گرفته قلبم و آه ، هم مدد مرا ندهد
برای درد فراقت کسی دوا ندهد
براه مانده نگاهم بیا گل نرگس
کسی به جز تو پناهی به بینوا ندهد
مریض عشق تو گشتم که دلبری بکنم
"صبا" بگو به طبیبم مگر شفا ندهد
دوباره جمعه رسید و، دوباره دلتنگم
دلم بجز "توکجایی" دگر نوا ندهد
گذشت عمر و همه زائر حرم شده اند
مگر که صاحب ما کربلا به ما ندهد
شاعر : نوید طاهری
درد، جانسوز تر از بی سر و سامانی هاست
زخم، ارثیه ی جا مانده ی قربانی هاست
"زلف بر باد نده" هیچ کسی فکر تو نیست
سهم گیسوی به باد تو پریشانی هاست
بیت بیت غزل از حبسیه درد آور تر
حالِ تو مثل پرِ بسته ی زندانی هاست
مثل من مرد زیاد است ولی در ظاهر
شکل جنگی ست که محصور رجز خوانی هاست
شعله ی ننگ هوس هاست به دامان عفاف
ورنه این شهر پر از یوسف کنعانی هاست
حمله ی تلخ ملخ هاست به دامان عفاف
اثر فتنه هدر رفتن دهقانی هاست
...
بی تو ایران مسلمان شده از مشهد و قم
"دلخوش یار وفادار خراسانی هاست"
شاعر : مجتبی فلاح نیا
همواره در برابر لیلی جنون کم است
شیرین اگر تویی به خدا بیستون کم است
تنها دلیل کثرت شاعر تویی، ولی
هر قدر شعر گفته شده تا کنون، کم است
من آمدم که یک شبه شاعر شوم تو را
اما برای وصف تو، عمر قرون کم است
من آه می کشم که چه می خواهی از دلم
باور مکن کشیدن آه از درون کم است
کاری کن ای عزیز، زلیخا شود دلم
یوسف اگر تویی، جگر غرق خون کم است
شاعر : سید حمید رضا برقعی
در حسرت تو خون شده چشم نگارها
ای انتظار آخر چشم انتظار ها
ای آشنا تر از همه، این دیده کور باد
نشناخته اگرچه تو را دیده بارها
خار طمع به چشم و به پا ریسمان ترس
افتاده ایم بی تو در این گیر و دارها
جز اشک ناشیانه و جز آه پشت آه
دیگر چه چشم داشتی از تازه کارها!؟
کار دل از ترحم دلدار هم گذشت
زنگار بسته آینه جای غبار ها
پاییزمان شدند و گلاویزمان شدند
سرمی رسند بی تو یکایک بهار ها
مشتی پیاده در دل این جاده مانده ایم
رحمی به ما نکرد کسی از سوار ها
دل کاش جز مسیر تو راهی بلد نبود
شد درد سر برای من این اختیار ها
تاری ز موی یار دل زار را بس است
این ما و این گلوی مهیای دارها
برگرد! تا به دور تو گردم مرید
حُسن شما نبود که دلبر نداشتیم
بهره ز خانواده ی کوثر نداشتیم
در فصل انتظار فرج شکر می کنیم
جز سایه ی ولای تو بر سر نداشتیم
ذکر تو جنّت دل هر منتظر بود
بی نام تو بهشت معطّر نداشتیم
با این همه خطا و گناهی که داشتیم
از آستان قدس تو سر بر نداشتیم
در کشتیِ خزان زده ی آخر الزّمان
بی پشتوانه ی تو که لنگر نداشتیم
سوی تو آمدیم که حاجت روا شدیم
رفتیم چونکه حاجت دیگر نداشتیم
هر هفته رنجنامه ی ما خِجلت آور است
جز دردسر برای تو آخر نداشتیم
ما بر صحیفه ی دل خود نقش می زنیم
ره توشه جز ولایت حیدر نداشتیم
بر ما چه می گذشت ز هول و عذاب قبر
محشر اگر شفاعت مادر نداشتیم
ای یوسف عزیز به سوی وطن بیا
موعود آل فاطمه یا
از هجر تو روزگارِ دل جــالب نیست
هر چند خرابه است، بی صــاحب نیست
ما نیز ز "سادات بنی الـــــــزهرا" ییم
آقا" صله ی رحــم" مگر واجب نیست؟
شاعر : محمد کاظمی نیا
