او آنکه نیست جز به رضای خدا رضا
من آنکه راضی‌ام به رضای رضا فقط
"یا رب مباد اینکه گدا معتبر شود"
جز آن گدا که میشود اینجا گدا فقط...
در گریه خریدار تبسم شدم از عمد
انگشت نمای همه مردم شدم از عمد
فتوای شیوخ است که هر باده حرام است
بدمست ترین مشتری خم شدم از عمد
میخواست مرا زائر مشهد کند اما
یکباره پیاده وسط قم شدم از عمد
در حین نمازم وسط رکعت هشتم
سمت حرم قبله هفتم شدم از عمد
با اینکه سه تا حوض حرم داشت ولی باز
با گرد حرم گرم تیمم شدم از عمد
دیدم حرمت پرشده از بچه کبوتر
من بچه شده طالب گندم شدم از عمد
چه دلهره ای در دل پیدا شدگان بود
در آن حرم قدسی تو گم شدم از عمد
با اینکه توانایی اول شدنم بود
در کنگره شعر تو هشتم شدم از عمد
#یلدای_امام_رضایی
حالِ دلم خیلی خرابه
امشب دلم نقاره میخواد
یه گوشه ای از باغِ صحنت
این زائرِ آواره میخواد
پیشِ توئه آرامشِ من
یلدا تنورش داغِ داغه
شمعِ دلِ من بی قراره
دردِ من از سوزِ فراقه
شیرینه هر چه با تو بودن
اینجا بساطِ عشقِ پهنه
خواهم کنارِ تو بمونم
داروی من این بوی صحنه
اینجا نگاهِ تو بهشته
احساسِ من خیلی غریبه
مهمون شدم کنجِ ضریحت
بارانِ دستانت طبیبه
از حال و روزم که میدونی
امشب تو قلبم روضه برپاس
قفلِ تمامِ مشکلاتم
تو پنجره فولاد اینجاس!
#هستی_محرابی
من زمستان زده ام حال غريبي دارم
خسته ام يك دل محتاج طبيبي دارم
نا اميدم نكن از درگه خود مي ميرم
عاقبت حاجتم از اين حرمت مي گيرم
بچّه بودم به تو خو كرده دلم آقا جان
من دخيلت شده ام صحن طلا مولا جان
مادرم نام رضا در دل من جا داده است
از ازل مهر تو در اين دل من جا مانده است
منم و يك دل باران زده ي طوفاني
ساحلي امن مرا وه ...كه چه خوش مي راني
آرزويم شده هرسال زيارت مشهد
شوق من وقت زيارت كه نگنجد در حد
دهم از دور سلامي و لبالب از سوز
گر كه باشد به صلاحم ،بده حاجت امروز
نگاهی از سر عشقم به صاحبخانه می کردم
دل دیوانه ام را حبس در کاشانه می کردم
دعا می کردم و تکیه به ایوان طلا دادم
نگاهی از سر بیچارگی بر شانه می کردم
میان صحن و ایوانش کبوتر بچه ای بودم
که از دستان آقا آرزوی دانه می کردم
میان دشت چشمانش شدم آلاله ی وحشی
تقاضای نگاه از صاحب گلخانه می کردم
دلم را در کنار صحن و ایوانش فداکرده
انار سرخ دل را پیش رویش دانه می کردم
چنان چه مهرو امضا بر جواز ماندنم می کرد
خودم را وقف درگاهش بدون چانه می کردم
اگر یک گوشه ی چشمی به حاجات دلم می کرد
همیشه در جوارش زندگی شاهانه می کردم
شبی با چشم بارانی خدایا یا خدا کردم
شدم طوفان دردو با هیاهو یا رضا کردم
همان شب خواب دیدم دانه بر می چیدم از خوانش
کبوتر بودم و در آسمان خود را رها کردم
کنار پنجره فولاد بستم بال و پرها را
برای جمله بیماران دمادم من دعا کردم
نقاره خانه می زد آهنگ وچه غوغایی به پا می کرد
زدم با ساز دل شوری و شوری را به پا کردم
پریدم سمت سقاخانه، بر لب نام اربابم
کنارش یادی از سقای دشت کربلا کردم
زدم پر سوی گوهرشاد و سر بر سجده مالیدم
نشستم روی بام و نذرهایم را ادا کردم
سلامی دادم اول بر علی مو سی الرضا آنگاه
دلم را بر ضریحش بسته نامش را صدا کردم
خزیدم کنج تنهایی زیارت نامه ای خواندم
تمام دردهایم را یکایک
از جوش مَلَک در این حرم هنگامه‌ست
اینجاست که هر فرشته، گلگون جامه‌ست
تا اذن دخول از تو بگیرد آهم
هر قطرۀ اشک من زیارت‌نامه ست
هرچند که مسکین و تهی‌دستم من
از سُکر سلام بر شما مستم من
گویند سلام مستحب است، آری
مشتاق جواب واجبش هستم من
هر چند در این حرم دل از کف دادی
بی تاب‌تر از پنجرۀ فولادی
دست تو، به دامن ضریحش نرسید
«ای اشک، تو هم ز چشم من افتادی!»
