در محرم بدون سر آمد
با لب تشنه بی خبر آمد
پیکر مثله‌ش رسید اما
مادرش، وای خونجگر آمد
بال و پر داشت موقع رفتن
بی پر و بال از سفر آمد
روی دوش فرشته‌ها تا عرش
رفته بود و شکسته‌تر آمد
وعده با نوحه در محرم داشت
سینه زن بود و وعده سر آمد
بی سر و دست و پیکری صدچاک
رفته از خاک آن سوی افلاک
شاعر : مرتضی محمودپور
هر که از عشق دلش آگاه‌هست
خبر آمد خبری در راه هست
پیکری میرسد اما بی سر
یک محرم همه اشک و آه‌هست
بوسه بر پای مادرت زدی و
زان ادب ماندگار مانده سرت
ای سرت سرفراز هر دوران
آمد از قتلگاه تا خبرت
این صلابت که در نگاهت بود
گشته در این مسیر بال و پرت
صف کشیدند آسمانیها
تا ببیند عزت دگرت
دشمنت شد اسیر چشمانت
شور سقای کربلا به سرت
سرت از تن جدا شد عیبی نیست
جاودان مانده در دلم اثرت
رسم مردانگی و رسم شرف
نقش پیشانی تو در سحرت
هر جگردار غبطه خواهد خورد
بر تو و بر شجاعت جگرت
شاعر : مرتضی محمودپور
آب از سرم گذشت و عطش تا به سر رسید
در رزمگاه حادثه‌ها این خبر رسید
تنها در این میانه نشستم که ناگهان
بهر دفاع از برِ جانان سپر رسید
من بی سپر اگر متحیر ز خود شدم
با پای سر نشستم و خون برجگر رسید
لازم برای این سفرعشق شد جگر
آمد جگر به همره و گاه سفر رسید
باید برای عاشقیم باور آورم
دیدم در این زمانه بمن بال و پر رسید
پرواز کردم از سر شوق و به صد شعف
بی بال و پر شدم قدحی در سحر رسید
سّر سحر همیشه مداوای دردهاست
آمد طبیب و قصه هجران به سر رسید
شاعر : مرتضی محمودپور
جان بر کف و سر در برِ یار آوردم
همراه خودم چوبه‌ی دار آوردم
در حفظ حرم سینه سپر آمده ام
سر را ز شعف سرِ قرار آوردم
شاعر : مرتضی محمودپور
قلم از شوق دیدارت چه بارانی و لرزان است
زبان شعر من بند آمده؛ حیرانِ حیران است
چنان کوه است زینب(س) وار٬ برگشتی و میدانم
به دست مادرت بی شک گل و آیینه قرآن است
گذشتی از سرت پای دفاع از عمهٔ سادات
تو فهمیدی برای مؤمن این دنیا چو زندان است*
تویی نام آور و در راه حق سینه سپر کردی
منِ بیچاره اما فکر و ذکرم لقمه ای نان است
نگاهم خورد بر تابوتت و روضه مجسّم شد
محرّم آمدی! عشقِ تو سالارِ شهیدان است
هوا پاییزی و چشم انتظار تو نجف آباد
به چشمم اشک شوق است و نگاهم شهر گیلان است
در آغوشش تو را گم کرد! اما خوب پیدا کرد...
تو برگشتی و خاکِ سوریه دلتنگ ایران است
گرفتی از کنار پنجره فولاد حاجت را
شها
چشم می چرخانَد و عمریست نوکر میخرد
عاشقانش را فقط با إذن مادر میخرد
ارث برده از پدر؛ هر بی سر و پایی که نه!
یار؛ با ظرفیّتِ سلمان و قنبر میخرد
حضرتِ گوهرشناس است و چه با حسّاسیت
سنگ نه! هر دل که شد از جنس گوهر میخرد
دوستدارانِ أمیرٱلمؤمنین(ع) را بی حساب
هم در این دنیا و هم در روز محشر میخرد
می پذیرد با عنایت هر که را در حدّ خود
باز را باز و کبوتر را کبوتر میخرد
بی ریا هستند در مجلس! شهیدان را حسین(ع)-
شاعری میگفت از صف هایِ آخر میخرد
«سید ٱلاحرار» یعنی هر که «حُر» شد بُرد کرد
اینچنین یک عدّه ای را جورِ دیگر میخرد
هر که مجنونش شود راهیِ مقتل می شود
آنکه بی «سر» جان دهد٬ ارباب با سر میخر
غمی شکسته دلم را... نشسته در قلمم
دوباره بغض عجیبی شکسته در قلمم
کبوترانه بیا دسته دسته در قلمم
نفس نفس بزن ای شعر خسته در قلمم
به نام نامی معجر٬ به نام غیرت محض
به نام دختر خیبرشکن؛ صلابت محض!
