قسمتی ازمثنوی سیدمصطفی فاطمی نویسی درموردائمه-ع-
باردیگرمست وعاشق میشوم
جرعه نوش جام صادق میشوم
باردیگرمیشوم من جعفری
تادلم رااونمایدرهبری
باردیگرخرقه ام رامیدرم
درازایش حب اورامیخرم
باردیگرمیشوم سمع وبصر
تادلم ازآه اوگیرداثر
باردیگرقصه ی اوتنور
یک نفرتنهابه زندانی نمور
نفس
همه افلاک تو را بحر حقایق گویند
اهل تفسیر ، تو را مصحف ناطق گویند
چارده صادق و معصوم همه نسل به نسل
که خلایق همه را جلوه ی خالق گویند
کذب و کذاب فزون بوده به دوران شما
زین جهت بین امامان به تو صادق گویند
پدر علم به هر رشته تویی در عالم
نه من این را همه جا مومن و فاسق گویند
شیخ عشاق شمایی به حقیقت نه مَجاز
وَطبیب دل هر بنده ی عاشق گویند
قالَ صادق همه جا راه گشای علماست
که به هرعلم تو را منبع واثق گویند
شیعه ی جعفری ات را متخلق بنما
که جهانی به تو ما را متعلق گویند
شکر حق گر نشدم رهرو شایسته ی تو
به «رئوفی» نه که شیعه ، به تو عاشق گویند
حسین رئوفی
ذکر لب من مدام حضرت صادق
بر تو درود و سلام حضرت صادق
ای همه عالم به پایِ تو فتاده
حرف دلم یک کلام حضرت صادق
روز قیامت مرا پشت و پناهی
من به پناهت مدام حضرت صادق
تشنه احکام تو شرع مبین است
دین ز تو یابد دوام حضرت صادق
شیخ الائمه تویی ما همه عبدیم
شهد ولایت به کام حضرت صادق
مطلع نوری و نور از تو فروزان
دل ز فروغت به دام حضرت صادق
طوطی طبعم ز عشق تو غزلخوان
از نفحات تو رام حضرت صادق
قافیه‌ی شعر من با تو دگرگون
میشود از این سبب تا بشمارم...
مدح و ثنای ترا با همه اوصاف
فاش کنم مو به موآنچه که دارم
لیک کجا ذره‌ای ثنای خورشید
من به مقامات تو توان ندارم
مدح تو با خط نور خدا نوشته
فقط همین یک کل
هم گرفتاره امام صادقیم هم عزادار امام صادقیم
وقتی‌روضه‌شعبه‌ای‌ازحرمه ماها زوّار امام صادقیم
شیعه از اهل سقیفه بِریه شیعه فاطمی‌ِ و حیدریه
شُبهه‌هاراهشو کج نمیکنن هرکسی‌که‌مذهبش‌جعفریه
شیعه‌تن‌نمیده‌به‌حُکم غلط پا نمیزاره تو هرجمعی وسط
شیعه اونیه که از آل علی اعتقاداتشو میگیره فقط
ماکه‌میمیریم‌برای‌اهل‌بیت عشقمونه‌روضه‌های‌اهل‌بیت
قربون خدا برم که‌آفرید مارو تسلیم‌رضای‌اهل‌بیت
وقتی‌توحیدوبه‌مانشون‌دادن برا بندگی‌به‌ما جنون‌دادن
بااحادیثی‌که‌نوره تک‌تکش کربلا رفتنو یادمون دادن
به‌ماگفتن‌که‌چجور‌کجا برید تشنه و گرسنه کربلا برید
برای‌ادای‌حقّ‌مون مُدام واسه‌گریه‌توی روضه‌ها برید
بشنوه
زداغ حضرت صادق دلم تنها نمی سوزد
دلی نبود که از داغ جان فرسا نمی سوزد
به حال حضرتش سوزد دل هر سنگ سخت
امّادل منصور دون بر حال آن مولا نمی سوزد
زانگور زهر آلوده آخر کرد مسمومش
دل گلچین به پرپر کردن گلها نمی سوزد
شهی کز نور علمش عالم علم است نورانی
چرا بر تربتش شمعی در این شبها نمی سوزد
بود قبر رئیس مذهب ما در بقیع ویران
غمی زین بیش در عالم دل ما را نمی سوزد
جهانی گرید و نالید مؤید زین عزا لیکن
