شهادت امام حسین (ع)

نشسته ام بنویسم که غصه ها دارم
دوباره شوق سفر سوی کربلا دارم
هوای دیدن ارباب هم هوای حرم
هوای روضه ی جانسوز کربلا دارم
تمام دل خوشی ام در جهان فقط این است
به سینه ام غم ارباب با وفا دارم
نشسته ام بنویسم برایتان آقا
نشسته ام بنویسم فقط تو را دارم
نشسته ام بنویسم مرا حرم ببرید
که غیر کرببلا من مگر کجا دارم؟
نشسته ام بنویسم برای این دل تنگ
دوباره خاطره هایی که از شما دارم
کنار قتلگه ات روضه،گریه ، یادت هست
که بوی سیب،شب جمعه،باز من سرمست

شاعر : مهدی چراغ زاده

• چهارشنبه
• 29
• آبان
• 1392
• ساعت
• 16:11
• نوشته شده توسط
• یحیی

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل مارا)
به خال هندویشم بخشم غبار راه مولا را
تمام شاعران از خود همه یک چیز بخشیدند
یکی بخشید چون حافظ سمرقند و بخارا را
یکی جان را فدا کرده یکی آه و نوا کرده
یکی با طبع سرشارش بداده دست و هم پا را
یکی مجنون شده بلکه رباید دل زمعشوقش
یکی چون شهریار آمد که بخشد روح و اجزارا
ولی من بخشمش خاکی،که درمان همه درد است
که عطرو بوی آن تربت تجلی داده دلها را
حسین بن علی باشد شه آن خاک افلاکی
که مست خود کند نامش همه خوبان دنیا را

شاعر : بهلول حبیبی زنجانی

• چهارشنبه
• 29
• آبان
• 1392
• ساعت
• 16:14
• نوشته شده توسط
• یحیی

خونِ خوبان همه فدايِ حسيـــــــن
جان به قربانِ بچه هاي حسيــــــن
خوش به احوالِ هفت پشتِ كسي
كه شده نوكر و گداي حسيـــــــــن
ميرسي در مسير ِ سِـير و سُلـــوك
آخر ِ سر به كربلايِ حسيــــــــــــن
بخداوند قسم شفا بخش اســــت
تربت و نذري و غذايِ حسيــــــــــن
بعدِ روضه عجيـــب مــيــچــســبــد
دو سه تا حَبه قند و چايِ حسيـــن
همه يِ دلخوشيِّ من روضه سـت
پس نكن ناخوشم خدايِ حسيـــن
تـــا مُـــحَـــرَم مـــــرا نــگــه داريــد
دلِ من تنگ شده برايِ حسيـــــن
عـــاقـــبــت مــيكـُشَــد مـــرا داغ ِ
جسم ِ عريان و بوريايِ حسيـــــن
اي خــــدا بـعـــدِ مـــرگ اجازه بده
كه بيايم به روضه هـــــــايِ حسي

• چهارشنبه
• 29
• آبان
• 1392
• ساعت
• 16:25
• نوشته شده توسط
• یحیی

قصددارم عشق را گریان کنم
با مدد از فاطمه طوفان کنم
مرد جانبازی اگر هستی بمان
ورنه این غمنامه را هرگز مخوان
روضه ای بی پرده خوانم منجلی
پس تو هم با من بگو یک یا علی
کربلا را کن مجسم پیش خویش
با دلی آشفته و زار و پریش
روز عاشورا پس از یک ظهر خون
آفتاب گرم و در اوج جنون
جمله گلها از پی هم رفته اند
غرق خون بر خاک صحرا خفته اند
باغبان تنها میان کربلاست
در مصاف جنگ با قوم جفاست
تشنگی آهسته بر او چیره شد
کم کمک رنگ لبانش تیره شد
شربت آبی مهیا شد برش
تا بنوشد کم کند سوز عطش
باغبان تا عزم نوشیدن نمود
تیری آمد بر لب و کامش فرود
در همی اثنا دگر تیری رسید
جبهه ی پیشانی او را درید
تیر را بیرون کشید و چاره

