امام رضا(علیه‌السلام):
«اَلْمَسْأَلَةُ مِفْتَاحُ الْبُؤْسِ»
دست نیاز به سوی دیگران بردن، کلید فقر و تنگدستی است.
نزهة الناظر، ص۱۲۹؛ بحار الأنوار، ج۹۳، ص۱۵۷
بر سفرۀ این و آن، سخن ساز مکن
جز درگه حق نیازت ابراز نکن
کار تو اگر بسته بماند بهتر
دروازۀ فقر را به خود باز مکن
بر شانه‌های ضریحت تا می‌گذارم سرم را
انگار می‌گیری از من غوغای دور و برم را
حرفی ندارم به جز اشک، نه حاجتی نه دعایی
دست شما می‌سپارم این چشم‌های ترم را
من از جوار کریمه از شهرِ بانو می‌آیم
آقا! بگو می‌شناسم همسایهٔ خواهرم را
عطر هوای رواقت، آهنگ هر چلچراغت
نگذاشت باقی بماند بغضی که می‌آورم را
حتی اگر دانه‌ای هم گندم برایم نریزی
جایی ندارم بریزم جز صحن‌هایت پرم را
هربار مشهد می‌آیم انگار بار نخست است
هی ذوق دارم ببینم گلدسته‌های حرم را
چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند
موج‌های پریشان تو را می‌شناسند
پرسش تشنگی را تو آبی، جوابی
ریگ‌های بیابان تو را می‌شناسند
نام تو رخصت رویش است و طراوت
زین سبب برگ و باران تو را می‌شناسند
هم تو گل‌های این باغ را می‌شناسی
هم تمام شهیدان تو را می‌شناسند
از نشابور بر موجی از «لا» گذشتی
ای که امواج طوفان تو را می‌شناسند
بوی توحید مشروط بر بودن توست
ای که آیات قرآن تو را می‌شناسند
گر چه روی از همه خلق پوشیده داری
آی پیدای پنهان تو را می‌شناسند
اینک ای خوب! فصل غریبی سر آمد
چون تمام غریبان تو را می‌شناسند
کاش من هم عبور تو را دیده بودم
کوچه‌های خراسان تو را می‌شناسند
امام رضا(علیه‌السلام):
«اَلْإِمَامُ اَلْأَنِيسُ الرَّفِيقُ وَ الْوَالِدُ الشَّفِيقُ وَ الْأَخُ الشَّقِيقُ»
امام، مونسی دلسوز، پدری مهربان و برادری همدل است.
الكافی، ج۱، ص۲۰۰
آقا! پدرم! برادرم! مولایم!
هر روز به شوق دیدنت می‌آیم
امروز تو را حلقه به گوشم که شود
لبریز صدای روشنت فردایم
آب و جارو میکنم با چشمم این درگاه را
ای که درگاهت هوایی کرده مهر و ماه را
چشم‌هایی را که حیرانند پشت «لا اله»
در خراسان تو می‌بینند «اِلّا الله را»
این تجلی‌گاه سلطان ازل، این کوه نور
برده است از یادها الماس نادرشاه را
با زبان بی‌زبانی بشنو از نقّاره‌ها
«وال من والاه» را و «عاد من عاداه» را
ای خراسانی‌ترین خورشید، روشن کن مرا
ما که می‌دانی نمی‌دانیم راه و چاه را
من زیارت‌نامه خواندم، شعرهایم مانده است
وقت داری تا بخوانم چند دفتر آه را؟
بیت‌هایم خانه بر دوشند مانند خودم
راستش دعبل شدن سخت است این درگاه را
راز پهلوی تو ماندن را نمی‌دانم ولی
آخرش می‌پرسم از شیخ بهایی راه را
می‌کِشی از هر
با زمزمی به وسعت چشم تر آمدم
تا محضر زلال‌ترین کوثر آمدم
قسمت نشد که بال و پری دست و پا کنم
اما به شوق دیدن تو با سر آمدم
گفتند زائر حرمت زائر خداست
مُحرم‌تر از همیشه بر این باور آمدم
اینک مدینةالنبی‌ام، مشهدالرضاست
با نام تو به محضر پیغمبر آمدم
از حس و حال روشن معراج پُر شدم
وقتی به خاکبوسی «بالاسر» آمدم
حسی کبوترانه گرفته‌ست جان من
«پایین پای» تو شده هفت آسمان من
در این حریم قدسی سرتاسر آینه
روشن شده به نور تو چشمم هر آینه
گرد و غبار صحن تو را می‌خرد به جان
همواره بوده است بر این باور آینه
پر می‌کشد از این همه قلب شکسته: آه
سر می‌زند از این همه چشم تر: آینه
عکس ضریح توست که در قاب چ
امام رضا(علیه‌السلام):
«...أَنَّ ذِكْرَ الْمَوْتِ أَفْضَلُ الْعِبَادَةِ»
...همانا یاد مرگ برترین عبادت است.
