انشام دوباره بیست، بابای گلم
موضوع: کسی که نیست- بابای گلم-
امشب زن همسایه به من گفت: یتیم
معنای یتیم چیست؟ بابای گلم
شاعر : میلاد عرفان پور
ورق ورق شده دفتر ، روایتت مانده
رسید قصه به سر پس حکایتت مانده
به سرسپرده گی ات در مسیر عشق قسم
شهامت همه جا از شجاعتت مانده
برای مادر تو غیر مهر و تسبیحت
خلوص لحظه ی سبز عبادتت مانده
پدر شکسته و خم شد که داغ سنگین بود
هنوز در نظرش قد و قامتت مانده
چقدر گریه برای اسارتت کردیم
چقدر گریه برای شهادتت مانده
سری به نیزه بلند است در برابر ما
بخوان به نام علی که تلاوتت مانده
به آن نگاه تو سوگند خیره یک ملت
به چشمهای پر از استقامتت مانده
زدیم دست توسل به دامنت ای دوست
که از برای رفیقان شفاعتت مانده
شاعر : سید حسن رستگار
یک عمر فقط از تو نشان پرسیدم
یک عمر فقط نام تو را بوسیدم
شیرینی نام تو گلویم را زد
من شهد شهادت اینچنین نوشیدم
شاعر : محمد مهدی سیار
خیمه ها محاصره ست، تیغ هاست بر گلو
دشنه هاست پشت سر، نیزه هاست پیش رو
روی خاک پیکری ست، روی نیزه ها سری ست
قصه را شنیده ایم بند بند، مو به مو
قصه را شنیده ایم، قصد راه کرده ایم
شرح ماجرا بس است لب ببند قصه گو!
نیست، نیست نخل زار، پشت رقص این غبار
نیزه زار دشمن است، دشمن است روبرو
در مسیر مردها صف کشیده دردها
زخم ها نفس نفس، زهرها سبو سبو
عده ای ولی هنوز گرم بازی خودند
یا خزیده در سکوت یا اسیر های و هو
شاهراه ما بلاست، راه شاه کربلاست
جز به خون نمیکنند عاشقان او وضو
عاقبت برای او، پیش چشم های او
غرق خون شدن مرا آرزوست آرزو
شاعر : سید محمد مهدی شفیعی
از مکتب کربلای تو ترسیدند
از غیرت آشنای تو ترسیدند
تصویر تو، بازتابی از علقمه بود
از هیبت چشم های تو ترسیدند
شاعر : وحید قاسمی
ای جان تو در مشت حسین ابن علی
از عشق، تو را کشته حسین ابن علی
انگار تو هم بهشت خود را دیدی
از بین دو انگشت حسین ابن علی
شاعر : میلاد حسنی
اگر بر دامنت باشد دم آخر سر عاشق
بگیرد تیغ ها را سخت در بر پیکر عاشق
خوشا ای شاه بی سر از غم عشق تو سر دادن
که نشناسد سر از تن در هوای تو سر عاشق
میان آتش عشقت چگونه دل بیاساید
که جان مانند اسفندی است در این مجمر عاشق
ز سر ریز غمت سر را دوامی نیست بر پیکر
کجا دریای می گنجد میان ساغر عاشق
اگر تن تکه تکه گردد و آتش بسوزاند
دوباره بوی تو بر خیزد از خاکستر عاشق
صدف تا سینه نشکافد عیان درش نمی گردد
مگر از بخت خوش تیغی بیابد گوهر عاشق
شاعر : موسی علیمرادی
شمر زمان که غیر کجی عائدش نشد
با خنجر آمد و فرجی عائدش نشد
خیلی تلاش کرد ولی جز مقاومت
چیزی ز محسن حججی عائدش نشد
شاعر : محمد جواد شیرازی
تو شیر شرزه ای از بیشه ات برون شده ای
چنین که رهسپر وادی جنون شده ای
تو کیستی ؟یل ام البنین !گل خونین!
