هم دو لب داشت عطش ، هم که جگر داشت عطش
هم برای قدمش خاکِ گذر داشت عطش
وسطِ این همه عطشان ، به خداوند ، خودش
بیشتر از همه در دادنِ سر داشت عطش
دوباره در دل پروانه ها شده غوغا
هوای شهر پر از درد و زخم عاشورا
دوباره صحنه ای از کربلا مجسم شد
سر بریده و شمر و صنوبری رعنا
خبر رسیده که مجنون دیگری با شوق
رسیده با تن بی سر به محضر لیلا
و از صلابت چشمان عاشقی مغرور
فتاده لرزه بر اندام دشمنان خدا
نگاه کن پسرت بی قرار خنده ی توست
بهانه گیر شده بعد رفتن بابا
مدافع علوی ... جان فدای راه حسین
چه عزتی به تو داده است حضرت زهرا
بدان که قصه به سر می رسد در این مکتب
اگر گذر کنی از روضه های کرب و بلا
شاعر : نعیمه امامی
خوش آنکس را که رهبر می ستاید
نه رهبر بل پیمبر «ص» می ستاید
به میدان عمل با ذکر یا هو
تو را سردار خیبر می ستاید
چه کردی در میان لجه ی خون
تو را زهرا ی اطهر «س» می ستاید
چنان کردی تو خدمت در بر دوست
تو را فضه ´و قنبر می ستاید
نشان دادی تو اهلا من عسل را
تو را سبط پیمبر «ص» می ستاید
سرت را هدیه دادار کردی
تو را ارباب بی سر می ستاید
چنان کردی علیت را وصیت
تو را ششماهه اصغر«ع» می ستاید
بمانند زهیر و مسلم و جون
تو را عباس حیدر می ستاید
اسارت را چه زیبا نقش کردی
تو را موسی ابن جعفر«ع» می ستاید
عزیز رهبرم هستی عزیزم
خوش آنکس را که رهبر می ستاید
تمام واژه ها از فعل تو مات
تو را «عاصی» به دفتر
غزل بی سر آورده ام در رثایش
که آن بی سر اینگونه بهتر پسندد
چه عاشق! شهیدی که از دار دنیا
تنی مثل معشوق بی سر پسندد
دلم عافیت را پسندیده و او
پسندد همان را که دلبر پسندد
خوشا این که عمری برای برادر
غلامی کنی تا که خواهر پسندد
سرانجام هم پیش چشمان خواهر
بمیری چنان که برادر پسندد
بشر سر نخواهد درآورد از این کوچ
که عاقل کجا غیر بستر پسندد؟
اگر خشک باشد هم آبی ننوشد
لبی که فقط می ز کوثر پسندد
اگر جون باشی و نوکر بمانی
تو را شاه مانند اکبر پسندد
شهادت اگر گوهر و مرگ اگر سنگ
خردمند ازین بین گوهر پسندد
**
شها! دلبرا! نازنینا! دعا کن
مرا هم خدا چون تو پرپر پسندد
خدا که تورا کشته در خون پذیرفت
مرد روز عمل و پیکاریم
ما اشداءُ علی الکفّاریم
فکر مرگیم که در سرهامان
شور شیرین شهادت داریم
چه کسی گفته که ما مجبوریم؟
وقت جنگ است و همه مختاریم
به نخ پرچم زینب سوگند
حرمش را به کسی نسپاریم
از زن و بچه خود دل کندیم
تا به دریای غمش بسپاریم
پاسداران سپاهش هستیم
سینه زن های همین درباریم
خواب دیدیم کسی می آید
خواب دیدیم اگر بیداریم
شاعر : معین اصغری
طلــــوع ناگهان‌ها زیـــــر آوار
غروبـــــ قهرمان‌ها زیـــــر آوار
کماکان می‌تپد با عشـــق مردم
دل آتشنشــــان‌ها زیــــــر آوار
شاعر : میلاد عرفان پور
دوباره دود گرفته است آسمان وطن را
چه آتشیست که سوزانده جان وطن را
خداش در همه حال از بلا نگه دارد
مدافعان حرم را، مدافعان وطن را
شاعر : محسن عرب خالقی
چه مظلوم و فداکاری دلاور
هوای شهر را داری دلاور
به آغوش خطر رفتی دوباره
ولی حالا گرفتاری دلاور...
