سلام ما به امامی که کعبه دلهاست درود ما به امامی که حجت یکتاست
سلام حضرت یزدان سلام جبرائیل بر آن شهی که مقامش نزد حق والاست
سلام ختم نبیین سلام شیر خدا بر آن امام رئوفی که زادۀ زهرا ست
سلام جمله شهیدان راه آزادی بر آن شهید غریبی که شافع عقباست
کسی که ضامن آهو شود ز راه وفا
شفیع زائر خود بی گمان به روز جزاست
امان نداد مرا این غم و به جان افتاد
میان سینه ام این درد بی امان افتاد
به راه روی زمین می نشینم و خیزم
نمانده چاره که آتش به استخوان افتاد
چنان به سینه ی خود چنگ می زنم از آه
که شعله بر پر و بال کبوتران افتاد
کشیده ام به سر خود عبا و می گویم
بیا جواد که بابایت از توان افتاد
بیا جواد که از زخمِ زهر می پیچد
شبیه عمه اش از پا نفس زنان افتاد
شبیه دخترکی که پس از پدر کارش
به خارهای بیابان به خیزران افتاد
به روی ناقه ی عریان نشسته ، خوابیده
وغرق خواب پدر بود ناگهان افتاد
گرفت پهلوی خود را میان شب ناگاه
نگاه او به رخ مادری کمان افتاد
دوید بر سر دامان نشست خوابش برد
که زجر آمد و چشمش به نیمه جان افتاد
از داغ زهر پیکرم آتش گرفته است
گویی تمام بسترم آتش گرفته است
تر میکند لبان مرا کودکم ولی
از تشنگی , لب ترم آتش گرفته است
پا میکشم به خاک و نفس میزنم که شهر
از آه آهِ آخرم آتش گرفته است
حالا کبوتران به غمم گریه میکنند
از بال و پر زدن , پَرم آتش گرفته است
امشب تمام حجره ی من کر بلا شده
یک جرعه آب , حنجرم آتش گرفته است
امشب دوباره خیمه ی آتش گرفته را
میبینم و سراسرم آتش گرفته است
سر ها به روی نیزه و سرنیزه ها به تن
یک دشت در برابرم آتش گرفته است
فریاد دختری ز دل خیمه میرسد
عمه کمک که معجرم آتش گرفته است
شاعر : حسن لطفی
بر آه آهِ من جگر سخت خاره سوخت
بر وای وای من دل سنگ ستاره سوخت
همچمون کبوتران ز عطش بال می زنم
لب تشنه ام ،دلم ،جگر پاره پاره سوخت
آتش گرفته ام ،نفسم بند آمده
پا می کشم زغم،چه کنم ؟راه چاره سوخت
می سوزم و هوای دلم دشت کربلاست
آنجا که از غمی دل صدها شراره سوخت
ای زهر داغ حرمله را تازه کرده ای
سوگند بر رباب که با گاهواره سوخت
یک تیر آمد و سه هدف را نشانه کرد
سر بسته گفته ام نفس شیر خواره سوخت
شاعر : حسن لطفی
آسمان مدینه در سینه
كوهی از بغض و ناله ها دارد
چون شنیده امام آینه ها
قصد ترك مدینه را دارد
كوچه های مدینه می دیدند
لحظه ی تلخِ رفتنِ او را
صحنه ی التماس كاسه ی آب
لرزش دست حضرت زهرا
به زنان قبیله اش فرمود:
مرهمی بهر زخم هجران نیست
من به این شهر بر نمی گردم
احتیاجی به آب و قرآن نیست!
