شعر شهادت امام رضا

رضا جانم عاشقم به سرايت
رضا جانم جانِ من به فدايت
* * *
رضا جانم زهرِ دشمن يزدان
چشيدي تو در ديارِ خراسان
درون حجره ز پا چو فتادي
تو صورت بر خاكِ حجره نهادي

* * *
رضا جانم عاشقم به سرايت
رضا جانم جانِ من به فدايت
* * *
رضا جانم آمده ز مدينه
جوادِ تو با شراره‌ي سينه
به دامنش چون شده سرِ بابا
نظر دارد سوي پيكرِ بابا
* * *
رضا جانم عاشقم به سرايت
رضا جانم جانِ من به فدايت
* * *
ببين زهرا در جنان چو پريشان
شده وقت هجرِ شاهِ‌ غريبان
ز هجرت دل در نواي حسيني
خراسان شد كربلاي حسيني
* * *
رضا جانم عاشقم به سرايت
رضا جانم جانِ من به فدايت

• سه شنبه
• 4
• بهمن
• 1390
• ساعت
• 12:55
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

شب هم به قدر دیدۀ تو، پر ستاره نیست

دریای غصه های دلت را، کناره نیست

گفتی به خادمت که درِ حجره را ببند

یعنی برای تشنگیت، راه چاره نیست

آقا شبیه مار گزیده، به خود مپیچ

آهسته تر، مگر جگرت، پاره پاره نیست؟

بهتر که خواهرت دم آخر نیامده

این صحنه ها که قابل درک و نظاره نیست

داری به یاد جدّ خودت گریه می کنی

روضه بخوان که جای گریز و اشاره نیست

تو روی خاکِ حجره ای و خاک بر سرم

اما تنت اسیر هجوم سواره نیست

محمد امین سبکبار

• سه شنبه
• 8
• فروردین
• 1391
• ساعت
• 04:40
• نوشته شده توسط
• جواد

ای آنکه هست بر همه عالم عطای تو محروم کی شود ز عطایت گدای تو

هشتم امام عالمی و بضعة الرسول ای آنکه مصطفی شده مدحت سرای تو

یک شرط ز شرایط توحیدی و بود حصن امان اهل ولایت ولای تو

آلوده دامنم ز گنه لیک گشته ام غرقه بحر رحمت نا منتهای تو

من بی پناه مانده و کهف الوری تویی آورده ام پناه به دولتسرای تو

شرمنده ام ز کرده خود یا ابوالحسن

خواهم در آستان تو عفو از خدای تو

مرد صیاد می گوید : با چه زحمتی آهو را به دام انداختم ، یک مرتبه دیدم یک آقای نورانی مقابلم ظاهر شد ، یک نگاه به آهو کرد ، یک نگاه به من کرد ، فرمود : مرد صیاد می دانی این آهو چه میگه ؟ گفتم نه آقا ، فرمود : مرد صیاد این آهومیگه من