• پنج شنبه
• 30
• آبان
• 1392
• ساعت
• 06:48
• نوشته شده توسط
• یحیی

من کافر مسلم شده دین حسینیم
ما مقلد عشق و فرامین حسینیم
این دل حرم کرببلا فخر زمین است
ما در صدد بستن آذین حسینیم
ما راچه غم از برگه تایید به جنت
ما منتظر برگه تضمین حسینیم
چون گوشه چشمش به سروپای گدا خورد
ما سائل چشمان خدا بین حسینیم
هرکس که شود عاشق تو عاشق اوییم
ما عاشق و مجنون محبین حسینیم
ای رفته سرت بر سر نی نیزه سواری
ما سوخته از ماتم سنگین حسینیم
با فرش حسینیه او عرش نشینیم
در بزم عزا مورد تحسین حسینیم
ما زینبیون جز به سر دار نخوابیم
ما در به در خواهر غمگین حسینیم
با زاهد گمراه جهان کار نداریم
ما در دو جهان پیرو آئین حسینیم
عاقل برو تا سربه سر ما نگذاری
ما تا ابدالدهر به سر دین حسینیم

• پنج شنبه
• 30
• آبان
• 1392
• ساعت
• 14:25
• نوشته شده توسط
• یحیی

یک نفس نام تو را در خود دمیدم، سوختم
تا به یادت آه کوتاهی کشیدم، سوختم
***
از چه چاه و چشمه ای سیراب و سبزش کرده اند؟
گرچه من بر این چمن چندی چمیدم، سوختم
خواب هم حتی برایم گوشه ی امنی نبود
خسته و خونین به هر کنجی خزیدم، سوختم
دم به دم، مانند دل، اما دلی بسمل شده
همزمان چندان که در خون می تپیدم، سوختم
خواستم پروانه ات باشم، چراغ داغ تو
گرم و گیرا بود از بس، تا پریدم، سوختم
خاکِ آتش خورده ای گشتم که در دنبال آب
بیشتر، در باد هر سمتی دویدم ، سوختم
با همه دیواربودن، باز هم از هر دری
هرچه گفتم، سوختم، هرچه شنیدم، سوختم
عید من امسال چیزی از عزا کمتر نداشت
پهلوی یک یاس ِ پژمرده تکیدم، سوختم
از شفای

• پنج شنبه
• 30
• آبان
• 1392
• ساعت
• 14:27
• نوشته شده توسط
• یحیی

می آید از گلوی محرم، صدای تو
آتش زده به جان زمان نینوای تو
مدیون شدند پیش دو چشم تو، ابرها
باران شروع می شود از ربنای تو
هفتاد ودو ستاره ی دنباله دار عشق
پیدا شده در آینه ی هل اتای تو
ام المصائبی ودلت ، محشری عظیم
داغ هزار واقعه در کربلای تو
تکیه زده به چادر تو کوه بیقرار
غربت جوانه می زند از رد پای تو
والشمس شرحه شرحه شده روی نیزه ها،
می ریزد از شراره ی "ادرک اخای" تو
بانوی آیه های غریب غزل ببین!
گویا صدای تعزیه ی چشم های تو،
مي آيد از سراسر صحرا هنوز هم
گم مانده راه قافله ی ما هنوز هم
بانو! از این هوای نفس گیر خسته ایم
تنها به احترام حضورت نشسته ایم
وقتی که ماه را به سر نیزه می برند،
وقتی به

• پنج شنبه
• 30
• آبان
• 1392
• ساعت
• 14:50
• نوشته شده توسط
• یحیی

ضریح شیشه عطری ست در زمین مانده
شمیم حنجره‌ی توست بعد از این مانده
شمیم حنجره‌ی توست این حوالی‌ها
که حسرتش به دل جنت برین مانده
فدای حنجره‌ات تا همیشه باید گفت:
ز خون سرخ حسین است این که دین مانده
از آن حروف مقطع بر اوج نیزه بخوان
میان مصحف طف سرِّ حا و سین مانده
چگونه باز کنم روضه های مقتل را
هنوز قصۀ تو تلخ و سهمگین مانده
چگونه داغ تو را شرحه شرحه شرح دهم
که ردِّ سنگ بر آیینۀ جبین مانده
چه اتفاق رفیعی ست خاک این گودال
میان گودی آن پیکر این چنین مانده
فدای حنجره‌ات... شمر می‌رسد از راه....
به جای روضه در این بین نقطه چین مانده
هنوز بهت ز چشمان دخترت پیداست
هنوز این همه پیکر که بر زمین مانده
ر