ولی همچون دل فرزند او موسی نمی سوزد
امان ازظلم هارون ستمكردار مهدي جان
كه ازبيداد اوخون شد دل اخيارمهدي جان
برو درشهربغداد وبگوبا سندي شاهك
كه برزندانيش كمتركند آزارمهدي جان
براي اينكه راحت جان به جانانش كندتسليم
غل وزنجيررا ازگردنش بردارمهدي جان
نديده ديده گيتي به عالم روزه داري را
كه باسيلي كند جاي غذا افطارمهدي جان
با یاد فجر صادق محراب و منبرت
تابیده بر نگاه جهان، نور باورت
گل، در جوار خانه ی تو خیمه می زند
تا پُر کند مشام دل از عطر مجمرت
ای پیر لحظه های حقیقت فروز دل
رندان دهر، تشنه ی دُردی ز ساغرت
عشق و خرد که آینه داران هستی اند
گردیده اند، محو تماشای منبرت
مدیون زخمه های تو گردیده از ازل
دستی که شد موافق دست هنرورت
فقه و اصول و فلسفه، جز نقطه ای نبود
گر می گشود حوصله، اوراق دفترت
جاری ترین زلال ازل تا ابد، تویی
نامیده کردگار جهان، چون که جعفرت
ماییم و داغ حسرت عمری سفر، که چشم -
آید کنار تربت پاک و معطرت
ماییم و زخم غربت لختی نگاه گرم
تا جان فدا کنیم ز غیرت، برابرت
ما را، بگیر دست، که "از پا فتاده ا
وَ مقدّر شده که مکتب ها، تا ابد زیر بال تو باشند
آسمان باشی و همه دل ها، پر زنان در خیال تو باشند
عشق در تو به آبرو برسد، شیعه با تو به آرزو برسد
وَ تمام مناظرات زمان، راوی شرح حال تو باشند
در سلوکت همیشه گم بشویم، مثل شاگردهای بی تکلیف
تو خرابات قلب ها بشوی، شیخ هامان رجال تو باشند
قسمت این بوده پیرو تو شویم، در بیابان مرتد تاریخ
لحظه هامان همیشه مدیونِ - حکمت بی مثال تو باشند
حکمت این بوده در کلاس حضور، نامت استاد شیعیان باشد
وَ تمام جواب ها عمری ، پایبند سوال تو باشند
وَخدا خواست انقلاب تو را، شرح تاریخ شیعه بنویسند
تیترهای حماسی دنیا، روی تقویم سال تو باشند
شاعر : سارا سادات باختر
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
شد دشمن تو معترف انگار خداوند
در گوش تو گفته همه اسرار جهان را
با رایحۀ خطۀ سرسبز عبایت
کوتاه کن از باغ دلم دست خزان را
با امر تو هر چند در آتش ندویدم
هر چند فدای تو نکردم سر و جان را
هر چند مرید تو شدن شأن زراره است
ای کاش که این عاشق بی نام و نشان را
بگذار که تا ظل بنی ساعده یکبار
من جای تو بر دوش کشم کیسۀ نان را
ماندم که در خانه ات آن روز چرا سوخت
آتش که نسوزاند تن خادمتان را
با لحن حجازی شبی از حضرت موعود
خواهیم شنید از حرمت صوت اذان را
شاعر : حسین عباسپور
وقتی شعارِ دشمنِ قرآن اهانت است
وحدت میان شیعه و سنی عبادت است
نسبت به اهل سنت و بیمارشان امام*
فرموده کارِ شیعه ی مولا عیادت است
*امام صادق علیه السلام:
به عیادت مریض های اهل تسنن بروید !
امانت آنها را ادا كنید!
به نفع آنان در دادگاه شهادت دهید!
در تشییع جنازه مردگان آنها حضور پیدا كنید !
در مساجد آنها نماز بگذارید !
تا بگویند كه فلانی جعفری است!
