من گدای اهل‌بیتم، شاه می‌خواهم چه‌کار
مات روی اهل‌بیتم، ماه می‌خواهم چه‌کار
ای که داری ادّعای کشف و عرفان! دور شو!
در مسیر اهل‌بیتم، راه می‌خواهم چه کار
منصبی دارم که نفروشم به عالَم بی‌گمان
من غلام اهل‌بیتم جاه می‌خواهم چه کار
ماهیِ دریای قرآن؛ مرغ باغِ عترتم
در بهشتم من تفرّجگاه می‌خواهم چه کار
عالم فدایِ نام دل آرای اهل بیت،
شد اعتبار ما ز تولای اهل بیت،
ولله ِکس نیامده همتای اهل بیت،
ما را غنی نموده کرمهای اهل بیت،
یعنی که هستِ مابود ازهستِ اهل بیت،
مجنون شدیم و از نمکِ دست اهل بیت،
فاخرکسی که ازگل اینان سرشته شد،
مجذوب ِعشق ِناب ِمدیران رشته شد،
اشرف لقب گرفته امیر فرشته شد،
بر قلب رهروان ولااین نوشته شد،
یارب مرا به حرمت خوبان رها نکن،
یک دم مرا ز آلِ محمّد جدا نکن،
عاشق کسی بودکه زاهل اراده است،
بر آستان شیر خدا سرنهاده است،
درهردلی محبت و مهری فتاده است،
ماعشقمان غلامی این خانواده است،
این شد سبب که ما شرفِ خلق داوریم،
تحت لوای حضرت زهرای اطهریم،
داده صفا به عالم امکان صفایشان،
دمشق چون صدف و ، گوهر است این بانو
تمام دلخوشیِ اکبر است این بانو
پیمبری به صبوری و حلم اگر باشد
خدا گواست که پیغمبر است این بانو
زبان الکن ما عاجز است از وصفش
چه خوانمش؟ نوه ی حیدر است این بانو
حسین کشتی عشق است و خوب می دانیم
برای کشتی او لنگر است این بانو
بدون خطبه هم او کوفه را به هم بزند..
چرا که فاتح صد خیبر است این بانو
دوباره دست به سینه، به سمت گنبد او...
سلام هر شب هر نوکر است این بانو
کتاب زندگی او سه آیه داشت فقط
شبیه مادرمان، کوثر است این بانو
برسفره کریم،کرم کم نمی شود
آن دل که با علیست،پر از غم نمی شود
شکر خدا که فاطمه گردید مادرم
چون او شفیعه ای،به محشر نمی شود
روز ازل نمود به خلقت نظر حسن
بی جلوه ی کریم،که خلقت نمی شود
آدم بدید نام حسین وبر آن گریست
آدم بدون اشک،که آدم نمی شود
سجاده هم گریست به سجاد اهل بیت
طاعت بدون او،که زینت نمی شود
دانش چو موم نرم به دستان اهل بیت
علامه پروری،چو باقر نمی شود
صدیق جمله ای به صداقت چنین بگفت
گردیده ام نگرد،چوصادق نمی شود
بر هم و غم و کل حوائج به شیعیان
باب الحوائجی،چو کاظم نمی شود
موسی عصی زنان به دربار شاه طوس
گفتا که چون رضا، که سلطان نمی شود
جود و سخا بود،گدای ره جواد
از درگهش نگر،کسی رد نم
عشق یعنی با خدا تنها شدن
درسکوت نیمه شب پیدا شدن
عشق یعنی درد و دل با یار خویش
با تضرع نزد حق زیبا شدن
عشق یعنی کربلا بوی حسین(ع)
عشق یعنی تا ابد کوی حسین(ع)
عشق یعنی اربعینش میرسد
بادل و جان پرکشی سوی حسین(ع)