نشسته کاه شود کوه در مقابل تو
زمین؛ زمین بخورد از تو و فضایل تو
تمام ساحت دریا گدای ساحل تو
خدا نخواست بیارد کسی معادل تو
سلام حضرت حِلما؛ سلام خواهر عشق
سلام بر شهدای مدافعانِ دمشق
پدر حقیقت قران و تو خودِ تفسیر
بخوان به صوت حجاز و به شیوهٔ تحدیر
معلّم همه علّامه های ِ عالم گیر؛
تویی و جز تو ندارد کسی چنین تأثیر!
خدا سلام بلندی به ساحت تو رساند
تو حضرت جبلُ ٱلصّبرْ بوده٬ خواهی ماند
چه خوب لحن بی
روح پدرم شاد که میگفت به مادر؛ باید پسرم مرهم دستان تو باشد
از کودک من عاشق اسطوره بنا کن؛ تا حاصل زیر و بم ِ دستان تو باشد
تو مادر فرزند منی قصه برایش؛ تصویر بکش سرخی دزفول و هویزه
باید بشود آینهٔ غیرت و همت؛ باید علَمش پرچم دستان تو باشد
تقدیر بر این است که الوند بسازی؛ البرز و دماوند از او چشمه بگیرد
در معرکهٔ عشق چنان پیش قدم باش؛ تا جرعه ای از زمزم دستان تو باشد
معلوم ترین مقصد خمپارهٔ شصتم؛ مشتاق جنونم شده این خط مقدم
باید که فقط تابش خورشید امیدم؛ در جادهٔ ابریشم دستان تو باشد
هر روز بر او غیرت مردانه بیاموز؛ ایثار بیاویز بر ایوان غرورش
فردوسی ام و دغدغه ام خلق حماسه ست؛ باید پسرم ر
انداختی بر گردنت وقتی پلاکت را
دست رشادت ها سپردی جان پاکت را
حرف دلت را با افق ها وفق دادی و
تغییر دادی سمت پاکی ها ملاکت را
بند دلش را بست کنج بند پوتینت
بر شانه ات انداخت وقتی بند ساکت را
قران به لب جاری نگاهش کاسه ای از آب
یشمی که می آید به تو! بردار ژاکت را!
سنگر گرفته در دلت آوای آوینی
دست وصیتنامه دادی دست پاکت را
مین ها دعاهای تو را آمین گرفتند و
بردند با خود تکّه های دردناکت را
دشمن عقب رفت و خدا نگذاشت بردارد
یک بند انگشت از جنوب غرب خاکت را!
شاعر : مرضیه عاطفی
به احترام شهیدان همه قیام کنید
به خون پاک شهیدان همه سلام کنید
ارادتی به دلت هست گر ز عاشورا
به تربت شهدا باید احترام کنید
شاعر : مرتضی محمودپور
باز دشمن قصد بی جا کرده است
مشت خود را پیش ما وا کرده است
آبروی خویش را داده به باد
خویش را بی پرده رسوا کرده است
دشمن دینِ خدا تکفیری است
یا سعودی زاده‌یِ زنجیری است
ما در این جبهه به مثل مالکیم
در میان دست ما شمشیری است
آی خصم دون که گردیدی اجیر
کشورم شد مهد شیران دلیر
کربلا مقصود و مولامان حسین
هست فریاد همه نعم الامیر
باز ساقی می سحر داده ببین
باز نخل دین ثمر داده ببین
ارجعی آید بگوش از آسمان
بر شهیدی بال و پر داده ببین
یاوه گویان یاوه گویی تا به کی؟
بین ما بی آبرویی تا به کی؟
جای جلاد و شهیدان شد عوض!
با شهیدان روبرویی تا به کی؟
ما گل گلزارهای رهبریم
میثم بر دارهای رهبریم
حکم اگر ج
من پیرو ارباب، سراپا شورم
در بند عطای حضرتش مستورم
محشرکه شود به فاطمه میگویم
بر نوکری حسین تو مشهورم
شاعر : مرتضی محمودپور
دوست دارم در دعایم ذکر آمین تو را
بیشتر ترتیلِ الرحمن و یاسین تو را
چند وقتی هست اصلا حال و روزت خوب نیست
در خبرها دیده ای نامردها دین تو را
در لباس کفر آوردند نزدیک حرم
بعد از آن دلشوره و احوال غمگین تورا
از نگاهت خواندم و در سجده های نیمه شب
بیشتر از پیش دیدم بغض سنگین تو را
مُهر بر پیشانی ات شد «کلنا عباسک»
غبطه خوردم وقت رفتن شورِ شیرین تو را
برنمیگردی عزیزم بسکه محکم بسته ام
با دعای دستهایم بند پوتین تو را
حرف ناموس خداوند است وقتی جان دهی؛
حضرت سقا بخواند ذکر تلقین تو را!