همواره در برابر لیلی جنون کم است
شیرین اگر تویی به خدا بیستون کم است
تنها دلیل کثرت شاعر تویی، ولی
هر قدر شعر گفته شده تا کنون، کم است
من آمدم که یک شبه شاعر شوم تو را
اما برای وصف تو، عمر قرون کم است
من آه می کشم که چه می خواهی از دلم
باور مکن کشیدن آه از درون کم است
کاری کن ای عزیز، زلیخا شود دلم
یوسف اگر تویی، جگر غرق خون کم است
دیدن هجوم غصه و دم برنیامدن
تنها مرام توست یکسر نیامدن
دارد ظهور یوسف دل دیر می شود
سخت است این جدایی و دلبر نیامدن
در شهر جای زندگی اهل درد نیست
سخت است صبر و حوصله ها سر نیامدن
مشکل تر از تمام بلاهای تاکنون
از مشکل فِلان و فُلان بر نیامدن
شمشیر می زنیم ولی در دفاع کیست
بد نیست در میانه ی لشکر نیامدن
وقت حضور غایب و وقت نبرد کور
تا کِی کنار و یاور رهبر نیامدن
تا فتنه هست تاب و تب انحراف هست
حیف است در میانه ی سنگر نیامدن
چشمی نمانده تا به تماشا نشینمت
کارم شده بهانه ی دیگر نیامدن
یک عمر از تو دوری و یک دشت بی کسی
زشت است با تو تا دم آخر نیامدن
باور نمی کنم که بمیرم بدون تو
انصاف نیست دیدن نوک
دیده هامان ز فراق است که بارش دارد
قلب ها از تپش عشق تو لرزش دارد
چشم پر خون من هر سال ز دوری و فراق
روزهایی که نبودید شمارش دارد
گرچه از غصه ی دوری شما میسوزیم
فکر یک لحظه وصال است که ارزش دارد
شاعر : امیر فرخنده
هر بامداد جمعه از این جمعه های نور
یعنی درست ساعت مستی... زمان شور
در من کسی شبیه خودم زار می زند
یعنی بساط ندبه ی من گشت جفت و جور
شعر است آنچه می چکد از چشم های من
اشک است آنچه می کند از دفترم عبور
این صبحگاه ِ گریه برایم مبارک است
این واژه های شسته، برایم پر از سرور
مولای من! تو حس مرا درک می کنی
تو ندبه های خیس مرا می کنی مرور
وقتی که واژه های من از دست می روند
تو شعر می شوی به دلم می کنی خطور
من با همین دعای فرج عشق می کنم
من مست می شوم ز همین وعده ی ظهور
این بیت های خسته تو را ندبه می کنند
باران گرفته در طلبت پشت این سطور
شاعر : وحیده افضلی
روزی سوار سبز باران خواهد آمد
آبی ترین رؤیای انسان خواهد آمد
روزی نسیمانه تمام جاری عشق
تا مرز دل با رمز طوفان خواهد آمد
از شرق اقیانوس شب آرام آرام
آن ماه اطلس پوش پنهان خواهد آمد
مردی شبیه آسمان از ایل خورشید
با کوله بار نور و عرفان خواهد آمد
پای تمام چشمه ها نرگس بکارید
نور دل چشم انتظاران خواهد آمد
یاس سپید من به صبح عشق سوگند
روزی شب ما هم به پایان خواهد آمد
شاعر : محمدحسین حسینی
در این زمانه که عصر هبوط انسان است
دوباره خاطر آیینه ها پریشان است
نمی وزد به زمین بوی آدمیزادی
به روی ذهن زمین، ردّ پای شیطان است
زمین ز بوی خوش صاحب زمان خالی است
به شرق و غرب جهان، دیو و دد سلیمان است
نمی رسد به خدا، دست خسته ی انسان
چرا که جام وجودش، تهی ز ایمان است
شکسته قامت سبز غرور انسانی
بشر، قسم به حقیقت، شکسته ی نان است
دوباره قصّه ی هابیل و فتنه ی قابیل
وَ یک فرشته که در آسمان هراسان است
دوباره وسوسه ی سیب و عشوه ی حوّا
ببین، چگونه قدم های نفس لرزان است!