عشق یعنی حضرت موسی الرضا (ع)
عشق یعنی کاظمین و سامرا
عشق یعنی تربت پاک بقیع
عشق یعنی مصطفی و مرتضی
عشق یعنی آنکه باشد به زجان
عشق یعنی منجی هر دو جهان
عشق یعنی با گُل و با صلوات
هدیه بر روی گُل صاحب زمان
#اللهم_صل_علی_محمدوآل_محمدوعجل_فرجهم
#اللهم_عجل_لولیڪ_الفرج
# رضا ترابی گیلده
با یا علی، خدا را با اشک چشم خواندم
با فاطمه دعا را با اشک چشم خواندم
وقت اذان مغرب، چشمم به سفره تا خورد
آیات هل اتی را با اشک چشم خواندم
دل مرده بودم اما زنده شدم دوباره
تا ختم الانبیا را با اشک چشم خواندم
دیدم دلم گرفته، ذکر حسن گرفتم
با دوست ربنا را با اشک چشم خواندم
وقتی در اوج گرما بی تاب و تشنه بودم
سالار کربلا را با اشک چشم خواندم
فورا مرا خریدند، هربار پنج تن را
پنهان و آشکارا با اشک چشم خواندم
وقتی دلم شکست و یاد حسین کردم
با خویش روضه ها را با اشک چشم خواندم
عالم به گریه افتاد، تا شرح غارت آن
مظلوم سر جدا را با اشک چشم خواندم
حتی کفن نکردند آن پیکر رها را
جریان بوریا را با اشک چشم خواندم
از غربتش زبانم وقتی به لکنت افتاد
باقی ماجرا را با اشک چشم خواندم
دمشق چون صدف و ، گوهر است این بانو
تمام دلخوشیِ اکبر است این بانو
پیمبری به صبوری و حلم اگر باشد
خدا گواست که پیغمبر است این بانو
زبان الکن ما عاجز است از وصفش
چه خوانمش؟ نوه ی حیدر است این بانو
حسین کشتی عشق است و خوب می دانیم
برای کشتی او لنگر است این بانو
بدون خطبه هم او کوفه را به هم بزند..
چرا که فاتح صد خیبر است این بانو
دوباره دست به سینه، به سمت گنبد او...
سلام هر شب هر نوکر است این بانو
کتاب زندگی او سه آیه داشت فقط
شبیه مادرمان، کوثر است این بانو
نور نازل، چهارده‌معصوم
عقل‌کامل، چهارده معصوم
چارده عصمت خداوندی
مظهر قدرت خداوندی
چارده ماه آسمان‌افروز
چارده آفتاب‌ظلمت‌سوز
چارده چشمه‌ی عسل‌آگین
چارده‌اسم‌چون‌شکر‌شیرین
چارده آبشار ربانی
چارده‌تا شراب سبحانی
چارده‌فهم از خدای بزرگ
چارده‌تا خدانمای بزرگ
چارده قبله در میان بشر
چارده کعبه‌ی امان بشر
چارده‌تکیه‌گاه هر‌مومن
چارده‌جان‌پناه هر‌مومن
چارده‌لو‌لوء، چارده‌مرجان
چارده سوره، چارده قرآن
چارده راه مسقیم به او
چارده‌تا شفا، دواء، دارو
چارده حبل‌متصل‌به‌خدا
چارده‌رشته‌ی توسل‌ما
چارده نور‌واحد‌ازلی
جلوه‌ی‌احمد‌و‌جلال‌علی
چارده تاج‌ِنور بر سرشان
فخرشان‌فاطمه‌ست، مادرشان
چا
شُکرِ خدا که مستِ خُمِ شاه خیبریم
تحتِ لِوای حضرتِ ساقی کوثریم
ما جان گرفته از دمِ مولایِ قنبریم
زهرا دُعا نموده که پابست حیدریم
ما حیدری شدیم و شرف شد از آن ما