شاعر : مرضیه عاطفی
مدافع حرمم جان نثار زهرایم
به عشق حضرت زینب به سوریه آیم
مرا ز عرش ملک میزند صدا هرشب
سفیر عشقم و چون از دیار بالایم
به بال خونی من غبطه میخورد عالم
که عشق حضرت لیلی، کِشد به صحرایم
میان سینه شکستند اگر صدای مرا
گمان مبر که شکستن امید فردایم
من از دیار حبیبم،حبیب در بر من
گمان مدار غریبم، به عشق، اینجایم
سرم به دامن ارباب و چشم در چشمش
دلم خوش است که من هم فدای مولایم
شاعر : مرتضی محمودپور
آیینه حق نما، شهیدان هستند
از جام ولای حیدری سرمستند
از خویش سفر کرده به سوی بالا
با پیکر غرقه خون به حق پیوستند
شاعر : مرتضی محمودپور
پرورده‌ی دامان شما خون شهید
پیغام رسد ز روی گلگون شهید
از ماذنه‌ها بعد اذان بانگ زنید
عالم بخدا شده‌ست مدیون شهید
شاعر : مرتضی محمودپور
دیگه واسه بُغضای پی در پی
دنباله چاره م راه حل میخوام
دنباله آغوش تو میگردم
خیلی هوا سرده بغل میخوام
با اولین برف بدون تو
داره زمستون باورم میشه
تا باغچه ی خونه داره کم کم
هم رنگ موی مادرم میشه
برعکس یلدای همه سالآ
جات خالیه امسال بابایی!
یك روضه تو آشپزخونه برپاست
یك روضه تو هال پذیرایی
این قدر خونه بی تو روزاش تلخه
این قدر خونه بی تو شباش سرده
که مادرم با دست خالی باز
امشب برام کرسی درست کرده
باید یکی باشه کمک حالش
وقتی نیازه به کمک داره
مثل انار سفره ی امشب
دیوار قلب من ترک داره
غم روزگارشو سیاه کرده
تنها تو سینه ش غصه میجوشه
از وقتی رفتی از پیشم ، مادر
رنگ گلی دیگه نمیپوشه
چند وقته ک
ای یارحسین سردار حسین
چشمت روشن از دیدار حسین
خوش اومدی ای مرغ سحر
خوش اومدی ای یار از سفر
پاشو نگاه کن ای پهلوون که داده خون تو ثمر
پاشو از سفر بگو
از سوز جگر بگو
از دیدار با حسین تو لحظه ی آخر بگو
ای سردار بی سرم
ای برادرم یاس پرپرم
غوغا کردی ای سرباز حرم
سلام ما بر خون سرت
به جسم پر زخم اطهرت
سلام ما بر حلقوم و برهمه رگای حنجرت
ای کبوترشهید
ای لاله ی رو سفید
می خونیم با قلب خون خدا رو شکر جسمت رسید
ای سردار بی سرم
شاعر : محسن طالبی پور
دانلود سبک
عاشقان باز درِ باغِ شهادت باز است
آسمان منتظرِ یک دو پَرِ پرواز است
رجعتِ سرخ بِه از رفتنِ بی هنگام است
گوش دارید که از عرش همین آواز است
هر کسی لایقِ ایثار و شهادت نشود
این سند پیشِ خداوندِ جهان یک راز است
آرزومندی عشّاق به پیمانه ی اوست
ساغرِ دلکشِ ساقے است، کِه را دمساز است
رقص در شعله ی خون کارِ شهیدان باشد
کارِ ققنوس در این سوختنش اعجاز است!
شاعر : هستی محرابی
هر شب از کوچه ی تو بوی شقایق آید
از دعای سحرت ناله ی عاشق آید
بَه چه زودی به بهار آمده ای ای گل من؟
این چنین از چمنت عطر حقایق آید؟
باید از گنبد و گلدسته اذان تو شنید
تا سر از کعبه ی تو جلوه ی صادق آید
یارب این نغمه ی خوش سازِ کدام حنجره است؟
که به هنگام سحر گوش خلایق آید!