بر پنجره، قفلِ بسته‌ام را دیدم
آرامش روح خسته‌ام را دیدم
در آینه‌های حرم از بارش اشک
تصویر دل شکسته‌ام را دیدم
از باغ وفا بنفشه چیده‌ست کسی؟
تا پنجره‌فولاد، دویده‌ست کسی؟
از دفتر «پیداشدگان» پرسیدم:
در سینه دلم گم شده، دیده‌ست کسی؟
تا ماه رخ تو را
حرمت امن تر از باغ بهشته
خاك تو رو خدا با عشق سرشته
تو نگيني به انگشتر ايران
از ازل اسم تو رودر دل نوشته
عطر بوی خاص میاد تو حرمت
بوی عود و یاس میاد تو حرمت
چی بگم از غربت و بی کسی هات
میدونم روزی فدا میشم به پات
من شدم دخيل ِتو نگام كني
چاره اي به درد بي دوام كني
بگيرم دامنتو حرف بزنم
به اميدي كه تو هم صدام كني
تو غريب الغربايي مي دونم(آقاجون)
تو معين الضعفايي مي دونم
كسي نا اميد نميره از پيشت
آخه حج فقرايي مي دونم
صحن و گنبد طلات چشم نوازه
صداي نقاره هات خوش آوازه
اب سقاخونه ات شفا میده
حتی دردِ کافرو دوا میده
تو رضايي نور چشم مرتضي
هم زكي و هم ولي نورالهدي
وارث پيغمبري شمسُ شُموس
ضامن
حسنت، به هزار جلوه آراسته است
زیبایی‌ات از رونق مه کاسته است
من آنچه دل تو خواست، هرگز نشدم
اما تو، همانی که دلم خواسته است
از توس، رهی به کهکشانم بدهید
رخصت به دو چشم خون‌فشانم بدهید
از باب «لِیَطمَئِنَ قَلبی» گاهی
یک گوشۀ ابرویی نشانم بدهید
حسن تو، به وصل آرزومندم کرد
سودای محبت تو دربندم کرد
خاکم به سر، آبرو ندارم، اما
همسایگی تو آبرومندم کرد
آن روضۀ جنت که نبی گفت این است
این گل‌کده، باغ عترت یاسین است
چون باد، در این چمن سبک‌سِیر مباش
تکلیف «مجاوران گل» سنگین است!
ای شمس شموس! ای خدا را آیه
اندوختم از ولای تو سرمایه
فردا چه کنم اگر بپرسند، چرا
رنگی نگرفته‌اید از این همسایه؟
مولای رئوف ماس
امام رضا(علیه‌السلام):
«عَجِبْتُ لِمَنْ أَيْقَنَ بِالْقَدَرِ كَيْفَ يَحْزَن»
تعجب می‌کنم! کسی که تقدير الهی را باور دارد چگونه اندوهگین میشود!