وقفِ علی و فاطمه شد خانِدان ما
این افتخارمان شده وقف ولا شدیم
از خادمین درگه آلِ عَبا شدیم
مهمان خانواده ی خَیرالوَری شدیم
دور از همه پلیدی و اهل خدا شدیم
بی شک اگر که نزدِ خدا فوق العاده ایم
مدیونِ لطف بی حد این خانواده ایم
حیران شده قلم زشکوهِ مقامشان
دارویِ دردِ خلق خدا گشته نامشان
آقا بود میان دو عالم غلامشان
آزاده گردد آنکه بیفتد به دامشان
ما زین سبب میان دو عالم سرآمدیم
زیرا گدای درگه آل محمدیم
مُشکل گشای هرمَحَن است نام اهل ب
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
در همین لحظه چشم او افتاد
روی میزش به سرخی سیبی
پس قلم را گرفت در دستش
با نم اشک خود به او رو زد
نام‌هایی نوشت و با آن‌ها
به بَر و روی سیب پهلو زد
از محمد شروع کرد و نوشت
با تمام وجود خویش؛ ولی
چند سالی بر او گذشت انگار
از محمد رسید تا به علی
بعد از آن بی‌هوا نوشت: حسن
حُسن او را چه بی‌مثال کشید
حرف «سین» را گرفت و با قلمش
تا به سر حدّ اعتدال کشید
وقفه انداخت بعد بین حروف
به خودش جرأت مداخله داد
بین «حاء» حسین و «سین» حسین
او که خطاط بود فاصله داد
با محمد، علی، حسن و حسین
نقش زد روی صفحه دایره‌ای
صفحه مجموعه‌ای نفیس شد و
شد مبدّل به درّ ناد
امامزاده حریم تقرّب است و دعاست
امامزاده بهشت تَجَلّیاتِ خداست
امامزاده محلّ توسل و توبه است
وَ غرقِ نور بگردد دلِ خدای پرست
امامزاده حریم تَبَلوُرِ نور است
برای سالکِ راهِ خدا چُنان طور است
امامزاده بُوَد بزم عفّت و تقویٰ
میانبُری است برای رسیدنِ به خدا
امامزاده مکانِ عُروجِ زائرهاست
عروجِ دل ها سوی بقیع و کرببلاست
قسم به این گلِ پیغمبری خدای کریم
به ما نما زِ کرامات خویش لطف عظیم
عنایتی که همه در رَهِ ولا باشیم
وَ زائرِ حرم شاهِ کربلا باشیم
توجه : در این چند بیت منظور از کلمهٔ امامزاده؛مکان و حرمِ آن امامزادهٔ بزرگوار است که در بین مردم به آن حرم هم امامزاده میگویند
ای از تو تابَنده نور ولایت
برادرِ سلطان جانم فدایت
لالهٔ گلشنِ پیغمبری تو
صالحِ بنِ موسیَ بنِ جعفری تو
ای ذرّیهٔ زهرا یا صالح
بِنَفسي اَنتَ مولا یا صالح
یا مولا یا مولا یا مولا یا مولا...
گرفته از تو ای مَحرمِ هر راز
تجریش عطرِ قُم و مشهد و شیراز
بر سرِ زائرین رحمت می بارد
حرمت صفای کاظمین دارد
ضریحِ پاکت بهشت دلها
نگاه لطفت حلّ مُشکلها
یا مولا یا مولا یا مولا یا مولا...
به حقّ رضا و معصومه آقا
دلِ ما را کن راهیِ کربلا
جز خدا را ای کاش از دل بِرانیم
در راهِ عترت و قرآن بمانیم
راهِ اَجْدادَت راهِ سعادت
حاجت دلها فیض شهادت
یا مولا یا مولا یا مولا یا مولا...
