دادیـم قـسـم باز به نام تـو خـدا را
تا ایـنـکـه اجـابـت بنـمایند دعـا را
عمریست همه سائل الطاف حسینیم
بد نیست که تحویل بگیرند گدا را
صد شکر که قسمت شده هر روز ببوسیم
ما سجده کنان تربت اعلای شما را
ما حاجت خود را فقط از روضه گرفتیم
جز روضه ی ارباب بجوییم کجا را؟
ای کاش مقدّر بشود تا که ببینیم
در یک شب جمعه حرم کرب و بلا را
شاعر : محسن زعفرانیه
کاری به دشت لاله و گلشن ندارم
آواره ام، جز روضه ات مأمن ندارم
من دوستت دارم، بخوان از اشک هایم
از روسیاهی جرأت گفتن ندارم
این لطف زهرا مادرت بوده و گرنه
ظرفیت این عشق را قطعا ندارم
پیش خدای خود به یاد نوکرت باش
تو آبرو داری و اما من ندارم
دردسرت هستم ولی از خود مرانم
من که کسی را غیر تو اصلا ندارم
بر من به نورانیت "جون" ات نظر کن
حالا که پیشت چهره ای روشن ندارم
از آن شبی که آمدم کرب و بلایت
میلی به جنت، یک سر سوزن ندارم
درس بزرگی را من از عابس گرفتم
مجنون که باشم حاجت جوشن ندارم
عریان شدم تا که بدانی با تو هستم
حالا ببین مثل تو پیراهن ندارم
دیشب برایت تا سحر روضه گرفتم
من را ببخش امرو
گفتیم یاحسین و خدا هم خریدمان
امسال هم نکرده خدا نا امیدمان
با پای خویش مجلس روضه نیامدیم
زهرا خودش به ماه محرم کشیدمان
یاد تمام گریه کنان حرم بخیر
پیر غلام های محاسن سپیدمان
آرام تا نوای حسین جان بلند شد
آمد صدای چند رفیق شهیدمان
اجداد ما برای حسین تکیه میزدن
پرچم به دوش روضه خدا آفریدمان
خاصیت حسین جدایی ز غیر اوست
یک جلوه کرد و از همه عالم بریدمان
با این همه گناه چه تحویلمان گرفت
گویا به وقت معصیت اصلا ندیدمان
جا مانده ایم از سفر کربلا چه قدر
آمد شمیم سیب و به اینجا کشیدمان
هرکس که خوب گریه کند یار فاطمه است
زهرا برای یاری خود برگزیدمان
مادر بنی گفت و همه عالم ریخت به هم
من گدایی درت را دوست می‌دارم حسین
سائلان محضرت را دوست می‌دارم حسین
دست‌بوس نوکرت‌بودن برای من بس است
نوکری نوکرت را دوست می‌دارم حسین
بارالها، گریه‌کن‌های حسینم را ببخش
این دعای مادرت را دوست می‌دارم حسین
من برای ماندن اسلام بعد از کربلا
دست زینب‌پرورت را دوست می‌دارم حسین
در میان آن شهیدانی که دورت خفته‌اند
زیر پایت... اکبرت را دوست می‌دارم حسین
در کنار علقمه، با دیدن آب فرات
هیبت آب آورت را دوست می‌دارم حسین
شاعر : امیر عظیمی
وقتی که نان فقر را دندان گرفتم
از دست او بوسه به جای نان گرفتم
گفته اند کفر است نخواهد شد ولی من
حاجات را از این خداوندان گرفتم
هر چند رعیت زاده ام اما زرنگم
با گریه هایم مزد از سلطان گرفتم
با ابروی بُرنده اش خون مرا ریخت
با خون پامالش حنابندان گرفتم
وقتی زلیخا کور شد میگفت یوسف
دیدی چگونه از خودم تاوان گرفتم
تنها برای صاحب خود پارس میکرد
درس بزرگی از سگ دربان گرفتم
میخواستم بازار یارم گرم باشد
اما کنار حجره اش دکان گرفتم
دردم فراقش است و درمانم وصالش
از اربعینش درد بی درمان گرفتم
نگذاشت پشتم تا شود چون تا شدم من
سینی چای روضه و قندان گرفتم
قربانی ام اما ده ذالحجه ام را
از اشتیاقم سوم
شرم از شیون و از گریه ی ما کن بس کن
پشت و رویش نکن اینقدر حیا کن بس کن
با وضو مادر من شانه به مویش میزد
موی سلطان مرا شمر رها کن بس کن
ذبح کردن به خدا حکم و شرایط دارد
اینقدر ضربه نزن زود جدا کن بس کن
شمر فریاد نکش دخترکش میترسد
حرمله را کمی آرام صدا کن بس کن
خون در شیشه ی او را که ملائک بردند
لااقل رحم به این رخت و عبا کن بس کن
تو خودت نامه نوشتی که بیا کوفه حسین
پس به عهد و قسم خویش وفا کن بس کن
کشتن او به خدا حربه نمیخواهد که
به زمین خورده دگر ضربه نمیخواهد که
شاعر : رضا قربانی
در معرض گرما به تماشا بدنش را
حتی ز تنش برد کسی پیروهنش را
بر نِی سر او جالس و بر تیرهٔ صحرا
کردند رها، از سرِ تحقیر تنش را
بر باد رود کون و مکان آه اگر که..