• یکشنبه
• 3
• آذر
• 1392
• ساعت
• 05:05
• نوشته شده توسط
• یحیی

اكسیر عشق، قطره ی اشك زلال ماست
افتاده گی، نشان و دلیلِ كمال ماست
در روضه بیشتر به خدا وصل می شویم
ذكر «علی علی» سبب اتصال ماست
در امتحان عزت دنیا بَرنده ایم
این سینۀ كبود -قیامت- مدال ماست
نام حسین، زلزله را محو می كند
آرامش زمینِ عجم از قِبال ماست
ما خضر گریه ایم، عرب غبطه می خورد
مژگان خیس، مانع و سدّ زوال ماست
این جا كنار هم چِقَدَر عشق می كنیم
این روضه ها، حسینیه ها، بزم حال ماست

شاعر : وحید قاسمی

• یکشنبه
• 3
• آذر
• 1392
• ساعت
• 05:06
• نوشته شده توسط
• یحیی

نشسته‌ام که بخوانم غزل غزل او را
و مثنوی بسرایم نگاه آهو را
من از تبسم یک گل به شور می‌آیم
و از حوالی آن شهر دور می‌آیم
همان دیار که گل‌های عاشقی دارد
درون سینۀ خود عطر رازقی دارد
همان دیار کبوتر نشان که می‌گویند
و قطعه ای است از آن آسمان که می‌گویند
همان دیار که آکنده از توسل‌هاست
کویر تشنۀ لبریز از گلایل‌هاست
همان زمین که عطش زار زخم حنجره هاست
همان که بغض گلو گیر بهت پنجره هاست
رسیده است به این لحظه ها غمی جانسوز
غمی سترگ تر از درد مبهمی جانسوز
کسی به گوش زمین خواند نینوا این جاست
صدا رسید که این دشت، دشت کرببلاست
گذشت کرب و بلا آنچنان که می دانی
کمی برای دل تنگ روضه می خوانی
چه کربلا که در

• یکشنبه
• 3
• آذر
• 1392
• ساعت
• 05:08
• نوشته شده توسط
• یحیی

ای چرخ سفله تیر تو را صید کم نبود
گیرم عزیز فاطمه سید حرم نبود
حلقی که بوسه گاه نبی بود روز و شب
جای سنان و خنجر اهل ستم نبود
انگشت او به خیره بریدی پی نگین
دیوی سزای سلطنت ملک جم نبود
کی هیچ سفله بست به مهمان خوانده آب؟
گیرم تو را سجیّه ی اهل کرم نبود
داغ غمی کزو جگر کوه آب شد
بیمار را تحمل آن داغ غم نبود
پای سریر زاده ی هند و سر حسین؟
در کیش کفر، سفله چنین محترم نبود!
ای زاده ی زیاد که دین از تو شد به باد
آن خیمه های سوخته بیت الصنم نبود
آتش به پرده ی حرم کبریا زدی
دستت بریده باد نشان بر خطا زدی

شاعر : حجة الاسلام نیر تبریزی

• یکشنبه
• 3
• آذر
• 1392
• ساعت
• 08:29
• نوشته شده توسط
• یحیی

ای در غم تو ارض و سما خون گریسته
ماهی در آب و وحش به هامون گریسته
وی روز و شب به یاد لبت چشم روزگار
نیل و فرات و دجله و جیحون گریسته
از تابش سرت به سنان چشم آفتاب
اشک شفق به دامن گردون گریسته
در آسمان ز دود خیام عفاف تو
چشم مسیح اشک جگر خون گریسته
با درد اشتیاق تو در وادی جنون
لیلی بهانه کرده و مجنون گریسته
تنها نه چشم دوست به حال تو اشکبار
خنجر به دست دشمن تو خون گریسته
آدم پی عزای تو از روضه بهشت
خرگاه درد و غم، زده بیرون گریسته

شاعر : حجة الاسلام نیر تبریزی

• چهارشنبه
• 6
• آذر
• 1392
• ساعت
• 12:01
• نوشته شده توسط
• یحیی

این زاغ، کبوتر حرم خواهد شد
این مرده مسیح پاک دم خواهد شد
لطف تو اگر شامل حالش بشود
این شاعر ساده محتشم خواهد شد
×××
وقتی که نشست ماه منشق بر نی
شد سوره ی تکویر محقق بر نی
مصلوب ترین جلوه ی توحید سرود
شعری به بلندای اناالحق بر نی