كافی ج2 كتاب العشره حدیث 5
شاعر : سیروس بداغی
آمد خبر که روز بشر بعد انبیا شب بود
عالم بدون پرتو انوار مصطفا شب بود
با آمنه تمامیِ خلقت در انتظار صبح
مهتاب تا سحر همه دم همنوای با شب بود
جبریل بود و بال گرفتن به بیت عبدالله
بیتی که میزبان هبوط فرشته ها شب بود
می رفت مادر و پسر از راه دور می آمد
خورشید پشت پردۀ پنهانی خدا شب بود
تایید شد ، مشاهده شد ، نور لیلة الاسری
احمد رسید ، ورنه هنوز آسمان ما شب بود
صبح آمد و خوش آمد و احمد به حمد سرمد شد
در سجده رفت و ذکر گرفت ، علی محمد شد
شکر خدا که رفت شب و روزگار ما شد صبح
معنا گرفت فصل ربیع و بهار ما شد صبح
آری "نگار ما که به مکتب نرفت و خط ننوشت"
یک غمزه کرد و شب ز نگاه نگار ما شد صبح
خاتم رسی
شمس رویت همیشه تابنده است
ابرویت ذوالفقارِ برّنده است
دلت از مهر و عشق آکنده است
نام احمد تو را برازنده است
یا محمد که هر دو زیبنده است
مست جامت شدم خدا را شکر
صید دامت شدم خدا را شکر
بعد، رامت شدم خدا را شکر
من بنامت شدم خدا را شکر
هر اسیری به تو پناهنده است
خانواده به خانه محتاج است
مو پریشان به شانه محتاج است
مرغ، بر آب و دانه محتاج است
نوکرت بی‌بهانه محتاج است
دستِ لطفت زِ بس که بخشنده است
زینت دوش تو حسین و حسن
عطر تو برده عطر و بوی وطن
شاهد حرف من اویسِ قرن
بتکان باز هم عبا، دلِ من...
... بر همین عطر دلنشین بند است
خطبه‌های فصیح تو دریاست
خنده‌های ملیح تو غوغاست
سینه‌ی ما... ضریح تو
نام تو را نبرده مجسم نمی‌شوند
پیغمبران، گزیده‌ی عالم نمی‌شوند
در خیل انبیا، همه تنها پیمبرند
بی‌گفتن از وجود تو ، آن هم نمی‌شوند
حتی پیمبران اولوالعزم در قیاس
هم‌وزن با رسالت خاتم نمی‌شوند
صاحب کتاب مردم دنیا چرا ، ولی
شرط قبول توبه‌ی آدم نمی‌شوند
افلاکـِ بی تو معنی بودن ندارد و
منظومه‌های بی تو منظم نمی‌شوند
هم بی تو این زمین به تعادل نمی‌رسد
هم کوه‌ها بدون تو محکم نمی‌شوند
بی تو تمام حی علاهای مأذنه
بعد از شهادتین فراهم نمی‌شوند
ناگفته‌های سرٌ تو با خالق تو را
غیر از علی و فاطمه محرم نمی‌شوند
ای آفرینش از تو گرفته است تار و پود
ای وسعت مقام تو بی مرز و بی حدود
ای کوه‌ها به بردن نام
در گرگ و میش صبح پر از ظلمتی که باز
افکند پرده روی سر مردم حجاز
نور حقیقت از طرف عرش سر زد و
لرزید روی فرش تن هر چه که مجاز
شیطان دوباره رانده تر از قبل خویش شد
بت ها به سجده آمده با نیت نماز
آری محمد؛ آنکه رسولان قبل از او
محض نیاز آمده تا او رسد به ناز
او می رسد که بیرق عشقی عمیق را
بر بام روزگار درآرد به اهتزاز
او می رسد که باز خدا منجلی شود
او آمده منادی عشق علی شود
ای آخرین طلوع نبی ها پیام ها
وی اولین شروع وصی ها امام ها
دریا رسیده ای به مصاف سراب ها
دریا رسیده ای به لب تشنه کام ها
افتاده پای معجزه ی آسمانیت
تیغ بیان صاحب علم و کلام ها
باید فقط ز وصف تو و اهل بیت گفت
تا آن زمان که هست
چنان که فاطمه را نام مثل کوثر نیست
از اینکه چشمۀ صدقی حدیث بهتر نیست
به لطف مادرتان جعفری است آیینم
