او رفته به يك اشاره برمى گردد
با جسم پر از ستاره برمى گردد
الوعده وفا در "عرفه" مى آيد
قربانىِ ماه پاره برمى گردد
شاعر : محمد مهدی عبدالهی
ای پاسدار حرمت سالار اهلبیت
از ما سلام بر تو علمدار اهلبیت
مثل حسین پخش شدی در همه جهان
بختت بلند ایکه شدی یار اهلبیت
رأس الحسین بر سر تو افتخار کرد
وقتی بریده شد سرِ سردار اهلبیت
خون تو مثل خون خدا جوشد از زمین
خونها بجوش آمده، سرشار اهلبیت
یک اربعین ز قبل محرم شدی شهید
چله نشینی تو ز اسرار اهلبیت
گشتند اهلبیت خریدار نیّتت
دیدند چون دل تو خریدار اهلبیت
منصور هم چنان تو أناالحق نگفته است
رفتی تو در عمل بسر دار اهلبیت
الحق مدافع حرم پاک زینبی
اصلاً وجود تست گرفتار اهلبیت
دیدم که بر سر تو لگد میزند عدو
یاد آمدم ز سید و سالار اهلبیت
با طعم تازیانه تنت آشنا که شد
در خاطرت گذشت ز آزار اهلب
ای سربریده
گفته بگویم مادرم, قابل ندارد
نذر شما بال و پرم، قابل ندارد
میخواستم اینکه شبیه تو بمیرم
ای سربریده، این سرم قابل ندارد
شاعر : حامد جولا زاده
انگار که بستند کبوتر را بال
شمر است که میبرد تو را در گودال
صد شکر نبود خواهرت محسن جان
آن لحظه که زیر تیغ رفتی از حال
شاعر : هانی امیر فرجی
با خودت هیچ گفته ای یک بار
دختر نازدانه ای داری؟
بین این سوره های زندگی ات
کوثر عاشقانه ای داری؟
با خودت فکر کرده ای اصلاً
دخترت هم به خواب محتاج است؟
تا که از خواب می پرد شب ها
به یک آغوش ناب محتاج است؟
با خودت فکر می کنی شاید
خنده از روی همسرت رفته؟
یا تمام خیال او این شد
چه بلایی به پیکرت رفته؟
این که گفتم ، نتیجهٔ جهل است
شاعری که کمی هنر دارد
اوج مسئولیت پذیری اوست
که فقط از قلم سپر دارد
حرمی روی خون بنا شده است
با توام شاعر هوس پرداز!
به قلم هی نناز ، برتر نیست
ای به دریا به خار و خس پرداز!
هیچ فهمیده ای مخاطب تو
زادهٔ روضه های عاشوراست؟
زادهٔ قاه قاه مستی نه
زاده
به رسم بدرقه مادر ،به دستش آب و قرآن بود
عزیز قلب او می رفت ولبهایش چه خندان بود
برو مادر...برو مادر...برو ...دست علی یارت
خودم میدانم این دنیا برایت مثل زندان بود
جوانش رفت و مادر هم برای او دعا میکرد
دعا هایی که دلگرمی او در بین میدان بود
زیارت رفت و بعد ازآن به سوی دشمنان میرفت
وَ یا حیدر مدد میگفت و هر لحظه رجز خوان بود
میان معرکه چون شیر و..شب کابوس دشمن شد
چنان دریای مواج و عذاب جان آنان بود
به یاد روضه های عمه جان و آن جسارت ها
همیشه اشک او قطره به قطره مثل باران بود
همیشه فکرش این بوده مبادا قبر زینب(س) را..
وَ از تکرار تاریخ و جسارت ها هراسان بود
شهادت آرزوی او، رسید آخر
میل عشاق همان میل خطر داشتن است
زیر شمشیر بلا سینه سپر داشتن است
در نگاه حججی جلوه ای از عابس بود
شرط عاشق شدن اصلا به جگر داشتن است
دل شب بین بیابان طلب گم شده ام
راه پیدا شدنم نور قمر داشتن است
تازه فهمیده ام ای چشم خدا پیش شما
باعث دیده شدن دیده ی تر داشتن است
هرچه دادم به شما چند برابر برگشت
سود من در گرو حس ضرر داشتن است
سر شکستن ز غمت مرحله ی آخر هست
اولش گوشه ای از کار تو برداشتن است
مرشدم گفت که تعریف من از بی ادبی
پیش صاحب نظران نقطه نظر داشتن است....