بی عشقت اگر زنده شوم طالب گورم
بایاد تو در ظلمت شب همدم نورم
خورشید جهان تاب پس از مرگ بتابان
از پرتو انوار رخت نور به گورم
هر کس به کسی نازد و من مهر تو دارم
زور و زر و منصب نشود اوج غرورم
گر ثروت عالم همه ریزند به پایم
در فقرم اگر از غم عشق تو به دورم
از لوء لوء و مرجان یم غیر نخواهم
چون ماهی دریای تو افتاده به تورم
فریاد غمت خیزد از اعماق وجودم
از صبح ازل تا به دم نفخه صورم
هر جا روم از وصف تو گویم به خلائق
هرچند نگنجیده ثنایت به شعورم
از نسل بشر هستی و هم رتبه نداری
قربان تو ذریه انثی و ذکورم
با ان همه اجلال تو گر عبد خدایی
ار باب سلیمانی و فرمانبر مورم
ای گردش چشمان تو حلال مصائب
بند اول:
مریضم و میل شفا دارم
داروی بچه شیعه ها اینه
یکم از اون خاک کف پای
آقام یل ام بنینه ... سلام الله علیهما
تربت حرم
دردارو شفا
داروی همه گریه کن و سینه زنا
خاک کف پای دختر کرب و بلا
ما یه لحظه ام نمیشیم از اینجا جدا
دارالشفامونه
روضه رقیه سلام الله علیها
درد و دوامونه
روضه رقیه سلام الله علیها
حج و صفامونه
روضه رقیه سلام الله علیها
دارالشفامونه
روضه رقیه سلام الله علیها
روضه ی رقیه سلام الله علیها
همه دردارو دوا
روضه ی رقیه سلام الله علیها
حل تموم مشکلا
روضه ی رقیه سلام الله علیها
عشقِ شه کرب و بلا
مدد یا رقیه جانم رقیه سلام الله علیها
بند دوم:
خونه ما حسینیه اس والله
پاتوق بچه
در دلم باشد ولای اهل بیت
شکر حق هستم گدای اهل بیت
شکرلله از نخستین روز عمر
شاملم گشته عطای اهل بیت
از طفولیت ز لطف کردگار
بوده ام تحت لوای اهل بیت
گرچه در گلزار دین خارم ولی
سینه ام گردیده جای اهل بیت
شاملم گردیده الطاف خدا
گشته ام من خاک پای اهل بیت
نوربخش این جهان انوارشان
در دلم نور وضیای اهل بیت
بر دل و جانم خدا باشد گواه
می رسد بانگ رسای اهل بیت
از کرامات خدای لایزال
در سرم باشد هوای اهل بیت
من کجا و این همه لطف و عطا
جان من گردد فدای اهل بیت
روز و شب بنشسته ام از لطف حق
بردر دارالشفای اهل بیت
با نگاه مرتضی گردیده‌ام
آستان بوس سرای اهل بیت
میزنم دم از علی وآل او
از کرامات خدای اهل بیت
از
چارده معصوم
چارده خورشید جان افروز دین
کرده روشن فرش تا عرش برین
حجت خالق برای خلق ها
چارده نور خدایی در زمين
چارده مخلوق در حد کمال
خلقت احسن میان خالقین
چارده راه رسیدن تا خدا
چارده نور الهدی، حبل المتین
چارده معصوم عاری از گناه
صاحبان وصفهای بهترین
عروه الوثقای نیک وبی مثال
چارده راه نجات مومنین
چارده ماه سپهر دین حق
چارده روشنگر اهل یقین
پیشوایانی برای مومنان
اولین طاها و مهدی آخرین
دست بردامانشان باید زدن
چون شفیعانند روز واپسین
زندگی ومرگ ما باید شود
همره این چارده نور مبین
شعر:اسماعیل تقوایی
عشق نبی و آلش ، بالاتر از فریضه
من آمدم زیارت با چارده عریضه
بنده ام ، عاشق مناجاتم
تشنه ی لحظه ی ملاقاتم
دوری از تو شده مجازاتم
ای خدا ای تمام حاجاتم