از باد بگیرند سراغ کفنش را
جا دارد اگر از نگهش سیل ببارد
آن دیده که کردند پر از خون دهنش را
گودال مجالِ سخن از شاه گرفت و...
خنجر ز جفا ذبح نموده سخنش را
ای وای اگر مادر آن کشته ببیند
در لُجهٔ خون حالت پرپر زدنش را
مجید نجفی
با لبان تشنه آن ساعت که افتادی به خاک
لَم تَقُل شیئا سِوا: قُم یا اخا! أدرِک اخاک !
مشک دور از دست گریان است و قدری دورتر
مانده بر صحرا لبی خندان و جسمی چاک چاک
عِندَما کُلُ یَرَونَ المَوتَ اَحلی مِن عَسَل
خاک گلگون را نمی شویند جز با خون پاک
کلُّ مَن فِی الموکبِ قالَ خُذینی یا سُیوف
تشنگان عشق را از جان فدا کردن چه باک؟
یَلمَعُ النُّور الذی سَمّاهُ مصباحَ الهُدی
تا قیامت می درخشد این چراغ تابناک
داوری عادل تر از تاریخ در تاریخ نیست
نور هرگز در شب ظلمت نمی گردد هلاک …
شاعر : فاضل نظری
وای از این روضه که از آن شده دفتر خونین
روضه خوان خون به دل و مسجد و منبر خونین
مستمع جامه ی خود چاک زد از این ماتم
مادری لطمه به صورت زد و منبر خونین
روضه اینست که مابین دو تا نهر حسین
با لب تشنه زمین خورده و پیکر خونین
یک نظر کرد به خیمه، نظری کرد به آب
جگرش خون شده، پیکر شده یکسر خونین
نیزه ها بر تنش از هر طرفی می آیند
بسملی می شود این مرغ تن و پر خونین
یادش آمد که چطور اصغر او پرپر شد
صورتش هم شده با صورت اکبر خونین
در همین حول و لا شمر به گودال رسید
دشنه آورد برون، شد دل خواهر خونین
تیغ از سمت گلویش نبرید -اما شمر-
دید از حنجر مولا نشده سر خونین؛
عصبانی شد و با پا بدنش را
لطف حسین بوده که اهل سحر شدم
شکر خدا که شیعه ی اثنی عشر شدم
مدیون لطف حضرت زهرا و حیدرم
سینه زنه امام شهیدان اگر شدم
در روضه اش همين كه شبى پا گذاشتم
قيمت گرفتم و ديدم كه زر شدم
فورأ رسيد و دست نوازش سرم كشيد
وقتى كه ديد زخمى و بشكسته پر شدم
آنقدر گریه کردم و گفتم فقط حسين
زهرا شبی خرید مرا، معتبر شدم
از داغ کربلا و نجف بوده این چنین
شوریده حال گشته ام و خونجگر شدم
یک گوشه ای نشستم و گفتم که وای وای
وقتی ز ماجرای غمش با خبر شدم
آهى كشيد زينب و ميگفت يا اخا
از عشق توست اگر در به در شدم
در شام و كوفه و در كوچه ى يهود
ديدى براى تك تك زن ها سپر شدم
شاعر : ابراهیم لالی
در بند کسی باش که در بند حسین است
گلواژه ی لبهاش شکرخند حسین است
آنکس که گلت را به یکی "فاطمه" گفتن
آدم بنموده است هنرمند حسین است
ای دوست، از آن دم که سر از عقل بریدند
بر گردن عشاق گلوبند حسین است
زوار حسین بن علی زائر حقند
پیوند به حق بسته به پیوند حسین است
وقتی که رسل جمله عزادار حسین اند
در واقع عزادار، خداوند حسین است
دل کند از او اکبر و آن کس که به دنبال
خون خورده و جان داده و دل کنده حسین است
شاعر : امیر عظیمی
بعد از سه روز جسم عزیزش کفن نداشت
یوسف‌ترین شهید خدا پیرهن نداشت
او رفت تا که زنده کند رسم عشق را
از خود گذشته بود، غم ما و من نداشت
آنقدر عاشقانه به معراج رفته بود
آنقدر عاشقانه که سر در بدن نداشت
خورشیدِ شعله‌ور شده بر روی نیزه‌ها
کنج تنور رفتن و افروختن نداشت
هر کس شنید غربت او را سؤال کرد
بعد از سه روز جسم عزیزش کفن نداشت؟!
