تا می آیم فاطمه چشم ترت را جمع نکن
ای شکسته بال من بال و پرت را جمع نکن
من غریبه نیستم زهرا به پایم پا مشو
استراحت کن عزیزم بسترت را جمع نکن
من خجالت میکشم وقتی خجالت میکشی
ای عروسم رو نگیر و معجرت را جمع نکن
دست تو بالا نمی آید چرا نان می پزی؟؟
خانه دارم زندگی شوهرت را جمع نکن
پشت در آتش گرفتی، سوختی دیگر چرا؟
آب جارو میکنی؟ خاکسترت را جمع نکن
شاعر : رضا قربانی
غصه ی هجران یارم کار دستم می دهد
روزگاری انتظارم کار دستم می دهد
گریه خواهم کرد هر آیینه بر احوال خویش
چشم های بی قرارم کار دستم می دهد
باخودم می گویم اقایم رهایم می کند
آخرش این حال زارم کار دستم می دهد
با گناهان روز و شب احساس سنگینی کنم
عاقبت این کوله بارم کار دستم می دهد
هم دروغ مستحبی هم خیانت هم دغل
وای من این کسب و کارم کار دستم می دهد
سفره ی پر زرق و برقی دارم اندر خانه ام
لقمه های شبهه دارم کار دستم می دهد
گرچه آزادم ولی گویم اسیری بهتر است
انتخاب و اختیارم کار دستم می دهد
لیت شعری برلب اما بی تفاوت گشته ام
های و هوی هر شعارم کار دستم می دهد
فکر و ذکرم شد ردیف شعرهای تازه ام
این غزل ه
چندباری وسط کوچه ز پایش افتاد
پیش چشم در و همسایه عبایش افتاد
وسط کوچه کشیدند علی را پی خویش
فاطمه پشت سرش کرد صدایش افتاد
ازخدا بی خبری دید که زهرا مانده
آنچنان زد که دگر در سر جایش افتاد
نفس فاطمه و دست علی در کار است
دست او بسته و زهرا به هوایش افتاد
تا صدا زد که علی را نبرید ای مردم
به زمین خورد که از زمزمه هایش افتاد
فتنه ی مردم نااهل چه کرده است به دین
آتش ظلم چنین شد به سرایش افتاد
شاعر : محمد صادق بافی زاده
تا از صمیم دل به علی اقتدا کند
می خواست جان خسته ی خود را فدا کند
دانی چرا به پشت در آمد گل نبی ؟
گلچین مگر ز ساحت قدسش حیا کند
جمعی شکسته عهد به او حمله ور شدند
مردانه ماند تا که به عهدش وفا کند
مادر ، زنی نبود که بی خود فغان کند
پرسش ز در نما ، ز چه این سان نوا کند ؟
فضه سریع جانب در می دوید و ما ...
... حیران ، پدر کجاست ؟ چرا پا به پا کند ؟
شداد شهر خواست دروغین بهشت خود
بر روی خون کوثر قرآن بنا کند
دیگر به خنده لب نگشود آن فرشته خو
دیگر کسی ندید ز رخ پرده وا کند
آنکه دعاش پیش خدا مستجاب بود
از بهر مرگ خویش چرا التجا کند ؟
گیرم نخواست تا که ز جایش شود بلند
گیرم نخواست مسئلت از حق شفا کند
آ
خواهر سلطان و امید همه
زیارتش زیارت فاطمه
گرد حرم فرشته ها صف به صف
عطر حرم عطر شه علقمه
کرببلا را ز تو باید گرفت
ای که تویی به دین حق قائمه
شفیعه روز قیامت تویی
مرا نباشد بخدا واهمه
در حرمت مست رضا میشوم
با تو کنم زیارت جامعه
زائر قم شدم ولیکن بود
رضا رضا روی لبم زمزمه
شاعر : محمدرضا آب اذر
تو زهره ای و به پایت ستاره افتاده است
به سجده پای تو مریم و ساره افتاده است
هنوز داغ تو گرمی جان خورشید است
به جان گریه کنانت شراره افتاده است
برای روضه ی کوچه کنایه هم کافی است
اگر فقط بشود این اشاره...افتاده است