? الفقه المنسوب إلى الإمام الرضا علیه‌السّلام، ص۳۳۹
تا قسمت ماست برگ برگ افتادن
چون غنچه ز بارش تگرگ افتادن
در زمرۀ بهترین عبادات بُوَد
با هر نفسی به یاد مرگ افتادن
نشان راه، به سمت خدایمان دادند
که در حریم خراسان رضایمان دادند
خوشم که باده ی عشقش به جام جان دارم
کنار ساقی میخانه جایمان دادند
به عشق دیدن رویش زیارتش رفتیم
برای ذکر مدیحش نوایمان دادند
به مادرش قسمش داده ایم،بالاسر
که سوز فاطمه را در صدایمان دادند
گرفته ایم جواز بهشت اعلی را
به دست با کرمش کربلایمان دادند
ادیب شهر سرود این کلام دلجو را
مسیم و در حرم او طلایمان دادند
جلال و جلوه ی او را به چشم خود دیدیم
کنار مضجع پاکش جلایمان دادند
غنی نیم که صفا مروه قسمتم گردد
ولی به حج فقیران صفایمان دادند
دودل شدم که بگویم ز درد خود یا نه
که در حرم به نباتی شفایمان دادند
" سه چندان "
به پاییزم زدم عطر بهاری خراسان را
به امیدی که فروردین کند مهر تو آبان را
خراسان دل ما تشنه ی باران لطف توست
که حاصل خیز کردی با قدم هایت بیابان را
خنک شد از نسیم لطف تو شب های تابستان
بهاری کرد گرمای حریم تو زمستان را
به شوق خواندن ابیاتی از مدح و ثنای توست
تورق می کنم هر روز اگر که چند دیوان را
چنان بودن کنار پنجره فولاد شیرین است
که بیماران نمی خواهند در آن عرصه درمان را
جواب هر یک ما از جوار تو سه بار آمد
که تنها دیده باشیم از تو الطاف #سه_چندان را
غبار کفشداری های تو حکم طلا دارد
کسی ارزش نداده این چنین اجناس ارزان را
پس از مشهد به سمت کربلا رفتیم و لطف تو
برای ما رقم
همه باورم امام رضا
سید و سرورم امام رضا
شاه بی تاج تخت مایی تو
صاحب کشورم امام رضا
به فدای شما و اجدادت
پدر و مادرم امام رضا
بوده از کودکیْم تا حالا
سایه ات بر سرم امام رضا
گم شدم چند مرتبه، دو سه بار
در هوای حرم امام رضا
حس طوف ضریح زیبایت
داده بال و پرم امام رضا
هر زمان کار من گره خورده
بوده ای یاورم امام رضا
شرط توحید را پذیرفتم
شیعه ی حیدرم امام رضا
با تو سلمانم و اباصلتم
بی تو من کافَرم امام رضا
بی تو خیلی خرابم آقاجان
با تو من بهترم امام رضا
مثل آن پیرمرد سلمانی
لحظه ی آخرم ... امام رضا
*السلام علیک یا علی بن موسی الرضا*
سنگ بی ارزش در اینجا دُرّ قابل میشود
آرزوی هرکه اینجا هست حاصل میشود
بی شک اینجا در حریم کبریایی شما
مخبط و دیوانه آید زود عاقل میشود
بی وجود مهر تو در سینه دل جز سنگ نیست
هرزمان که وقفتان شد تازه دل ، دل میشود
قامتم را تا که بستم رو به قبله عارفی
گفت اینجا کعبه هم سوی تو مایل میشود