سربریده ی خورشید غرق خون شده ای
سرتورا به سر نی زدند مثل حسین
چه اعتبار وچه حیثیت فزون شده ای
نماد غیرت ایران !سیاوش ایمان!
شکیب زینبی و صبر آزمون شده ای
کدام منطق و شعر از تو می تواند گفت
هزار بغض مزامیر ارغنون شده ای
به نام رایت توحید هرزه می لافد
سیاه بیرق پوسیده ی نگون شده ای
سرتورا به طبق می برد به نزد یزید
گناه زاد هوس باره ی زبون شده ای
ستاره دور سرت گریه می کند هرشب
شهاب ثاقب و خورشید بی سکون شده ای
سرت سلامت اگر سرنماند روی تنت
تو راز گمشده ی آن عقیق خون شده ای
شاعر : علیرضا
دلی شیشه ای دارم آری دلی پُر
به این شیشه خورده است گاهی تلنگر
من از ناکجای غزلها می آیم
ببین ! کوله بارم پُر است از تحیّر
شگفتا نشستم ، شگفتا نشستند
شهیدان به تأثیر و من در تأثُّر
شگفتا ! که اند ؟ از کدامین دیارند؟
چرا من ندارم از ایشان تصوّر؟
شگفتا ! شهیدی است بی سر ، که بوده است؟!
زُهیر است آیا ؟ حبیب است یا حُر
شهید است و خود خانه اش را بنا کرد
خودش خانه را چید ، آجر به آجر
شهید است و از پای تا سر حضور است
من امّا همینم سراپا تظاهر
شهید است و تسخیرِ دل کرد و رد شد
من امّا چه کردم به غیر از تمسخر
مرا چون شد آخر؟ تو را چون برادر؟
زدم قیدِ معجر ، زدی قیدِ چادر
دلی سنگ دارم دلم شیشه ای
تا قتلگاه خویش با پای خودش رفت
معراج جسمانی که میگویند این است
شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان
گرایستاده بمیری شـهـیــدمـیمیری
درست مثل شهیدان چوکوه محکم باش
شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان
رفتیم که شمع ظلمت شب باشیم
آغوش گشودیم که درتب باشیم
گفتیدمدافع حرم اما ما
رفتیم که در حصار زینب باشیم
شاعر : محمد جواد شیرازی
امروز که انتهای دنیای من است
آغــاز تمــام آرزو های من است
بی سر، پهلو‌شکسته، لب تشنه، غریب
اینگونه شهادتی تمنای من است
شاعر : میلاد عرفان پور
دلم برای شهادت، به جبهه‌ها خوش بود
چقدر روز وفا، روزگار ما خوش بود
پس از دفاع مقدس، تب شهادت مُرد
ولی دل همهٔ ما به کربلا خوش بود
گذشت و باب شهادت به سمت زینب شد
و باز دیدن ایام آشنا خوش بود
یکی یکی رفقا، باز بارِ خود بستند
مدافع حرم انگار با بلا خوش بود
مسیر سوریه را تا عراق پیمودند
دل خدائیشان بر دعای ما خوش بود
خبر رسید که سرها نثار بی سر شد
خبر رسید که دلها به سرجدا خوش بود
خبر رسید که این بار «حججی» سر داد
و از شهادت خود در ره ولا خوش بود
اسیر بود ولیکن به یاد زینب بود
و در زمان اسارت ز ماجرا خوش بود
اسیرِ راه اسیرانِ اهلبیت شد و
ز سیلی و لگد و تازیانه ها خوش بود
هوای داغ و شکنجه
گرفته درد ز چشمم دوباره خواب گران را
مرور می‌کنم امشب غم تمام جهان را
غم عراق و یمن را که شعله‌شعله در آتش
غم دمشق پریشان و غزّه‌ی نگران را
دلارهای یهودی، ریال‌های سعودی
ببین که برده به غارت چگونه امن و امان را
چه کودکان یتیمی که مانده بی‌سر و سامان
چه مادران غریبی که برگ‌ریزِ خزان را...