نفس نفس زدنم خرج جای دیگر نیست
چه سود می برد از درس با صلابت تو
نصیب شیعه اگر درس فتح خیبر نیست
چه غربتی است نصیبت که پای منبر درس
تو را چهار هزار آدم است و یاور نیست
چقدر حرف حسین است در احادیث
کجای کوچه تو رد پای دلبر نیست
حسین گفتی و یعنی که اهل منبر من
تمام دین خداوند روی منبر نیست
اگر جهاد ندانید علم بی‌معناست
سپاه علم بدون سلاح و سنگر نیست
کجای روضه تو کربلا نرفته دلم
کجای قصه تو مثل داغ مادر نیست؟
مدینه، خانه تو سوخت باز در ذهنم
سوال می‌کنم این خانۀ پیمبر نیست؟
از قضا ما را خدا از اهل ایمان می نویسد
ما أطیعوالله می دانیم ، قرآن می نویسد
قُل تَعالَو نَدعُ می خوانیم ، ثابت می کند ما
مومنِ عشقیم ، آری آلِ عمران می نویسد
در مسلمانی قدم برداشتیم آنجا که حیدر
ما مسلمانِ علی هستیم ، سلمان می نویسد
سختی از دین نیست -لا اِکراهَ فِی الدّین- شیعه هستیم
مذهبِ ما را امامِ صادق آسان می نویسد
صادقُ الوَعدیم ، ما را عشق اینسان می پسندد
صادقُ القَولیم اگر از راستگویان می نویسد
حرف از ابراهیم از آتش می شود ، کو یارِ صادق؟
از تنورِ خانه می پرسم ، گلستان می نویسد
سرّ تبیاناً لِکلِّ شیء یعنی او که حتی
طفلِ مکتب خانه اش تفسیر تبیان می نویسد
آفرینش در نگاهش شرحِ توحیدِ مُف
امام صادق(علیه‌السلام):
«مَنْ صَلَّى وَ لَمْ يُصَلِّ عَلَى النَّبِيِّ (صلی‌الله‌علیه‌وآله) وَ تَرَكَ ذَلِكَ مُتَعَمِّداً فَلَا صَلَاةَ لَه»
هر کس نماز بخواند و از روی عمد بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) صلوات نفرستد، نمازش پذیرفته نیست.
تهذيب الأحكام، ج۴، ص۱۰۹
بی‌مهر نبی و آل او دل، دل نیست
در سینه به غیر مشتی آب و گل نیست
رنگ صلوات اگر نگیرد، هرگز
معراج نماز عاشقان کامل نیست
امام صادق(علیه‌السلام):
«إِذَا رَقَّ أَحَدُكُمْ فَلْيَدْعُ فَإِنَّ الْقَلْبَ لَا يَرِقُّ حَتَّى يَخْلُصَ»
هنگامی که دلتان شکست دعا کنید، زیرا دل تا صاف و خالص نشود، نمی‌شکند.
الكافی، ج۲، ص۴۷۷
سرچشمۀ فیض، آرزو کن به دعا
تحصیل امید و آبرو کن به دعا
دل‌های شکسته چشمۀ رحمت اوست
هرگاه دلت شکست رو کن به دعا
سجاده کشیدند و امامت به زمین خورد
طوفان شد و دریای طهارت به زمین خورد
بودند ملائک همه مبهوت نمازش
دیدند که در حال عبادت به زمین خورد
تکرار شد آن واقعه ی تلخ مدینه
در آتش نمرود رسالت به زمین خورد
بستند به دستور کسی دست خدا را
او در وطن از شدت غربت به زمین خورد
بردند،ولی با سر و با پای برهنه
با آن همه در عین نجابت به زمین خورد
آغاز زمین خوردن این طایفه آن بود
مادر وسط کوچه به شدت به زمین خورد
این روضه به اولاد علی ارث رسیده است
گودال،امام از دو سه قسمت به زمین خورد
این آخر روضه ست،نه این اول روضه ست
ناموس خدا لحظه ی غارت به زمین خورد
یک نیمه شب از ناقه ی خود طفل سه ساله
از ضعف به هنگام ا
حلقه اشک چو در چشم ترم می پیچد
ناله ی بی کسی ام بین حرم می پیچد
جای اصحاب که در خواب تغافل هستند
مثل گرداب بلا دور و برم می پیچد
با وجودی که شبانه کتکم زد دشمن