فلانی آمد و در کوچه راه را سد کرد
قباله پاره شده یک کناره افتاده است
و زیر پای کسی چادرت لگد می خورد
و راستی چه شده گوشواره افتاده است
میان کوچه اگر یک قباله پاره شده
به کربلا بدنی پاره پاره افتاده است
هنوز بال و پرت زیر پاست ای بانو
به جان بی کفنت ده سواره افتاده است
شاعر : محسن حنیفی
بین روضه می شود حس چون حضور فاطمه
بیت الاحزان است هیأت یا که طور فاطمه
ساده و خلوت ولی خیر کثیر عالم است
روضه های خانگی و جمع و جور فاطمه
برکت نذری و نان روضه ها باشد گواه
باز در کار است دستاس و تنور فاطمه
نام ما در مصحف زهرا چنین خورده رقم
سینه زنهای اصیل غرق شور فاطمه
از غبار چادر زهرا سرشتند اشک را
طینت اهل بکا از جنس نور فاطمه
دست هامان روی صورت می خورد بی اختیار
با بیان واژه ی کوچه عبور فاطمه
شاعر : محسن حنیفی
این خانه بی تو بی سر و سامان بماند
خون بر جگرها ؛ اشک بر مژگان بماند
آبادی یثرب بدون تو خرابه است
حتی فدک هم بعد تو ویران بماند
زینب برای دردهایت نذر کرده
پرسید از من دارد این امکان بماند
گفتم بگو از دردهایت مهربانم
گفتی تو با چشم پر از باران ...بماند
دستار بستی که سرت آرام گیرد
یا زخم روی ابرویت پنهان بماند
...پای تنورت روز آخر گریه کردی
یعنی سری در دست این و آن بماند
شاعر : محسن حنیفی
هفتاد و پنج روز تمام است مادرم
افتاده بین بستر و حرفی نمی زند
مخفی نموده صورت نیلی خویش را
از چشمهای حیدر و حرفی نمی زند
**
چندیست که برای به پا ایستادنش
دست کمک به جانب دیوار می زند
هر شب کنار پهلوی نیلوفری او
زانو بغل گرفته حسن زار می زند
**
تا لحظه ای که شانه به گیسوی من زند
حتی تمام ثانیه ها را شمرده ام
دیشب حسن به شرم به من گفت اینچنین
زینب هنوز از غم مادر نمرده ام
**
نبضم شدید می زند این روزها دگر
انگار خون به این دل مضطر نمی رسد
پلکم پریده است خدایا به خیر کن
گویا نفس به سینه ی مادر نمی رسد
**
فضّه به یک اشاره به ما گفت بس کنید
دیگر دعا و ناله و امّن یجیب را
مادر همین که رفت بگیرید بی ص
یک نفر از شاخه هایم کار میگیرد علی
از درخت باردارت بار میگیرد علی
کار من دیگر گذشته از مراقب بودنم
در نگیرد به سرم دیوار میگیرد علی
هر چند با احتیاط از پیش در رد میشوم
باز رخت من به این مسمار میگیرد علی
زودتر از کشتن گل باغبان را میکشد
به گلی در باغ وقتی خار میگیرد علی
شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان
کنیز هات نشستند و مو پریشانند
نگاه کن همه ی بچه هات گریانند
نشسته ایم کنارت نگاه کن ما را
بگو نمیروی و روبه راه کن ما را
زمان رفتن تو نیست استخاره نکن
تو که هنوز جوانی کفن قواره نکن
چگونه گریه برای نماندنت نکنم !؟
بگو چکار کنم که کفن تنت نکنم ؟
بیا و کار کن اصلاً ولی نشسته نکن
تو را به دست شکستت مرا شکسته نکن
بگو چکار کنم سمت پر زدن نروی ؟
مگر تو قول ندادی بدون من نروی ؟
کسی اجازه ندارد غذا درست کند
برای فاطمه تابوت را درست کند
