شب شهادت
از بیت آل طه سوز و نوایی آمد
بر مرتضی و زهرا شب جدایی آمد
خسته حالم علی کم حلالم علی
خدا نگهدار ، خدا نگهدار
******
من میروم از دنیا با حال زار و محزون
قرار بعدی ما کنار گودال خون
نور چشمان ما میشود سر جدا
لب تشنه و زار ، لب تشنه و زار
شاعر : امير عباسي
دانلود سبک
روز شهادت
ماه جمادی باشد پر غم تر از محرّم
ای اهل عالم زهرا شد کشته با قدّ خم
قلبش آزرده شد حقّ او خورده شد
آه و واویلا ، آه و واویلا
******
زهرا که کلّ هستش قربانی حیدر شد
با روی سیلی خورده فدایی رهبر شد
در ره ولایت رزق او شهادت
آه و واویلا ، آه و واویلا
شاعر : امير عباسي
دانلود سبک
یعد از شهادت
آلاله گشته پرپر از ظلم خار صحرا
بعد از غم زهرا شد مولا غریب و تنها
بر امام زمان ناله کودکان
شد قاتل جان ، شد قاتل جان
******
زینب به جای آورده فریضه بهر معبود
بر روی یک سجاده با چادر خاک آلود
دیده را تر کند یاد مادر کند
با قلب سوزان ، با قلب سوزان
شاعر : امير عباسي
دانلود سبک
زبان حال مولا کنار قبر حضرت زهرا
عالم کند گریه بر اشک امام معصوم
کنار قبر زهرا آید علی مظلوم
مهربان همسرم یار و همسنگرم
مظلومه زهرا ، مظلومه زهرا
******
گنجینه ی پنهانم ای بانوی دلخسته
از داغ تو یا زهرا پشتم شده بشکسته
رکن من بوده ای از غم آسوده ای
مظلومه زهرا ، مظلومه زهرا
شاعر : امير عباسي
دانلود سبک
مناجات با امام حسین (فاطمیه )
آقا همیشه روضه ی تو حال می دهد
بر مرغ خسته روضه ی تو بال می دهد
شکر خدا که مادر سادات فاطمه
روزی اشک و آه در امسال می دهد
هنگام تحویل سال خواندن زیارت عاشورا فراموش نشود
ادامه شعر در ادامه مطلب ....
گریه بکن که مادر سادات فاطمه
در فاطمیه اش به شما شال می دهد
با من مشاعر ه کند از قلب خسته غم
همّیشه جای حرف الف دال می دهد
در عید هم من از غم مادر پر از غمم
رنگ رخم خبر ز هر احوال می دهد
سروده جعفر ابوالفتحی
حرم شاه – بانک اشعار مذهبی
www.harame-shah.rozblog.com
مناجات امام زمان(عج) (فاطمیه)
در لحظه ی تحویل دلم در امسال
یک قلبِ پر از غمّ و پر از ماتم ده
تا هدیه کنم دوباره دل را بر تو
یک عکس نشان من ز قد خم ده
هنگام تحویل سال خواندن زیارت عاشورا فراموش نشود
ادامه شعر در ادامه مطلب ....
مادر به میان کوچه ای افتاده
از باده ی غم به من بیا کم کم ده
مادر به میان کوچه ای سیلی خورد
بر چشمه ی خشک چشم من هم نم ده
من درد کمر به یاد مادر دارم ....