توشه راهم به روح پیغمبر
صلوات و سلام هدیه كنید
چند روزی برای غربت من
ای زنان مدینه گریه كنید
بین ایتام با رعایت عدل
همه ی ثروتم شود قسمت
خانه ی ساده و محقر من
تا ابد وقف روضه و هئیت
طبق معمول هرشب جمعه
مجلس روضه باز پابرجاست
همه شركت كنید ای مردم
بانی روضه مادرم زهراست
خوب بر آخرین وصیت من
گوش جان؛ ای قبیله بسپار
شب شهادتت به مشهد برای پابوسی رسیدم
یادت میاد قبل محرم توحرمت مشکی پوشیدم
سفره رو جمع میکنی آقا فدای لطف و کرم تو
پیرهن سیاهم سپردم به امانات حرم تو
من اومدم این همه راهو امام رضا2
ازم قبول کن این دو ماهو امام رضا2
دل بی شکیبم بده صبرم امام رضا2
بیا شب اول قبرم امام رضا2
یا ثامن الائمه آقا امام رضا 2
امسالم اربعین گذشتو نشد مقیم کربلا شم
یه کاری کن امشب کنار پنجره فولاد تو باشم
گنبدو ایون طلا و سقاخونت دلم رو برده
مادر من دستمو آقا دست امام رضا سپرده
هستم همیشه من به یادت امام رضا2
ورودی باب الجوادت امام رضا2
کاش که یه بار دیگه بتونم امام رضا2
بالا سرت نماز بخونم امام رضا2
یا ثامن الائمه آقا ا
خوش به حال زائرای تو سر میذارن بر روی پای تو
حرم امنت آقا جون شده كهف الوری
برای ما مشهد تو مثه کرببلا
حرمت مثه مسجد الحرام منم حاجی هشتمین امام
یا امام رضا
دل بردی و دلبری کردی عمریه بر ما سروری کردی
اغنیا مكه روند و فقرا سوی تو
زایرینت در طواف قبله ی روی تو
من که سایل در خونتم آقا تشنه ی سقا خونتم
یا امام رضا
فاخلع نعلیک وادی طوری اومدی باز تو صحن جمهوری
هر وجب از صحنت آقا، یه ملك اومده
با هزار خواهش پیش تو، اقا زانو زده
یه نفر میگه من شفا میخوام یه نفر میگه کربلا میخوام
یا امام رضا
شاعر : رضا تاجیک
ساکت و بی صدا زمین خوردن
زپر پا یک عبا، زمین خوردن
بی تعادل شدن شکسته شدن
وسط کوچه ها زمین خوردن
ارثی از مادر است که حالا
می رسد به شما زمین خوردن
ناله های تو را در آوردند
آتش زهر با زمین خوردن
صورتت را چقدر خاکی کرد
یا اما رضا زمین خوردن
سوزش زهر سینه کافی بود
حال دیگر چرا زمین خوردن؟
پشت درهای حجره می گفتی
ای جوادم بیا زمین خوردن.....
....بال من را شکست و زخمی کرد
خسته کرده مرا زمین خوردن
آخرین لحظه بود در نظرت
داغ کرب و بلا زمین خوردن
یا امام رضا چه می بینی
سر بردن و یا زمین خوردن؟
دست بسته به افتادن
یا که از نیزه ها زمین خوردن
روی پیراهنی نشانده ببین
چقدر در پا زمین خوردن
شاعر : مسعود اصل
خورشید سر زد از سحرت أیها الغریب
از سمت چشم های ترت أیها الغریب
تو ابر رحمتی که به هر گوشه سر زدی
باران گرفت دور و برت أیها الغریب
جاری ست چشمه چشمه قدمگاه تو هنوز
جنت شده ست رهگذرت أیها الغریب
تو آفتاب رأفتی و کوچه کوچه شهر
در سایه سار بال و پرت أیها الغریب
با این همه، غریبِ غریبان عالمی
داغی نشسته بر جگرت أیها الغریب
از کوچه های غربت شهر آمدی ولی
داری عبا به روی سرت أیها الغریب
آقای من! نگو که تو هم رفتنی شدی
زود است حرف از سفرت أیها الغریب
شکر خدا جواد تو آمد ولی هنوز
بارانی است چشم ترت أیها الغریب
یک عمر خواندی از غم آقای تشنه لب
با اشک های شعله ورت أیها الغریب
