رفته است و مانده است جهان در غمش هنوز
آیینه‌ای که نیست کسی محرمش هنوز
آن لالۀ کبود نبوت که آفتاب
هر صبح سرخ می‌شود از ماتمش هنوز
دانای علم اوّل و آخر کز ابتدا
نشناخته است اهل همه عالم‌اش هنوز
ماهی که تا دوباره بیاید، شبانه، ماه
با گریه سرگذاشته در مقدمش هنوز
او اسم اعظم است و ندانسته هیچکس
از بعد حیدر و نبی اعظم‌اش هنوز
شاعر : محمد سعید میرزائی
عالمی سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
غربتم را همه دیدند و تماشا کردند
بی پناهی فقط انگار پناهِ من و توست
کوچه آن روز پر از دیده ی نامحرم بود
همه ی روضه نهان بین نگاهِ من و توست
صورت نیلی تو از نفس انداخت مرا
گرچه زهرای من این اول راهِ من و توست
آه از این شعله که خاموش نگردد دیگر
آه از آن روز که بر نی سر ماهِ من و توست
شاعر : یوسف رحیمی
مادر دلم گرفته، بگو راه چاره چیست؟
مفهوم سرخ بودن ابر بهاره چیست؟
کابوس هر شبِ حسنت می کشد مرا!
این ماجرای گم شدن گوشواره چیست؟
لعنت به هرکه گفته تو شاهد بیاوری!
آخر گناه این سندِ پاره پاره چیست؟
بعد از پدربزرگ، محل سوت و کور شد
مادر دلیل قهر بلال از مناره چیست؟
جای رکوع و سجده چرا پلک می زنی!؟
حُکم وجوب نافله ی با اشاره چیست؟
زحمت نده به دستِ ورم کرده، جانِ من!
راز حسین و پیرهن نیمه کاره چیست؟
هرشب خودم به گُل پسرت آب می دهم
آسوده باش! علت آه دوباره چیست؟
از خورجین برای پدر حرف می زدی
منظورت از شلوغی دارالعماره چیست؟
شاعر : وحید قاسمی
ماهی که بی او آسمان معنا ندارد
عقل بشر ظرفیّت او را ندارد
حقّی که در آن شاید و امّا ندارد
روی زمین جز مرتضی همتا ندارد
حالا برای پاشدن هم نا ندارد
او که به غم های دلش غم گریه می کرد
با زخم او هر بار مرهم گریه می کرد
بر آه هایش چشم خاتم گریه می کرد
از بی کسی او خدا هم گریه می کرد
دیگر برای گریه کردن جا ندارد
نُه سال زهرا خانه داری علی کرد
در هر کجا، هر لحظه یاری علی کرد
بر پیکرش آیینه کاری علی کرد
تنهایِ تنها آه و زاری علی کرد
حالا توان یاری مولا ندارد
با اینکه شمع عمر او می کرد سوسو
با اینکه در شد با تنش پهلو به پهلو
با اینکه در بستر گرفت از مرتضی رو
می گفت با صوتی حزین این ماه بانو
این شاه سر
بیمار من گرچه به رنگ ماهتابی
هم زهرة الزهرائی و هم آفتابی
ای انعکاس سورۀ قدر شب قدر
آئینه ای ،نوری، زلالی، مثل آبی
در آسمان غربتم خورشید مهری
بر شب پرستان همچنان تیر شهابی
روز مرا با سوختن گرمی ببخشی
شام غریبی مرا شمع مذابی
یک شب به چشمت خواب راحت من ندیدم
ماندم کنون بیدار شاید تو بخوابی
انسیة الحورای من از بس کبودی
گوئی که پوشیده است رویت را نقابی
دیشب چه گفتی با خدا وقت نیایش
کامشب تو همرنگ دعای مستجابی
داری وصیت میکنی شب دفن گردی
امّا برای غربتم در انقلابی
امروز دیگر بسترت را جمع کردی
از چه برای رفتنت بی صبر و تابی
از بیم هجران تو ای شمع امیدم
یک آسمان غم دارم و قلب کبابی
یا فاطمه جانِ حسین