شاعر : رضا قربانی
هرآنکه در دل خود عِرق و غیرتی دارد
همیشه شوقِ وصال و شهادتی دارد
جهان نظاره کند این شکوه ایران را
که شیعه از کرمِ حق چه عزتی دارد
کسی که در ره لیلی سرش ز تن افتاد
دگر چه دستِ نیاز و چه حاجتی دارد؟
شبیه محسن و امثال او فراوان است
چقدر کشور ما بچه هیئتی دارد
و بچّه هیئتی ما همیشه در سینه:
عذابِ عمه و شام و اِسارتی دارد
کدام مردِ اسیری چنین به بند عدو...
نگاهِ مطمئن و با صلابتی دارد؟
غلامیِ علی و فاطمه به ما دادند
خوشا هرآنکه بر ایشان ارادتی دارد
لباسِ رزم بپوشید و منتظر باشید
که شیعه قصد بنای عمارتی دارد
بقیع ، مشهدِ دوم شود به زودیِ زود
ضریح و بارگهِ با اُبهتی دارد
پوریا باقری
در راه اینجایی ولی آهسته آهسته
بر دوش دریایی ولی آهسته آهسته
تفسیر سرخ آیه های کربلا هستی
همپای سقایی ولی آهسته آهسته
تو حجت عشقی برای انقلاب ما
خورشید فردایی ولی آهسته آهسته
داری به جمع عاشقانت باز می گردی
از مرز تنهایی ولی آهسته آهسته
رویای ما درک حسین و قتلگاهش بود
تعبیر رویایی ولی آهسته آهسته
تهران برای رجعت آماده ست محسن جان
وقت است باز آیی ولی آهسته آهسته
آهسته گفتم یاد ماه بی سر افتادم
یاد حرم یاد علیّ اکبر افتادم
شاعر : اسماعیل شبرنگ
ای خدا
یادت نره قرارمون
که این بوده شعارمون
جوربشه کارو بارمون
بریم حرم
ای خدا
ببین که در تاب و تبیم
منتظر و جون به لبیم
دل نگرون زینبیم
بریم حرم
قسم به والله
محاله حتی
بیاد به سمت حرم لشگر اعدا
به دستامون بیرق حضرت سقا
تحت فرمان بی بی زینب کبری
نقش سر بندامون مدد یازهرا
مسته مستیم به نام نامیه علی مرتضی
دلارو بستیم به پنجره فولاد امام رضا
کلنا فداک یازینب
ای خدا
بده به من بال و پری
بسمه این دربه دری
فدا کنم متم سری
برا حرم
ای خدا
نذار بشم از تو جدا
همه خوبا شدن فدا
دل ندارن مگه بدا
برا حرم
یه روز ایشاالله
تموم دنیا
میبینه از راه میرسه صاحب ما
ریشه ی ظلم و میکنه دیگه از جا
توی بقیع باز یه
زمینه
این گل را به رسم هدیه
تقدیم نگاهت کردیم
حاشا اینکه از راه تو
حتى لحظه ای برگردیم / یا زینب
از شام بلا، شهید آوردند
با شور و نوا، شهید آوردند
سوی شهر ما، شهیدی آوردند
یا زینب مدد
در خون خفته که نگذارد
نخل زینبی خم گردد
حاشا از حریم زینب
یک آجر فقط کم گردد / یا زینب
تقدیم شماست، قبولش فرما
قدر وُسع ماست، فدای زهرا
در راه خداست، فدای مرتضى
یا زینب مدد
چون امّ وهب، بسیارند
در هر سوی این مردستان
مادرهای عاشق پرور
در ایران و افغانستان / یا زینب
هم چون این شهید، فراوان داریم
تا وقتی سر و تن و جان داریم
ما به نهضت شما ایمان داریم
یا اخت الحسین
*******
شاعر: محسن رضوانی
دانلود سبک
پدرها به شوق تو ای مولا
دوباره به میدان کمر بستند
ببین دختران شهیدان را
که چَشم انتظار پدر هستند
ببین غنچه های بهار، چه زیبا در این انتظار
به غیر از رضای خدا را نجویند
دگر از یتیمی نگو، که این کودکان با پدر
صمیمانه هر لحظه در گفتگویند
نور بابا/ به چشم دختر آید
دلتنگی ها/ به لطف حق سرآید
از شام آخر / صبح ظفر برآید
یا ثارالله مولای ما حسین جان
**********
دانلود سبک
ماييم كه از جامِ ولايت همه مستيم
بت هاي حرم را همه جانانه شكستيم
يك شير از اين بيشه اگر رفته چه باك است
وقتي همه عشاقِ ولايت نِـمِــر هستيم