هر گوشه‌ای ز حجره که رو می
ای جلوۀ جلال خدا یا اباالحسن
وی مظهر جمال خدا یا اباالحسن
چون فاطمه تو بضعۀ خیر البشر شدی
دیدار تو وصال خدا یا اباالحسن
ای هشتمین امیر ولا حضرت رئوف
آقا بگیر دست مرا حضرت رئوف
تا زیر سایۀ حرم حضرت توئیم
ما سر سپردۀ کرم حضرت توئیم
از بسکه لطف جاریِ سلطانی اَت رسد
ما سائلان محترم حضرت توئیم
دار الضیافه ات نه فقط در جوار توست
عالم ضیافت است و جنان سفره دار توست
باللَه زیارت تو مرا مشهد الحسین
آری شهادت تو همان اَشهد الحسین
کن روزی ام که از در باب الجواد تو
از مشهد الرضا بروم مشهد الحسین
ما ریزه خوار خوان نعیم ولایتیم
زنده به زیر پرچم سبز هدایتیم
دل ها نشسته اند سر راهت ای رضا
داریم اشتیاق رخ ماهت
ای که مرآت خدایی مددی حضرت سلطان
معدن جود و سخائی مددی حضرت سلطان
هر گدائی که به سویش بنمایی تو نگاهی
رسد آخر به نوایی مددی حضرت سلطان
تو نگفته بدهی حاجت و این رسم رئوف است
مهد احسان و عطایی مددی حضرت سلطان
چه شهیدان که گرفتند برات از حرم تو
که حبیب شهدایی مددی حضرت سلطان
روضه‌های سحر کوی تو دارد چه صفایی
صاحب هر چه بکائی مددی حضرت سلطان
قبله ی کعبه تویی جملۀ شاهان سگ کویت
کی تو حج فقرایی مددی حضرت سلطان
پرچم سبز سر گنبد تو هادی عشق است
چون کند قبله نمایی مددی حضرت سلطان
تحت آن قبه ی زردت که بود عرش الهی
گریه دارد چه صفائی مددی حضرت سلطان
بی خود از خود شده دل هر دمی آید به حریمت
بشود کرببلائی
پر اشک است دو چشم تر تو
شده وقت نفس آخر تو
در دل حجره زمین افتاده
به روی خاک چرا پیکر تو
مرغ بسمل شدی و بال زدی
خاک حجره است به روی پر تو
آنقدر فاطمه گفتی آمد
و شده سینه زنت مادر تو
خواهرت نیست کنارت اما
هتک حرمت نشده خواهر تو
گریه می کرد کنار تو جواد
خوب شد آمده او در بر تو
جگرت پاره تنت سالم بود
هست در دست تو انگشتر تو
گر چه از زهر گلویت می سوخت
پاره پار ه نشده حنجر تو
سر تو در بدنت باقی ماند
به سر نیزه نرفته سر تو
تو سخن گفتی و سنگت نزدند
روی نیزه نشده منبر تو
به روی خاک نشستی اما
دل گودال نشد بستر تو
تشنه بودی و نزد هیچ کسی
خیزرانی به لب اطهر تو
همۀ شهر عزادارت بود
اشکریزان همه در محضر تو
وای مادر مددی کن جگرم میسوزد
که نه تنها جگرم پا به سرم میسوزد
زهر اثر کرده به زانو و ستون فقرات
جگرم پاره شده تا کمرم میسوزد
کسی آید ز وفا چشم جوادم گیرد
پیکرم پیش نگاه پسرم میسوزد
همره هر نفسم خون ز لبم می‌پاشد
تار میبینم و چشمان ترم میسوزد
چون مقطع شده حرفم ، پی اخبار ولا
دود می‌گویم و بر لب جگرم میسوزد
شاعر : قاسم نعمتی
یک دلم رو بسوی قبله ی هشتم دارد
یک دلم میل حریم حرم قم دارد
خواستم روضه بخوانم ز برادر، دل گفت
خواهرش وقت عزا حقّ تقدم دارد
***
چه قدر، جان برادر به زمین می افتی
ای عزیز دل خواهر به زمین می افتی
تو علی هستی و در کوچه بسمت حجره
مثل زهرای پیمبر به زمین می افتی
***
این عبایی که کشیدی به سرت یعنی چه
این قد خم شده و مختصرت یعنی چه
کاخ مأمون چه به روز دل تو آورده
روی لب، لخته ی خون جگرت یعنی چه
***
از نفس های تو اندوه و غمت می ریزد