نفس نفس زدن از زندگی سیرت کرد
سه ماه آخر عمرت چقدر پیرت کرد
سه ماه آخر عمرت چقدر زود گذشت
سه ماه آخر عمرت همش کبود گذشت
مرا ببخش شکسته شدی و چین خوردی
سه ماه آخر عمرت ه
ای آسمان ببار فقط بی امان ببار
بر باغبان باغ گرفته خزان ببار
اصلا بیا و بر سر حیدر خراب شو
یا نه، به قبر خاکی این بی نشان ببار
در بین شعله ها که به یاری نیامدی
حالا به آتش دل غربت فشان ببار
درمان نمی شود تن زخمش به راحتی
آرام تر به پیکر این ارغوان ببار
***
وقتی دم مزار تو از پا نشسته ام
یعنی نشسته است درختان شان به بار
در این سه ماه من به شکستت گریستم
حالا تو بر شکستن این قد کمان ببار
بر اشک های بی کسی ام باز گریه کن
با ناله یتیمی طفلانمان ببار
بر بستری گُلین، رد خون، گوشواره، در
بر خاطرات مانده در آن آشیان ببار
از ظلم مردمان دیاری که داشتم
از دست رفت دار و نداری که داشتم
نه سال با تو بودم و ی
بي تب و تابِ خسته حالي بود
سخت گيرِ شكسته بالي بود
چادرش بينِ كوچه پا خور شد
بسكه از غم، قَدش هلالي بود
مسجد و منبرِ رسول الله
جايِ بابا چقدر خالي بود
از دل آهي كشيد با گريه
خطبه هايش همه سؤالي بود
نفسش بارِ لخته¬ي خون داشت
سوزِ آهش در آن حوالي بود
خطبه اش جاودانه بر مي گشت
با قَباله به خانه بر مي گشت
آه ظلمِ سقيفه بي حدّ شد
راه كوچه به آينه سدّ شد
همه¬ي نور و چنگِ تاريكي
اتفاقي كه بابِ خواهد شد
ضربِ دستِ چپش زبانزد بود
زدنِ سيلي اش زبانزد شد
هر قَدَر روي پا پريدم باز
دستِ سنگينش از سرم ردّ شد
بعد از آن راهِ خانه تا مسجد
طول يك خطِ سُرخِ ممتد شد
آنقدر به غرورِ من بر خورد
حسنش كاش از غمش مي مُر
خرمن آسودگی شرار بگیرد
چادر مادر اگر غبار بگیرد
وای از آن لحظه ی بدی که ببینی
گوشه ای از دامنش به خار بگیرد
فصل خزانش، بهار خوشه ی اشک است
فاطمیه باغ گریه بار بگیرد
شام عروسی به فکر سائل خویش است
جامه ی نو داده، وصله دار بگیرد
حُرمت میلش ببین که تا به کجاهاست
رفته برایش خدا انار بگیرد
دست علی گرچه بسته در اُحد امروز
دست ورم کرده ذوالفقار بگیرد
بد لگدی بود...محسن ازنفس افتاد
خواست که طفلی ز در فشار بگیرد
گریه ی زهرا به اختیار خودش نیست
از در و همسایه اختیار بگیرد
ماندم از آن بازوی شکسته، چگونه
آمده پای تنور کار بگیرد؟
گودی چشمش مرا کشانده به گودال
تا مژه ام زخم بیشمار بگیرد
با دلِ خون رفت از مد
چندباری وسط کوچه ز پایش افتاد
پیش چشم در و همسایه عبایش افتاد
وسط کوچه کشیدند علی را پی خویش
فاطمه پشت سرش کرد صدایش افتاد
ازخدا بی خبری دید که زهرا مانده
آنچنان زد که دگر در سر جایش افتاد
نفس فاطمه و دست علی در کار است
دست او بسته و زهرا به هوایش افتاد
تا صدا زد که علی را نبرید ای مردم
به زمین خورد که از زمزمه هایش افتاد
فتنه ی مردم نااهل چه کرده است به دین
آتش ظلم چنین شد به سرایش افتاد
شاعر : محمد صادق باقی زاده
خرمن آسودگی شرار بگیرد
چادر مادر اگر غبار بگیرد
وای از آن لحظه ی بدی که ببینی
گوشه ای از دامنش به خار بگیرد