الكافی، ج۲، ص۵۹
خواهی که تو را عشق به منزل ببرد
کشتیِ تو را خدا به ساحل ببرد
تسلیم مقدّرِ خدا باش ای دوست
ایمانِ به تقدیر، غم از دل ببرد
چشم تو نوازشگر و مهرافروز است
در عمق نگاه تو غمی جان سوز است
یک روز به دست تو نگاهش را دوخت
«زیبایی چشم آهو» از آن روز است
در توس، امام آسمان سیر شماست
صد فوج فرشته زائرش غیر شماست
حیرت مکن از ضامن آهو بودن
او ضامن رستگاری و خیر شماست
در توس به جز زمزمۀ یاهو نیست
آیینه به غیر «لَیس اِلاّ هُو» نیست
تو ضامن آهویی و در سینۀ ما
یک دل که به بی‌گناهی آهو نیست
ای مهر تو دلنواز پیوستۀ ما
بگشا گره از کار فرو بستۀ ما
یک جلوۀ مهربانی‌ات ما را بس
ای ضامن آهوی دل خستۀ ما
دستی به ضریح مهربانی زده‌ام
قفلی به لب از غم نهانی زده‌ام
خرسندم از این که چون کبوتر، با دوست
حرفی به زبان بی‌زبانی زده‌ام
غم‌ها، نگران
باز آتش به دلِ زخمیِ دریا افتاد
شعله ای سُرخ روی سینه ی صحرا افتاد
ملکوت است عزادارِ عزیزِ حیدر
بر زمین بارِ دگر قِبله ی دنیا افتاد
چه غریبانه در این غُربتِ خود می میرد
چه نفس گیر به خاک این گُلِ زهرا افتاد
صورتش خورد به دیوار، صدا زد مادر
فاطمه بود کنارش ولی از پا افتاد
گاه می گفت؛ حَسن، گاه؛ حُسین، گاه؛ عبّاس
یادِ اولادِ علی بود به هرجا افتاد
باز هم شُکر، جَوادش به کنارش آمد
روی دامانِ پسر صورتِ بابا افتاد
کربلا قصّه عَوَض شد، پسری پرپر شد
پدری آمد و بر نعشِ پسر تا افتاد...
...گفت: بعد از تو دگر خاک بر این دَهر، علی...
...بعدِ تو بر دلِ من ماتمی عُظمی افتاد
#چهارشنبه_های_امام_رضایی
پادِشَه ها کنجِ ضریحَت مرا
از کرمَت بوی امان می دهد
مظهرِ لطفی و پناهم تویی
ای که دَمت بر همه جان می دهد
حضرتِ باران تو به جانم ببار
باغِ دلم بوی خزان می دهد
یک نظر احسانِ نگاهت مَنِ
گم شده را راه نشان می دهد
آن قدَر عشقی که تو ای ماهِ من
این حرَمت عطرِ جنان می دهد
کفترِ بامِ تو چه آرامشی
بر دلِ هر چِه نگران می دهد
صحن و سرای تو به مثلِ بهشت
با نفسَت طعمِ اذان می دهد
حُرمتِ چشمِ تو به هر زائرت
عافیتِ هر دو جهان می دهد!