از آن گناه نخستین بیا که برگردیم
که دوست، بنده نواز و کریم و رحمان است
شب است و حافظ شیراز و ذکر خیر عشق
وَ قلب عاشق من، باز هم غ
اگر به راه تو مژگان ديده تر گردد
تمام دشت اميدم پر از ثمر گردد
به گوش باد صبا خوانده ام كه اين جمعه
بگو كه يوسف زهرا به خانه برگردد
شاعر : مجید قاسمی
بر مشامم میرسد هر لحظه بوی انتظار
بر دلم ترسم بماند آرزوی وصل یار
تشنه ی دیدار یارم ای عجل مهلت بده
تا ببینم با دو چشمم چهره ی زیبای یار
شاعر : مجید قاسمی
آدینه شد و پر از خطاها هستم
من حائل بین خود و آقا هستم
با حال بدم ولی یقین میگویم
من منتظرت به جان زهرا هستم
شاعر : مجید قاسمی
فقط نه صبحِ من از ابرهای تار پُر است
گلویِ جاده هم از بُغضِ انتظار پُر است
بیا كه زردی پائیز با تو بی معناست
چرا كه عهدِ تو از سبزیِ بـهار پُر است
اگر كه دفترت از خاطراتِ من خالیست
میان دفتر من از تو یادگار پُر است
بخاكهای مسیرت نگاه كن گاهی
كه زیرِ هر قدمت قلبِ بی قرار پُـر است
مـگیر خُرده اگر مُنتَصب شدیم به تـو
چرا كه دور و برِ گُل همیشه خار پُـر است
مرا برای خودت كن به خَلق وا مگذار
دلِ خرابِ من از دستِ روزگار پُـر است
برای جدِّ تو كم گریه میكنم آقـا
ز بسكه آینۀ قلبم از غبار پر است
چگونه یادِ تو از خاطرم گُذر نكند
كه لحظه لحظه ام از لطفِ بی شمار پُر است
پس از دعایِ فرج كربلاست حاجتِ ما
و د
من یقین دارم که روزی مرد عاشق باز خواهد گشت
آن همیشه آفتابی با شقایق باز خواهد گشت
من یقین دارم که شب آن کاذب دیرینه خواهد رفت
نور از هر گوشه ای با صبح صادق باز خواهد گشت
آن که تا اعماق دریاهای ناپیدا سفر کرده
سمت ساحل با دو بال اسب قایق باز خواهد گشت
کوچه ها را عطر نور معرفت سرشار خواهد کرد
روزگارانی که خورشید حقایق باز خواهد گشت
خواهد آمد از دل گلدسته های کشتی مواج
با اذان بادبان های دقایق باز خواهد گشت
عشق را معنای معنا کامل تأویل خواهد شد
با اشاراتی که آن عذرای وامق باز خواهد گشت
آن چراغ آسمانی در غروبی تنگ و ناهنگام
من رجا دارم هزاران بار واثق باز خواهد گشت
عاقبت با دیدنش چشمان دنیا ذوق خ
نه قاره ای که به کشف سواحلت برسم
نه قایقم که به هر موج، تا دلت برسم
نه یوسفی که به عطر تو پیرهن بدرم
چو گریه های زلیخا مقابلت برسم
نه آسیه، وَ نه مریم نمی شوم هرگز
نه هاجری که به صحرا به منزلت برسم
به زنگ خام شترها نمی شوم آرام
مگر به قافله ای از قبایلت برسم
کتیبه ام وَ دلم تکّه تکّه دلتنگ است
چگونه می شود آیا به حاصلت برسم؟
جهان من غزلی با مساحت بغض است
نه کاشفم که به حل المسائلت برسم
چقدر دور شدی از من همیشه گناه
چقدر فاصله دارم به منزلت برسم؟
در چشم هايت شعر داري ماه كنعاني
بلبل به لكنت مي فِتد وقتي غزل خواني
بالا بلندي دست ما هم گاه كوتاه ست
خورشيد مي ماند براي پرتو افشاني
يوسف كه زيبا نيست وقتي چهره بگشايي
انگار خورشيدي نشسته روي پيشاني
در گام هايت باغ هايي مي شكوفد سبز
زيرا شما اولاد دريا... آب و باراني
ما در كويري خشك... تنها با دهاني باز