من اشک های تو روضمو قطره قطره سَر می کشم
با اِذنِ سقای حرم تا کربلا پَر می کشم
باز تو اشک و آهم دادی
باز تو ظلمت ماهم دادی
باز تو هیئت راهم دادی
آه (کربلا ۵ )
ما با اشکِ با معرفت میشم هر جایی یارِ تو
صبح ِ محشر امّید ماست دستای علمدارِ تو
آه امیدِ دل ها عباس
آه عزیز زهرا ، عباس
آه شبیه مولا ، عباس
آه (کربلا ۵)
یادِ اون جوونایی که تو جبهه ها بی واهمه
جون می دادن تو راهِ تو با سربندِ یا فاطمه
ما محبّ حیدر هستیم
ما غلام قنبر هستیم
ما مطیع رهبر هستیم
آه ( کربلا ۵ )
شاعر : محمد بختیاری
دانلود سبک
با هر طلوعِ خورشیدِ عالم ذکرِ سلامِ تو میده حالم
بی تو جهانم رنگی نداره بی تو فقیرم، رو به زوالم 2
خوشبختی یعنی، غلامت باشم
در این خونه، اسیرت باشم، به نامت باشم
خوشبختی یعنی، تو شاهم باشی
تو این دنیای، ریا کاری ها، پناهم باشی
ثارالله، ابی عبدالله ۳
معنیِ ایثار ای روح ایمان جونم فدای اسمت حسین جان
می باره چشمام از رو سیاهیم حالم رو دریاب از روی احسان
احسانت آقا، جهان افروزه
چشایی که واسه تو باریده، مگه میسوزه
بهت مدیونم، همیشه هر دم
به جز تو آقا، همه دنیا رو، ببین ول کردم
ثارالله، ابی عبدالله
شاعر : مهران امیری
دانلود سبک
با همه بدیم من تو رو میخوام تو به روم نیار گرچه رو سیام
حیفه آخرش کربلا نیام
روزگار من با تو طی میشه گریه های من مثل خواهشه
حال من فقط تو حرم خوشه
لحظه های خوش، وقتیه / توو حرم باشی، یک لحظه
بوسه های بر، شیش گوشه / ولله عالمی، می ارزه
حسرت دلم، این شبها / یک زیارت و، پابوسه
این گدا فقط، با اسم / کربلای تو، مانوسه
جان آقام آقام ثارالله 4
دلخوشم به این اشک و ناله ها با تو میشه رفت تا خودِ خدا
دستمو بگیر شاه با وفا
سفره ی پدر، شیر مادرم حاصلش شده اینکه نوکرم
نوکر تو و عبد حیدرم
غرق رحمته، هرکس که / عمرش و برات، میذاره
هر کسی جدا، شد از تو / آخرش میشه، آواره
با تو سرفرازم آقا / بی تو تا ابد، حیرو
شده گودال، اگر آخر مهمانی ها
به سرِ نیزه کشد حرف پریشانی ها
سجده بر تربت تو میکنم اما باشرم!
کاشکی بشکند از داغ تو پیشانی ها
تا به ناموس خدا قصد جسارت نکنند
منت سنگ کشد شیشه ی ایرانی ها
پی ذبح تو به فتوای شریح آمده اند
آبرو می برد اینگونه مسلمانی ها
اهل افغان شدم آقا چو به میدان دیدم
رخ نهادی به رخ خونی افغانی ها
خطبه ی خواهرت امید به ما داده حسین!