*********
بیزارم و بیزار زِ اسلام سعودی
زیرا که بود بیخ و بنش دست یهودی
با كشتن شیخی که ز یاران علی بود
رسوا شود این فرقه ی بیگانه بزودی
**********
دلداده ی بر داری و مفتون بلايي
فرزند علي عالمِ پَر پَر ز جفايي
امشب كه زِ اين خانه غريبانه تو رفتي
مهمان شده در محضرِ يارانِ خدايي
**********
تــنـهــا گــناهِ شــيـعه ي مولا محبت است
دنيا بدون عشق علي دارِ وحشت است
ما را به جُـــرمِ «امــرِ به مـــعروف» مي كشند
غـافل زِ اينكه مُردن ما عينِ طا
سر از تن شیخ ما جدا شد
این کار به دست اشقیا شد
او گشت شهید راه اسلام
بر اهل قطیف رهنما شد
ذکر لب او مدام حیدر
جانش به ره علی(ع) فدا شد
او همچو حسین(ع) آخرین دم
راضی به رضایت خدا شد
با ریش خضاب گشته از خون
عازم به کنار مصطفی(ص) شد
جسمش به صلیب سر به سینی
تقدیم به شاه اشقیا شد
در سوگ نمر جهان شیعه
گریان به تدارک عزا شد
زود است به امر حق ببینیم
این آل سعود در فنا شد
شاعر : اسماعیل تقوایی
شاعر : اسماعیل تقوایی
در محرم بدون سر آمد
با لب تشنه بی خبر آمد
پیکر مثله‌ش رسید اما
مادرش، وای خونجگر آمد
بال و پر داشت موقع رفتن
بی پر و بال از سفر آمد
روی دوش فرشته‌ها تا عرش
رفته بود و شکسته‌تر آمد
وعده با نوحه در محرم داشت
سینه زن بود و وعده سر آمد
بی سر و دست و پیکری صدچاک
رفته از خاک آن سوی افلاک
شاعر : مرتضی محمودپور
هر که از عشق دلش آگاه‌هست
خبر آمد خبری در راه هست
پیکری میرسد اما بی سر
یک محرم همه اشک و آه‌هست
بوسه بر پای مادرت زدی و
زان ادب ماندگار مانده سرت
ای سرت سرفراز هر دوران
آمد از قتلگاه تا خبرت
این صلابت که در نگاهت بود
گشته در این مسیر بال و پرت
صف کشیدند آسمانیها
تا ببیند عزت دگرت
دشمنت شد اسیر چشمانت
شور سقای کربلا به سرت
سرت از تن جدا شد عیبی نیست
جاودان مانده در دلم اثرت
رسم مردانگی و رسم شرف
نقش پیشانی تو در سحرت
هر جگردار غبطه خواهد خورد
بر تو و بر شجاعت جگرت
شاعر : مرتضی محمودپور
آب از سرم گذشت و عطش تا به سر رسید
در رزمگاه حادثه‌ها این خبر رسید
تنها در این میانه نشستم که ناگهان
بهر دفاع از برِ جانان سپر رسید
من بی سپر اگر متحیر ز خود شدم
با پای سر نشستم و خون برجگر رسید
لازم برای این سفرعشق شد جگر
آمد جگر به همره و گاه سفر رسید
باید برای عاشقیم باور آورم
دیدم در این زمانه بمن بال و پر رسید
پرواز کردم از سر شوق و به صد شعف
بی بال و پر شدم قدحی در سحر رسید
سّر سحر همیشه مداوای دردهاست
آمد طبیب و قصه هجران به سر رسید
شاعر : مرتضی محمودپور
جان بر کف و سر در برِ یار آوردم
همراه خودم چوبه‌ی دار آوردم
در حفظ حرم سینه سپر آمده ام
سر را ز شعف سرِ قرار آوردم
شاعر : مرتضی محمودپور
قلم از شوق دیدارت چه بارانی و لرزان است
زبان شعر من بند آمده؛ حیرانِ حیران است
چنان کوه است زینب(س) وار٬ برگشتی و میدانم
به دست مادرت بی شک گل و آیینه قرآن است
گذشتی از سرت پای دفاع از عمهٔ سادات
تو فهمیدی برای مؤمن این دنیا چو زندان است*
تویی نام آور و در راه حق سینه سپر کردی
منِ بیچاره اما فکر و ذکرم لقمه ای نان است
نگاهم خورد بر تابوتت و روضه مجسّم شد
محرّم آمدی! عشقِ تو سالارِ شهیدان است
هوا پاییزی و چشم انتظار تو نجف آباد
به چشمم اشک شوق است و نگاهم شهر گیلان است
در آغوشش تو را گم کرد! اما خوب پیدا کرد...