• دوشنبه
• 18
• اردیبهشت
• 1391
• ساعت
• 07:35
• نوشته شده توسط
• جواد

به نام حضرت یار و به نام جانانم

پر از سکوت غمم یا که دل هراسانم

غریب و گم شده در راه مانده حیرانم

کنار جاده نشستم چقدر بی جانم

عجیب در به در کوچه ی خراسانم

دوباره قصه ی عشق و جنون شده تکرار

بیا و داغ حرم را به قلب من نگذار

هوا هوای گدایی رسیده وقت قرار

قدم قدم به تو نزدیک میشوم انگار

گدای خسته ات آمد سلام سلطانم

دلم گرفته فدایت شوم دعایم کن

میان صحن تو دلداده ام صدایم کن

بیا و از همه غیر از خودت جدایم کن

خراب کن من بد را خودت بنایم کن

مریض و پر غم و دردم تویی تو درمانم

همیشه صحنه ی زیبا نمیرود از یاد

کنار حوض حرم رو به روی گوهرشاد

نگاه من به زن پیر و خسته ای افتاد

که آب و دان

• پنج شنبه
• 25
• آبان
• 1396
• ساعت
• 08:44
• نوشته شده توسط
• ح.فیض

آمد از راه و کشید آرام عبا رویِ سرش
یعنی امروزست روزِ ناله هایِ آخرش
هر قدم رفت و نشست و دست بر پهلو گرفت
می کشد خود را به سویِ خانه مثلِ مادرش
رویِ خاکِ کوچه دنبالش اگر دقت کنی
بنگری آثاری از خاکی ترین بال و پرش
او زمین می خورد و می خندید بر حالش عدو
این هم ارثی بود که برده ز جدِّ اطهرش
صحنۀ جان دادن او روضۀ مستوره شد
حجرهٔ در بسته می داند چه آمد بر سرش
بار دیگر صورت خاکی و دست و پا زدن
خادمش دید و ولی هرگز نمی شد باورش
یک بُنَیّ گفت و از کام پسر بوسه گرفت
از مدینه بهر یاری زود آمد دلبرش
کربلا بابا رسید امّا پسر افتاده بود
قلبِ شاعر آب شد در این دو بیت آخرش
هر چه قدر آغوش خود وا کرد اکبر جا ن

• پنج شنبه
• 30
• آذر
• 1391
• ساعت
• 09:19
• نوشته شده توسط
• یحیی

مانند مادرت شده ای، قد خمیده ای!
آقا چرا عبا به سر خود کشیده ای !؟
با درد کهنه ای به نظر راه می روی!؟
مانند مادرت چقدر راه می روی!
خونِ جگر به سینه به اجبار می دهی
راهی نرفته! تکیه به دیوار می دهی
داغ غریبی تو، نمک بر جگر زند
خواهر نداشتی که برایت به سر زند
این جا مدینه نیست، چرا دل خوری شما!؟
در کوچه های طوس زمین می خوری چرا؟
با «یاعلی» به زانوی خسته توان بده
خاک لباس های خودت را تکان بده
مقداری از عبای شما پاره شد، ولی...
نیزه نزد کسی به تو از کینه ی علی
این جا کسی به پیرهن تو نظر نداشت
فکر و خیال گندم ری را به سر نداشت
این جا کسی به غارت انگشترت نرفت
چشمی به سمت مقنعه ی خواهرت نرفت

شاعر :

• سه شنبه
• 5
• دی
• 1391
• ساعت
• 17:26
• نوشته شده توسط
• feiz

نیلی ترین رنگ ها بر پیکرش بود
معلوم بود امروز روز آخرش بود
معلوم بود آقای ما را زهر دادند
وقتی که می آمد عبایش بر سرش بود
دستی به پهلوی پر از درد خویش داشت
بر شانه دیوار دست دیگرش بود
دختر ندارد تا که دستش را بگیرد
پس لااقل ای کاش آنجا خواهرش بود
پا شد خودش را جمع کرد اما زمین خورد
این ضعف خیلی مایه درد سرش بود
اصلاً زمین خوردن برای او طبیعی است
از بس که دنبال صدای مادرش بود
در حجره بی فرش خود افتاده بود و
تصویری از گودال در چشم ترش بود
می گفت یا جدا "چرا خاکت نکردند "
حتی "کفن بر جسم صد چاکت نکردند "

شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان

• سه شنبه
• 5
• دی
• 1391
• ساعت
• 18:33
• نوشته شده توسط
• feiz

انگور می خرند پذیرایی ات کنند
مهمان جشن شوم یهودایی ات کنند
شکر خدا که بر بدنت دشنه ای نخورد
قسمت نبود حضرت یحیایی ات کنند
این اشک شوق ماست که شکر خدا نشد
نیزه سوار زخمی صحرایی ات کنند
گل ریختند روی تنت ای غریب طوس
تا در نگاه شهر تماشایی ات کنند
بخشیده اند مهریه شان را زنان شهر
تا گریه بر غریبی و تنهایی ات کنند