فصل خزانش، بهار خوشه ی اشک است
فاطمیه باغ گریه بار بگیرد
شام عروسی به فکر سائل خویش است
جامه ی نو داده، وصله دار بگیرد
حُرمت میلش ببین که تا به کجاهاست
رفته برایش خدا انار بگیرد
دست علی گرچه بسته در اُحد امروز
دست ورم کرده ذوالفقار بگیرد
بد لگدی بود...محسن ازنفس افتاد
خواست که طفلی ز در فشار بگیرد
گریه ی زهرا به اختیار خودش نیست
از در و همسایه اختیار بگیرد
ماندم از آن بازوی شکسته، چگونه
آمده پای تنور کار بگیرد؟
گودی چشمش مرا کشانده به گودال
تا مژه ام زخم بیشمار بگیرد
با دلِ خون رفت از مد
آقا سلام ؛ جمعه ی دلگیرتان بخیر
قد قامت العزا ؛ غم تکبیرتان بخیر
این جمعه هم براق تو را زین نکرده اند
صبح غلاف کرده ی شمشیرتان بخیر
دارد که آه میکشد و درد میکشد
در این فراق رشته ی تدبیرتان بخیر
جمعه ، تمام دشت پر از برکه های توست
این جمعه نیست رحمت بی انتهای توست
گرچه وظیفه ای ست برایت دعا کنم
اما ظهور چشم به دست دعای توست
این دردها که درد من است و گناه من
همواره مایه ی غم و شرم و حیای توست
اصلا بیا که گریه بریزم به پای تو
حالا که فاطمیه بهار عزای توست
آقا سلام گریه به چشم تر شما
پایین نیامده ست تب مادر شما
امروز هم که پا شده و راه میرود
با پهلوی شکسته به دور و بر شما
با اینکه بهتر است ولی میک
از آن دقیقه که بال و پر تو ریخت بهم
تمام زندگی همسر تو ریخت بهم
تمام شهر پریشان گریه های تو شد
مدینه از سر چشم تر تو ریخت بهم
به پای هم نشد آخر که مو سفید شویم
قرار زندگی ما سر تو ریخت بهم
بهار هجدم عمر تو زمستان شد
ببین که زندگی حیدر تو ریخت بهم
حسن نگفت از آن کوچه منکه با خبرم
میان کوچه چرا معجر تو ریخت بهم
صدای فضه خذینی شنیده ام زهرا"س"
چه طور شد چنین پیکر تو ریخت بهم
چه قدر پیرهنی را که بافتی زیباست
چه شد که زینب غم پرور تو ریخت بهم
یک نفر از شاخه هایم کار میگیرد علی
از درخت باردارت بار میگیرد علی
کار من دیگر گذشته از مراقب بودنم
در نگیرد به سرم دیوار میگیرد علی
هر چند با احتیاط از پیش در رد میشوم
باز رخت من به این مسمار میگیرد علی
زودتر از کشتن گل باغبان را میکشد
به گلی در باغ وقتی خار میگیرد علی
درست سال جدید و عزای مادرتان
به هم رسیده و ماییم پای مادرتان
چه فرق اول سال و چه فرق اخر سال
نشسته ایم به زیر کسای مادرتان
تمام هرچه که عید است و هرچه نوروزست
فدای فاطمیه، نه، فدای مادرتان
چگونه میشود امسال عید خوش باشیم
که آمده است غمِ ماجرای مادرتان
چه ماجرای بدی، ماجرای جانسوزی
طناب و هیزم و آتیش.. وای مادرتان
همان دمی که لگد می زدند نامردان
شکسته شد بخدا دست وپای مادرتان
چگونه می شود امسال عید خوش باشیم
مگر که مرده دلِ نوکرای مادرتان
ولی خوشیم که امسالمان عجب سالی ست
شروع آن شده با روضه های مادرتان
خدا گواه که ما از تبار سلمانیم
شدیم اگر همگی مبتلای مادرتان
شبیه ماه محرم دوبار می پوشیم
لبا
هم ناله میخواهد علی نوروز امسال
از دیده خون بارد علی نوروز امسال