هر قدم، عمر تو پای قدمت می ریزد
هی نفس، سرفه، نفس، سرفه، نفس، وای چقدر
پاره پاره جگر از بازدمت می ریزد
***
حجره بسته است برادر، چه سرت می آید
چه کسی بر بدن محتضرت می آید
آقایمان آمد عبا روی سرش بود
رنگ کبودی بر تمام پیکرش بود
در کوچه یاد ماجرای کوچه افتاد
یافاطمه یافاطمه ذکر لبش بود
دستی به پهلو دست دیگر روی دیوار
پهلو گرفتن یادگار مادرش بود
او در میان حجره‌ای دربسته اما
صدها فرشته در کنار بسترش بود
او دست و پا میزد ولی با کام عطشان
گویا که دیگر لحظه‌های آخرش بود
اما تمام فکر و ذهنش کربلا بود
یاد غریبی‌های جد بی سرش بود
مردم گریز کربلایم اینچنین است
آمد جواد و لحظۀ آخر برش بود
اما به دشت کربلا جور دگر شد
اربابمان بالای نعش اکبرش بود
باید جوانان بنی هاشم بیایند
تا این بدن را بر در خیمه رسانند
شاعر : حبیب باقرزاده
پرچم مشکی عزای حسین
هدیه ای از سوی خراسان است
قطرات طلایی اشک از
برکات حریم سلطان است
خود آقا محرم هر سال
خانه اش تکیه ی عزا می شد
سر در خانه اش علم می بست
روضه ی کربلا به پا می شد
پرچم یاحسین بر می داشت
بوسه میزد به چشم می مالید
گریه می کرد و روضه ای می خواند
بعد هر پرچمی که می کوبید
یک طرف پرچم ابالفضل و
یک طرف یاحسین را میزد
مثل هر روضه خوانی اول کار
صاحب روضه را صدا می زد
بغض می کرد و با غضب می گفت:
کار دست شما نمی ماند
کاش باشم دمی که مهدی من
رجز انتقام می خواند
باصدایی گرفته و لرزان
وارد روضه ی گلو می شد
ازگلو حرف می زد و خنجر
از بدن ها که زیر و رو می شد
از بدن های بی سر و از نعل
از سری
آمد از راه و کشیده است عبا را به سرش
وای از سینۀ سوزان و دل شعله ورش
همچو شمعی که بسوزد ز شرر آب شود
آب کرد آتش آن زهر ز پا تا به سرش
حجره اش بسکه غم انگیز و ملال آور بود
گرد غم بود که می ریخت ز دیوار و درش
گاه در زیر لبش ذکر خدا می گوید
گاه سوی در حجره ست خدایا نظرش
هم جواد آمده بالین رضا هم زهرا
هم پسر سوخته هم مادر خونین جگرش
پیش مادر نبود طاقت برخاستنش
زیر بار غم و اندوه خمیده کمرش
پسرش دست به سر دارد و مادر به کمر
او نظر می کند و خون رود از چشم ترش
دست ظلمی که زده بر رخ زهرا سیلی
پاره کرده ست کنون رشتۀ عمر پسرش
ای «وفائی» ز فلک پیک شهادت آمد
گشت تا گلشن سرسبز جنان همسفرش
شاعر : استاد سید
تشبیه و وصف روی تو کار خیال نیست
آئینه ی وجود خدا را مثال نیست
بر هرچه هست،نام محمّد نوشته اند
آری که اسم و رسم خدا را زوال نیست
این اعتقاد ماست که لقمه به جای خود
حتی نفس کشیدن بی تو حلال نیست
ما را محبّت نبوی رو سپید کرد
رویش سیاه هرکه غلام بلال نیست
از جمع ما ابوذر و سلمان درست کن
این جمله کارها که برایت محال نیست
در خاک ما اویس قرن رشد می کند
وقتی برای دیدن رویت مجال نیست
بال و پر شکسته تو را درک می کند
بی روضه ی تو راه به سوی کمال نیست
روز دوشنبه آمد و حال تو زار شد
زهرا شکست پیش تو و بی قرار شد
روز دوشنبه غصه ی مادر شروع شد
آری عزای داغ پیمبر شروع شد
روح الامین برای تسلیّ نزول کرد
تا گری
در جوار حضرتت سروده شد غزل به نام تو
وحی شد و آسمان سینه ام شد از ازل به نام تو
یا رئوف!