شاعر : هستی محرابی
پرستوی مهاجر رفت و دگر نیامد
این انتظارِ سنگین آخر به سر نیامد
گویند این پرستو بال و پَرش شکسته
از سرنوشت و حالش ما را خبر نیامد
از او که سوخته یکسر در شعله های آتش
یک تکه استخوان هم از دست و سر نیامد
چشمانِ خسته ی ما دائم به انتظار است
از راست دیده ی ما نورِ بصر نیامد
صبر و توان نمانده ما را از این جدایی
این شامِ سردِ ما را آخر سحر نیامد
از جسمِ چاک چاکت دیگر نشانه ای نیست
جز آهِ سرد ما را از سینه بر نیامد
ما مانده ایم اینجا، او در هوای دیدار
باجانِ عاشقِ خود رفت و دگر نیامد
شاعر : هستی محرابی
به احترام شهداء بدرقه‌ی راهیان نور
ابتدایش دو کوهه چند نقطه...
آخرش پر شکوهه چند نقطه...
ابتدایش نهال سبزی بود
انتهایش شکوفه چند نقطه...
چفیه ساک و تکان دستی بود
گوئیا این مسافر عشق است
بندهای تعلقش وا شد
اولین گام و ظاهر عشق است
بسته بودش به سر چو سربندی
روی آن نقش بسته یا زهرا
کربلا مقصدش! نمیدانم.....
روی دست همه پس از چندی
این گل پرپر است!نه گل نیست
لاله‌ی بین این گلستان است
این تمام شرف،همه مردیست
بر تن نیمه جان من جان است
سفره‌ی هفت سین واین عکست
چقدر سینهای برعکسی
سوره فجر شد گواه تو و
نقش بسته به تارک عکست
این شکوه تمام ایمان است
اسوه،الگوی مرد آزاده
عاقبت برگه گشته دریا و...
رفت تا ا
خیز ای سروِ زمین خورده بهار آمده است
نرگس و نسترن و لاله به بار آمده است
خیز ای سروِ زمین خورده پرستوی دلم
بین کز دشت و دمن بویِ نگار آمده است!
مردی از خطه‌ی شهرری
سید اهل قلم راوی ایثار و جهاد
برهمه‌اهل‌طریقت عاشقی‌را یاد داد
باصدای‌عرشیش‌گوش‌شهیدان‌آشناست
تاقیامت روح‌پاکش در‌بهشت آزاد باد
شهیدان نماز جمعه
به سال شصت وسه در شهرتهران
منافقها جنایت آفریدند
حقیرانه به بمبی انفجاری
نماز جمعه را در خون کشیدند
مصلینی به جسمی پاره پاره
حسینی گشته ودر خون تپیدند
نماز جمعه شد معراج آنها
به سوی عرش بالا پر کشیدند
به دلها بود آمال شهادت
به نقد جان شهادت را خریدند
همه آنها به نفسی مطمئنه
ندای ارجعی از حق شنیدند
عبادا...بودند وبهشتی
به مرز قربةالهی رسیدند
شهیدان نماز جمعه،محشر
همه در پیش زهرا روسفیدند
شاعر:اسماعیل تقوایی
به یاد شهیدان
سوم خرداد
روز آزادی خرمشهر
به یاد شهیدان غلطان بخون
به عشاق رفته به مرز جنون
به آنانکه خود را فدا کرده اند
از این کار حق را رضا کرده‌اند
به یاد شهیدان فتح و ظفر
شهیدان مظلوم خونین شهر
به یاد شهیدان ام الرصاص
همان لاله رویانِ چون عطر یاس
شهیدان غواص بی بال و پر
که‌بادست‌بسته به موج خطر
زدند دل به دریای خون و بلا
به یاد علی اکبر کربلا
به یاد هویزه نشینان هور
به‌اشک وبه‌آه وبه‌شعروشعور
شهیدان خونینِ بازی دراز
که باخون نوشتند وقت نماز
(حسینی بمان حسین بمیر
امیری حسینًُ و نعم‌الامیر)
نابودیت ای ظلم! رقم خواهد خورد
بدجور معادله به هم خواهد خورد!
ما سنّی و شیعه، منتقم می آییم
نام تو از این زمین، قلم خواهد خورد
ز دشت پیکر خود لاله چیدند
جمال عشق را با خون کشیدند
ز بس در خودشناسی پیش رفتند
خدا را با دو چشم خویش دیدند
سلام ای شیرمردان مریوان
شهیدان حریم مرزایران
به قطره قطره خون خودنوشتید
که جان مافدای خاک ایران