در همه شهر مدینه خبرم می پیچد
این یهودی چه وقیهانه به دور دستم
ریسمان بین قنوت سحرم می پیچد
دشمنم مثل علی پارچه عمامه
دور گردن عوض دور سرم می پیچد
تا ز درگاهیِ خانه گذرم می افتد
بی هوا درد میان جگرم می پیچد
مسئله باز برایم شده در کوچه چرا
گوشه چادرو پا هر دو به هم می پیچد
بعد از آن ضربه سنگین عدو چون مادر
همه عالم بخدا دور سرم می پیچد
گیرد او موی سرم در نگهِ اهل حرم
صحنه کرببلا در نظرم می پیچد
اگرچه بر همه عالم گره گشا بودم
میان موج مصیبات مبتلا بودم
همیشه غفلت اصحاب دردِسر ساز است
به وقت فتنه چه بی یار و آشنا بودم
کنار منبر من مکتب جدید زدند
در آن غبار زمان چشمۀ هدی بودم
حیققت همه قرآن میان قلب من است
منم که بر همۀ خلق رهنما بودم
شبی که از همه سو ریختند در خانه
فقط به یاد غریبیِ مرتضی بودم
قیام داشتم و ناگهان زمین خوردم
سحر که غرق مناجات با خدا بودم
در آستانۀ در صورتم به جایی خورد
اسیر ضربۀ سیلیِ بی هوا بودم
میان کوچۀ باریک گیر افتادم
شبیه مادر خود زیرِ دست و پا بودم
همین که شعلۀ آتش به دامنم افتاد
نفس نفس زدم و یاد خیمه ها بودم
اگرچه شکر خدا دختری نسوخت ولی
به یاد شام غری
شیخ الائمه ام که شکستند حرمتم
با هیزم آمدند شبانه زیارتم
در احترام موی سپیدم همین بس است
در بین شعله ها شد تکریم ساحتم
من دست بسته بودم و یاران به خواب ناز
آنجا کسی نبود نماید حمایتم
من مرد بودم این شد و ای وای مادرم
این تنگنای کوچه نماید اذیتم
سجاده ام کشید وبماند چگونه برد
خاکی شده زکینه لباس عبادتم
بادست بسته ،پای برهنه ، نفس زنان
مرکب دوانیش بخدا برد طاقتم
خوردم زمین و ناله زدم عمه جان مدد
قدری کمان چو قامت تو گشته قامتم
در بین راه گشته پریشان محاسنم
از بسکه دست بسته زمین خورده صورتم
تفسیر مقتل «قبض شیبه » شده
این صورت کبود و رخ پر جراحتم
اینجا جفا به ماشد و معجر کشی نشد
غمهای کرب
پیرمردی بین آتش از نوا افتاده است
رهبری تنها میان کوچه ها افتاده است
با رخی نیلی به یاد مادرش فریاد زد
ماجرای کوچه بهرم خوب جا افتاده است
ضرب سیلی جای خود اما امان از حرف بد!
پور زهرا گیر مردی بی حیا افتاده است
دست بسته،مو پریسان،صورتش خاکی شده
با دلی پرغصه یاد کربلا افتاده است
دست بر زانو فقط میگفت: یازینب مدد
یاد آتش سوزیِ آن خیمه ها افتاده است
باز هم او مرد بودو هر دو دستش باز شد
یاد دسته بسته و شام بلا افتاده است
درد زینب این بُوَد در کل تاریخ بلا
کِی چهل منزل سر از پیکر جدا افتاده است
بنت حیدر دیدو کاری بر نمی آمد ز او
راس سلطان از سر نی زیر پا افتاده است
بی جهت سقا به نی سر برنمی
گرچه وجودم را شرار نار سوزاند
کی سینه ام را حملۀ اغیار سوزاند؟
من بین شعله بودم و یاران همه خواب
قلب مرا این غفلت انصار سوزاند
با آنکه خواندم ذکر «حرِّم شیبتی» را
اما تمام صورتم را نار سوزاند
من تازه فهمیدم چرا مادر جوان مُرد
پهلوی من را هم نوک مسمار سوزاند
با پای عریان چون دویدم در پی او
گلبرگ پایم را فشار خار سوزاند
مُردم ز غیرت لحظه ای که ناسزا گفت!