آب کوثر هم بنوشم گر نباشی تو رضا
از برایم آب هم زهر هلاهل میشود
شاعران چیزی ندارند تابگویند از حسین
شعر عاشورا هم از سوی تو نازل میشود
دفتر و دیوان شعر شاعران دارم یقین
با وجود نام زیبای تو کامل میشود
تا که غافل میشوم از مهربانی ِ شما
زندگی کردن برایم سخت و مشکل میشود
“زا
*السلام علیک یا علی بن موسی الرضا*
نمی دانی چه سنگین است بار درد هجرانت
چه کردی با دلم ای مهربان ، جانم به قربانت
حرم مملوّ زوّار است از هر شهر و استانی
همه در شوق و شورند نوکران اهل ایرانت
بدون حد و حصر است اینهمه رأفت که داری تو
محال است اینکه بیرونم کنی از صحن و ایوانت
مرا از کودکی وابسته ی ایوان طلا کردی
شدم از کودکی وابسته و شیدا و حیرانت
تو هستی صاحب الامرم اشاره یا که لب تر کن
نه تنها سر که من جان میدهم آقا به فرمانت
**از آن جامی که نوشیدی و کج کردی و گنبد شد
بریز ای ساقیا ته جرعه ای در جام مستانت**
ز تو ممنونم ای دریای بی همتای خوبی ها
از اینکه دعوتم کردی شدم ای شاه مهمانت
بدهک
یا ثامن الحجج یا امام رضا(ع)
پادشاهان جیره خوار سفره احسان تو
بی پناهانیم آقا، جان ما وجان تو
روز میلاد سعیدت روز شور ومستی است
عیدی ما را بده،دستان ما،دامان تو
پنجره فولاد تو تنها ره درمانده هاست
ماه همه هستیم مولا جزو بیماران تو
دل هوای کوی تو دارد رفیقا کاشکی
میزبان باشی وما در مشهدت مهمان تو
ما می مهر رضا از کودکی نوشیده ایم
سالها بیخود زخود، هستیم از مستان تو
بهر درد بی دوای ما فقط یک راه هست
تو طبیب ما شوی ما درپی درمان تو
کاش عمر ما کنار مرقدت آخر شود
آرزوی ما روا کن،جان ما قربان تو
دلخوشی ما بود گفتی به ما سر می زنی
مرگ،ما را راحتی باشد،به این پیمان تو
شعر:اسماعیل تقوایی
ایدل اگر هوای بهشت است در سرت
ور مایلی که لؤلؤِ تر باشد افسرت
.
بر طوس کن گذر به حریم رضا نگر
تا جلوه گر بهشت شود در برابرت
.
بگذار فرق خویش بر آن آستان قدس
تا فرق فرقدان بکند غطبه بر سرت
.
از چشمۀ دو چشم سرشگ روان نگر
گر در دل است حسرت انهار کوثرت
.
وآنگه بخاکپای شه طوس عرضه دار
ای خسروی که جمله شهانند چاکرت
.
یا ثامن الائمه شه ملک اقتدار
ای مظهر صفات خداوند مَظهَرَت
.
شمس الشموس شهرۀ عالم شدی از آنک
هر صبحگاه سجده کند مهر خاورت
.
قربان زخمهای دل نازنین تو
چون است سوز سینۀ پاک و مطهرّت
.
شاها بسوزِ تشنگی جدّ امجدت
بر حال عمّه های پریشان و مضطرت
.
بر زخمهای جسم و دو دست بریدۀ
عباس نامدار و عمو
به پیر خرد گفتم ای عالم آرا
کجا بود طور و چه بود آن تجلّی؟
.