شاعر : وحید قاسمی

• سه شنبه
• 5
• دی
• 1391
• ساعت
• 19:11
• نوشته شده توسط
• feiz

لرزیددل زمانه وعرش خدا
درمشهدودرمدینه و کرب بلا
انگوردلت خنک شد انگار ولی
می سوزدازاشتیاق تو قلب رضا
هدیه ارجمند

• پنج شنبه
• 7
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:52
• نوشته شده توسط
• feiz

درون حجــــره غربـــــت خـــدا خــــدا می کرد
کسی کــــه عقــــده دل را به مرگ وا می کرد
شـــراره را نتـــوان با شــــراره کرد خمــــوش
بغیـــر زهر کــه او را ز غــــم رهــــا می کرد ؟
رضـــا که هر نفســـی داشت درد تازه تــــری
به زهـــــر شعلــــه بر انگیــــز مرحبا می کرد
نمــــــاز عید چــــه آورد بر سرش کـه مــــدام
مثــال فاطمـــه بر مــــرگ خود دعـــا می کرد
نیافت ساحــــل امنی به غیــر مـــوج خطـــــر
میـــان لجه غـــم هر چـــه دست و پا می کرد
چــــه جای زهر هلاهــــل که بر شهــــادت او
غــــم مصاحبت قاتـــــل اکتفــــا مـــی کــــرد
غریب و تشنه و تنها ، بــــدن کبـــود از زهـــر
فتــــ

• پنج شنبه
• 7
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:54
• نوشته شده توسط
• feiz

یا امام هشتم
ضامن غریبان
رهنمای عالم
مقتدای عالم
ای ولی داور
وارث پیمبر
نور چشم حیدر
روح دین و ایمان
ای رضا رضا جان 2
عاقبت زد آن زهر بر دلت شراره
قلب نازنینت
گشته پاره پاره
گفتگو نکردی
جز تو با اشاره
وز دو دیده بارم
خون دل به دامان

ای رضا رضا جان 2
ای حرارت زهر
ای عزیز باری
می شدی تو پیچان
چون گزیده ماری
گاه می سرودی
با فغان و زاری
می زدی به ناله
ای تقی پسر جان
ای رضا رضا جان 2
آه و وامصیبت
از جفای مأمون
کز ستم نمودت
خسته و جگر خون
شد عنان طاقت
از کف تو بیرون
زهر کین نموده
حال تو پریشان
ای رضا رضا جان 2
ای که بر قضا و
بر قدر رضایی
زین سبب تواکنون
بر الم رضایی
چون شود به سراج
مرحمت نمایی
ای ب

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 13:47
• نوشته شده توسط
• feiz

خداوندا ندارم راه چاره جگر از زهر کین شد پاره پاره
خداوندا دگر عمرم سرآمد تقی فرزند دلبندم نیامد
جواد ای نور چشمانم کجایی چه خوش باشد دم مرگم بیایی
غریبم یار و غمخواری ندارم به جز تو یاور و یاری ندارم
رم رفتن به هر جانب نظر داشت امید دیدن روی پسر داشت
کجایی ای تقی آرام جانم سرور قلب و نور دیدگانم
بیا فکر من دور از وطن کن پس از مردن مرا غسل و کفن کن

به بالین پدر آمد جوادش دم مردن رسید آخر به دادش
پدر را دید رفته صبر و تابش شرار زهر کین کرده کبابش
طبیبانه نشست اندر کنارش که جویا گردد از احوال زارش
امام هشتمین ناگاه دیدش چو جان خویشتن در بر کشیدش
شده محو جمالش عاشقانه سپرد اسرار حق را مخفیانه

ش

• یکشنبه
• 10
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:04
• نوشته شده توسط
• feiz