امّيدمان اين ست... تا آبي بنوشاني
تاريك شد وقتي كه رفتي ماه هم كوچيد
بايد شما خورشيد را بر ما بتاباني
با ياس ها هم نسبتي با گل كه خويشاوند
حتّي مسير باغ ها را خوب مي داني
ما انتظارت را غروب جمعه ها داريم
وقتي بيايي جشن مي گيريم و مهماني
شاعر : مجتبی اصغری فرزقی
یا صاحب الزمان ادرکنا و الامان
تقویم هم دیگر تماشایی ندارد
وقتیکه جمعه ، صبح زیبایی ندارد
حبس دعای من مرا درگیر من کرد
در این منیت ها خدا جایی ندارد
از چه پیِ حکم از لب دلدار رفتی؟
آقا بجز تقوا که فتوایی ندارد
پرونده ام نزد شما و روح تقوا
بر صفحه ی پرونده امضایی ندارد
بازار عشق و تو خریدار و گدایت
جز جان خود که جنس اعلایی ندارد
بی حُبِّ حُبِّ حُبِّ تو محبوب خالق
خلقت که دیگر مغز و معنایی ندارد
چند روز دیگر عمه ات با ناله گوید:
بابا دگر در خانه زهرایی ندارد
سروده : جعفر ابوالفتحی
ای سلیمان موری آمد بر درت
رد مکن او را به جان مادرت
ای که صدها چون سلیمان مور توست
چون کلیم الله بسی در طور توست
اختیار ما سوی در دست توست
خلق عالم جملگی پابست توست
بر در دولت سرایت آمدم
تا زنم بوسه به پایت آمدم
آن‌قدر در می‌زنم این خانه را
تا ببینم رویت ای جانانه را
آمدم تا درد من درمان کنی
در خور لطفت به من احسان کنی
آمدم تا در به رویم وا کنی
آمدم خود را به من اعطا کنی
در کمند خود اسیرم کرده‌ای
از خلایق جمله سیرم کرده‌ای
ای انیس و مونس دیرینه‌ام
می زنم سنگ تو را بر سینه‌ام
ای تن و جانم بلاگردان تو
کِی کشم دست از تو دامان تو
شاعر : علی اصغر بونسیان
می‌روم منزل به منزل کو به کو
تا کنم دلدار خود را جستجو
من به هر ویرانه‌ای سر می‌زنم
خانه‌ها را یک به یک در می‌زنم
دلبرم شاید درون خانه‌ایست
با یتیمی در دل ویرانه‌ایست
من به دنبال نگار خویشتن
گشته‌ام آواره و دور از وطن
***
در نماز و در نیازم نام تو
مرغ دل پر می‌کشد بر بام تو
این همه اندوه و زاری بهر توست
این همه شب زنده‌داری بهر توست
جان زهرا فاش کن راز مگو
در کجا باشد مزار او بگو
شاعر : رنجبر گل محمدی
سخن ما همه از طره گیسوی تو بود
از لب لعل تو واز خم ابروی تو بود
هر کجا پا که نهادند همه خوبان جهان
صحبت از روی تو و موی تو و خوی تو بود
از تو محبوب تری سایه نیفکنده به ما
نظر خالق عالم به جهان سوی تو بود
نظم در عالم افلاک به یک غمزه توست
دم عیسی و ید موسی همه بازوی تو بود
مهدیا خیز و قدم رنجه کن و رخ بنما
که همه خلق جهان منتظر روی تو بود
شاعر : حمید کرمی
یوسف زیبای زهرا بر سر بازار، زار
من خریدارم ز بهر لحظه‌ای دیدار، دار
می‌کشم از دوستانت، دلبر طناز، ناز
بـا عـدوی تو ندارم من بجـز پیکار، کار
دیدگان از پیش رویت ای مه دلجوی، جوی
با مژه روبم ز راهت ای گل بی‌خار، خار
با ظهورت بر جهان خورشید عالمتاب، تاب
تو بیایی، من ببینم دشمن خونخوار، خوار
بر مشام می رسان ای عنبر خوشبوی، بوی
بــر دهــانم گــر دهــم مــدح تـو بـر دینـار، نار
اين برف كه مانند نگين ميريزد
بـر پـاي امـام آخـــريـن مـيريـزد
نقلي است كه از يمن وجود مهدي