میرسد خصم تو را وقت پشیمانی ها
بوریا پیر شد از تازگی زخم تنت
چشم پوشیده مگر نعل، ز عریانی ها
شاعر: احمد بابایی
روح دعا ذات شفایی حسین
فوقِ همه جاذبه هایی حسین
بیمۀ تو فوق همه بیمه هاست
ذکر خوشِ رفع بلایی حسین
شیفته ات شیر خدا بود و تو
شیفتۀ شیر خدایی حسین
هم فقها هم علما عبد تو
سیر سلوک عرفایی حسین
شکر خدا در صف اربابها
بین همه قسمت مایی حسین
کعبه خودش سمت تو خواند نماز
قبله ای و قبله نمایی حسین
با گُهری قابل تعویض نیست
لذت این شعرسرایی حسین
وصف تو صد جلد غزل می شود
طعم غزل با تو عسل می شود
کیست که از فیض تو سیراب نیست
غیر شما هیچ کس ارباب نیست
جاذبه ات جذبِ تو کرده مرا
زندگیِ بی تو که جذاب نیست
لذتی از زندگیِ خود نبرد
هرکه به صحن تو شرفیاب نیست
بین گدایان تو زانو زدن
پیش کسی غیر
وقتی دلی شکست، یقینأ بها گرفت
در سرسرای عرش معلا سرا گرفت
قربان عاشقی که دلش بیقرار شد
بعد از نماز شب ز خدا کربلا گرفت
یادم نمی رود که به اعجاز تربتت
وقت اذان صبح ،مریضی شفا گرفت
حال و هوای هیئتتان خوشتر از بهشت
با چای روضه بود که دل ها جلا گرفت
بال مگس کلید معمای چشم ماست
چشمی که اعتبار ز آب بقا گرفت
"صد مرده زنده میشود از ذکر یا حسین"
ارباب ما شِفای مسیح از خدا گرفت
زهرا نوشت نامه، خدا هم قبول کرد
باید وجود گریه کنان را طلا گرفت
بال ملک به زیر قدم های زائرش
اما خودش ز دار جهان بوریا گرفت
تفسیر سوره ای که به نیزه نشسته است
باید فقط ز دختر شیر خدا گرفت
تن های کشتگان همه در زی
بیا اجازه نده عاشقت عذاب ببیند
چرا همیشه حرم را فقط به خواب ببیند ?!
به خواب دیدم از اینجا نمای گنبدتان را
عجیب نیست اگر تشنه ای سراب ببیند
مرا به پشت در عادت بده به خرده طعامی
همین بس است تو را "دیده" در نقاب ببیند
گدا نمی رود از پشت درب خانه ی مولا
اگر دوباره امیدی به فتح باب ببیند
نگاه چپ بکند دشمنی به سمت حریمت
جهان دوباره به خود باید انقلاب ببیند
مدافع حرمت گفته بود قبل شهادت
مگر بمیرد و این صحن را خراب ببیند
حمید رضا محسنات
اگر چه فاصله ها تا حریم و حائر توست
دل شکستۀ ما تا ابد مجاور توست
فقط نه قلب جهان بی قرار کرببلاست
بهشت هم همه ی جمعه ها مسافر توست
بهشت قیمت این عشق آسمانی نیست
بهشت باغچه ای زیر پای زائر توست
بهشت و حور و قصورش برای زاهد ها
تمام تاب و تب من فقط به خاطر توست
به سجده های بلند شب تهجّد نیست
شرار عشق که در خلسه های شاعر توست
به هیچ خلعت دنیا عوض نخواهد کرد
عبای نور که بر شانه های ذاکر توست
تو آبروی خدایی که در دم رفتن
خدا"رضأ به رضائك" كلام آخر توست
شاعر : حسن کردی
فطرس رسیده جا به کبوتر نمی رسد
حتی فرشته پیش تو با پر نمی رسد
پس با وجود این همه شعبان که رفته است
دیگر گناهکار به محشر نمی رسد
با یاحسین مست ترینیم به مقصدش
هر قدر کاه گشت سبک تر،نمی رسد
گاهی برای ما نرسیدن رسیدن است
آن جا که دست شاه به نوکر نمی رسد
دنیای بی حسین اگر آخر غم است
دنیای با حسین به آخر نمی رسد