تو برگشتی و خاکِ سوریه دلتنگ ایران است
گرفتی از کنار پنجره فولاد حاجت را
شها
چشم می چرخانَد و عمریست نوکر میخرد
عاشقانش را فقط با إذن مادر میخرد
ارث برده از پدر؛ هر بی سر و پایی که نه!
یار؛ با ظرفیّتِ سلمان و قنبر میخرد
حضرتِ گوهرشناس است و چه با حسّاسیت
سنگ نه! هر دل که شد از جنس گوهر میخرد
دوستدارانِ أمیرٱلمؤمنین(ع) را بی حساب
هم در این دنیا و هم در روز محشر میخرد
می پذیرد با عنایت هر که را در حدّ خود
باز را باز و کبوتر را کبوتر میخرد
بی ریا هستند در مجلس! شهیدان را حسین(ع)-
شاعری میگفت از صف هایِ آخر میخرد
«سید ٱلاحرار» یعنی هر که «حُر» شد بُرد کرد
اینچنین یک عدّه ای را جورِ دیگر میخرد
هر که مجنونش شود راهیِ مقتل می شود
آنکه بی «سر» جان دهد٬ ارباب با سر میخر
غمی شکسته دلم را... نشسته در قلمم
دوباره بغض عجیبی شکسته در قلمم
کبوترانه بیا دسته دسته در قلمم
نفس نفس بزن ای شعر خسته در قلمم
به نام نامی معجر٬ به نام غیرت محض
به نام دختر خیبرشکن؛ صلابت محض!
نشسته کاه شود کوه در مقابل تو
زمین؛ زمین بخورد از تو و فضایل تو
تمام ساحت دریا گدای ساحل تو
خدا نخواست بیارد کسی معادل تو
سلام حضرت حِلما؛ سلام خواهر عشق
سلام بر شهدای مدافعانِ دمشق
پدر حقیقت قران و تو خودِ تفسیر
بخوان به صوت حجاز و به شیوهٔ تحدیر
معلّم همه علّامه های ِ عالم گیر؛
تویی و جز تو ندارد کسی چنین تأثیر!
خدا سلام بلندی به ساحت تو رساند
تو حضرت جبلُ ٱلصّبرْ بوده٬ خواهی ماند
چه خوب لحن بی
روح پدرم شاد که میگفت به مادر؛ باید پسرم مرهم دستان تو باشد
از کودک من عاشق اسطوره بنا کن؛ تا حاصل زیر و بم ِ دستان تو باشد
تو مادر فرزند منی قصه برایش؛ تصویر بکش سرخی دزفول و هویزه
باید بشود آینهٔ غیرت و همت؛ باید علَمش پرچم دستان تو باشد
تقدیر بر این است که الوند بسازی؛ البرز و دماوند از او چشمه بگیرد
در معرکهٔ عشق چنان پیش قدم باش؛ تا جرعه ای از زمزم دستان تو باشد
معلوم ترین مقصد خمپارهٔ شصتم؛ مشتاق جنونم شده این خط مقدم
باید که فقط تابش خورشید امیدم؛ در جادهٔ ابریشم دستان تو باشد
هر روز بر او غیرت مردانه بیاموز؛ ایثار بیاویز بر ایوان غرورش
فردوسی ام و دغدغه ام خلق حماسه ست؛ باید پسرم ر
انداختی بر گردنت وقتی پلاکت را
دست رشادت ها سپردی جان پاکت را
حرف دلت را با افق ها وفق دادی و
تغییر دادی سمت پاکی ها ملاکت را
بند دلش را بست کنج بند پوتینت
بر شانه ات انداخت وقتی بند ساکت را
قران به لب جاری نگاهش کاسه ای از آب
یشمی که می آید به تو! بردار ژاکت را!
