضه هایتان
بیچاره آنکه مقتل سرخ تو را نوشت
دق کرده حتماً از اِلَم روضه هایتان
ذوقی دهید تا که شوم شاعر شما
چون نیّر و چو محتشم روضه هایتان
شاعر : امیر حسین آکار
پر می زند دلم به هوای نگاهتان
تا کربلا به شهر شما بارگاهتان
تا وقف خرج بزم عزای شما شوم
عمریست می شود که نشستم به راهتان
از کودکی درون حسینیه بوده ام
بوده سرم به سایه ی چتر پناهتان
آیا نمی شود که برای سعادتم
من هم شوم غلام غلام سیاهتان
اینجا همه برای شما گریه می کنند
از ماجرای بی کسی و سوز آهتان
من آب می شوم ز خجالت که آن غروب
یک نیزه ی شکسته شده تکیه گاهتان
ای وای من که بوی گل یاس می دهد
هر قطره خون حاکی آن قتلگاهتان
مظلوم و بی حبیب و غریبانه کشتنت
با ما کسی نگفت چه بوده گناهتان
شاعر : محمدحسن بیات لو
در سینه ام ولای شما موج می زند
شوق حریم کرب و بلا موج می زند
هر جا که نام پاک شما برده می شود
عشق و صفا و مهر و وفا موج می زند
اینجا نشسته ایم به امید یک نگاه
اینجا که ازدحام گدا موج می زند
وقتی ز چشم های همه اشک می چکد
لطف و عطا و عفو خدا موج می زند
وقتی به یاد علقمه ات خیس می شویم
دریا ز دیده ی تر ما موج می زند
روضه نشین هیئت سالار زینبیم
تا ذکر سید الشهدا موج می زند
اصغر ز فرط تشنگی از هوش رفته است
با من بگو فرات چرا موج می زند
شاعر : محمدحسن بیات لو
این روزها که حال و هوایم بهاری است
یک آسمان ستاره از این چشم جاری است
بوی محرمت همه جا را گرفته است
حالا نصیبم از غم تو آه و زاری است
ایپند و شال و بیرق و زنجیر حاضر است
دل گرم ناله کردن و دل بیقراری است
شرمنده ام که خرج عزایت نمی کنم
شرمنده ام قسم به خدا از نداری است
چشمت چرا محل به دو چشمم نمی دهد
از چشم من ز داغ شما گریه جاری است
هر کس که خواستید بر او کربلا دهید
ما تابعیم و لطف شما اختیاری است
شاعر : محمدحسن بیات لو
این اشک نعمتی ست که آسان نمی دهند
این فیض را همیشه فراوان نمی دهند
باید چو مادری که جوان داده گریه کرد
ورنه اثر به هر دل سوزان نمی دهند
پر می کنیم نقص تمامی سال را
جز بین روضه فرصت جبران نمی دهند
ماه محرّم است غنیمت شمار عمر
بر هر کسی که دیده ی گریان نمی دهند
مردن برای حضرت ارباب واجب است
عشاق جز به روضه ی او جان نمی دهند
باب الحسین باب عنایات فاطمه ست
جز این مسیر راه به خوبان نمی دهند
یک قافله نشد که به مقصد برد مرا
گویند جا به بی سر و سامان نمی دهند
ارباب من، ز نوکر خود دل بریده ای؟
خوبان مگر که دل به گدایان نمی دهند؟
شاعر : جواد حیدری
شادم از این که گویم ارباب من حسین است
وقت نماز عشقم محراب من حسین است
با اینکه بد غلامم چون او بود امامم
بی تاب او منم من بی تاب من حسین است
در بین میهمانی هنگام میزبانی
در شادی و عزاها آداب من حسین است
باغ و بهار و ابرم، اوج قرار صبرم
در شام تار قبرم، مهتاب من حسین است
در خانه ی مماتم، آیند چون نکیرین
پرسند اگر ز دینم جواب من حسین است
ذکری به غیر ارباب بر لب نیاورم هیچ
پرسند اگر ز قرآن، کتاب من حسین است
خیزم اگر به محشر نزد خدای اکبر
در حال استغاثه، خطاب من حسین است
در پیشگاه معبود، اینم مقام محمود
پرسند اگر ز فعلم، حساب من حسین است
هر کس دری به جنت دارد برای رفتن
باب الحسین اگرهست،پس باب من