شاعر : سید محمد مهدی شفیعی

• چهارشنبه
• 6
• آذر
• 1392
• ساعت
• 12:23
• نوشته شده توسط
• یحیی

نازم آن زنده شهیدی كه بر داور خویش
سازد از خون گلو تاج و نهد بر سر خویش
تا دهد صبح ازل، هدیه به سلطان ابد
به سر دست برد جسم علی اكبر خویش
تا شود مُهر نماز ملك اندر ملكوت
ریخت بر بام فلك خون علی اصغر خویش
می رود راه خدا با سر خود بر سر نی
چون به زیر سُم اسبان نگرد پیكر خویش
از پی حفظ حریم حرم حرمت دوست
به اسارت سر بازار برد دختر خویش
با سر آید جلوی محمل زینب كه كند
هدیه ی راه خدا خون سر خواهر خویش
آن سلیمان كه اگر خاتم از او خواهد دیو
بند انگشت دهد، همره انگشتر خویش
در شگفتم چه جوابی به خدا خواهد داد
قاتل او چو در آید به صف محشر خویش
آب مهریه ی زهرا و جگر گوشه ی او
باز، پیغام عطش می دهد از حنجر

• پنج شنبه
• 7
• آذر
• 1392
• ساعت
• 05:24
• نوشته شده توسط
• یحیی

باغبان آمد سری بر باغ زد
شوربختی را نمک بر داغ زد
از جَنان تا رو به سوی باغ کرد
دشت را چون لاله ها پر داغ کرد
مادرش آمد برای دیدنش
دیدنش، بوییدنش، بوسیدنش
آمد اما طاقت دیدن نداشت
رفت و باغ خود به بلبل واگذاشت
بلبلی دلسوخته جان سوخته
آشیانش همچو بستان سوخته
کرد با شمعِ دل خود جستجو
خاک را با یاد گل می کرد بو
تاب دیگر در دل بلبل نبود
بوی گل می آمد اما گل نبود
ناگهان از زیر شاخ و برگ ها
آمد این آوا که این سویم بیا
آمد و زد شاخه ها را برکنار
تا که شد گمگشته ی او آشکار
یافت آن گل را ولی پرپر شده
پاره پاره پیکری بی سر شده
گل ولی از بس به خون آغشته بود
یاس بر لاله مبدل گشته بود
گفت آیا یوسف زهرا تویی

• پنج شنبه
• 7
• آذر
• 1392
• ساعت
• 07:37
• نوشته شده توسط
• یحیی

باغ سرسبز مرا خشک و خزانی کردند
ناکسانی که مرا خورد وکمانی کردند
پیکرت روی زمین بودو همه خندیدند
بعد از ان بر بدنت اسب دوانی کردند
برسر قبر علی اصغر تو جمع شدند
باسر نیزه ولی فاتحه خوانی کردند
این طرف چادر طفلان تو در اتش سوخت
انطرف با سر تو دست فشانی کردند
اتش و پنجه و لبخندو نگاهی بی شرم
در پی غارت ما خوب تبانی کردند

شاعر : حسن لطفی

• پنج شنبه
• 7
• آذر
• 1392
• ساعت
• 07:59
• نوشته شده توسط
• یحیی

سقا كه رفت با رفتنش چه بر سرت رفت
پشتِ سرش پشت و پناه و لشگرت رفت
گفتم خدا رحمي كُنَد اهل ِ حرم را
تا در كنار ِ علقمه آب آورت رفت
بَهر ِ عروس ِ مادرم خيلي دلم سوخت
تا كه سه شعبه در گلويِ اصغرت رفت
بيخود براي كشتنت خنجر كشيدند
كشته شدي آن لحظه اي كه اكبرت رفت
از حال رفتي و منم از حال رفتم
تير ِ سه پر تا پر همينكه در پرت رفت
يك گوشه اي رفتم نشستم گريه كردم
وقتيكه شمر با چكمه اش بر پيكرت رفت
عريان به روي خاك افتادي و ديدم
با چشم ِ گريان از كنارت مادرت رفت
از گوش هايِ ما كشيدند گوشواره
انگشت هايت تا كه با انگشترت رفت
زجر آمد و لكنت گرفت شيرين زبانت
با تازيانه تا سراغ ِ دخترت رفت...
ماندي به زير ِ