شاعر : محسن زعفرانیه
آغوش شان باز است، پس کو مرگ ؟
پروانه ها از پیله بیذارند
جانانه می سوزند، چون باید
خورشید را روشن نگه دارند
تاریخ می داند سیاوش ها
در یاد ما هرگز نمی میرند
آتش فروکش کرد، می بینی
ققنوس ها هرگز نمی میرند
شاعر : وحید قاسمی
دود بـود و آتـش و گـرد و غبـار
مـَرد بـود و عـشق بـود و اقتـدار
در غـم آتـش نـشان هـا اِی رفیـق
بیقـرارم بیقـرارم بیقـرار
مصطفی محمدی
با بال و پری سوخته رفتی ای عشق
آخر تو فدای خلق گشتی ای عشق
ما قلب شکسته از غمت را داریم
در خاطرمان همیشه هستی ای عشق
الهام نجمی
از داغ دل پیرزنی رنگ پریده
پیداست از این غم کمر شهر خمیده
بر تارک طهران بنویسید دوباره
از خون جوانان وطن لاله دمیده
شاعر : امیر عظیمی
برجی نشست و قامت تهران خمیده شد
اسباب غم، دوباره سر سفره چیده شد
فریاد آتش است، به هر جا که می روی
چندین فرشته بین مه و دود دیده شد!
بغضم دوید و گوشه ی چشمم شکسته شد،
وقتی که خواندم از لب مجری، نوشته را:
چنگال پیر و سنگی این برج، همچنان
محکم گرفته بال و پر سی فرشته را!
دیشب میان خواب، تو را دیدم و فقط
گفتی: "صدای سوختنم را شنیده ای؟"
صبحی که چکمه های تو را واکس می زدم
گفتی "عزیز من تو فقط خواب دیده ای!"
دیدی خودت که خواب من این بار چپ نبود
خاموش می‌شوی و به تو زنگ می زنم
با هر دقیقه ای که جوابی نمی دهی
محکم به شیشه ی دل خود سنگ می‌زنم!
((مادر! ببخش از پسرت، پیرهن فقط...
خواهر! ببخش... با خ
در آتش سوختی و ساختی افسانه‌ای دیگر
میان شعله‌ای دیگر، شدی پروانه‌ای دیگر
.
«بسوزیم و بسازیم»، این قرارِ قصه بود، اما
تو می‌سوزی و می‌سازند خان‌ها، خانه‌ای دیگر
دوباره اشک می‌باریم و می‌آید به گوش از دور
صدای جغدها این بار از ویرانه‌ای دیگر
سخن‌ها، نوشداروهای بعد از مرگ سهرابند
بیاید کاش تدبیری کُند، فرزانه‌ای دیگر
اگر دیدی، به عاقل‌ها بگو که چاره‌ای باید
که در این چاه، سنگ انداخته، دیوانه‌ای دیگر
من از بیگانگان نالیده‌ام اما بگو این زخم،
از آنِ آشنایی بود یا بیگانه‌ای دیگر؟
کبوتر سوخت، شاید تا رسد سودی به صیادی
که اینجا دامِ دیگر پهن کرد و دانه‌ای دیگر
کمی ای کاش انسان‌تر شویم، ای کاش
دینِ ما از غیرت و مردی نشان دارد هنوز
کوهِ ایمان بینِ ما آتشفشان دارد هنوز
رستگاری با شهادت می شود معنا، فقط
خِطّه ی آتش نشانی جان فشان دارد هنوز
آتشِ اخلاص گاهی شعله وَر تر می شود
روحِ ایثار و شهامت تا که جان دارد هنوز
یک جوان در زیرِ آوار است، اما آن طرف
مادری با چشمِ تر قَدّی کمان دارد هنوز
سوختن را واژه ای بهتر نمی آید به کار
تا بدانی دود و آتش، همزبان دارد هنوز
ثبت خواهد گشت در تاریخ این پروازها
جا برای پر زدن، آسمان دارد هنوز
فاطمیه سالها با روضه اش فهمانده است
آتشِ سوزنده بر عالم زیان دارد هنوز
مادرِ ما سوخت پشتِ در، پس از آن تا ابد
سوختن ها کار با ما شیعیان دارد هنوز
شاعر : رضا
می‌سوزد از فراق شما باغبان هنوز
در سوگ داغ بیست گل ارغوان هنوز
سنگین شده است بغض و نفس‌ها به سینه‌ها
آتش زبانه میزند از عشقتان هنوز
آوار درد ریخته بر سینه‌هایمان
از چشم شهر می‌چکد اشک روان هنوز
مادر سؤال می‌کند از یوسفش ... بگو ...