بـر روي سر اهــل زمـيـن مـيـريـزد
تقویم هم دیگر تماشایی ندارد
وقتیکه جمعه ، صبح زیبایی ندارد
حبس دعای من مرا درگیر من کرد
در این منیت ها خدا جایی ندارد
از چه پیِ حکم از لب دلدار رفتی؟
آقا بجز تقوا که فتوایی ندارد
پرونده ام نزد شما و روح تقوا
بر صفحه ی پرونده امضایی ندارد
بازار عشق و تو خریدار و گدایت
جز جان خود که جنس اعلایی ندارد
بی حُبِّ حُبِّ حُبِّ تو محبوب خالق
خلقت که دیگر مغز و معنایی ندارد
چند روز دیگر عمه ات با ناله گوید:
بابا دگر در خانه زهرایی ندارد
شاعر : جعفر ابوالفتحی
از روز اول دل به عشق تو سپردم
جمعه به جمعه بین ندبه غصه خوردم
حرف تو که آمد وسط ... مثل همیشه
دندان حسرت را به روی هم فشردم
تو آبرو دادی به من یک عمر ... امّا
من آبروی خویش را پیش تو بردم
امروز هم قسمت نشد برگردی آقا
امروز هم از داغ دوری تو مُردم
از حدّ خود دیگر گذشت ... ای جان زهرا(س)
این جمعه هایی که بدون تو شمردم
بی تو بهار دل زمستان است برگرد
سهم نگاهم برف و باران است ... برگرد
شاعر : اسماعیل شبرنگ
براى آنكه بيايى به جاده مى نگرم
براى تو چقدر حرف دارد اين جگرم
هنوز هفته به هفته پَرَم زمين گير است
هنوز بال ندارم به آسمان بپرم
كوير خشكم و چشم انتظار بارانم
هنوز نيمه ى كارم ، هنوز بى ثمرم
دوباره كيسه ى خالى برايت آوردم
هنوز شكر خدا من گداى پشت درم
چقدر جمعه گذشت و چقدر مادرِ من
نيامدى چقدر پير تر شده پدرم
بدون تو چقدر درد بى دوا دارم
بدون تو چه بلاها كه آمده به سرم
هميشه دست نوازش تو مى كشى به سرم
هميشه خوبى و من هم هميشه دردسرم
مگر خودِ تو نگفتى مواظبم هستى
برس به داد دلم در گناه غوطه ورم
خودت اجازه نده بعد از اين گناه كنم
خودت مراقب من باش بى تو در خطرم
مگر دعاى خودت كار را درست كند
كه من
وقتيكه وصل هست جدايي به صرفه نيست
اين روزگار تا كه نيايي به صرفه نيست
بايد شبيه كعبه شما را طواف كرد
ماندن در انتظار كزايي به صرفه نيست
من فكر ميكنم كه فراموش كرده ايم
در راه عشق سر به هوايي به صرفه نيست
ظرف مرا بگير كه آن را عوض كني
با اين پياله كار گدايي به صرفه نيست
اي منتَظر تو منتظر ِ منتظر نباش
تكيه به انتظار چو مايي به صرفه نيست
پيش ِ خدا گلايه اي از دستمان نكن
با ما چنين معامله هايي به صرفه نيست
ما را ببخش چون كه به دردت نخورده ايم
حق ميدهيم تا كه نيايي... به صرفه نيست
تو داغدار ِ روضه ي جانسوز سينه اي
تو زائر ِ غريب ِ بقيع ِ مدينه اي
تا میان قصه های بغض دار ،صحبت از حوالی ظهور شد
صفحه صفحه ی کتاب انتظار، با سرشک ندبه ام نمور شد
آسمان ابری غزل ببار، ای پیام دار روشنی بتاب
زیر برق دشنه ی کبود جغد، آفتاب رفته رفته کور شد
عقل سنگ جهل را به سینه زد، عشق هر چه رشته بود پنبه شد
باز هم خدایگان عقل وعشق، تکّه سنگ های بی شعور شد
سامری الهه ی فریب ساخت، گندم آفرید و باغ سیب ساخت
روی نعش آدمی صلیب ساخت، آدم از تبار خویش دور شد
ابتدای مقدم بهاریت، انتهای عصر جاهلیت ست
پس بیا که دختران آرزو، زنده زنده از غمت به گور شد