می شوم با همین دل مغموم
متوسّل به چارده معصوم
همدم آیه های قرآنم
عاشقی از تبار سلمانم
یا نبی ، بنده ای مسلمانم
هر چه خیر است از تو می دانم
ای کلام تو روح منبر ها
ذکر روز و شب پیمبر ها
بانویی که شفیعه ی فرداست
آنکه شان نزول اعطیناست
کوثری که فراتر از دریاست
فاطمه ، آن که مادر دنیاست
هر که از بندگان زهرا شد
دم او برتر از مسیحا شد
گوشه ای دنج ربنا خواندم
دلشکسته کمی دعا خواندم
رو به ایوانی از طلا خواندم
در نجف مدح مرتضی خواندم
گریه را خنده می کند حیدر
مرده را زنده می کند حیدر
سایه ی لطف بر سرم داری
خیل عشّاق محترم داری
صاحب سفره ای ،کرم داری
در دل شیعیان حرم داری
از شما خواستم صمیمانه
مستجابم کنی کریمانه
التماس دعای ماست حسین
سرّ قالوا بلای ماست حسین
شاهد گریه های ماست حسین
حضرت کربلای ماست حسین
السّلام ای امام عاشورا
عشق علیه السّلام عاشورا
سجده های مدام ، سجاده
دارم عرض سلام ، سجاده
همنشین امام ، سجاده
گفته بودم کدام سجاده
اشک سجاده از جبین می ریخت
بر رخ زین العابدین می ریخت
سرور ما ، محمد بن علی
یابن زهرا ، محمد بن علی
هر نفس با محمد بن علی
با دم یا محمد بن علی
با دلی بی قرار می گریم
همچون ابر بهار می گریم
دیده ام با تو صبح صادق را
این جهان پر از حقایق را
خوانده ام حرف قلب عاشق را
ذکر " والله ِ لا اُفارِق..." را
از تو هرگز جدا نخواهم شد
بی تو من با خدا نخواهم شد
رحمت بی کرانه ی زهرا
جلوه ی جاودانه ی زهرا
در کلامت نشانه ی زهرا
آه ، موسای خانه ی زهرا
دل سپردم که مادری باشم
عبد موسی بن جعفری باشم
خسته ام از شب پریشانی
آتشم زد تب پشیمانی
دعوتم کن برای مهمانی
عشق من ، قبله ی خراسانی
حسرت جمعه ی فرج دارم
ذکر یا ثامن الحجج دارم
من مریدم مراد من هستی
خیر خیلی زیاد من هستی
مطمئنّم به یاد من هستی
شوق باب الجواد من هستی
یا جواد الائمه ی عالم
با تو باشم، همیشه خوشحالم
خسته بودم حمایتم کردی
باز غرق عنایتم کردی
راهی بی نهایتم کردی
انت َ هادی ، هدایتم کردی
ای مسیر هدایت مردم
بی وجود تو خلق سر در گم
دین و دنیای من ابالحجّه
شور شب های من ابالحجّه
صبح فردای من ابالحجّه
هستی آقای من ابالحجّه
گریه کردم به شوق لبخندت
چشم خیسم به راه فرزندت
مرد صحرای بی نشانی ها
نور چشمان آسمانی ها
حاجت صاحب الزّمانی ها
ای تمنّای جمکرانی ها
ای به شام عزا سحر برگرد
ای سفر رفته از سفر برگرد
نگاریم گلمدی یا رب بهاریم تئز خزان اولدی
زبس آغلار گونوم گئچدی سرشکیم گوزده قان اولدی
سنون هرلحظه هجرونده اوقدری آغلادیم یاندیم
غم جانکاهین آخیرده اورکده جاودان اولدی
زواله گلدی گل یکسر صفا گلزاریدن گئتدی
منیم تک نغمه خوان بیر قوش غمونده روضه خوان اولدی
نه اندازه چکم غصه گلایه ائتمرم هرگز
جهاندا رسمیدور عاشق مکرر امتحان اولدی
غریبه دلبرا بولمز سنون عشقونده بیمارم
دیلیم آغزیمدا باغلاندی نه وار دلده نهان اولدی
خم ابرووی تا گوردوم وجودیم انعکاس آلدی