کجا گفت آتش که انّی اَنَا الله
چه بود آن درخت و چه بود آن معما؟
.
چه بود اَرنی و پاسخ لَن تَرانی
چه بود آن قضایای پنهان و پیدا؟
.
مگر ممکن است اینکه با چشم ممکن
توان دید انوار واجب هویدا؟
.
تبسم کنان ناگهان سر برآورد
لب روح پرور گشود و بگفتا
.
بِتَأیید یزدان بِآیات قرآن
کنون میکنم چشم کورِ تو بینا
.
تو ، ای دون کلیمی و ارنی کلامت
مقام تو طور است در سطح غبری
.
جمالِ الهی عَلیِّ ابنِ موسی است
بقرآن بخوان وَجهُ رَبّک وَ یَبقی
.
رُخِ پورِ موسی بُد اندر تجلّی
فَلمّا رَای فِی الجَبَل خَرَّ موسی
.
مکن جستجو طور سینای دیگر
سناباد طوس است معن
ای شهریار طوس خدا را عنایتی
بر عاکفان کعبۀ کویت عطوفتی
.
ما عاشقان آل رسولیم و داده ایم
تا پای جان به خدمتشان دست بیعتی
.
تو حجّت خدایی و فرزند فاطمه
مَسند نشین قدس سریر ولایتی
.
لطف تو بیکران و عطای تو بیشمار
احسان سفرۀ تو ندارد نهایتی
.
طاق و رواق و صحن وضریح حریم تو
ما را بود ز گلشن فردوس آیتی
.
نازم به عزّت تو که قدّوسیان کنند
از درگه شریف تو کسب شرافتی
.
ای مهربان طبیب ز دارالشفای تو
بیمار عشق راست تمنّای صحّتی
.
افتادگان درگه خود را ز در مران
مائیم مستمند تو دریای رحمتی
.
زین راه های دور و دراز و غم سفر
باشد غرض ز قبر تو فیض زیارتی
.
آقایی و کرامت و لطف و سخا و جود
زیبنده از شما بود از م
گر چه پستم یا علی موسی الرضا
از تو مستم یا علی مو سی الرضا
.
خسته و درمانده ام دستی رسان
ورشکستم یا علی موسی الرضا
.
رأفتی عزلت نشین را مه جبین
گیر دستم یا علی موسی الرضا
.
جلوه کن بر من ببینم روی تو
شه پرستم یا علی موسی الرضا
.
من تو را بگزیدم از زیبا رخان
عاشقستم یا علی موسی الرضا
.
سر به پایت می نهم ، پا نه به چشم
فدیه هستم یا علی موسی الرضا
.
دلبر عالم توئی ، جز تو به کس
دل نبستم یا علی موسی الرضا
.
درگهت ای ملجاء درماندگان
ملتجیستم یا علی موسی الرضا
.
سرور دارینی ، از دارین تو را
دل ببستم یا علی موسی الرضا
.
من اسیر دست صیّاد غمم
دیر جستم یا علی موسی الرضا
.
با #هدایت رأفتی ای شهریار
گر چ
جهان خرم شد از میلاد جانان
ز یمن مقدم شاه خراسان
.
نگاه معنوی باید که بیند
رود نور از مدینه تا به کیوان
.
فتاده برقی از او در دل طور
شده حیرانِ نورش پورِ عمران
.
بخوان ای نغمه پرداز گلستان
که باز آمد بهاری در زمستان
.
ز نورِ آفتاب چرخ عصمت
منور شد تمام ملک امکان
.
ز مهرش چشمه های نور و رحمت
خروشان شد ز قلب اهل ایمان
.
بنازم ضامن آهو به مهرت
که صیاد از تو شد مبهوت و حیران
.
چنان مهری فکندی در دل او
که زد بوسه به خاک و شد مسلمان
.
ندیده کس چنین عزمی به عالم
کند شیری ز نقش پرده غُرّان
.