با عشق خود بیا و دلم را جَلا بده
إذن طواف آن حرم با صفا بده
از بس که خود پسندم و غافل شدم زِ تو
من را زِ من بگیر و خودت را به ما بده
این چشم من مثال کویری که خشک شد
اشکی برای گریه به این چشم ها بده
آقا نسیم ماه محرم وزیده است
بر نوکران بیا و تو إذن عزا بده
ای که دوای درد دوعالم در عشق توست
با عشق خود بیا و مراهم شِفا بده
آقا تو را به چادر خاکیِّ مادرت
بانیِّ خیر من شو و یک کربلا بده
شاعر : اسماعیل شبرنگ
دارم به دل همیشه امیرم هوای تو
آقا تمام دار و ندارم به پای تو
از کودکی به عشق شما گشته ام اسیر
شُکرانه می دهم که شدم مبتلای تو
عطر محرمَّت همه جا را گرفته است
آیا شود که گریه کنم در عزای تو؟
بیرق،عَلَم،کتیبه ی«بازاین چه شورش است»
برپا شدند بهر عزا تکیه های تو
بر گوش جان، رِسَد همه دم سوز ناله ای
قامت خمیده ای است که گِریَد برای تو
بر روی سینه ام شده حکّ با خط جنون
خواهم شوم به ماه محرم فدای تو
آیا شود که نیمه شب جمعه ای به اشک
راهی شوم به نیت صحن و سرای تو
عمری میان روضه ی تان ، یک دعا کنم
باشد دعای من که رَوَم کربلای تو
گر خون زِ چَشم أهل دو عالَم روان شود
حتّی کم است بهر نخ بوریای تو
***
شا
ای که نور مهر و ماهی دوستت دارم حسین
مظهر لطف الهی دوستت دارم حسین
هستی من را خدا با مهر تو پیوسته است
یا بخواهی یا نخواهی دوستت دارم حسین
تا شنیدم دوست می داری غلام خویش را
با وجود روسیاهی دوستت دارم حسین
هر کجا نام تو آید می رود تاب از کفم
من چه گویم خودگواهی دوستت دارم حسین
گر بخواهی با کلامی در رهت جان می دهم
ور برانی با نگاهی دوستت دارم حسین
آنچنان خوبی که هر بد بسته بر لطفت امید
شرمگین از هر گناهی دوستت دارم حسین
ای که خواندن رحمت للعالمین فلک نجات
تا که جویم بر تو راهی دوستت دارم حسین
بر تو گر رو کرده ام دارم امید مرحمت
تا به من بخشی پناهی دوستت دارم حسین
کرده ام با هر زبانی بر جلالت اع
هر کس که گریست در عزای تو حسین
او را برسد لطف خدای تو حسین
در باغ بهشت هم بود خانه به دوش
هر کس نرود به کربلای تو حسین
شاعر : فرشیدیار محمدی
آفرینش ز غبار قدم توست حسین
آسمان سایه نشین عَلم توست حسین
کعبه و سعی و صفا، حلّ و حرم، رکن و قیام
صفحه ای از حرم محترم توست حسین
هر کجا عشق و کمال و عظمت دایره بست
نقطه ی دایره، نوک قلم توست حسین
نعمتی را که خداوند از آن می پرسد
دوستیّ تو و یک از نعم توست حسین
ذکر نام تو کنم در همه جا چون گویند
هر کجا نام تو آید حرم توست حسین
اشک روزوشب ما وقف تو ای کشته ی عشق
گریه گر هست سزاوار غم توست حسین
در میان حرم جمله امامان هدی
پرچم سرخ نشان حرم توست حسین
من نگریم به عزایت که بهشتم بدهند
ور بهشتم بدهند از کرم توست حسین
گر خدا بگذرد از جرم دو عالم به جزا
یک جزای کم اصحاب کم توست حسین
جگرم پاره شد از دا
در عزایت دیده گریان سینه پر جوشم حسین
یک نیستان ناله دارم گر چه خاموشم حسین
بار سنگین غمت را که آسمان نتواند کشید
دست تقدیر ای عجب بنهاده بردوشم حسین
این امیدم تا که در محشر بپوشاند مرا
جامه ی ماتم که درسوگ تو می پوشم حسین
تا که گویم بیشتر بر کام عطشانت سلام
تشنه باشم یا نباشم آب می نوشم حسین
***
شاعر : استاد سید رضا موید