سنگر گرفته در دلت آوای آوینی
دست وصیتنامه دادی دست پاکت را
مین ها دعاهای تو را آمین گرفتند و
بردند با خود تکّه های دردناکت را
دشمن عقب رفت و خدا نگذاشت بردارد
یک بند انگشت از جنوب غرب خاکت را!
شاعر : مرضیه عاطفی
به احترام شهیدان همه قیام کنید
به خون پاک شهیدان همه سلام کنید
ارادتی به دلت هست گر ز عاشورا
به تربت شهدا باید احترام کنید
شاعر : مرتضی محمودپور
باز دشمن قصد بی جا کرده است
مشت خود را پیش ما وا کرده است
آبروی خویش را داده به باد
خویش را بی پرده رسوا کرده است
دشمن دینِ خدا تکفیری است
یا سعودی زاده‌یِ زنجیری است
ما در این جبهه به مثل مالکیم
در میان دست ما شمشیری است
آی خصم دون که گردیدی اجیر
کشورم شد مهد شیران دلیر
کربلا مقصود و مولامان حسین
هست فریاد همه نعم الامیر
باز ساقی می سحر داده ببین
باز نخل دین ثمر داده ببین
ارجعی آید بگوش از آسمان
بر شهیدی بال و پر داده ببین
یاوه گویان یاوه گویی تا به کی؟
بین ما بی آبرویی تا به کی؟
جای جلاد و شهیدان شد عوض!
با شهیدان روبرویی تا به کی؟
ما گل گلزارهای رهبریم
میثم بر دارهای رهبریم
حکم اگر ج
من پیرو ارباب، سراپا شورم
در بند عطای حضرتش مستورم
محشرکه شود به فاطمه میگویم
بر نوکری حسین تو مشهورم
شاعر : مرتضی محمودپور
دوست دارم در دعایم ذکر آمین تو را
بیشتر ترتیلِ الرحمن و یاسین تو را
چند وقتی هست اصلا حال و روزت خوب نیست
در خبرها دیده ای نامردها دین تو را
در لباس کفر آوردند نزدیک حرم
بعد از آن دلشوره و احوال غمگین تورا
از نگاهت خواندم و در سجده های نیمه شب
بیشتر از پیش دیدم بغض سنگین تو را
مُهر بر پیشانی ات شد «کلنا عباسک»
غبطه خوردم وقت رفتن شورِ شیرین تو را
برنمیگردی عزیزم بسکه محکم بسته ام
با دعای دستهایم بند پوتین تو را
حرف ناموس خداوند است وقتی جان دهی؛
حضرت سقا بخواند ذکر تلقین تو را!
شاعر : مرضیه عاطفی
مدافع حرمم جان نثار زهرایم
به عشق حضرت زینب به سوریه آیم
مرا ز عرش ملک میزند صدا هرشب
سفیر عشقم و چون از دیار بالایم
به بال خونی من غبطه میخورد عالم
که عشق حضرت لیلی، کِشد به صحرایم
میان سینه شکستند اگر صدای مرا
گمان مبر که شکستن امید فردایم
من از دیار حبیبم،حبیب در بر من
گمان مدار غریبم، به عشق، اینجایم
سرم به دامن ارباب و چشم در چشمش
دلم خوش است که من هم فدای مولایم
شاعر : مرتضی محمودپور
آیینه حق نما، شهیدان هستند
از جام ولای حیدری سرمستند
از خویش سفر کرده به سوی بالا
با پیکر غرقه خون به حق پیوستند
شاعر : مرتضی محمودپور