تو مرهمی از سخا به این دردم ده
سروده جعفر ابوالفتحی
حرم شاه – بانک اشعار مذهبی
www.harame-shah.rozblog.com
به یاد یار غریبی دلم بهانه گرفت
که بهر یار غریبش عزا شبانه گرفت
علی ع که طایر در آشیانه سوخته اش
پرید و در قفس خاک آشیانه گرفت
مگو که نیمه شبی پیکری به خاک سپرد
تمام هستی او را، از او زمانه گرفت
علی ع شهید، در آنروز شد که جانش را
میان کوچه عدو زیر تازیانه گرفت
الا چو شاخ خشکیده بشکند دستی
که از شکسته نهال علی ع جوانه گرفت
بسوز دل که علی ع بین خانه بود و عدو
شریک زندگی اش را در آستانه گرفت
کشید ناله زدل آه آه فضه بیا
که قاتل از من مظلومه، ناز دانه گرفت
فدای غربت آن کودک سیه پوشی
که ختم مادر خود را کنار خانه گرفت
گذشت فاطمه س از عالم و غمش یک عمر
زچشم های علی ع اشک دانه دانه گرف
زغصّه گشته تمام وجود من فریاد
وصیت تو ندایم دهد، مزن فریاد
چگونه آب بریزم بر این بدن که زند
به یاد جسم کبود تو پیرهن فریاد
سزد که سر ببرم شب به دامن صحرا
درون چاه زنم یاد این بدن فریاد
کفن چگونه بپوشم تو را که می ترسم
به زخم پهلویت امشب زند کفن فریاد
به لحظه ای که زدی ناله پشت در سوگند
نکرده حبس به سینه کسی چو من فریاد
هزار سال دگر اشکم ار بخاک افتد
به جای سبزه برآید زهر چمن فریاد
هزار مرتبه جان دادم آن زمان که زدی
به مرگ محسن مظلوم خویشتن فریاد
چه شد به کوچه که هر جا مغیره را بیند
برآید از دل پر غصّه ی حسن ع فریاد
منم غریب به حقّ خدا که نتوانم
زنم به یاد غم یار، در وطن فریاد
من آن بی بال و پر مرغم که تو بال و پرم بودی
دگر تنهای تنهایم تو تنها یاورم بودی
یگانه تکیه گاه من شهید بی گناه من
امید من، پناه من نه تنها همسرم بودی
چراغ ماه هم نوری ندارد بهر من دیگر
تو هم خورشید من هم ماه من هم اخترم بودی
زپا افتاده ام ای هست و بود رفته از دستم
که بعد از مصطفی ص تنها تو رکن دیگرم بودی
سراپا نخل لب برگ و بر و بی شاخه گردیدم
شکسته شاخه ای گشتم که تو برگ و برم بودی
گل من تا ابد از باغبانت میکشم خجلت
که پا مال خزان در پیش چشمان ترم بودی
هر آن کس داشت با من دشمنی دیدم تو را می زد
قتیل انتقام جنگ بدر و خیبرم بودی
سراپا درد بودی پیش چشم من ننالیدی
خدا را تا کجا فکر
چوشمع سوخته نشنیده مانده بی تو صدایم
بیا در این شب غربت سری بزن به سرایم
به غربت تو قسم آنچنان غریب شدم من
که چاه های مدینه کنند گریه برایم
به لحظه ای که صدایم زدی جواب ندادم
سر از لحد به در آور بزن دوباره صدایم
چراغ خانه ی تاریک من ببخش علی ع را
که بی چراغ، سر قبر بی چراغ توآیم
سرای بسته ی من مجلس عزای تو گشته
کسی نیامده تا آورد برون زسرایم
کنار قبر تو خواندم نماز صبر در آن شب
که زینبت به قنوت نماز کرده دعایم
شکسته باد دوپایش که پهلوی تو شکسته
بریده باد دو دستی که کرد از تو جدایم
خجالت از تو کشیدم میان راه چو دیدم
گرفته دست به پهلو و میدوی زقفایم
زسوز سینه ی ما گفته (میثم) آنچ
تا تیر غمت قلب مرا کرده نشانه
آتش کشد از هر نفسم بی تو زبانه
بردار سر از خاک غم ای ماه یگانه
اطفال تو بیدار نشستند به خانه
گویند پدر، مادر ما آمده یا نه
تنها نه زداغ تو همین بال و پرم سوخت
آنگونه زدم ناله که پا تا به سرم سوخت
خورشید صفت ماه زآه سحرم سوخت
تنها نه سراپای وجودم جگرم سوخت
از بس که کشیدم زجگر ناله شبانه
بی همدمم و همدم شام و سحرم رفت