خاکم به سر گر عید گیرم شاد باشم
وقتی عزا دارد علی نوروز امسال
*****
ای شیعیان مولای خود یاری نمایید
از شاه مظللومان طرفداری نمایید
در داغ زهرا تا علی گیر تسلی
امسال جای عید عزاداری نمایید
*****
امسال جای عید غم داریم نوروز
از دیده خود اشک می باریم نوروز
در فاطمیه از غم زهرای اطهر
ما با علی امسال عزاداریم نوروز
دیده براي دیدن تو وا نمی شود
چشمی که لطمه خورده مداوا نمی شود
وقتی غلاف تیغ گرفته توان من
یعنی قنوت، شانه، خدایانمی شود
دیگر رمق نمانده به دستان خسته ام
خواهم بگیرم اشک تو اما نمی شود
باور کنید بار مصیبت زیاد بود
بیهوده یک نهال جوان تا نمی شود
آن قدر ناله ي نفسم بی رمق شده
آهی به روي آینه پیدا نمی شود
گر چه براي پهلوي من اشکتان شفاست
زهراي تو ز بستر خود پا نمی شود
جانی برایم مانده اما ماندنی نیست
دل خوش مکن بر من که زهرا ماندنی نیست
حتی نفس هم قهر کرده با لبانم
یعنی که این افتادهاز پا ماندنی نیست
دستی که آتش خورده نان پخته برایت
بیمار تو تا صبح فردا ماندنی نیست
وقتی که تابوت مرا می دید زینب
باچشمهایش گفت بابا، ماندنی نیست؟
با این جراحاتی که خون می ریزد از آن
بر قامت من این کفن ها ماندنی نیست
از سر بهزیریّت کنارم خوب پیداست
در شهر پیچیده که زهرا ماندنی نیست
با چشم گریون چشماتو به روم میبندی با روی نیلی می خوای تا به من بخندی
اشکاتو مرهم روی بازوهات میبندی
تو از من داری رو میگیری، به حیدر نگو که میمیری
کبوتر چرا سربه زیری/ موسپید وپیری
میون شعله های سوزان، به پیش چشم خون طفلان
تو گفتی غم مخورعلی جان/ ای ابر باران
فدایت ای فدایی من 3 قد کمانی من
یادم نمیره مسمار و در شکسته تو مونده بودی من بادوتا دست بسته
ای گل حیدر، کی شاخه هاتو شکسته
بمیرم که نفس نداری، ز درد سینه خواب نداری
عزیزم منو جا نذاری/ تنهام نذاری
دعا کن یاس قد کمونم، الهی بعد تو نمونم
نگاهات کرده نیمه جونم/ سرو جوونم
فدایت ای فدایی من 3 قدکمانی من
دانلود سبک
مادر مادر ای امیدم با تو من بچه شهیدم
می بینی حال و هوامو مشکیه لباس عیدم
تموم آمال منی
تو محول الاحوال منی
فاطمیه دلم خونه دل خونه دلم خونه
بهار من زمستونه زمستونه زمستونه
مادر مادر ای الهه عشق و محبت
مادر پس کو حرمت بیام زیارت
مادر مادر ای قرارم جز تو هیچکسی ندارم
دوست دارم مثل حسینت سر رو پای تو بذارم
یا کاشف الکروب من
یا مقلب القلوب من
دلم شده گدای تو گدای تو گدای تو
جوونیمون فدای تو فدای تو فدای تو
مادر مادر باید برسم برا عیادت
مادر مادر پس کو حرمت بیام زیارت
مادر یعنی مهربونی با درد تو همزبونی
مادر یعنی اوج عشقو از توی چشاش بخونی
مادر سلطان کربلا
من تصدقت میرم به خدا
تو مدینه که می شینم
باذن خداوند حیا ، همگی پیرن سیا می پوشیم
باذن امیر لافتی ، همگی پیرن سیا می پوشیم
بگو به مادر ، اگه مابچه هات هستیم
بگو به مادر ، اگه عیده بپات نشستیم
بگو به مادر ، یاد دیوار و در شکستیم
وای
می ترکه بغض گلو فاطمیه
ارادت این دلای ما دائمیه