رضا ای هشتمین ماه امامت کشیدی بار سنگین ولایت
تویی میراث اسلام و نبوت تویی شمس الشموس و حبل امّت
زد آتش خوشه ای بر خرمن تو بمیرد خواهر از سوز تنِ تو
نمی دانم بود آن زهر انگور که در زیر عبا گشتی تو مستور
رخ زیبای تو شد کهربایی نمی آید دگر از تو نوایی
به خود پیچید چو نیلوفر برادر چه زهری بود آن ، الله اکبر
برادر جان عجب پر سوز و آهی چرا بر در کنی گاهی نگاهی
مخور غم می رسد از ره جوادت بدو بسپاری اسرار امامت
رضا جان حافظ دین خدایی تو بر زخم دل من چون دوایی
تو از جان جهان از غم رهیدی
ز هجرت بر دلم آتش کشیدی

شاعر: محسن رشید

• یکشنبه
• 10
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:04
• نوشته شده توسط
• feiz

باز ای عزاداران ز نو ، هنگام افغان آمده سلطان مظلومان رضا،مقتول عدوان آمده
از جورمأمون دغا، در طوس شد محشر به پا کز سوزش زهر جفا آن شاه نالان آمده
شد بر وجودش کارگر زهر نجاتش زد شرر آن پادشاه بحر و بر بر خویش پیچان آمده
از منززل مأمون دون آمده چون آن سرور برون گفتی ز شرق نیلگون خورشید تابان آمده
گویند حال احتضار ، فرزند او با حال زار بالین باب ارجمند ، اندر خراسان آمده
میگفت ای بابم رضا ای کشته زهر جفا بنگرچسان فرزند تو ، با چشم گریان آمده
ای باب مسمومم رضا ، ای باب مغمومم رضا ای باب مظلومم رضا ، برلب مراجان آمده
چون چشم شه بر او فتاد ، فرمود یا عینی جواد ای هادی اهل رشاد ، شام غریبان آمده
چون

• یکشنبه
• 10
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:09
• نوشته شده توسط
• feiz

کشتند غریبانه غریب الغربا را محبوب خدا بضعه پیغمبر ما را
بردند ز خوناب جگر اهل خراسان بر شانه خود چوبه تابوت رضا را
ای اهل وفا خون و دل از دیده ببارید کز زهر جفا کشت عدو شمس ولا را
به خواهر او حضرت معصومه بگوئید از سوز درون تسلیت این روز عزا را
یا حضرت معصومه سرت باد سلامت

شد کشته رضا آن گلزار امامت

• یکشنبه
• 10
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:14
• نوشته شده توسط
• feiz

باز از طوس دریغا که ندا آمد آه جانسوز به گوش دل ما می آید
این چه بانگی است که دلها شده غمگین از او گوئیا ناله جانسوز رضا می آید
کاش این ناله نباشد ز غریب الغربا که برون از دل پر خون ز جفا می آید
گوید از مهر ابا صلت در حجره ببند که تقی با دل پر شور و نوا می آید
میهمانست جواد آن پسرم از ره دور با تن خسته و با صدق و صفا می آید
چون کسی نیست نشیند به عزایم گرید از مدینه پسرم بهر عزا می آید
خواهر و دختر من چونکه نباشد به برم
فاطمه بهر عزا نوحه سرا می آید

• یکشنبه
• 10
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:26
• نوشته شده توسط
• feiz

فلک ویران نمودی هشتمین ارکان ایمان را زدی برقلب انس وجان زکینه تیرپیکان را
ز تو هرگز توقع کس ندارد لطف احسان را ولی رو در خراسان و نگر حال غریبان را
گهی از زهر کین مدهوش و گه از سوز دل نالد گهی از گلعذار چهره درّ از دیدگان بارد
نظربر گوشه ی در آن امام انس و جان دارد که حق شاید به بالینش دم مردن پسر آرد
صبا بر گو تقی را گر که داری میل دیدارش بکن تعجیل دررفتن که شایدبنگری حالش
نگیری از ره مهر و وفا بر طرف دامانش
به وقت مرگ از رأفت ببندی هر دو چشمانش