#شعر_جدید
#چهارشنبه_۳_بهمن_۹۷
#هستی_محرابی
رزاقی و دادی همیشه نان گدا را
بر سفرات این بار هم بنشان گدا را
هرگز گدا را رد نکردی دست خالی
با دست خود دادی سرو سامان گدا را
نگذاشتی سائل شود شرمنده ی تو
خواندی میان خانه ات مهمان گدا را
شد حاصل نفرین تو حر ریاحی
حتما دعایت میکند سلمان گدا را
انس تو اصلا با گداها از قدیم است
بیش از نیازش دادی از احسان گدا را
با بینوایان پای یک سفره نشستی
کردی صدا با لفظ آقاجان گدا را
وقتی گدا بر تو زند رو می نمائی
از هر دوعالم بی نیازش آن گدا را
آنکه قلب هر کسی را خود به یک سو بسته است
رشته ی جان مرا بر آن پری روبسته است
هیچ کس ضامن نمیشد این دل دیوانه را
جز امامی که به مهرش چشم آهو بسته شد
مهربانی را ببین در اوج رافت میزبان
توشه مهمان خود را از از کرم او بسته است
ابرو باد ماه و خورشید اند بر فرمان او
گردش افلاک بر آن چشم و ابر و بسته است
ماکه نشنیدیم نا امید بر گردد ازاینجا هیچ وقت
هر کسی تنها امیدش را به این کو بسته است
میخرد با قیمت خوبی پناه بی کسان
آبروئی را که در رفتن به یک مو بسته است
قصد دارد از خجالت در حرم آبم کند
یار من شمشیر خود را دیگر از رو بسته است
میکند نا پاک را با یک نگاهش پاک پاک
او گناهان مرا در پای جارو بست
شعرم به سمت یار مجدد کشیده شد
لکنت گرفتم و به زبان مد کشیده شد
دیدی شب فراق تو با قلب من چه کرد
این شب یقین که بیشتر از حد کشیده شد
وقت رسیدنم دو قدم هم زیادی است
حس می کنم که جاده مشهد کشیده شد
گنبده نما بده به تمام کبوتران
وقت نگه به گنبد تو قد کشیده شد
فو راه رفت بوسه زند بر مناره ها
اما دلش به جذبه ی گنبد کشیده شد
از بس به سمت گنبد تو خوانده ام نماز
گنبد پرستیم به زبان زد کشیده شد
میخواستم که عرض ارادت کنم همین
اما دلم به گوشه مرقد ی کشیده شد
من آمدم برای دل مست و عاشقم
این رفت ما به سه بار به آمد کشیده شد
سیدی با صد امیدی برتو مهمان آمدم
دست خالی برمگردان پیش سلطان آمدم
منظر ذات خدواند است حریم اقدست
از عنایات شما و لطف یزدان آمدم
چشم بستم از سر خوان سلاطین جهان
بی نیازم از سلاطین برسر خوان آمدم
عطرجنت آید از صحن و سرایت یا رضا
طعنه بر جنت زند گویا به رضوان آمدم
جام و جم در دیده ام هرگز ندارد جلوه ای
سرخوشم پیش چنین خورشید تابان آمدم
بردر شاهان عالم رفتن ما مشگل است
تاحریمت را کنم جارو به مژگان امدم
تادرآغوشم بگیرم این ضریح اطهرت
ازدیاردور برشهر خراسان آمدم
ای پناه بی پناهان نا امید ان راامید
روسیاه و موسفیدم بهر احسان امدم
ای رئوف اهلبیت ای مظهر جود و کرم
کمتراز مورم به دربار سلیمان امدم
هرچه
دلم گرفته رضا جان به صحن و ایوانت
اسیر عشق توام جان من بقربانت
توضامن غربائی و ضامن آهو
تمام هستی خلقت بود به فرمانت
عنایتی شده از حق که همجوار توام
که بهرمند شوم از عطای شایانت
به آستان تو رو کرده ام تهی دستم
تفضلی کرمی دست من به دامانت
زدرگه کرمت هیچ کس نشد نومید
همیشه برهمه باز است باب احسانت
حریم قدس تورا انبیا شوند زائر
فرشتگان سما گشته اند مهمانت
توئی که پادشاهان زائر حریم تواند
هزار حاتم طائی نشسته برخوانت
فدای آن همه لطف و کرامت و جودت
که خوانده اند تورا خسرو خراسانت
توئی که عالم آل محمدی مولا