نئجه ابروی دلبر تک منیم قدیم کمان اولدی
گوزوم یاشیندا یوخ ارزش اگر اخسا عذاریمدن
نگارا طائرین چشمی غمونده خونفشان اولدی
تقریر ۶ ابان ماه ۹۹
یاصاحب الزمان ادرکنی
خیال دلبریله دل گئجه گوندوز نواخواندی
سالوب تشویشه احوالیم فراقونده پریشاندی
نه وار وصله خیالاتین نده پیک صبا گلدی
بولن یوخ انتظاروندان یانان قلبیم دولی قاندی
بو قدری ای جفاگستر دل عشاقی یاندیرما
سنون عشقونده عشق اهلی اولوب دیوانه حیراندی
آچوب تا دل دئدیم آدون قیامت اولدی قلبیمده
گلوب موجه گوزوم یاشی گوزومده سیل و طوفاندی
ازل گوندن بودور عهدیم خدای ذوالجلالیه
خدا خلق ائتدیقی جانی دئدیم دلداره قرباندی
قبول ایله فدا اولسون سنه بو بی بها جانیم
نه من عشق اهلی سرتاسر فدای چشم جاناندی
نظر ایله قفس سینسین فراقون وصلته دونسون
و الا طائره سنسیز بو دنیا بند و زنداندی
تقریر ۲۲ تیرماه سال ۹۹
التماس دعا
یاصاحب الزمان عج
الهی بیر نچه ایلدی گلایم وار بهاریمدان
نیه بس یوخ خبر یارب منیم ایستکلی یاریمدان
نه وار پیک صبا اوندان منه بیر خوش خبر ورسین
نده بیر پیک یوخ یاره یتورسین انکساریمدان
هامی اوز یارینه دلخوشدی وصلیندن آلور بهره
منیم ده غصه و ماتم یاغیر چشم خماریمندان
یتور اول نازنین بولسون کی گوزده گوز یاشیم قالمور
اورک قانیم آخور هر دم فراقیندا عذاریمدان
گوزومده قان دیلیمده آه و قلبیمدن گیدوب طاقت
گلوبدور جانه جان جانا زمان انتظاریمدان
او گزلین دلبره یارب دنن هجران داریخدیردی
یانیبدی خرمن عمروم منیم گیزلین شراریمدان
فراقینده یازیب طائر نچه ایللردی غم شرحی
خداوندا نظر قیل تا خبر گلسین نگاریمدان
طائر اورنگی
تقریر ۲۴ اسفند ۱۴۰۰
به روى پر جبرئیل آرمیده
همانكه دلم را به مستى كشیده
فرشته بیا در زمین بار دیگر
ببین كودكى هاى زهرا رسیده
عجب سیب سرخ قشنگى خداوند
براى خود سیب سرخ آفریده
گمان مى كنم اینكه مانند زهرا
فداها ابوها ز بابا شنیده
همانكه به پاكى بود شهره آمد
به دامان خورشیدمان زهره آمد
پدر، عاشق بوى پیراهنش بود
و گرم طواف ضریح تنش بود
میان همه خانواده یكى هم
همیشه خراب عمو گفتنش بود
سحرها سرش روى دامان بابا
شبى هم پدر بر روى دامنش بود
شبى كه رد ریسمان هاى این راه
به جامانده بر بازو و گردنش بود
همان شب كه از گریه او بى رمق شد
و یك مرتبه روبرو با طبق شد
سلام آنكه بى تو دلم وا نمى شد
كویر زمین مثل دریا نمى شد
اگركه نمى آمدى تا همیشه
كسى مثل تو شكل زهرا نمى شد
به غیر از تو و عمه زانوى سقا
براى كس دیگرى تا نمى شد
تو در كربلا تشنه،بى آب بابا
ولى آب هم بود بابا نمى شد
چه شد در میان بیابان بماند
چه بهتر كه این راز پنهان بماند
مسیح از نگاه تو درمان گرفته
به یمن تو درشهر باران گرفته
براى سفر تا خدا بار دیگر
نخ چادرت را سلیمان گرفته
نگاه شما مى برد سمت دریا
كسى را كه راه بیابان گرفته
تو مانند زهرا تو بانوى آبى
تو هم بازى طفل ناز ربابى
شبى كه بهارنگاهت خزان شد