• یکشنبه
• 10
• دی
• 1391
• ساعت
• 16:22
• نوشته شده توسط
• feiz

کشته شد هشتمین شمع ولایت

یا امام زمان سرت سلامت (2)
در خراسان گشته برپا شور و غوغا
وا اماما ، وا اماما ، وا اماما
حق پیغمبر اکرم ادا شد
در غریبی رضای او فدا شد
تسلیت بر آل یاسین آل طاها
وا اماما ، وا اماما ، وا اماما
یا جواد الائمه کن نظاره
قلب پاک رضا شده پاره پاره
شد نصیب سوز سینه داغ بابا
وا اماما ، واماما ، وا اماما
پارۀ پیکر پیغمبر ما
جگرش پاره شد از جور اعدا
زین مصیبت گشته جاری اشک زهرا
وا اماما ، وا اماما ، وا اماما

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 14:22
• نوشته شده توسط
• feiz

از خراسان رسد، نالۀ یا رضا
حضرت فاطمه، گشته صاحب عزا
یا رضا یا رضا، یا رضا یا رضا
عالم اهل بیت، مانده در زمزمه
کشته شد بی گناه، یوسف فاطمه
یا رضا یا رضا، یا رضا یا رضا
ای فدای تو و قلب مسموم تو
از مدینه رسد طفل معصوم تو
یا رضا یا رضا، یا رضا یا رضا
خیز و بار دگر، ای شه عالمین
گریه کن، گریه کن، بهر جدت حسین
یا رضا یا رضا، یا رضا یا رضا
جسم تو محترم چون کتاب مبین
جسم جدّت حسین بی کفن بر زمین
یا رضا یا رضا، یا رضا یا رضا

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 14:30
• نوشته شده توسط
• feiz

در میان این حجره
جان دهم غریبانه (2)
نه قدم به بالینم
از وفا کریمانه (2)
ای گل مراد من
مهربان جوادش (2)
ای تقی خداحافظ (2)
موسم جدایی شد
دیده ام به در باشد (2)
دیده پدرامشب
در ره پسر باشد (2)
ای تقی کجائی تو
از پدر جدائی تو (2)
ای تقی خداحافظ (2)
همچو نای نی بابا
ناله از جگر دارم (2)
از فراق روی تو
چشم پر گهر دارم (2)
گاه درد و داغ آمد
موسم فراق آمد (2)
ای تقی خدا حافظ (2)
بر مشام جان آید
بوی غربت و ماتم (2)
گرید از غم امشب
چشم احمد خاتم (2)
فاطمه پریشان است
از دو دیده گریان است (2)
ای تقی خداحافظ (2)

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 13:52
• نوشته شده توسط
• feiz

از زهر تو ای مأمون (2)
گردیده رضا دلخون (2)
ای لالۀ زهرا، واویلا واویلا (2)
آهش به سما خیزد (2)
اشکش به زمین ریزد (2)
دیده چون کند دریا، واویلا وا ویلا (2)
معصومه عزادار است (2)
از دیده خونبار است (2)
زین داغ جان افزا، واویلا، واویلا (2)

• دوشنبه
• 11
• دی
• 1391
• ساعت
• 14:43
• نوشته شده توسط
• feiz

آخرین پاره سرخ جگرم را سوزاند
زهر وقتی که من و بال و پرم را سوزاند
نیست آبی که نفس بین گلو بند آمد
جرعه آبی که عطش تشنه تنم را سوزاند
گریه دارند به حالم در و دیوار و جواد....
....ناله بی کسی ام دور و برم را سوزاند
کاش میریخت به بیرون جگرم حیف نشد
مانده در سینه و پا تا به سرم را سوزاند
خوب پیداست از این پا به زمین کوبیدن
آتش و داغ تن محتضرم را سوزاند
داغ آن طفل زبان بسته که حتی حالا
داغ لب هاش دل شعله ورم را سوزاند
مادرش پشت حرم بر سر خاکش میگفت :
این چه تیری ست که حلق پسرم را سوزاند
مادرش گرم سخن با لب او بود هنوز
که حرامی پِی گهواره حرم را سوزاند
خیمه ای شعله ور افتاد به روی طفلی
دخترک گفت که