دارد امید دیدن سروی جوان هنوز
در لابه‌لای آن‌همه آوار و زخم و درد
خاکستری بجاست از آن قهرمان هنوز؟
چشم‌انتظار آمدنت بود دخترک...
شاید نشسته کنجی از این بی‌کران هنوز
با لحظه‌لحظه سوختنت شعله می‌کشد
سرتاسر وجود وطن بی‌امان هنوز
اینگونه پر کشیدنت اصلاً عجیب نیست
دلداده‌ای به غربت یاسی کمان هنوز
می‌خواستی مدافع زینب شوی ...؟ شدی...
هستی مدافع حرم عمه جان هنوز
به دل آتش نشانان غم نشاندند
ز دیده اشکمان بر رخ فشاندند
پیِ اِمحاء آتش رفته بودند
ولی خود در حصار شعله ماندند
شاعر : کلامی زنجانی
آتَشنِشان بودَن چہ باری بودبَر دوشَت
هرگز نخواهد کرد این خطّه فَراموشَت
خاموش کردی سالها بسیار آتش هـا
اَفسوس که اینبار آتش کرد خاموشت
شاعر : محسن کاویانی
ما را بنویسید فدای سر زینب
آماده ترین افسر رزم آور زینب
باید به مسلمانی خود شک کند آنکه
یک لحظه ی کوتاه شود کافر زینب
کافیست که با گوشه ی ابرو بدهد اذن
فرماندهی کل قوا؛ مادر زینب
از بیخ درآورده و خواهیم درآورد
چشمی که چپ افتد به دور و بر زینب
آن کشور سوریه و این کشور ایران
مجموع دو کشور بشود کشور زینب
رهبر بدهد رخصت میدان؛ بگذاریم
مرحم به سر زخم دل مضطر زینب
با لطف خدا مملکت شیعه پر است از
سلمان و ابالفضل و علی اکبر زینب
باید که به گور پدر خویش بخندد
هرکس بشود باعث دردسر زینب
میثم جعفری
گل جای خود دارد ای کاش آهن در آتش نماند
من دوست دارم که حتی دشمن در آتش نماند
راه گریزی ندارم ، می سوزم و می نویسم
صد مرد آتش بگیرد ، یک زن در آتش نماند
شاعر : محسن عرب خالقی
سال ها دوخت بہ در چشم ترے سوختہ را
دود كرده است بہ راهت جگرے سوختہ را
مادرت آمده تا شانہ كند موے تـو را
مانده بايد چہ كند موے سرے سوختہ را
اے پرستوے حرم، از تو گرفتيم بہ دوش
روز تشييعِ تنت، بـال و پرے سوختہ را
مادرت آب شد از غصہ، همان روز كہ باد
بـا خود آورد برايش خبرے سوختہ را
پیکرت را مگر این خاک در آغوش کشد
آسمان تاب ندارد قمـرے سوختہ را
فاطمیون کہ شد از لالہ‌ے پرپر لبریز
باز در یاد من آورده درے سوختہ را
واے از آن دم کہ یکے با جگرے سوختہ‌تر
در دلِ خاک نهد همسفرے سوختہ را
الهه سلطانی
چون زینب از شام بلا دارد می اید
تصویر ساز روضه ها دارد می آید
با سر اگر چه شیرِ دوران محسن ما
رفته است اما سر جدا دارد می اید...