زمان وداع تو با كاروان شد
زمین خوردى از ناقه،دربرهه اى كم
تمام تنت پاره اى استخوان شد
تو دیدى كه قران برنیزه رفته
ورق در ورق خیزران خیزران شد
تو دیدى كه بر نیزه مى رفت بابا
و انگشترش قسمت ساربان شد
خلاصه ترك خورد بغض گلویت
پدر آمد اما بدون عمویت
شعر از مه و مهرِ شب‌شکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت
تا خاطرهٔ مباهله گم نشود
پیوسته سخن سخن سخن باید گفت
آیات چو آفتاب از خاور نور
نازل شده بر سینهٔ پیغمبر نور
ابناء و نساء و اَنفُس اَقدَس حق
یعنی حسنین و علی و کوثر نور
آن پنج وجود صاحب عصمت حق
یعنی همه عصارهٔ خلقت حق
کردند فنا بنای اُسقف‌بازی
با هیمنهٔ شگفت و با هیبت حق
مهری که به شأنش آمد از حق لولاک
روشن شده از جلوهٔ رویش افلاک
با یک زن و یک مرد و دو کودک آمد
تا ریشهٔ تثلیث برآرد از خاک
فرماندهٔ جنگ، مصطفی بود آن‌روز
سردار سپاه، مرتضی بود آن‌روز
لشکر حسنین و فاطمه پشتیبان
در عرصه، سلاحشان دعا بود آن‌روز
آن‌روز نه سنگ و چوب و ن
کوچه‌هامان پر از سیاهی بود، شهر را از عزا درآوردند
چشم‌های ستاره‌ها خندید، ماه را سمت دیگر آوردند
شاخه‌هایی که سرفرازان‌اند میوه‌هایی که جلوۀ باغ‌اند
مادران مثل اُمّ لیلایند، که پسر مثل اکبر آوردند
روی تابوت‌هایشان بستند پرچمی که به رنگ خورشید است
«فاطمیون» فداییان حرم، سرورانی که سر برآوردند
قصه‌ها را یکی یکی خواندند، آخر ماجرا سفر کردند
عاشقی هم برایشان کم بود، عشق بردند و باور آوردند
عصر یک جمعۀ بهاری بود، همه در انتظارشان بودیم
بادهای بهاری از هرباغ، لاله‌هایی معطر آوردند
محبت علی و فاطمه ، حسین و حسن
محبتی که پدر داده یادمان این است
محبتی که سرانجام در حساب و کتاب
رسد به روز قیامت به دادِمان این است
فقط ز درسِ الفبا " حُ سِ ی ن " را بلدیم
هزار شکر که سطح سوادمان این است
چه فرق می کند اصلاً عجم ، عرب ، غیره...
که اهل روضه شدیم و نژادمان این است
یکی زیارت دنیا یکی شفاعت حشر
تمام خواهشِ دلهای خادمان این است
بقیع می شود آباد مثل کرببلا
خدا گواست که ما اعتقادمان این است
الهی کاش نبود عشقی نبود عاشق نه دلبر بود
نه آئینی نه آیینه نه رخساری نه جوهر بود
.
نه دل بودو نه دلداری نه اشکی بود نه چشم تر
نه عِجزی بود ونه لابَه نه خوناب و نه کوثر بود
.
نه گلزاری نه اشجاری نه گل بود و نه عطر گل
نه کانی بود نه اقیانوس نه لعلی بود نه گوهر بود
.
نه شوری بود بلبل را نه خاری بر گل زیبا
نه لطفی از بهاران بود نه سرما و نه صَرصَر بود
.
نه قدّی بر صنوبر ها نه قدّی بر بنی آدم
نه ساطور ی نه اعدامی نه جلاّد و نه خنجر بود
.
نه نُه طاق فَلُک بود و نه خورشید و قَمَر اَنجُم
نه مُلکی بود نه شاهنشاه نه شَه را فوج لشکر بود
.
نه مُطرب بود و نه عیشی نه ناز آن پری رویان
نه ساقی بود نه بزم عشق
سینه ای خواهم سراسر نور در سالِ جدید
حنجری خواهم تماماً شور در سالِ جدید
ذرّه ای غافل نشو از رحمتِ بی انتها..