صدای ناله و شیون زِ هر کرانه بلند است
چگونه خواب ربوده‌ست چشم آدمیان را؟
جهان اگر چه کویر سکوت و بهت و تماشاست
در این دیار ببین رودهای در جریان را
ببین شکوه و شهامت چگونه ریشه دوانده
ببین قیامت قد هزار سرو روان را
ببین که عشق حسینی و آرمان خمینی
چگونه باز به میدان کشانده پیر و جوان را
درود بر شرف و عزت
در چشمهای تو دنیا غوطه ور شد
حتی خود مردانگی هم مردتر شد
در عکس تو یک کربلا جاری ست آری
باید برای عاشقی بی پا و سر شد
شاعر : زهرا آراسته نیا
میمِ تو جدا شد و شدی حُسنِ تمام
سر دادی و شد نامِ تو هم‌نامِ امام
ارباب تو را گرفت در آغوشش
سردارِ رشید بر جلالِ تو سلام
شاعر : رضا باقریان
صید تنها کنار صیادش
عکسی از جنس بی کسی انداخت
آخرش "سربریده" چشمش را
به جمال مقدسی انداخت
شاعر : عبدالحسین مخلص آبادی
نگاهش فاش می گوید: که از خنجر نمی ترسد
که سرباز حرم از بذل جان و سر، نمی ترسد
فراوان دارد از این جان نثاران حضرت ارباب
بلی ساقی ز خالی ماندن ساغر نمی ترسد
بس است این زوزه ها ای گرگ های جنگل جالوت
از این دندان نشان دادن که شیر نر نمی ترسد
همیشه از شهادت تا شقاوت راه باریکی است
کسی که توشه اش شد ذکر یا حیدر، نمی ترسد
برای "محسن" از دیوار و در کمتر بخوان، مداح!
که از چیزی به غیر از روضه ی مادر نمی ترسد
شاعر : عباس احمدی
حالا که به این زمانه می خندی تو
ماندم به کدام سرو مانندی تو
از ترس ببین پشت تو مخفی شده چون-
شیر حرمی، اگرچه در بندی تو
شاعر : روح الله عیوضی
باید به تلاطمِ صدایش پی برد
باید به مسیرِ کربلایش پی برد
این مرد، بزرگ و علوی بود...ای کاش
میشد که به راز چشمهایش پی برد
شاعر : عارفه دهقانی
باورِ شأنِ تو شد مُعضَل ناباورها
قدرِ زر را بِشِناسند ، فقط زرگرها
درک اوج تو به فکر قفسی ها نرسد
بال سیمرغ کجا و پَرَکِ کفترها
کربلا ساری و جاری ست ، همین حالا هم
یک طرف شمر و به یک سو علیِ اکبرها
خطّ قرمز به خیابان شهیدان بکشیم
نکند پاک شود سرخیِ این معبرها !!!
سینه ات شد سپر دفع بلاهای همه
خوابمان بُرد ، چه آسوده در این سنگرها
تو سرت رفت ، که ناموس ، به یغما نرود
امنیت داشته باشند ، همهْ خواهرها
کودکت درد ، کشید از غمِ بی بابایی
تا که دردی نرسد بر پسر و دخترها
گفت فرزند شهیدم به فدای ارباب
مادرِ تو شده الگوی همهْ مادرها
ظاهرا از بدن افتاد به خاک ... اما نه
سر تو رفت به بالای تمام سر
لب‌تشنه، بی‌سر، می‌دهد جان،روضه دارد
خیمه، عطش، آتش،بیابان،روضه دارد
ما را به همراهِ خودش تا کربلا برد
عکسی که درخود صدهزاران روضه دارد
عادل حسین قربان
با غصه و با دیده نم می خوانیم
یک بند ز شعر محتشم می خوانیم
همواره گریز روضه زینب بشود
وقتی ز مدافع حرم می خوانیم
از سفره شاه با کرم می گیریم
با ذکر حسین نوحه و دم می گیریم
ما روزی عاقبت بخیری را در...