زهرای جوان همسر نیکو سیرم رفت
از دل نرود گر چه زپیش نظرم رفت
رکن دگرم همره رکن دگرم رفت
ای کاش روانم شود از جسم روانه
ای خاک چه شد همدم رنج و محن من
کو مادر دلسوز حسین ع و حسن ع من
کو هم سخن زینب س شیرین سخن من
عالم همه جا آمده بیت ال
دوستان با گل جفای خار را باور کنید
داستان سینه و مسمار را باور کنید
جنّت وحی و هجوم اهل دوزخ بنگرید
روی حور و شعله های نار را باور کنید
هم غلاف تیغ را هم بازوی بشکسته را
هم نشان سیلی اشرار را باور کنید
هم صدای ناله ی صدّیقه را در پشت در
هم سکوت حیدر کرّار را باور کنید
بال بلبل را شکسته باغ را آتش زدند
باغبان و آتش گلزار را باور کنید
بارها جان داد زهرا س جان مولا را خرید
یک شهید و این همه ایثار را باور کنید
پای تا سردرد بود و باز درد خود نگفت
ناله های مخفی بیمار را باور کنید
باغ سوزان، دود آتش، قتل بلبل، داغ گل
پیش چشم باغبان، هر چهار را باور کنید
تاب سیلی نیست هرگز صورت حوریه ر
بسوز ای دل، بزن شراره
که شعله خیزد زسنگ خاره
بریز ای اشک، به رخ هماره
که تازه گشته غمم دوباره
صدا ندارد ترانه ی من
کسی نزد سر به لانه ی من
غریب و تنها به خانه ی من
غروب کرده مه و ستاره
خزان فتاده به لاله زارم
نه غنچه دارم نه لاله دارم
نه می توان آه زدل برآرم
نه تاب هجران نه راه چاره
غریب کوچه شهید خانه
جدا شد از من به تازیانه
به بازوی او بود نشانه
به سینه ی من بود شراره
غم خسوف قمر بگویم
حدیث قتل پسر بگویم
زسینه یا میخ در بگویم
کدام غم را کنم اشاره
کسی ندیده کسی ندیده
که سرو بستان شود خمیده
چه ها گذشت به این شهیده
سزد بپرسم زگوشواره
همای بختم کجا پریدی؟
شبانه بی من چرا
شب است و دامن صحرا و اشک دیده ی من
گلوی بسته و فریاد ناشنیده ی من
سلام از جگر پاره پاره و دل خون
نثار لاله ی در خاک آرمیده ی من
به جای لاله بریز ای سرشک سرخ زچشم
به قبر گمشده ی اولین شهیده ی من
شکسته سرو گلستان وحی، خیز و ببین
چه کرده بار غمت با قد خمیده ی من
دمی که یاس رخت شد کبود گفتم کاش
به جای بازوی من بسته بود دیده ی من
شبانه بر سر دوش صحابه شد تشییع
جنازه ی تو و جان به لب رسیده ی من
به لاله های بهشتی بگو که گریه کنند
به یاد غنچه ی با تازیانه چیده ی من
مزار مخفی یارم ستاره باران شد
به اشک های شب از دیدگان چکیده ی من
به تربت تو نوشتم زخون دل کاین جاست
مزار حامی از خویش، دل
هر شب ستاره ریزم و شب را سحر کنم
برآفتاب، گریم و بی ماه سر کنم
من آن گلم که در غم هجران باغبان
رفع عطش به باغ، زخون جگر کنم
زهرای کوچک علی ام کز امام خویش
در موج غم چو فاطمه س دفع خطر کنم
با گریه و نماز شب و خانه داری ام
پیوسته نام مادر خود زنده تر کنم
شب ها به موج غصّه زنم خویش را به خواب
تا گریه ی مخفیانه برای پدر کنم
بابا برو زخانه برون روزها که من
بنشینم و نگاه به دیوار و در کنم
فضّه تو ساعتی پدرم را به حرف گیر
تا من به جای خالی مادر نظر کنم
هر چند کودکم، بگذارید نیمه شب
وقت نماز چادر او را به سر کنم
ماه غریب شهر مدینه بیا بگو
بی تو چگونه من شب خود را سحر کنم
دیدم که ریخت
شنیدم که بعد از وفات بتول
گل بوستان بهشت رسول ص
علی ع چون چراغ شب غربتش
چه شب ها که می سوخت بر تربتش
شب تیره با دیده ی اشکبار
علی ع بود و خاموشی و قبر یار
لبش مانده خاموش از زمزمه
دلش پر زفریاد یا فاطمه س
شبی گفت با آن شه عالمین
چراغ دل و دیدۀ او حسین ع