شاعر : سیروس بداغی
بار دیگر پیکری پاک و مطهر آمده است
شیر مردی از دیارِ دخت حیدر آمده است
او برای اینکه حُجت را کند بر ما تمام
از میانِ قتلگه با جسمِ بی سر آمده است
شاعر : سیروس بداغی
وقتی قلم تنهاترین هم سنگرت باشد
شاید که بغضی در میان دفترت باشد
وقتی که پای داغ سنگینی وسط آید
باید غزل مثل همیشه یاورت باشد
این بار هم جنس غزل، غمگین و افسرده ست
شاید کمی تسکین چشمان ترت باشد
مضمون بکری جز شهادت حاصل حج نیست
باید منا هم شاهد این باورت باشد
نبض قلم می‌ایستد، وقتی یقین دارد
نعش عزیزی در وقوف مشعرت باشد
حتی تصوّر کردنش ای دوست آسان نیست
وقتی که قربانی، پدر یا مادرت باشد
اندوه باران می‌چکد بر جان این ابیات
ای معتکف، شاید که بیت آخرت باشد
سعیِ صفا و مروه مقبول است آن روزی
که حضرت زهرا کنار بسترت باشد
شاعر : محمد مهدی عبدالهی
حرف از پایان شد و در ابتدا ماندیم ما
مبتلا بودیم عمری مبتلا ماندیم ما
چشممان وا شد، زیارتنامه را از بَر شدیم
گرم ذکر"یا علی موسی الرضا" ماندیم ما
وقت روضه سایه ی معشوق را حس کرده و
زیر دِینِ چادر خیر النسا ماندیم ما
روضه ی مادر دل ما را به آن کوچه کشاند
بعد از آن دلپاره ی آل کسا ماندیم ما
پایمان هرچند آمد، پشت دیوار بقیع
روبروی چار وجه الله جا ماندیم ما
در سلوکی چند روزه بال معنا باز شد
مست عطر ربنا یا ربنا ماندیم ما
مُحرم نامش شدیم و مَحرم جامش شدیم
خانه را دیدیم و لختی در منا ماندیم ما
"ازدحام پشت در...مادر..."تداعی شد، سپس
-وای مادر، وای مادر- زیر پا ماندیم ما
تشنگی...گرما...نفس ها
او رفته به يك اشاره برمى گردد
با جسم پر از ستاره برمى گردد
الوعده وفا در "عرفه" مى آيد
قربانىِ ماه پاره برمى گردد
شاعر : محمد مهدی عبدالهی
ای پاسدار حرمت سالار اهلبیت
از ما سلام بر تو علمدار اهلبیت
مثل حسین پخش شدی در همه جهان
بختت بلند ایکه شدی یار اهلبیت
رأس الحسین بر سر تو افتخار کرد
وقتی بریده شد سرِ سردار اهلبیت
خون تو مثل خون خدا جوشد از زمین
خونها بجوش آمده، سرشار اهلبیت
یک اربعین ز قبل محرم شدی شهید
چله نشینی تو ز اسرار اهلبیت
گشتند اهلبیت خریدار نیّتت
دیدند چون دل تو خریدار اهلبیت
منصور هم چنان تو أناالحق نگفته است
رفتی تو در عمل بسر دار اهلبیت
الحق مدافع حرم پاک زینبی
اصلاً وجود تست گرفتار اهلبیت
دیدم که بر سر تو لگد میزند عدو
یاد آمدم ز سید و سالار اهلبیت
با طعم تازیانه تنت آشنا که شد
در خاطرت گذشت ز آزار اهلب
ای سربریده
گفته بگویم مادرم, قابل ندارد
نذر شما بال و پرم، قابل ندارد
میخواستم اینکه شبیه تو بمیرم
ای سربریده، این سرم قابل ندارد
شاعر : حامد جولا زاده
انگار که بستند کبوتر را بال
شمر است که میبرد تو را در گودال
صد شکر نبود خواهرت محسن جان
آن لحظه که زیر تیغ رفتی از حال
شاعر : هانی امیر فرجی
با خودت هیچ گفته ای یک بار
دختر نازدانه ای داری؟
بین این سوره های زندگی ات
کوثر عاشقانه ای داری؟
با خودت فکر کرده ای اصلاً
دخترت هم به خواب محتاج است؟
تا که از خواب می پرد شب ها
به یک آغوش ناب محتاج است؟
با خودت فکر می کنی شاید
خنده از روی همسرت رفته؟
یا تمام خیال او این شد
چه بلایی به پیکرت رفته؟
این که گفتم ، نتیجهٔ جهل است
شاعری که کمی هنر دارد
اوج مسئولیت پذیری اوست
که فقط از قلم سپر دارد
حرمی روی خون بنا شده است
با توام شاعر هوس پرداز!
به قلم هی نناز ، برتر نیست
ای به دریا به خار و خس پرداز!
هیچ فهمیده ای مخاطب تو
زادهٔ روضه های عاشوراست؟
زادهٔ قاه قاه مستی نه
زاده