• شنبه
• 9
• آذر
• 1392
• ساعت
• 06:15
• نوشته شده توسط
• یحیی

آن کشته که بردند به یغما کفنش را
تیر از پی تیر آمد و پوشاند تنش را
خون از مژه می ریخت به تشییع غریبش
آن نیزه که می برد سر بی بدنش را
پیراهنی از نیزه و شمشیر به تن کرد
با خار عوض کرد گل پیرهنش را
زیباتر از این چیست که پروانه بسوزد
شمعی به طواف آمده پرپر زدنش را
***
آغوش گشاید به تسلای عزیزان
یا خاک کند یوسف دور از وطنش را
خورشید فروزان شده در تیرگی شام
تا باز به دنیا برساند سخنش را

شاعر : فاضل نظری

• شنبه
• 9
• آذر
• 1392
• ساعت
• 06:18
• نوشته شده توسط
• یحیی

در طواف بدنت هر چه که عریان خوشتر
بال بریان شده و سینه سوزان خوشتر
گر به گودال ملاقات بیاید بوسه
پاره رگ تر شدن و حنجر گریان خوشتر
بدهد قابض الارواح چو جانانش جان
جان گران ست ولی هر نفس ارزان خوشتر
قفس سینه به تنگ آمده بر خواهر باز
چاک افزون زده تزیین گریبان خوشتر
" زلف بر باد بده " تا بوزد بوی.. که موی
در خلاف جهت باد پریشان خوشتر
چادر عشق به اندام حرم می آید...
آب و خون چون گذرد از سر دیوان خوشتر
گذر مشک به دباغی ساقی افتاد...
چرم بی آب ندوزند به قرآن خوشتر
آن پسر رفت که سهراب کشی باب شود...
بعد هفتاد و دو خوان.. کشتن دستان خوشتر
چادر دخترکان داغتر از شعله پای..
پایکوبی به سر خار مغیلان خوشت

• شنبه
• 9
• آذر
• 1392
• ساعت
• 06:20
• نوشته شده توسط
• یحیی

با سر پاک تو آنان که تجارت کردند
در دو دنیا به تو سوگند خسارت کردند
اُف بر آن مردم بی رحم که در کرببلا
خنده کردند و به قتل تو نظارت کردند
آسمان تیره ز آه دل طفلان تو شد
تا سرت را به روی نیزه زیارت کردند
ما نبودیم اسیران عدو در ره شام
بلکه آنان همه اعلام اسارت کردند
گاه در شام به اشک غم ما خندیدند
گاه با چوب ستم بر تو جسارت کردند
من گرفتم ز عدو عاقبت آن پیرهنی
کز تنت ای گل پرپر شده غارت کردند
کو زبانی که «وفائی» کند این قصه بیان
هر چه گفتند از این غُصه اشارت کردند

شاعر : سید هاشم علوی

• شنبه
• 9
• آذر
• 1392
• ساعت
• 06:22
• نوشته شده توسط
• یحیی

زمین برای قدم هات آسمان شده بود
وَ ماه، روی سرت مثل سایه بان شده بود
دوباره کشتی نوح از پس زمان برخواست
وَ باز دست خدا بود، بادبان شده بود
تمام داغ تو را روی نیزه ها بردند
برای بردن تو نیزه ناتوان شده بود
بهار از سر نی عاشق نگاهت شد
از آن زمان همۀ روزها خزان شده بود
جدال آینه و سنگ بود، می دیدم
که مشت سنگ به پیشانیت نشان شده بود
تمام بغض سقیفه که جمع شد یک جا
به سرخی لب تو چوب خیزران شده بود
***
برای درک تو هر روزمان محرّم شد
محرّمی که به پا در دل جهان شده بود
شبیه سرخ ترین فصل سال می رفتی
زمین برای قدم هات آسمان شده بود