پدر من فروغ دو عین توام
گل باغ زهرا س حسین ع توام
خدا را، کرم کن شبی ای پدر
مرا هم سر قبر مادر ببر
علی ع سوخت با لاله ی حاصلش
تو گویی که شد تازه داغ دلش
چنان جان او در تب و تاب شد
که شمعی شد و سوخت و آب شد
چو شب برزمین و زمان چیره شد
جهان همچو بیت علی ع تیره شد
علی ع آن که می سوخت چون آفتاب
مه کوچکش را صدا زد زخواب
که ای ش
مدینه در کجا گم کرده ماهت اختر خود را؟
چرا از اشک، شستی دامن غم پرور خود را؟
مدینه، رهنمائی کن به سادات بَنی الّزهرا س
که در خاک تو گم کردند قبر مادر خود را
مدینه تو به جا ماندی و زهرا س اوفتاداز پا
عجب یاری نمودی دختر پیغمبر ص خود را
مدینه، بیم آن دارم که زینب س بی پدر گردد
کمک کن تا علی ع از خاک بردارد سر خود را
مدینه، گریه کردی بر علی ع آن شب که پیغمبر ص
گرفت از دست او آزرده جسم همسر خود را
مدینه، هیچ بانویی کنار خانه اش تنها
نبیند بین دشمن دست بسته شوهر خود را
مدینه، یاد آر از آن غروب درد آلودت
که بیمار علی ع زد ناله های آخر خود را
مدینه، کاش در اشک علی ع گم می شدی آن شب
که
صحنه ای بس جان فزا و دل نشین دارد بقیع
رنگ و بو از لاله های باغ دین دارد بقیع
گشته دامانش زیارتگاه قرص آفتاب
سایه از بال و پر روح الامین دارد بقیع
زآسمان وحی دارد در بغل خورشیدها
گر چه جا در دامن خاک زمین دارد بقیع
تا چراغش قبر بی شمع و چراغ مجتباست
روشنی در دیده ی اهل یقین دارد بقیع
خرمنی از مشک جنّت بر سر هر تل خاک
از غبار قبر زین العابدین ع دارد بقیع
تا توسل بر مزار حضرت باقر ع برند
یک جهان دل در یسار و در یمین دارد بقیع
صادق ع آل محمّد ص خفته در آن خاک پاک
راستی فیض از امام راستین دارد بقیع
لاله ی عباّسی از دامان پاکش سرزند
خُرّمی از تربت امّ البنین دارد بقیع
قبر ابراهیم را
مدینه، صفا بخش جان و دلم
فراق تو مشکل ترین مشکلم
دریغا که همچون نسیم سحر
مرا زود بگذشت عمر سفر
خداحافظ ای یک جهان باغ گل
خداحافظ ای شهر ختم رسل
خداحافظ ای غرق انجم شده
خداحافظ ای تربت گمشده
خداحافظ ای قبله گاه همه
خداحافظ ای خانه ی فاطمه س
خداحافظ ای شهر خیر البشر
خداحافظ ای زخم گل میخ در
خداحافظ ای ناله ی بی جواب
خداحافظ ای چار قبر خراب
خداحافظ ای شهر سوز و محن
خداحافظ ای زادگاه حسن ع
خداحافظ ای مسجد قبلتین
خداحافظ ای جای پای حسین ع
خداحافظ ای بهترین سرزمین
خداحافظ ای قبر ام البنین
خداحافظ ای بیت رب جلیل
خداحافظ ای مهبط جبرئیل
خداحافظ ای ناله ی آه آه
خداحافظ ای محسن بی
زائرین قبر من، دست خدا همراهتان
می روید امّا در این جا مانده سوز و آهتان
از مزار بی چراغ و تربت پنهان من
کرده حق روشن چراغی در دل آگاهتان
در جزای اشک هایی کز برایم ریختید
می فرستم در کنار قبر ثارالله تان
هر کجا آرید رو در سایه ی مهر منید
در کنار قبر من باشد اقامتگاهتان
دوست دارم تا شما باشید باشد روز و شب
اشک مظلومیّت من رزق سال و ماهتان
کاش آن روزی که بر رخسار من سیلی زدند
می فتاد از کوچه های شهر یثرب راهتان
مدت دیدارتان چون عمر من می بود کم
زود از کف شد رها این رشته ی کوتاهتان
شب که می سوزید بر من پشت دیوار بقیع
می زند آتش به قلبم ناله ی جانکاهتان
با زبان شعر (میثم) با شما گف
محمد(ص) کیست؟ جان انبیا، زهرا(س) بود جانش
بر این زهرا(س) سلام از احمد(ص) و از حی سبحانش
به قرآن می‌خورم سوگند دارد حرمت قرآن
که بوسد رحمةللعالمین مانند قرآنش