نشسته صد چو مسیحا به درس عرفانت
غلام درگه عرش آستان تو خادم
قدح بدست نشسته میان مستا
مجنونم اما در من استعداد بگذار
نوع جنونم را جنون حاد بگذار
من عاشقي بي تيشه اما ريشه دارم
نام مرا از بعد ازاين فرهاد بگذار
هيچم ولي گفتند خيلي مهرباني
اين هيچ را زمره ي اعداد بگذار
فكر دل عشاق خود هم باش كمتر
گيسوي خود را در مسير باد بگذار
گفتم گرفتم درد بي دردمان،كسي گفت
لب را به روي پنجره فولاد بگذار
حالا كه جلد گنبدت كردي دلم را
در صحن آزادي مرا آزاد بگذار
رفتم وليكن زود مي آيم دوباره
جاي مرا در صحن گوهرشاد بگذار
قسمتم شد تا گداي ضامن آهو شوم
نه گداي او گداي زئران او شوم
خيره شد چشمم به گنبد خواستم با التماس
خاك پاي خادمان آن سيه ابرو شوم
بوسه ميزد جاروئي در دست خادم صحن را
آرزو كردم در اين صحن و سرا جارو شوم
خار هستم خار اما ميشود در اين حرم
همنشين گل بمانم تا كمي خوشبو شوم
بسكه از او در حرم كار خدائي ديده ام
كار من اين شد فقط مشغول ذكر هو شوم
كاش ميشد ضامن آهو مرا ضامن شود
كاش ميشد تا اسير آن خم گيسو شوم
اين كه تقصير گدايش نيست،ازلطف رضاست
باعث اين شد كه من در اين حرم پررو شوم
رقص پرچم كرد طوفان آبروي باد برد
رقص پرچم كل غم هاي مرا از ياد برد
گر چه شيرين در دل عشاق شور انداخته
بازي ديوانگي را عاقبت فرهاد برد
بايد اينجا ساكت و آرام بود و با ادب
آبروي خويش را هر كس كه زد فرياد برد
يادم آمد نغمه هاي آمدم اي شاه را
بي پناهي را به سوي مامني آباد برد
با خودش روشن دلي اين قلب تاريك مرا
محض درمان تا كنار پنجره فولاد برد
باخت هر كس روي پاي خود در اينجا ايستاد
هر كسي اينجا دم در بر زمين افتاد برد
هر كجاي اين حرم دل ميبرد از عاشقي
دل از اين مجنون عاشق صحن گوهرشاد برد
سرا پا گوش هستم تا كني صادر تو فرمان را
طلب كن جان كه تقديم ات نمايم با ادب جان را
يقينأ ميشود مثل كويري خشك و لبريز ترك ايران
اگر منهي كني از خاك اين كشور خراسان را
يقينأ لنگ خواهد زد كميت هفت امامي ها
خدا در حب تو پنهان نموده كل ايمان را
گنهكار آمدم اما به اميدي كه ميسازي
تو با يك گوشه ي چشم ات هزاران مثل سلمان را
امور عالم هستي به امرت بستگي دارد
به دست پرچم ات دادي عنان باد و طوفان را
پر از خالي ست دستانم به پابوس ات كه مي آيم
به من آموخته مادر گدائي پيش سلطان را
ندارم شك كه نابينا به يك آن ميشود بينا
اگر بر ديده بگذارد عصاي دست دربان را
غبار فرش هايت را سليمان ساز ميدانم
به دستان ت
گر چه هم بي سروپا هستم و هم بد خيلي
به سراغم غم دلدار مي آيد خيلي
گوشه ي خلوت خود جاي عبادت فكرم
هست مشغول به پابوس مجدد خيلي
كربلائي ست دلم،با همه ي اين اوصاف
ميشود مرغ دلم زائر مشهد خيلي
بر خلاف همه ما سجده به گنبد كرديم
دارد اين سجده ي ما گرچه پيامد خيلي
بين انواع زيارت كه رسيده ست به ما
ميشوم در حرمش خيره به گنبد خيلي
رحمت واسعه اش شامل حال همه شد
رفته سلطان خراسان به محمد خيلي
ميبرد زائر او سود دو چندان قطعأ
چون به ديدار رضا رفتم و آمد خيلي
پل میزنم از گوشه ی منزل به گنبد
دادم شبیه عاشقانش دل به گنبد
از پرچم گنبد شنیدم گفت با باد
طی منازل کرد و شد واصل به گنبد
جویای قبله هر که شد با او بگوئید
قبله در این صحن و سرا مایل به گنبد
ماه اول هر ماه زانو زد در اینجا