یاکریم!
صحن چشم های تو شده کبوتر دلم
سفره دار!
مستم و به یمن عشق تو گذشته آب از سَر ِ دلم
در جوار گنبد دو شانه ی بلند و آسمانی شما
در سکوت چلّه ی شب بلند گیسوان کهکشانی شما
آمده گداترین گدا و بینواترین گدای تشنه ی نگاهتان
آمده غریب، بی حبیب، ناشکیب، دل شکسته در پناهتان
تو کریمی و رحیمی و عظیمی و هزارها از این قبیل
آب اگر ز چشمه ی لب تو تر کند لبی شود شبیه سلسبیل
ای برای خلصه های عاشقانه ام شراب اشکهات بهترین دلیل
این منم چو سائلی علیل
الدخیل! الدخیل!
من قلیلم و ذلیلم و هزارها از این قبیل
تا هواییم به صحن ب
پیش طبیب هستم و درمان نوشته است
در مان برای من رخ جانان نوشته است
فهمید بی قراری من علتش چه بود
دیدار روی ماه کریمان نوشته است
آب و هوای ری به من مشهدی نساخت
در نسخه اش دیار خراسان نوشته است
دستی که لطف کرد مرا نوکرت نوشت
برطالع بلند تو سلطان نوشته است
هریک نخش علاج هزاران غم است و دزد
بر روی پرچمی که رضا حان نوشته است
این کشور از جهار طرف بیمه زضاست
این را خدا به نقشه ایران نوشته است
آلوده آمدم که طهارت دهی مرا
حق شرح پاکی تو به قرآن نوشته است
رحمت به شیر مادر آن مست شاعری
کین بیت را برای تو اینسان نوشته است
ای آبروی جن و ملک خاک بوسی ا ت
عالم فدای جلوه شمس الشموسی ات
شاعر : سید پوریا هاشمی
ناله اي بر لبم از فرط تقلا مانده
سوختم از عطش و چشم به در وامانده
باز دلتنگ جوادم كه در اين شهر غريب
به دلم حسرت يك گفتن بابا مانده
دست و پا مي زنم از بس جگرم مي سوزد
به لب سوخته ام روضه ي زهرا مانده
جان به لب مي شوم و كرب و بلا مي بينم
كه لب كودكي از فرط عطش وا مانده
مادرش چشم براه است كه آبش بدهند
ولي از حرمله آنجا به تماشا مانده
شعله ورمي شوم از زهر و حرم مي بينم
كه در آتش دو سه تا دختر نو پا مانده
دختري مي دود و دامن او مي سوزد
رد يك پنجه به رخسار مهش جا مانده
اين طرف غارت و سيلي و نگاه بي شرم
آن طرف بر سر نيزه سر سقا مانده
شاعر : حسن لطفی
آقا صدایم کن که برگردم به سویت
همراه کفترها نشینم روبه‌رویت
شاید برایم زائری گندم بپاشد
گیرم شفا از گندم تسبیح گویت
آقا صدایم کن که خود را کنج صحن‌ات
یک بار دیگر گم کنم در گفتگویت
دستی گذارم عاشقانه روی سینه
در یک سلام ساده پاکوبان به بویت
آقا سلام! اینجا من و دلتنگی و تو
نور نگاهی! آبروی آبرویت
آقا تمام شهر یعنی مرقد تو
آقا رهایی یعنی افتادن به خویت
آقا تمام آسمان‌ها بسته قندیل
از دیدن خورشید لبخند نکویت
آقا بگو یک جرعه سقاخانه‌ات را
قسمت کنند این خسته را در آرزویت
آقا بگو با او کسی همدم نباشد