ز اخباریکه دارد در عُیونش (1)
جهانی را کند همچون گلستان
.
نگویم من که مداح تو هستم
که از مدح تو گوید نصّ قرآن
.
آنان که عشق را به نظر جستجو کنند
باید ز کوی زنده دلان پرس وجو کنند
.
آنان که بر حریم ولایت نشسته اند
باید به اشک ناب دو دیده وضو کنند
.
آنان که در صفای خدا سعی کرده اند
باید می صفای خود اندر سبو کنند
.
آنان که سنگ عشق به هرسینه می زنند
باید زُجاج سینۀ خود جستجو کنند
.
آنان که از فراق ، ردا پاره کرده اند
باید ردای هجر به طاعت رفو کنند
.
آنان که کبر و کینه به دل راه داده اند
باید به خونِ دل، دلِ خود شستشوکنند
.
آنان که سائلند به درگاه شاه طوس
باید سئوال و پاسخ خود را از اوکنند
.
آنان که درد خود نتوانند چاره کرد
بر مشهدالرضا به شه عشق رو کنند
.
آنان که شهرطوس شده قبله گاهشان
باید به سمت طوس قیام
گرچـون نسـيم بر دل تنگم گـذر كني
مثـل بهــار باغ مرا پر ثمـر كنـي
پَرمي كشم چو ذرّه و خورشيد مي شوم
از مرحمت دمي كه به حالم نظر كني
يخ بسـته است بركۀ چشمم ولـي ز مهر
لطفي نما كه چشم مرا شعله ور كني
گيـرند رنگ و بوي خراسـان الي الأ بَد
تا يك نفـس به كشور دلها سفر كني
بر پا دوباره شـور نشـابور مي شـود
آن دم كه از ديـارِ خيـالم گذر كني
دادار برگزيـده تو را تا كـه از كَـرَم
راهِ قضـا ببنـدي و كارِ قَـدَر كنـي
صبح مرا به نور رخت روشنی دهی
شام مرا به شـوق وصالت سحـر كني
تا نام دلنشـين تو را منتشـر كنــم
ناي ني ام دهي و به كامم شكر كني
تا چتـر نـور بر همـه عالـم بگستري
گاهي نظر به چهرۀ شمس و
نام تو مي برم كه گل افشاني ام كني
ياد تو مي كنم كه فرا خواني ام كني
سامان بگيرم از نفس ذره پرورت
گر يك نظر به بي سر و ساماني ام كني
آلاله در كوير دلم سبز مي شود
وقتي نظر به ديدۀ باراني ام كني
با صد اميد بر در مهمانسراي تو
بنشسته ام به شوق كه مهماني ام كني
شرمنده ام كه نور خداوندگار نيست
هرچه نظر به پينۀ پيشاني ام كني
آشفته حال آمده ام تا ز مرحمت
با يك نگاه دفع پريشاني ام كني
كرببلاست حاجت ديرينه ی دلم
كي مي شود زيارتش ارزاني ام كني
گيرم زتو شفاعت محشر به اشك و آه
در اولين سفر كه خراساني ام كني
السّلام ای خسرو خوبان علی موسی الرضا
ای امیر کشور ایران علی موسی الرضا
.
ای پناه بی پناهان ای گل آل عبا
السّلام ای حامی قرآن علی موسی الرضا
.
زائرانت دیده بر لطف شما دارند و بس
السّلام ای روح با ایمان علی موسی الرضا
.
شیعه ها از هر طرف چنگ توسّل می زند
السّلام ای دلبر جانان علی موسی الرضا
.
السّلام ای بند قلب حضرت مولا علی
السّلام ای حافظ دوران علی موسی الرضا
.
آستانت قبله مستضعفان عالم است
السّلام ای نیّر تابان علی موسی الرضا
.
«غمکش» از اوّل گدای آستانت بود و هست
درد او را خود نما درمان علی موسی الرضا
ای گل خوشبوی باغ حضرت طاها رضا
سرو بستان ولا ذریه ی زهرا رضا
جان فدای نام پاکت زاده ی موسی رضا
شد سرای قلب من برعشق تو ماوا رضا
روی پاکت درمیان مهر ها شمس الشموس
قاصروالکن زبان دروصف تو یا شاه طوس
.