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 13:51
• نوشته شده توسط
• feiz

به خاک حُجره رُخش را چو آشنا می کرد
گرفته بود دلش... یاد کربلا می کرد
اگر غریب نبود پس چرا چنان مادر
برای آمدن مرگ خود دعا می کرد
به یاد کوچه زمین می نشست و بر می خواست
درون خویش یقین یاد مرتضی می کرد
نبود خواهرش آنجا وگرنه در حُجره
ز روی چهره او خاک را جدا می کرد
میان حُجره غریبانه دست و پا میزد
جواد را ز نوای جگر صدا می کرد
پس رسید و به دامن گرفت رأس پدر
و سِرّ روضه ی سر بسته برملا می کرد
نهاد چهره خود را به چهره بابا
اشاره ای به علی اکبرش رضا می کرد

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 13:58
• نوشته شده توسط
• feiz

طرحی زده تبسم تلخش را از منتهی الیه دو چشم شور
بغض است در غریبی این لبخند، زهر است در تبسم این انگور
می بوسد و برای چه می لرزد پیشانی ملیح ستایش ها
ماه کنشت و دیر! مساء الخیر ، یا ثامن البدور صباح النور
در هم شکسته سکر خراسان را رقصی که لهجه ی عربی دارد
کل می کشد برای تو ملک طوس، نی می زند برای تو نیشابور
اینک تویی که آن سوی این ایوان لب بسته ای و رنگ نمی ریزی
طرحی بزن که گوش شیاطین کر، پلکی بزن که چشم خدایان کور
پلکی بزن، بریز ملاحت را... آهوی سرمه زار نگاهت را
دارد غروب می کند این لبخند، انگار گریه می کند این انگور
شاعر : سید سلمان علوی

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 14:00
• نوشته شده توسط
• feiz

یک نفر عاشقانه می آمد، نفس کوچه ها معطر بود
روی گلدسته ها اذان می ریخت ، زائری در افق شناور بود
چند متری جلوتر آمد و بعد، رو به روی سپیده زانو زد
در مقام ((رضا)) گرفت آرام ، ((شاهدِ)) ایستگاه آخر بود
چشمهایش به سمت در چرخید ، با نگاه غریب گفت آقا
اشک او دانه دانه می غلطید ، صاف و ساده شبیه مرمر بود
دست و پایش هنوز می لرزید ،حس او را کسی نمی فهمید
گنبد زردو صحن گوهرشاد.، محو دارالشفای خاور بود
گفت آقا غریبه ام اینجا ، جان فرزند و مادرت زهرا
زخم انگور داشت چشمانش ، رنگ و رویش شبیه ساغر بود
از غریبی ِ ضامن آهو، بغض هفت آسمان ترک برداشت
نم نمک قطره قطره می بارید ، چهره ی آسمان مکدر بود
چشمهای زمین

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:08
• نوشته شده توسط
• feiz

مرد سماوات زمین خورده است
کعبه حاجات زمین خورده است
سلسله جنبان خدا دوستان
لرزه گرفته است چرا دوستان؟
حبّه انگور چه با تاک کرد؟
مستی ما را ز چه در خاک کرد؟
برق چرا خانه الله سوخت؟
وز همه حجاج حرم ، راه سوخت
حضرت خورشید ز خود شسته دست
حجره توحید به حجره نشست
وای از این موی پریشان شده
روایت سلسله جنبان شده
رنگ خدا را ز چه نشناختند؟
قافیه را مثل حنا باختند
چند قدم رفت و زمین گیر شد
از سفر این مه به صفر سیر شد
جان دو عالم به لبش جان رسید
لرزه ز زانو لب و دندان رسید
زلف شد و پیچ شد و تاب شد
قامت او طاقی ز محراب شد
رفت و ملاقات ، ور افتاده بوده
کوه خدا از کمر افتاده بود
خالی از اندیشه محراب ها
چفت ش

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 15:17
• نوشته شده توسط
• feiz