کوهی به کوه نه که در این روزگار پَست
دست برادری به برادر نمی رسد
در هیچ لحظه ای به جز از لحظه ی اَخا
در نقشه ها فرات به کوثر نمی رسد
ارث پدر گلوی بریده ست لاجَرَم
وقتی که اکبر است به اصغر نمی رسد
وقتی که نیستند علی های کربلا
انگشترت مگر که به دختر نمی رسد؟؟
در آخرین دقیقه
اصلا حسین جنس تنش فرق میکند
ارباب بی کفن کفنش فرق میکند
بوسیدنی است قاری قرآن لبش ولی
ارباب ما لب و دهنش فرق میکند
زینب علم به دوش و ابالفضل غرق خون
اردوی عشق مرد و زنش فرق میکند
حر و حبیب و عابس بی دل، زهیر و جون
اصحاب عشق پنج تنش فرق میکند
در زیر قبه هیچ نمازی شکسته نیست
مهمان کربلا وطنش فرق میکند
با عمه گفت دخترک زجر دیده ای
این زجر سنگدل زدنش فرق میکند
سید روح االه موید
عمریست که گریان ابالفضل و حسینیم
ما بی سر و سامان ابالفضل و حسینیم
گوییم به آوای جلی بر همه دنیا
ای قوم مسلمان ابالفضل و حسینیم
تا اینکه مداوا بشود این دل پر زخم
ما در پی درمان ابالفضل و حسینیم
هر دل که پریشان شده دلداده ی یاریست
صد شکر پریشان ابالفضل و حسینیم
با یک نگه مادرتان در همه اوقات
بر سفره ی احسان ابالفضل و حسینیم
دیدیم که اشک غم او شست گناهان
ما در یم غفران ابالفضل و حسینیم
در مشهد سلطان همه در کرببلایم
زوار خراسان ابالفضل و حسینیم
ای کاش ببینیم که در یک شب جمعه
ما زائر و مهمان ابالفضل و حسینیم
ما سینه زنان ، لطمه زنان ، مویه کنانِ
کام و لب عطشان ابالفضل و حسینیم
شا
زینب شدی تا عاشقی معنا بگیرد
تیر جنون در سینه غم جا بگیرد
زینب شدی تا که به لطف اشکهایت
با یاد تو هر محفل غم پا بگیرد
زینب شدی کاخ ستم ویران نمایی
از خطبه تو درسِ عاشورا بگیرد
زینب شدی تا انتهای صبر باشی
ایوب ها درس صبوری ها بگیرد
زینب شدی از عشق تو با حضرت عشق
درسِ جنونِ عشق را دنیا بگیرد
زینب شدی تا مرجع احساس باشی
دریا به چشمت منزل و ماوا بگیرد
زینب شدی جام مصیبت ها بنوشی
ُام المصائب بودنت دل را بگیرد
زینب شدی تا کربلا جاوید باشد
با خونِ پیشانیِ تو احیا بگیرد
بند اول
میزنی حرف آخرو
تو رو به رقیه نرو
تو رو به رقیه نرو
نشکنی قلب خواهرو
تو رو به رقیه نرو
تو رو به رقیه نرو
اگه بری قدم میشه خمیده
اگه بری عمر من سر رسیده
اگه بری سرت میشه بریده
)تو رو جون زینب نرو ۳ ثارالله(
بند دوم
وقتی میاد بالا سرت
بدون می میره خواهرت
بدون می میره خواهرت
وقتی میشه جدا سرت
بدون می میره خواهرت
بدون ی میره خواهرت
آبی ندارم پُش سرت بریزم
اشک چشام بدرقه ته عزیزم
اگه بری عین برگ پاییزم
بند سوم
نگو بیارم پیرهنو
نیاری اسم رفتنو
نیاری اسم رفتنو
نیگا بکن حال منو
نیاری اسم رفتنو
نیاری اسم رفتنو
واویلا
چند روزه که گریه مو در میاری
یواشکی مثل بارون میا
مونده یه پیرهن بدن نداره
بدنتم که پیرهن نداره
آخ بمیرم تنت کفن نداره ، دلم زاره
دلم زاره، آخه حیرونم و سرگشته
دلم زاره، که شمر از قتلگاه برگشته
حسین جانم حسین جانم حسین جانم
******
همین جا بود که دل ها گرفت و