بسته ام جانا دلم را بر سر گیسوی تو
لیله القدرم بود هر تار تار موی تو
قوسی عرش خدا باشد خَم ابروی تو
ای شهنشاه جهان ،عالم فدای روی تو
ای کبوترهای صحنت قمری باغ جنان
طاق ایوان طلایت طعنه زن بر آسمان
.
ای ملقّب روی پاکت در جهان شمس الضحا
وی رخت در لیل ظلمانی شده بدرالدّجا
دامن پرمهر و پاک نجمه را نجم السّما
شافع روز قیامت یا علی موسی الرضا
ای حریمت کرده سبّابه به دندان عالمی
عاشقان را در جزا از لطف و
تویی قرارِ دلِ بیقرار، امام رضا
به مهر و لطفِ تو هستم دُچار امام رضا
بهشت در حَرَمت آشکار امام رضا
وَ جبرئیل تو را کفشدار امام رضا
.
کبوتر حرمم عاشقانه می خوانم
گدای شاه خراسان گدای سلطانم
.
غریب هستم و تو آشِنا امامِ رئوف
تو مهربانتَری از ما به ما امامِ رئوف
دلم نمی شود از تو جُدا امامِ رئوف
شبی که منتظرم من، بیا امامِ رئوف
.
کبوتر حرمم عاشقانه می خوانم
گدای شاه خراسان گدای سلطانم
.
فضائلِ تو زِ اعداد هست بالاتر
جمالِ توست زِ خورشید و ماه پیداتر
شَرَف دهی به هر آنکس که هست رُسواتر
ندیده ام بِخُدا از تو خوب و آقاتر
.
کبوتر حرمم عاشقانه می خوانم
گدای شاه خراسان گدای سلطانم
.
کِرامت است که مُحتا
ای پادشاه عرش مقام و ملک خدم
کرسی سریر لوح ضمیر و قلم رقم
.
هستی عرش ذرّه ای از نور پاک توست
بر کل ممکنات توئی شاه محتشم
.
پرتو نیفکند بجهان آفتاب چرخ
بر درگه تو تا نزند سجده صبحدم
.
ای برده قسمتی همۀ انبیاء ز تو
داود نغمه یاد گرفته، مسیح دم
.
از نور پاک جدّ تو شد کعبه را شرف
او خانه زاد خالق و تو آهوی حرم
.
صوت هزار نغمۀ بلبل ز گلستان
با نغمه ها ثنای تو گویند زیر و بم
.
باغ بهشت گشته خراسان ز یمن تو
از هر طرف گرفته ملک دور آن حرم
.
آن گنبد طلای تو از عرش برتر است
جدّ تو احمد است جلال تو محترم
.
هر کس که دیده روضۀ جنّت مثال تو
دیگر باو جهیم شود گلشن ارم
.
یارای آن ندارم و مدح تو چون کنم
مدح تو
ای شهریار طوس خدا را عنایتی
بر عاکفان کعبۀ کویت عطوفتی
.
ما عاشقان آل رسولیم و داده ایم
تا پای جان به خدمتشان دست بیعتی
.
تو حجّت خدایی و فرزند فاطمه
مَسند نشین قدس سریر ولایتی
.
لطف تو بیکران و عطای تو بیشمار
احسان سفرۀ تو ندارد نهایتی
.
طاق و رواق و صحن وضریح حریم تو
ما را بود ز گلشن فردوس آیتی
.
نازم به عزّت تو که قدّوسیان کنند
از درگه شریف تو کسب شرافتی
.
ای مهربان طبیب ز دارالشفای تو
بیمار عشق راست تمنّای صحّتی
.
افتادگان درگه خود را ز در مران
مائیم مستمند تو دریای رحمتی
.
زین راه های دور و دراز و غم سفر
باشد غرض ز قبر تو فیض زیارتی
.