تا شوی یک بنده ی مشکور در سالِ جدید
ابتدایِ سال را آغاز کن با اشک و آه
می شوی با فاطمه محشور در سالِ جدید
حضرت موسی ابن جعفر حاجتت را می دهد
در نگاهش می شوی منظور در سالِ جدید
روز مبعث شادی ات آغاز کن بی واهمه
با رسولِ حق شوی مأجور در سالِ جدید
بهرِ تعجیلِ فرج حتماً دعا کن ای عزیز
تا ظهورِ او شود مقدور در سالِ جدید
مثلِ فطرس در بزن بی وقفه در بابُ الحسین
یک سلامی کن ز راهِ دور در سالِ جدید
می برد ما را به شهرِ کربلا.. اربابِ عشق
تا بگیرم در حرم یک شور در سالِ جدید
من نمی گویم که ثانی زد بزهرا تازیانه
من همی گویم لگد شد بر وفات وی بهانه
.
من نمی گویم به پشت در چه ظلمش وارد آمد
من همی گویم که پهلو شد شکست اندر میانه
.
من نمی گویم جنینش سقط شد از جور ثانی
من همی گویم که بیخود گشت آن درّ یگانه
.
من نمی گویم ز سیلی روی زهرا نیلگون شد
من همی گویم ببابش برد در صورت نشانه
.
من نمی گویم زنی مظلومه چون زهرا نباشد
من همی گویم که زینب یادگارش بود یا نه ؟
.
آری آری یادگاری بود زینب زآن بلاکش
جسم وی شد نیلگون ، آخر ز بیداد زمانه
.
من نمی گویم بسر معجر نبودش روز غارت
من همی گویم که زلفش بود چتر شاهیانه
.
من نمی گویم که رفت از وی بغارت گوشواره
من همی گویم که یغما شد هم
با دست کرم ریخته جان در قلبم
جاریست صدای ضربان در قلبم
کافیست برای من همین که یک عمر
ساکن شده صاحب الزمان(عج) در قلبم!
#أللهم_عجل_لولیک_ٱلفرج
#بنفسی_أنت_یامهدی_عج
مخلوق خدا قيمت اگر ميگيرد
از آه شب و اشک سحر ميگيرد
در آتش عشق، ما گلستان ديديم
از بين شرر خدا شجر ميگيرد
در مسلک ما سوختگان هجران
پروانه چو سوخت تازه پر ميگيرد
شيرينى عشق آن چنان است که نخل
از ميثم تمار اثر مي گيرد
در وقت شهادت بغلش ميگيرند
آنکه غم يار را به بر ميگيرد
بر سر نگذاشت هر کسى تربت دوست
فردا که شود، خاک به سر ميگيرد
در اصل به معشوق خيانت کرده
دستى که ز دست غير زر ميگيرد
مرغ ملکوت خاکدان شانش نيست
از خاک فقط زاد سفر ميگيرد
دنيا بخدا مزرعه آخرت است
زين مزرعه هر کسى ثمر ميگيرد
گر سختى آخرت به باور برسد
دنياطلبى را ز بشر ميگيرد
آن آخرتى که آنچنان ملتهب است -
- فرزند تقاص از پدر ميگيرد
روزى که به فاطمه همه محتاجند
- حتما همه را مد نظر ميگيرد -
همسايه من ! حال مرا نيز بپرس
همسايه ز همسايه خبر ميگيرد
ما زنده از آنيم که فرزند خليل
ميايد و بر دست تبر ميگيرد
ميايد و انتقام مظلومان را
با سيصد و سيزده نفر ميگيرد
#حضرت_ابوطالب_ع
تو بزرگِ قریش و بطحایی
پدرِ چهار ده مسیحایی
پدرِ خاک را پدر شده ای
محرمِ زینبی و زهرایی
پسرانت همه دلیر و شهید
نورِ انوار توست نورِ امید
همسرت فاطمه ست بنت اسد
داده بر محضرت خدای نوید
پسرت خانه زادِ بیتِ خداست
لبِ لعلش وجود آبِ بقاست
پیشمرگِ رسولِ امجد شد
شافعِ مومنین به روزِ جزاست
ای فدای شمیمِ لبخندت
همه عشاق گشته پابندت
پدرِ روح لافتایی تو
خاتم الانبیاست خرسندت!
#هستی_محرابی