شاعر : حسین سنگری

• شنبه
• 9
• آذر
• 1392
• ساعت
• 06:23
• نوشته شده توسط
• یحیی

میدان رزم، واقعه، هفتاد و دو سوار
شمشیرهای گمشده در سایهٔ غبار
تصویر داغ خیمۀ در حال انتظار
تفسیر واقعیت تاریخ ماندگار
این جا کجاست؟ مرز زمین تا خود بهشت
باید قلم به دست گرفت و تو را نوشت
×××
باید نوشت از سر سبز و زبان سرخ
از آفتاب سوخته از آسمان سرخ
باران تیغ سمت گلوی اذان سرخ
شرح گدازه در دل آتشفشان سرخ
این شعر تشنه می شود امشب فرات را
گم کرده است خواجه و شاخه نبات را
×××
ظهر «است ساقیا قدحی پر شراب کن»
دنیای پوچ وسوسه ها را جواب کن
از تشنگی بسوز، نگاهی به آب کن
در انتظار توست بهشتت شتاب کن
این انتظار جان تو را که به لب رساند
یکباره ظهر داغ زمین را به شب کشاند
×××
این تک ستاره کیست که دنیا خ

• شنبه
• 9
• آذر
• 1392
• ساعت
• 06:24
• نوشته شده توسط
• یحیی

سرگرم تماشای تو دنیا به سر نی
دنیا شده مجنون تو امّا به سر نی
از مشرق چشمان تو هفتاد و دو خورشید
تابیده شد از روی زمین تا به سر نی
حس می کنم اینجا شده بعد از تو قیامت
این گونه که محشر شده بر پا به سر نی
گیسو مفشان می رود از دست دل شهر
روییده شد همراه تو دل ها به سر نی
خشکیده لبان غزلم مثل لبانت
شک نیست که جاری شده دریا به سر نی
هر جای زمین سر زده ام کرب و بلایی ست
چشمان زمین حک شده آیا به سر نی؟
هر سال محرّم وسط ظهر دهم ها
سرگرم تماشای تو دنیا به سر نی

شاعر : حسین سنگری

• شنبه
• 9
• آذر
• 1392
• ساعت
• 06:27
• نوشته شده توسط
• یحیی

دیده بر کرب و بلاییم که پر از خاطره هاست
مثل گلخانهٔ عکسی به دو چشم تر ماست
هر نگاهی که به این پرده ز دل اندازیم
گوشه ای از غم مظلومیت خون خداست
یک طرف شاخهٔ شمشاد حسن غرق به خون
پایمال سُم اسبان ملاعین به جفاست
گوشه ای شبه جمال نبوی روی زمین
پیکرش از دم شمشیر، چو ارباً ارباست
آمده ساقی عطشان به دل آب روان
او که سرچشمهٔ مهر است و سرآمد به وفاست
ساحل علقمه یادآور رزمایش اوست
شاهد غیرت و مشک و علم و دست جداست
سوی دیگر لب خشک گل طناز حرم
تیر نَحسی که به حلقوم گل تشنه رهاست
طفل شش ماهه به آغوش پدر پر پر شد
مادری بهر گل تشنهٔ خود نوحه سراست
لحظه ای را که حسین عازم میدان گردید
دیده ای تر شده از خون

• شنبه
• 9
• آذر
• 1392
• ساعت
• 06:29
• نوشته شده توسط
• یحیی

كلیم بی كفن كربلای میقاتی
خلیل بت شكن كعبه ی خراباتی
چه فرق می كند آخر به نیزه یا گودال؟
همیشه و همه جا تشنه ی مناجاتی
نخوان كه نور كتاب خدا ندارد راه
به قلب سنگی این مردم خرافاتی
كنار نیزه ی تو گریه می كند یحیی
شنیده معنی ذبح العظیم آیاتی
نگاه لطف تو یك دیر را مسلمان كرد
مسیح من چه قدر صاحب كراماتی!
توان ناقه نشینی به دست و پایم نیست
خدابه خیر كند، وای عجب مكافاتی
شنیده ام كه سفر رفته ای ولی بابا
برای من نخری گوشواره سوغاتی

شاعر : وحید قاسمی

• شنبه
• 9
• آذر
• 1392
• ساعت
• 06:33
• نوشته شده توسط
• یحیی

مویش به باد عشق وزیدن گرفته بود
زینب هوای آه کشیدن گرفته بود
یک دختر سه ساله طناز و با وقار..
بر لب گلی به نیت چیدن گرفته بود
اشکی به چشم و بغض به حلقوم و پا به گل..
دستی به گوش بر نشنیدن گرفته بود
اشکش چکید مادر خسته به یاد طفل..
(یادش بخیر... حس مکیدن گرفته بود...}
سقا نخواست دست و لب و مشک و چشم و فرق..
کفاره به آب رسیدن گرفته بود
رأسی به نیزه.. چو خورشید در سماع..
با نیزه دار پای دویدن گرفته بود
الله اکبر از آن مرد و گرد و خاک..
ـ هایی که نای دیده و دیدن گرفته بود .. :
از سوی قوم هرزه زبان زبون وُرا ..
خیلی ز زخم.. قصد رسیدن گرفته بود
زینب هلال و ماه هلال و سپه هلال
راوی هلال و هول بریدن گ