آقا دوباره مشهدت شد قبله گاهم
شرمنده ات هستم که فردی رو سیاهم
من پر گناهم لیکن از لطف شما بود
ورنه کجای منزل شه جای ما بود
حس عجیبی میرسد از بارگاهت
من حرف ها میخوانم از طرز نگاهت
انگاری از کرب و بلا دارد حکایت
آری مصیبت دیده ای جانم فدایت
حالا که حرف بین ما از کربلا شد
مرغ دلم راهی ایوان طلا شد
آقا اگر خواهی بگو با من چه ها شد
از چه زمین کربلا اندر بلا شد؟
از کی جواب العطش تیر سه سر شد؟
چون شد که زهرای سه ساله خون جگر شد؟
آقا چرا قران به روی نی نشسته؟
اصلا چرا بابایتان رأسش شکسته؟
از چه شده سهم عمو یک مشک خالی؟
آیا نبوده جرعه آبی آن حوالی؟
آقا چه شد قاسم چنین قامت کشیده؟
آقا تو باور می کنی زی

• سه شنبه
• 12
• دی
• 1391
• ساعت
• 20:54
• نوشته شده توسط
• عفاف

در گناه هر که عفوت خویش را بانی کند
ایمنش در ظل خویش از قهر ربانی کند
خواهد از اجر عبوری بر درت مور ذلیل‏
ایزدش شاهنشه ملک سلیمانی کند
صد جهانبانش به دربانی رود هر پادشه‏
کز پی دربانیت ترک جهانبانی کند
گر کند عالم ضمیرت را به جای آفتاب‏
شام ظلمانیش کار صبح نورانی کند
نیست چون کنه ترا جز علم سبحانی محیط
دخل در ادراک آن کی فهم انسانی کند
دانشت را گر گماری در مسائل بر عقول‏
عقل اول اعتراف اول به نادانی کند
عقل خائف زین نکرد آن رخش کز بیم منی‏
کاندر اوصاف تو زین برتر سخن رانی کند

• چهارشنبه
• 13
• دی
• 1391
• ساعت
• 09:22
• نوشته شده توسط
• عفاف

در خاک می پیچد تنش را مرد غربت
دارد در این حالت تماشا مرد غربت
باید تماشا کرد و خون از چشم بارید
دریا به دریا همنوا با مرد غربت
هرم نفس هایش پر از تاثیر زهر، است
در آتش افتاده ست گویا مرد غربت
او آب را پس می زند ای وای، ای وای
در فکر عاشوراست آیا مرد غربت؟
یک شهر عاشق دارد و سرگشته اما
تنها تر از تنهاست این جا مرد غربت
دردانه ای بوی مدینه با خود آورد
خوبست دیگر نیست تنها مرد غربت
یک کهکشان راه است تا فهمیدن او
فت آسمان شد فاصله تا مرد غربت

• چهارشنبه
• 13
• دی
• 1391
• ساعت
• 11:08
• نوشته شده توسط
• عفاف

ای ضامن آهو همۀ بود و نبودم
قربان تو و لطف و عطای تو وجودم
جان می دهم آقا! عوضش عشق عطا کن
در معامله ای یک طرفه طالب سودم
در بین محبان تو آلوده ترینم
شرمنده از اینم که مطیع تو نبودم
گه گاه تو را دیدم و نشناختم ای وای
صد حیف که آغوش برایت نگشودم
گاهی به سر سفره کنار تو نشینم
همراه تو ای شاه غذا میل نمودم
یا فاطمه می گویم و این اذن دخول است
راهم بده من سینه زن یاس کبودم
گفتم به شما شیعه اثنی عشرم، نه
از کودکیم گریه کن جدّ تو بودم
در صحن دو چشم من از آن روز که وا شد
با گریه و با اشک حسینیه بنا شد
ای حضرت سلطان بنگر حال گدا را
از من بخر این ناله و این اشک و بکا را
پر باز نکردی و کرم لا اقل آقا
وا

• چهارشنبه
• 13
• دی
• 1391
• ساعت
• 11:14
• نوشته شده توسط
• عفاف