زل میزند با حسرتی کامل به گنبد
تامین کند نور سماوات و زمین را
شد سوره ی نور از ازل نازل به گنبد
بوسه ميزد جاروئي در دست خادم صحن را
آرزو كردم در اين صحن و سرا جارو شوم
خار هستم خار اما ميشود در اين حرم
همنشين گل بمانم تا كمي خوشبو شوم
من آمدم اینجا به قصد خاکبوسی
دارم کمی درد دل و حرف خصوصی
یک دانه گندم از کرم پیشم بینداز
تا من نباشم در پی نان سبوسی
نگذاشتی حرز آورد شیخ بهائی
تا در حرم وارد شود حتی مجوسی
تحت الشعاع خود گرفتی هشت جنت
با ذره ای از جلوه ی شمس الشموسی
جبرییل عاقد میشود،نقاره کوبند
وقتی کسی در صحن میگیرد عروسی
شد رو سفید هر دوعالم آن کسی که
زانو زده در بین بست شیخ طوسی
زشتی ندارد تازه خیلی هم قشنگ است
اینجا زبان بازی،تملق،چاپلوسی
بی کلید و با توکل هر که در زد باز شد
قفل ها تا بر زبان نام تو آمد باز شد
من شنیدم راه دارد دل به دل با این حساب
دل هوائی شد وَ راه رفت و آمد باز شد
دست شستم دیگر از هر هشت جنت با یقین
پای من از آن زمانی که به مشهد باز شد
مدتی میشد به هر در میزدم در بسته بود
با جوادت گفتم و درها مجدد باز شد
چشم پوشی کردم از هر حاجتی که داشتم
چشمم از وقتی که در اطراف مرقد باز شد
بر کف صحن ات زبانم را کشیدم یک سحر
بعد از آن رزقم در این میخانه بی حد باز شد
روز اول من کبوتر باز بودم در حرم
روز آخر این دل دیوانه گنبد باز شد
من باده نوشی ام را هرگز نکردم انکار
بر عکس زاهد شهر می میخورم در انظار
بگذار تا بگویم کارم گذشته از کار
جرم نکرده ام را مردانه کردم اقرار
زیرا طرف حسابم غفار بود و ستار
ما را به جرم مستی ناچیز میفروشند
هی زاهدان به ماها پرهیز میفروشند
جای بهشت بر ما دهلیز میفروشند
سم را بجای دارو لبریز میفروشند
کوری کم فروشان داریم ما خریدار
نفرین به ما نمود و بیچاره خود تلف شد
تا با دلم در افتاد با دلبرم طرف شد
آوازه ی جنونم چنگ و سه تار و دف شد
شد کعبه عاشق من تا قبله ام نجف شد
ماندم به روی حرفم چون پیرمرد تمار
گیرم که جان سپارم جانانه دارد ارزش
جاروکشی در این میخانه دارد ارزش
قطعاً نشستن با پروانه دارد ا
با صد قسم و آيه و با زور خلاصه
ديدار ضريح تو شده جور خلاصه
ميخواهمت و خواستنم را به تو گفتم
با عرض سلام و ادب از دور خلاصه
با ياد تو در نامه ي اعمال من انگار
پاداش زيارت شده منظور خلاصه
پرهيز كند در حرمت نيز اجل هم
از جمله ي مامورم و معذور خلاصه
فهميده قمر نيز كه تو شمس شموسي
زانو زده در محضر تو نور خلاصه
پس آمدم اي شاه پناهم بدهي تو
تا باز شود هر گره كور خلاصه
مانند دل من،دل درياچه ي قم هم
از دوري مشهد زده هي شور خلاصه
تو نيز علي هستي و بايد كه بجوشد
از مرقد تو خوشه ي انگور خلاصه
با گدا سلطان ما دمخورتر از اين حرف هاست
دست ما خالي و دستش پرتر از اين حرف هاست
هر گنه كاري در اين صحن و سرا شد پاك پاك
قطره اشكي از محبت كرتر از اين حر هاست
هر مريض لاعلاجي را شفا بخشيده است
آب سقاخانه اش تب برتر از اين حرف هاست
با بهانه بي بها زوار خود را ميخرد
نان زاهد پيشه ها آجرتر از اين حرف هاست
متصل بر آستانش هر كه شد قيمت گرفت
سنگ فرش صحن آقا درتر از اين حرف هاست
كفش هايم را به گردن پيش او انداختم
تا ببيند اين پشيمان حرتر از اين حرف هاست