وای ، مادر مادر مادر
******
سوال جواد ابن رضا ، چرا در و با لگد شکستن
به پیش نگاه بچه ها ، چرا در و با لگد شکستن
بلند شد صدا ، صدای ناله حزینی
بلند شد صدا ، تا نمردم فضه خذینی
بلند شد صدا ، یا اب اسقط جنینی
وای
تو هجوم ضربه ی کین وای مادرم
بمیرم شده نقش زمین وای مادرم
وای ، مادر مادر مادر
******
میون اون همه آتیش و دود ، یار هجده ساله حیدر
خودش رو کوچه کشونده
یواش یواش تو کوچه ها ، می پیچه عطر گل یاس
صدای تو دلم میگه ، بیاید که موسم عزاس
روضه بخون ، با دل خون
برا مصیبت یه مادر جوون
شال عزا بگردنت
قربون گریه هات برم صاحب زمون
وای مادرم
******
منزل اول عزا ، تو شبهای فاطمیه
روضه ی دیوار و دره ، که داغ اون دائمیه
دست خزون ، چه بی امون
رسید به شاخه ی گل یاس جوون
در که شکست ، دیدم نشست
پر شدش از لاله تموم خونمون
وای مادرم
شاعر : منصور عرب
بستر شهادت
شور
توی بستر گریون گریه هات مثه بارون
میکشه من و آخر این لباس پرخون
حسنت گریونه آسمون دلش خونه
زینبت عزاداره وای از این زمونه
زهرا مرو ای یار علی ، زهرا ای کس و کار علی
زهرا مرو بیمار علی
زهرا مرو ای یار علی
******
دلم و خون کردی غرق غصه و دردی
مثل برگ پاییزی سرد و خشک و زردی
بدنت بی جونه خونه بی تو ویرونه
بعد تو غم عالم رو دلم می مونه
زهرا می میرم ازحال تو ، زهرا کی شکسته بال تو
کشته منو این احوال تو
زهرا مرو ای یار علی
******
تاره چشمای تو می میرم برای تو
پرمزن مرو زهرا جون من فدای تو
یادته قول دادی پیش من تو می مونی
چی شده چرا شعر رفتن و میخونی
زهرا می میرم ازحال تو ، زهرا کی شکس
بستر شهادت
زمینه
توی دستام جونی نمونده
کسی نمیدونه چه حالی دارم
توی رگهام خونی نمونده
کسی نمیدونه چه حالی دارم
میسوزه زخم بازو زخم سینه ، گله دارم من از شهر مدینه
برای موندنم چاره ندارم
کسی نمیدونه چه حالی دارم
روزای من شبیه شام تاره ، علی بدون من بی کس و یاره
سر مو روی شونه هات میذارم
کسی نمیدونه چه حالی دارم
توکوچه بی پناه شدم ، بپای تو فدا شدم
******
واسه زینب تو بیقرارم
کسی نمیدونه چه حالی دارم
دیگه غصه و غم شده یارم
کسی نمیدونه چه حالی دارم
چرا چشات علی جون نگرونه ، روزگارم که این جور نمیمونه
برای غربتت آروم ندارم
کسی نمیدونه چه حالی دارم
شبای رفتنم دیگه رسیده ، ز غم و غصه ها قدم خمیده
بی
زمینه
آسمونا غصه می باره شب تاره برا حیدر
عازم سفـر داره می شه غریبونه چرا مادر
تنها شدن قسمت مرتضـی شده
مادر ببین دنیا چه بی صفا شده
وای
چشمام بی قرارن
باز ابـر بهارن
دارن خون می بارن
با دل خون میگم ، وای مادرم مرو
زیر بـارون میگم ، وای مادرم مرو
******
اگه صورت تو نیلی شد خدا رو شکر ندید بابا
اگه بدونه زمین خوردی نمی مونه تو این دنیا
خاکی شده چادر وصله دار تو
روی زمین خونیه گوشواره تو
وای
از صبرتو مادر
پرپر شد برادر
بین کوچه و در
با دل خون میگم ، وای مادرم مرو
زیر بـارون میگم ، وای مادرم مرو
شاعر : محسن طالبی پور
دانلود سبک