این بد زبانی قلب من بسیار سوزاند
باز هم پشت در خانه صدا پیچیده
بوی دود است که در بیت ولا پیچیده
عده ای بی سرو پا دور حرم جمع شدند
باز هم، همهمه در کوچه ما پیچیده
آن طرف نعره شیطانیِ« آتش بزنید»
این طرف صوت مناجات و دعا پیچیده
خلوت پیرترین مرد مناجات شکست
حرف حمله ست که در زمزمه ها پیچیده
چکمه از پای درآرید حرم محترم است
عطرِ سجاده آقا کفِ پا پیچیده
آبرو دارد وپیراهنِ او را نکشید
پیرمرد است به پاهاش رَدا پیچیده
دور تادور گلویش شده زخمی بس کن
خُب! ببین گوشة عمامه کجا پیچیده
بین درگاهی خانه نفسش بَند آمد
گوئیا زمزمة فضه بیا پیچیده
شکر حق روسریِ دختری آتش نگرفت
چه صداهاست که در کرببلا پیچیده
دختری داد زد عمه عموعباس کجاس
امام صادق(علیه‌السلام)
«إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ جَمَعَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ النَّاسَ فِي صَعِيدٍ وَاحِدٍ وَ وُضِعَتِ الْمَوَازِينُ فَتُوزَنُ دِمَاءُ الشُّهَدَاءِ مَعَ مِدَادِ الْعُلَمَاءِ فَيَرْجَحُ مِدَادُ الْعُلَمَاءِ عَلَى دِمَاءِ الشُّهَدَاءِ»
هنگامی که روز قیامت فرا رسد، خدای عَزَّ وَ جَلَّ مردمان را در صحرایی وسیع و هموار جمع می‌کند و مقدمات سنجش اعمال فراهم میشود. پس خون شهیدان با قلم عالمان سنجیده میشود و قلم عالمان بر خون شهیدان برتری می‌یابد.
? من لا يحضره الفقيه، ج۴، ص۳۹۹
از علم شود مرد خدا حق‌بین‌تر
عطر نفسش ز باغِ گل رنگین‌تر
سنجند اگر مداد دانشمندان
از خون شهید می
السلام ای زلال آیینه
ششمین افتاب نسل علی
مڌهب جعفری بنام تو است
باتو هستیم وصل علی
گر مزار تو خاکی است اما
اختر اسمان عشقی تو
نور دادی از آسمان به زمین
دلبرسایبان عشقی تو
مثل مادر غریب هستی که
دست تو باطناب می بستند
کوچه ها ی مدینه شاهد توست
حرمتت را چگونه بشکستند
انقدر روضه شما خواندم
همه فهمیده اند حیدری ام
من مسلمان راه تو هستم
مڌهبم شیعه است و ،،جعفری،، ام
میرسد یک زمان مزار بقیع
مثل مشهد شود چراغانی
به ضریح تو میزنم بوسه
در همین بیتهای پایانی
صله چشمهای بارانی
از تو باشد برات کرببلا
کاش ساقی ز مشک خود بدهد
جرعه ای از فرات کرببلا
شد روضه بیت بیت تمام قصیده ات.
غم بود سهم عمر به آخر رسیده ات.
گرد و غبار چادر مادر نشسته است.
در کوچه روی چهره ی زرد و تکیده ات.
مانند خانه ی علی و فاطمه دوبار.
یک در خانه سوخته در پیش دیده ات.
شیخ الائمه بودی حرمت نگه نداشت.
دشمن تو را به خاطر قد خمیده ات.
وقتی شبانه حمله نموده به خانه و.
با دست بسته در پی مرکب کشیده ات.
معلوم بود در پی مرکب دلت کجاست.
از یا حسین های بریده بریده ات.
پر زد به یاد کرب و بلا روز بعد آن.
فطرس اشک های به خاک چکیده ات.
شکر خدا چو پای رقیه نرفته است.
بر روی خار پای برهنه دویده ات.
دلت نشسته به خون، غصه بر دلت سربار.
گرفته راه گلوت آه سینه ی تب دار.
برای غربت اولاد فاطمه اصلا.
عجیب نیست که تاریخ می شود تکرار.
زکوله بار پر از نان شانه ات حتی.
شده فقیر مسیح و یهود برخوردار.
اگرچه نیست کسی بی نصیب، از لطفت.
نمانده بین مدینه کسی برایت یار.
بساط روضه همیشه به خانه ات برپا.
وچشم های تو بوده همیشه ابر بهار.
اگرچه سوخت در خانه ات در آتش و دود.
ولی نرفت به پهلوی همسرت مسمار.
چه خوب شد که کمی دشمنت حیا کردو.
به زور بسته نشد دور گردنت دستار.
طناب بسته شده دور دست هایت بود.
نصیب و سهم تو از ارث حیدر کرار.
دویده ای پی مرکب به دست بسته ولی.
نه مثل عمه رقیه برهنه پا بر خار.
کش
با کینۂ کهنه؛ بی ادب برگشته
با آتش و خشم بی سبب برگشته
پشت درِ خانۂ امام ِ صادق(ع)
تاریخ دوباره به عقب برگشته!