آقایی و کرامت و لطف و سخا و جود
زیبنده از شما بود از م
دارد دلم به سینه الم یا ابالحسن
از هجر تو نموده ورم یا ابالحسن
.
پرسیدم از دلم که چرا گشته ای حزین
غوغا نمود و گفت حرم یا اباالحسن
.
مشتاق خاک بوسی آن صحن گشته ام
لطفی نما ز روی کرم یاابالحسن
.
هرگز بهشت را نکند آرزو دلم
در طوس اگر زنم دو قدم یاابالحسن
.
هر روسیه که دیده به دربار تو گشود
رویش سفید گشت به دم یاابالحسن
.
دعوت نما اگر چه گنهکار و مجرمم
شاید کشد مرین همه غم یاابالحسن
.
آن شب که « صادقی » به دل آه رضا کشید
با اشک شد به نزد قلم یا ابالحسن
.
دردفترش نوشت که این کلب اهل بیت
خواهی دهد چگونه قسم یا ابالحسن
.
سلام بر علی بن موسی الرضا(ع)
السلام ای مالک ملک رضا
ای خداوند سریر ارتضا
السلام ای پادشاه ارض طوس
برهمه ایرانیان حسن القضا
مشهد تو کعبه ی آمال من
با تو مولا خوش بود اقبال من
السلام ای هشتمین ماه ولا
ای شده دلهابه عشقت مبتلا
السلام ای ملجا درماندگان
ای همیشه لطفهایت برملا
آهوی دردام افتاده منم
درره تو دل زکف داده منم
السلام ای آشنای هر غریب
ای شفا بخش مریضان،ای طبیب
السلام ای میزبان زائران
ای به محشر هر محبی راحبیب
تو امیر درگهی ومن فقیر
نوکر خود رابه محشر دست گیر
السلام ای سرور و مولای ما
درگه تو رامش دلهای ما
السلام ای عالم آل علی
بارگاهت جنت الاعلای ما
در صف خدام خود جایم بده
جای در
خالق ترا از بهر من جان آفریده
روی مهت چون صبح خندان آفریده
.
شمس الشموسیّ و رخت چون مهر تابان
چشم مرا هم ابر گریان آفریده
.
اول بلاهای سیه را جمع کرده
وآنگه از آن زلف پریشان آفریده
.
گویا برای شمع رخسارت رضا جان
بخت مرا همچون شبستان آفریده
.
تا افکند در دام عشقت ، یوسف دل
در چهره ات چاه زنخدان آفریده
.
ما را به درد عاشقی کرده گرفتار
درمان آنرا در خراسان آفریده
.
اولاد زهرا هر کدامش در بلادی است
امّا ترا مخصوص ایران آفریده
.
ما را به سودای گل روی تو ای دوست
چون بلبل شیدا غزلخوان آفریده
.
برق نگاهت در دل مشتاق #بابک
آتش فکنده موج و طوفان آفریده
.
شاعر به پیشگاه تو شعری سرود ، گفت :
دفتر برای عرض ارادت گشود ، گفت :
قبل از نماز رفت به حال سجود ، گفت :
بعد از نماز رو به خراسان نمود ، گفت :
ای پاسدار عزت اسلام ، السلام
نعم الامام ، واجب الاکرام ، السلام
.
.
.
ای صاحب نفوذ کلام پیمبری
وی وارث شجاعت بی چون حیدری
چون بشنوند نام تو عشاق آذری
گویند با زبان دل انگیز مادری :
«قربان اولوم جلالتیوه یا ابالحسن
چوخ شایقم زیارتیوه یا ابالحسن»(1)
.
.
.
ای بیت بیت دفتر و دیوان فدای تو
ناقابل است تا شود این جان فدای تو
از جان عزیزتر چه بود؟ ، آن فدای تو
ایرانیان گدای تو ، ایران فدای تو
شکر خدا که خادمیت سرنوشت ماست
آنجا که نام پاک تو آید بهشت ماست
ـــــ