کسی روی تن تو جا گرفت و
و از پشت سرت سر را گرفت و ، نگم چی شد
نگم چی شد ، چه ها کردن میون گودال
نگم چی شد ، بگم دریای خونه گودال
حسین جانم حسین جانم حسین جانم
******
تنت رو بارها پامال کردن
تهِ گودال رو گودال کردن
تو رو با سم مرکب چال کردن ، چه نامردن
چه نامردن ، سرت رو روی نیزه بردن
چه نامردن ، جلو چشمات منو آزردن
حسین جانم حسین جانم حسین جانم
******
همین جا بود غارت
سرش و اشقیا می برن ، چقدر بی حیا می برن
بمیرم از قفا می برن ، پیش چشم زهرا می برن
شکسته شد سبوی ارباب ، وقتی نشست به روی ارباب
تو پنجه هاشه موی ارباب ، دشنه رو زد گلوی ارباب
دریای خونه گودال ، حسین کشونه گودال
نشسته روی زانو ، مادر میون گودال
(حسین حسین واویلا)4
******
غرق خون گلوش می کردن ، با لگد پشت و روش می کردن
عوض پیرهن نامردا ، تنشو نیزه پوش می کردن
شد قطعه قطعه جون ارباب ، همدم خاک و خونه ارباب
میاد به زیر نعل اسبا ، صدای استخون ارباب
یکی به پهلو میزد ، یکی به بازو می زد
حالا برای غارت ، سنان به شمر رو می زد
(حسین حسین واویلا)4
******
معجرا رو حراج می بردن ، گوییا تخت و
یه جون دارم اونم فدا یه یار جونی می کنم
هر کی یه جور منم یه جور ، دارم جوونی می کنم
خوشم که وقت من توی هیئتای تو میگذره
چی بهتر از اینکه با تو ، خوشگذرونی میکنم
واسه من واجب تر از آب و نونه کربلا
پدر منو سپرد ، به امون کربلا
همه جا یه رنگه جز ، آسمون کربلا
خدا مادر منو ، برسونه کربلا
(آقام آقام ای حسین(4
******
آرزومه سوار کشتی سریع و سیر بشم
تو باشی باعث نجات ، من عاقبت به خیر بشم
از کرم محرمت ، نذار که بی نصیب بشم
بذار مثه حبیب بشم ، بذار مثه زهیر بشم
تویی سایه سارم ای ، پادشاه کربلا
کاش امونم بدی با سرپناه کربلا
اسم من رو بنویس ، تو سپاه کربلا
بسته راه غصه تا بازه را کربلا
شاه بی لشکر از نفس فتاد
در غریبی بر نیزه تکیه داد
بین دشمن ماند بی کس و حبیب
سیدی ماکو مثلک الغریب
******
صورتت روی خاک کربلا
چشم تو گریان سمت خیمه ها
روی لب داری ذکر یا مجیب
سیدی ماکو مثلک الغریب
******
نیزه ای دشمن زد به پهلویت
از جنان زهرا آمده سویت
ارث مادر شد بر تو هم نصیب
سیدی ماکو مثلک الغریب
******
خنجر دشمن بر گلوی تو
خواهرت رو زد بر عدوی تو
قتلگاه پر شد از شمیم سیب
سیدی ماکو مثلک الغریب
******
سنگ دشمن خورد بر جبین تو
تیر سه شعبه در کمین تو
شد ز خون سر شیبک الخضیب
سیدی ماکو مثلک الغریب
شاعر : میثم مومنی نژاد
دانلود سبک
یه لحظه کن به من نگاه
ببین شدم چه بی پناه
من و زدند تو قتلگاه
همون هایی که زدنت
غریب گیر آوردنت
******
قرآن من جدا جدا
افتاده زیر دست و پا
خودم دیدم یه بی حیا
نشسته روی بدنت
غریب گیر آوردنت
******
عمامه ی سرت چی شد؟
عبای پیکرت چی شد ؟
لباس در برت چی شد؟
شد خاک صحرا کفنت
غریب گیر آوردنت
******
سوارها که آمدند
خبر ز درد بی حد اند
نعل به نعل میزدند
زخم به زخمای تنت
غریب گیر آوردنت
شاعر : میثم مومنی نژاد
دانلود سبک