وقتی که باشد در حرم گرم وضویت
آقا بگو تنهایی‌اش بسیار باشد
تازه شود آهوی سرگردان کویت
ای کاش می‌شد ب
آقا روبرو پنجره فولاد گدایی تو عالمی داره
توشبستون صحن گوهرشاد گدایی تو عالمی داره
پایین پا با چشمای گریون توی دست یه زایر حیرون
زیارت نامه ی پره بارون گدایی تو عالمی داره
عدد حاجتامو داری خداییش منو تو کم نداری؟
بین خادمای افتخاری گدایی تو عالمی داره
تویی شه و منم گدا امام رضا امام رضا
توی صحن تو انبیا میگن گدایی تو عالمی داره
همه ی آسمونیا میگن گدایی تو عالمی داره
سحرا زیر بارون رحمت یا میون نماز جماعت
دل من داره می بره لذت گدایی تو عالمی داره
منم اون که عبد خونه زادم گدای دم باب الجوادم
تو سه جا می رسی به دادم گدایی تو عالمی داره
تویی شه و منم گدا امام رضا امام رضا
شدی بین ما عاشقا معروف سی
از داغ بود بر دل افلاك نشانه
ريزد به سما خون دل از چشم ستاره
گريم به جگر پاره پيغمبر اكرم
از كينه مامون جگر اوشده پاره
برروي لبش زمزمه باب الوداع بود
در حجره در بسته به در داشت نظاره
داغي بنشست بر دل زهرا دوباره
خيزد به فلك از جگر سنگ شراره
شاعر : مهدی عظیمی
ای دیده ها به سوی تو یا صاحب الزمان
از غصّة فراق تو الغوث الامان
حالا که دشمن از غم ما شاد می شود
وقت است تا به شیعه کنی روی خود عیان
از کعبه باز ، آی و ز رخ پرده را بگیر
اَحباب را به یاریِ دینِ خدا بخوان
هرگز نبوده رسم تو راندن ز کوی خود
هرگز نبوده رسم تو تنبیه دوستان
دست مرا ز دست عطایت جدا مکن
تا روز حشر سایة بالا سرم بمان
تیر نگاه می زنی و صید می کنی
ای گیسویت کمند ، و ای ابرویت کمان
آلوده ای چو من ، که شود نوکر شما
آقاییِ ترا به همه می دهد نشان
ما که ندیده عاشق روی شما شدیم
این هم کرامتی است از آن چهرة نهان
آیا مرا بحال خودم واگذاری اَم
گیرم غلام کوی تو بَد داده امتحان
عمری است این گدا سر
هر خانه‌ای حالش به مادر بستگی دارد
در این حرم اما به خواهر بستگی دارد
وصل است آب ناب سقاخانه بر جنت
یعنی شفا اینجا به کوثر بستگی دارد
از مرکز ایران به پائین دادن حاجت
حتما به تأیید برادر بستگی دارد
از بین هر باری که می‌آیی حرم با اشک
گاهی فقط به دیده‌ی تر بستگی دارد
از سر به زیری سر بلندت میکند تنها
آقایی عالم به یک سر بستگی دارد
هر کس که تو هر جا که تو هر جور می‌خواهی
هر گونه تغییری به این هر بستگی دارد
دقت بکن گاهی قبول حاجتت حتی
به نوع داخل گشتن از در بستگی دارد
وقتی شدی مانند آهو بی کس و تنها
تازه به توضیح کبوتر بستگی دارد
دل کندن از دریا به ساحل بستگی دارد
به ماه نیمه ماه کامل بستگی دارد
به چشم و دست و قلب طاهر بستگی دارد