امین وحی از سوی خدا بر او سلام آرد
محمد(ص) بارها فرمود بابایش به قربانش
ملک دور سرش گردد فلک در مقدمش افتد
زمین مهریه و اهل زمین پیوسته مهمانش
سلام سوره ی یاسین و قدر و کوثر و طاها
بر آن بانو که آمد آیه ی تطهیر در شانش
سلام‌الله بر خلقش تعالی‌الله بر خویش
درود از روح پاک انبیا بر جسم و بر جانش
خداوندا چه گویم در ثنا و مدح بانویی
که مولایم امیرالمؤمنین گردیده حیرانش
که دیده آفتاب از چشم اعمی رخ بپوشاند
سلام‌الله بر این آفتاب و نور ایمانش
من غلامی ز غلامان توام یا زهرا
مستمندی به سر خان توام یا زهرا
از زمانی که به خود آمده ام فهمیدم
خاطر آشفته و حیران تو ام یازهرا
من دعا بودم ز روز ازل برلب تو
ذکری از نیمه سوزان توام یازهرا
متولد شده عشق توام بی بی جان
آه پرورده دامان توام یا زهرا
بیت الاحزان دلم شاهد اشک سحرت
اشک آن دیده گریان توام یازهرا
از ازل لطف تو شد شام حالم آری
تا ابد در خور احسان توام یا زهرا
شد یهودی ز نخ چادرت اسلام شناس
فخرم این بس که مسلمان توام یازهرا
ای یتیمان مدینه همه از پخت تو سیر
طالب لقمه ای از نان توام یازهرا
شاعر:محمد تقی میر شریفی
ای بهشـت خـدا گـل رویـت
وی رســول خــدا ثنـاگویت
ســورۀ نــور، خط پیشــانی
لیلــۀ قـدر، تــار گیســویت
وسعـت ملـک کبریا حـرمت
کعبــۀ روح انبـــا کـــویت
هر درختی‌ست در ریاض بهشت
خضر، پیمبـری لب جــویت
شـرح تفسیر نحـن وجـه‌الله
نقش بسته به مصحف رویت
دید ختم رسل شب معـراج
بـاغ جنت پر است از بـویت
روحِ بیـن دو پهـلوی احمد!
به چه جرمی شکست پهلویت؟
از علـی‌دوستـی نشان مانده
هم به رخسار هم به بازویت
گـر جسـارت نبود می‌گفتم
هرم آتش چه کرد با مـویت
کوه‌های غمت به شانه ولـی
لحظه‌ای خم نگشت زانویت
بـه اَب و اُم و یازده پسـرت
به تو و اشک غـربت شویت
اشک ما را ز لطف و احسانت
برســان
رهروان سقیفــه از تــزویـــر
پـا نهــادند روی حکـم غـدیر
آتشـی در سقیفـه روشـن شد
که از آن سوخت بیت حی قدیر
به خدای خودم قسم تا حشـر
هست ظلـم سقیفـه عالمگیـر
حکم شیطان نشست بر کرسی
دیـن پروردگــار شــد تکفیر
دسـت ظلم سقیفـه بـالا رفت
دست زهـرا شکست بی‌تقصیر
دست دیگر شد از سقیفه برون
فرق حیدر شکافت با شمشیر
بـر دل چـاک‌چـاک ثــارالله
از کمــان سقیفــه آمـد تیر
بر تن پاک حضرت سجاد
فتنه‌هـای سقیفه شـد زنجیر
بــه خــدا عتــرت پیمبـر را
دست شـوم سقیفه کـرد اسیر
به خدنگ سقیفه گشت هدف
چشم عباس و حلق طفل صغیر
گـر سقیفـه نبـود کی می‌شد
مسلمین را یزیـد پست، امیر؟
شیعــه راه غدیــر
خصم بر کف چو تازیانه گرفت
تـن پــاک تـو را نشانه گرفت
شعله‌ای کز حریم تو برخاست
از دل مصطفــی زبانـه گرفت
شب قتل علی همان شب بود
که ز دستش تو را زمانه گرفت
جان خود را نهاد در دل خاک
با تـو در قبـر، آشیانه گـرفت
دسـت پیغمبــر خـدا لـرزید
تا تـو را از علی شبانـه گرفت
بشکنـد دست آن جنـایت‌کار
که تـو را زیـر تازیانـه گـرفت
ای که جبریـل بـر زیـارت تو
اذن از خالــق یگانـه گـرفت
به چه تقصیر، جـان پـاکت را
خصم در بیـن آستـانه گرفت؟
جگـر سنـگ بــر علـی سوزد
که عزا بر تـو مخفیـانه گرفت
شیعـه آن روزهـا که روز نبود
کوه درد تو را بـه شانه گرفت
شیعه عمری بـه یاد غربت تو
بهـر گریه دلش به
مسمار...در سوخته...آتش...ماتم
یک زن...در و دیوار...و یک دنیا غم
با لهجه ی درد...داد زد حیدر...وای...