• شنبه
• 9
• آذر
• 1392
• ساعت
• 06:35
• نوشته شده توسط
• یحیی

گودال قتلگاه است یا این که باغ سیب است؟
این بوی آشنایی از تربت حبیب است
هر ظهر تشنه این جا در حیرت اولوالعزم
قرآن به روی خاک و انجیل بر صلیب است
نهج الفصاحه در خون، نهج البلاغه در اشک
جبریل پر شکسته بر خاک ها عجیب است
قصد نماز دارد خورشید خون گرفته
وقتی رسول اکرم بر نیزه ها خطیب است
قد قامت الصلاتش صد اوج در فراز است
حی علی الفلاحش صد موج در نشیب است
در این حرای زخمی، پیچیده سوره ی کهف
لحنش چه دل نشین و صوتش چه دل فریب است
از بس که خیزران ها خط بر لبش کشیدند
سرمشق اهل عالم، خط های این کتیبه است
شیب الخضیب دارد، خد التریب دارد
با السلام رد شو، منظور هر غریب است
آهسته پای بگذار، بال فرشته پهن اس

• شنبه
• 9
• آذر
• 1392
• ساعت
• 06:37
• نوشته شده توسط
• یحیی

روی نی جلوه ی الله تبسم می كرد
لب خورشید، سوی ماه تبسم می كرد
تا نگاهش به سوی زینب خود می افتاد
گاه گریان شده، ناگاه تبسم می كرد
مرهم زخم دل خواهر رنجورش بود
گرچه یك لحظه ی كوتاه تبسم می كرد
كاش می شد كه بفهمند به گودال چرا
عوض ناله ی جان كاه، تبسم می كرد
گرگ ها زوزه كشان دور و برش رقصیدند
یوسف فاطمه در چاه، تبسم می كرد
كوفیان خنده كنان سنگ زدندش، او هم
در ره قرب الی الله تبسم می كرد

شاعر : محسن مهدوی

• شنبه
• 9
• آذر
• 1392
• ساعت
• 06:38
• نوشته شده توسط
• یحیی

قرآن بخوان از روی نیزه دلبرانه
یاسین و الرحمان بخوان پیغمبرانه
قرآن بخوان تا خون سرخت پا بگیرد
هم چون درخت روشنی در هر کرانه
باید بلرزانی وجود کوفیان را
قرآن بخوان با آن شکوه حیدرانه
خورشید زینب شام را هم زیر و رو کن
قرآن بخوان با لهجه ای روشنگرانه
کوثر بخوان تا رود رود این جا ببارم
در حسرت پلک کبودت خواهرانه
قرآن بخوان شاید که این چشمان هرزه
خیره نگردد سوی ما خیره سرانه
اما چه تکریمی شد از لب های قاری
تشت طلا و بوسه های خیزرانه
گل داده از اعجاز لب های تو امشب
این چوب خشک اما چرا نیلوفرانه
در حسرت لب های خشکت آب می‌شد
ریحانه ات با التماسی دخترانه
آن شب که می‌بوسید چشمت را سه ساله
خم شد ز داغت

• شنبه
• 9
• آذر
• 1392
• ساعت
• 06:41
• نوشته شده توسط
• یحیی

خدا صدای خودش را شنید از دهنت
دوید داخل گودال و دید از دهنت...
تلفظ لغت یا غیاث مشگل بود
به گریه نیزه ای بیرون كشید از دهنت
به سمت پهلوی تان راه تیغ ها كج شد
همین كه نام مدینه پرید از دهنت
تو تشنه و جگر نیزه ها خنك می شد!
نسیم باغ فدك می وزید از دهنت
خدا برای بهشت خودش،شقایق را
غروب روز دهم آفرید از دهنت

شاعر : وحید قاسمی

• شنبه
• 9
• آذر
• 1392
• ساعت
• 06:58
• نوشته شده توسط
• یحیی