تشییع مدافع حرم می گیریم
یک بیت ز شعر محتشم حک بکنید
گلدسته و گنبد حرم حک بکنید
بر سنگ مزار من، کنار اسمم
ای کاش مدافع حرم حک بکنید
شاعر : ایمان کریمی
فصل آخر علویون همه بر پا شده‌اند
گر چه گمنام ، همه اکبر لیلا شده‌اند
تن بی سر، سر بی تن،همه پروانه صفت
حامی مادرشان حضرت زهرا «س» شده‌اند
نه پی رنگ و ریا و نه پی نام و نشان
از دل و جان سپر زینب کبری «س» شده‌اند
عمروعاصان زمان در پی تزویر و ریا
در صف معرکه جنگ چه رسوا شده‌اند
حامیان ولی امر در این تاریکی
همچو محسن حججیها چه شکوفا شده‌اند
غافلان در خور و خوابند و طفلان یتیم
از غم هجر پدر ذاکر بابا شده‌اند
«عاصی» از دل تو مناجات بخوان وقت سحر
عارفان در دل شب وصل به مولا شده‌اند
مجید فراهانی.
هم دو لب داشت عطش ، هم که جگر داشت عطش
هم برای قدمش خاکِ گذر داشت عطش
وسطِ این همه عطشان ، به خداوند ، خودش
بیشتر از همه در دادنِ سر داشت عطش
دوباره در دل پروانه ها شده غوغا
هوای شهر پر از درد و زخم عاشورا
دوباره صحنه ای از کربلا مجسم شد
سر بریده و شمر و صنوبری رعنا
خبر رسیده که مجنون دیگری با شوق
رسیده با تن بی سر به محضر لیلا
و از صلابت چشمان عاشقی مغرور
فتاده لرزه بر اندام دشمنان خدا
نگاه کن پسرت بی قرار خنده ی توست
بهانه گیر شده بعد رفتن بابا
مدافع علوی ... جان فدای راه حسین
چه عزتی به تو داده است حضرت زهرا
بدان که قصه به سر می رسد در این مکتب
اگر گذر کنی از روضه های کرب و بلا
شاعر : نعیمه امامی
خوش آنکس را که رهبر می ستاید
نه رهبر بل پیمبر «ص» می ستاید
به میدان عمل با ذکر یا هو
تو را سردار خیبر می ستاید
چه کردی در میان لجه ی خون
تو را زهرا ی اطهر «س» می ستاید
چنان کردی تو خدمت در بر دوست
تو را فضه ´و قنبر می ستاید
نشان دادی تو اهلا من عسل را
تو را سبط پیمبر «ص» می ستاید
سرت را هدیه دادار کردی
تو را ارباب بی سر می ستاید
چنان کردی علیت را وصیت
تو را ششماهه اصغر«ع» می ستاید
بمانند زهیر و مسلم و جون
تو را عباس حیدر می ستاید
اسارت را چه زیبا نقش کردی
تو را موسی ابن جعفر«ع» می ستاید
عزیز رهبرم هستی عزیزم
خوش آنکس را که رهبر می ستاید
تمام واژه ها از فعل تو مات
تو را «عاصی» به دفتر
غزل بی سر آورده ام در رثایش
که آن بی سر اینگونه بهتر پسندد
چه عاشق! شهیدی که از دار دنیا
تنی مثل معشوق بی سر پسندد
دلم عافیت را پسندیده و او
پسندد همان را که دلبر پسندد
خوشا این که عمری برای برادر
غلامی کنی تا که خواهر پسندد
سرانجام هم پیش چشمان خواهر
بمیری چنان که برادر پسندد
بشر سر نخواهد درآورد از این کوچ
که عاقل کجا غیر بستر پسندد؟
اگر خشک باشد هم آبی ننوشد
لبی که فقط می ز کوثر پسندد
اگر جون باشی و نوکر بمانی
تو را شاه مانند اکبر پسندد
شهادت اگر گوهر و مرگ اگر سنگ
خردمند ازین بین گوهر پسندد
**
شها! دلبرا! نازنینا! دعا کن
مرا هم خدا چون تو پرپر پسندد
خدا که تورا کشته در خون پذیرفت