ناموس علی و اینهمه نامحرم...!!!؟
****
در ِ خانه از فرط کینه شکسته
و زهرای شهر مدینه شکسته
نفس میکشد...درد دارد...گمانم
که چند استخوانی ز سینه شکسته...!
*****
آب و سجاده دست و پا بکنید
روز و شب هی خدا خدا بکنید
حال مادر وخیم تر شده است
همه این روزها دعا بکنید...!
هرگاه دلت گرفت، دل محرم کن
یاد حرم و... پرچم و... اشک و...غم کن
با مادر سادات بیا روضه و بعد
برخیز و کمی چایی هیئت دم کن...!.
شاعر:نیما نجاری
مومنان هشیار باشید عید امسال ابتر است
هرچه باشد فاطمیه روضه خوانی بهتر است
گریه و سینه زنی و بیرق و بزم عزا...
جانمی جان - بچه ها- امسال سال مادر است
فاطمیه شور و شادی از نگاهم دور شد
با "سیاهی" ، " سال" نو دیباچه ای از نور شد
"سینه" و "سنجاق سر" ، "سیلی" "سحر" "سوزجگر"
هفت سین واژه های روضه هایم جور شد
فاطمیه فاطمه دنبال ماست
هفت سین اشک و ناله مال ماست
قرمز مایل به نیلی کری
باخبر باشید رنگ سال ماست
ما طرز تفکر شهیدان داریم
سر در خط رهبران ایمان داریم
از ما برسانید به آتش بازان
ما رسم و رسوم "خیمه سوزان" داریم
ما کوری چشم دشمنان پیروزیم
عمرا که به فکر عیدی نوروزیم
ما را به ر
این روزها مادر که رویِ زرد دارد
یک چندوقتی میشود سر درد دارد
گاهی ز تب داغ است و گاه انگار مادر
روحی ندارد بس که دستِ سرد دارد
شهر ِ پیمبر هست اما ما غریبیم
بسکه مدینه مردم ِ نامرد دارد
همسایه ها یاری نمیکردند اما
هرشب دعایی را که او میکرد، دارد
شاعر: صمد علیزاده
بي دلبرتان عيد صفايي دارد؟
بي ياورتان عيد صفايي دارد؟
يك لحظه تصور كنُ انگه گله كن
بي مادرتان عيد صفايي دارد؟
اسماعيل درويشي شاني
مرو ای بانوی تب دار دلت می آید؟
من وتنهایی وتکرار دلت می آید؟
توفقط سعی نمودی که مسافر باشی
حیدرو این همه اصرار دلت می آید؟
مامگرقول ندادیم که با هم باشیم
من شوم بعدتو بی یار دلت می آید؟
وقت تنهای من سنگر من بودی تو
حیدرواین همه اشراردلت می آید؟
چند وقتی است به من یه طرفی می نگری
میکنی پوشش اسراردلت می آید؟
زود باید همه ی قائله را جمع کنم
من بمانم در ودیوار دلت می آید؟
بعد تو سهم من این است ازاین مردم شهر
خنده بر حیدر کرار دلت می آید؟
هر کجا میخ ببینم من همان جا مردم
من بمانم در و مسمار دلت می آید؟
چشم وا کن بنگر دختر خود زینب را
که شده بر تو پرستار دلت می آید؟
زینبم رابخدا د