حتما حرم رفتن به زائر بستگی دارد
وقتی که باطن در بر ارباب معلوم است
خیلی کرامت‌ها به زائر بستگی دارد
یادآوری اکثر اشخاص غائب هم
به دیدن اشخاص حاضر بستگی دارد
دیر آمدن‌های حرم از قسمت بازار
غیر از شلوغی‌ها به عابر بستگی دارد
یا روز اول یا شب آخر وفور اشک
به حد دلتنگی خاطر بستگی دارد
تو ملجأ مایی ولی از بس رئوفی تو
شرط قبولی هم به زائر بستگی دارد
دیدم شما باید بگویی شعر را، اصلا ـ
من فکر می‌کردم به شاعر بستگی دارد
من فکر می‌کردم به گیسو بستگی دارد
دیدم از این کمتر به یک مو بستگی دارد
گاهی به آن سویی که می‌آیی ولی در اصل
چون شمع عشق تو، به سو سو بستگی دارد
راه ز
تو آن هفتمین قبله ی باوری
امام پس از موسی جعفری
تو در امتداد علی نازلی
تو رودی و دنباله ی کوثری
نیازی نداری به این چیزها
تو هشتم ولی عهد پیغمبری
غروب عزایت طلوع شرر
نسیم غریبیِ پشت دری
چگونه است حال پریشان تو
الا ای غریب خدا ؛ بهتری؟!
از این کوچه تا حجره ات می روی
به یاد زمین خوردن مادری
نفس می کشی ناتوان می شوی
نفس می کشی لاله می آوری
شکسته پری با کدامین بال
از این حجره ی خاکی ات می پری؟!
لبی پاره و استخوانی کبود
برای خدا با خودت می بری
کنار تن نقش بر حجره ات
نه یک دختری بود و نه خواهری
برای تو گیسو پریشان کند
برای تو پاره کند معجری
اگر چه شهید خدایی ولی
به دست شما هست انگشتری
از این شهر غم ت
مثل کبوتـرم سر بـامت نشستـه ام
ساده ، غریب ، مثل غلامت نشسته ام
یـک السلام گفتــم و حالا کنـار در
دلخوش به یک علیک سلامت نشسته ام
من آهـوی رمیـده ام اما تـو آمـدی
با جان و دل میانه ی دامت نشسته ام
یک جرعه از شراب طهورت به من بده
چشم انتظار بوسه به جامت نشسته ام
آقا رضـا ، رئوف رضـا ، با کـرم رضـا
آلـوده ام بـه بـرکت نامت نشسته ام
سلطان عشق حضرت ارباب یا کریم
تنهـا بهانـه ی غـزل ناب یا کریـم
ارباب ما تو هستی و سلطان ما تویـی
خورشید مشرقـی خراسـان ما تویـی
سلمان شدیم تا به شما نوکری کنیـم
اصلاً دلیـل عـزت ایــران مـا تویـی
ما مستطیع خانه ی کعبه نمی شویـم
مـروه ، صفـا و حج فقیـران مـا تویی
رازی م
هرکه را کم ميدهي سلطان خوبي ميشود
کافر از لطف شما سلمان خوبي ميشود
طول و عرض اين حرم را بارها سنجيده است
کفش من دارد رياضيدان خوبي ميشود
از همين خاک حرم بهر تبرک برده ام
درد من هم صاحب درمان خوبي ميشود
جبرئيل است اينکه دارد گرد گيري ميکند
در حريمت اين ملک دربان خوبي ميشود
پرچم سبزت دليل اقتدار کشور است
کشورم با بودنت ايران خوبي ميشود
عاقبت روزي کريم هردو عالم در بقيع
مثل طوست صاحب ايوان خوبي ميشود