به من امان نداد آن زمان کوچه
که سبز شد جلوی راه ناگهان کوچه
نپرس خواهرم از حال من مساعد نیست
که نیم جان من اینجاست نیم جان کوچه
شکست سنگ غروری که داشتم زینب
شکست سنگ غرور مرا همان کوچه
همین که سایه نامرد بر سرم افتاد
خراب شد به سرم آسمان آن کوچه
نگو چرا حسن تو به لکنت افتاده
گرفت از حسنت قدرت بیان کوچه
همین که رد شدم از کوچه زیر لب گفتم
نبود قامت یاس علی کمان، کوچه
شاعر : علی قدیمی
شمیم عید رسید و شلوغ شد بازار
دوباره خانه به خانه پر است از دیدار
بهار نیست به قرآن قسم زمستان است
برای عاشق مهدی بهارها بی یار
اگر چه عید شده باز هم عزادارم
که نیست عید ظهور مقلب الابصار
آهای امت شیعه کسی خبر دارد
کجاست صاحب شمشیر حیدر کرار؟
کجاست منتقم پهلوی شکسته ماه
کجاست گریه کن کوچه و در و دیوار
بیا بخاطر زهرا "س" ظهور کن آقا
بیا بخاطر زهرا"س" و سینه و مسمار
شاعر : علی قدیمی
زهرا سلام... شکر خدا خوب و بهتری ؟
هفتاد و چند روز... چرا بین بستری؟
نشنیده ام نمی شنوم تا ابد دگر
آتش بگیرد از ته مو ، موی مادری
روی حصیر خانه نخواب ای شقایقم
رنگ حصیر خانه شدی بس که لاغری!
پهلو عوض نکن دلم از دست می رود
غش می دهی و می کُشیم دست آخری
بگذار زیر پای تو را بوسه ای زنم
آخر تو سروری ، تو عزیزی ، تو بهتری
با هر چه داشت زد به سر و صورتت گلم
شکر خدا نبوده در آن دست خنجری
تاج سرم به زیر لگد، له شد ای خدا
یارب کجاست بهر علی تاج سروری؟
شاعر : جعفر ابوالفتحی
سکوت می وزد از چشم های من بی تو
و نیست آینه ای هم صدای من بی تو
تو بال های عروج دعای من بودی
که مستجاب نمی شد دعای من بی تو
چگونه خواب کنم غصه های تلخ تو را
که طعم گریه دهد لالای من بی تو
سراغ حال دلم را کسی نمی گیرد
کسی نمانده ـ دریغ ـ آشنای من بی تو
مپرس حال مرا از پدر بگو ـ آری
که مثل او شده حال و هوای من بی تو
هزار و یک شب تنهایی و سکوت، و من
بگو که چیست پس از این دوای من بی تو
شاعر : سید مهدی حسینی
رفته است و مانده است جهان در غمش هنوز
آیینه‌ای که نیست کسی محرمش هنوز
آن لالۀ کبود نبوت که آفتاب
هر صبح سرخ می‌شود از ماتمش هنوز
دانای علم اوّل و آخر کز ابتدا
نشناخته است اهل همه عالم‌اش هنوز
ماهی که تا دوباره بیاید، شبانه، ماه
با گریه سرگذاشته در مقدمش هنوز
او اسم اعظم است و ندانسته هیچکس
از بعد حیدر و نبی اعظم‌اش هنوز
شاعر : محمد سعید میرزائی
ای ذکر آشنا ریحانة النبی
ای نغمه ی ولا ریحانة النبی
شرح عطوفتی روح محبتی
آئینه ی وفا ریحانة النبی
شمس کرامتی ماه عنایتی
بانوی ذوالعطا ریحانة النبی
بنت الهدی تویی ام الحیا تویی
محبوبه ی خدا ریحانة النبی
خورشید زندگی مهتاب بندگی
ای نور حق نما ریحانة النبی
بی تو فلک نبود ذکر ملک نبود
ای باعث بقا ریحانة النبی
عشقت نیاز دل ذکرت نماز دل
یا سامع الدعا ریحانة النبی
رکن شجاعتی فریاد غربتی
طراح کربلا ریحانة النبی
با این همه مقام بانوی ذوالکرام
گشتی چرا فدا ؟ ریحانة النبی
عمر تو کم چرا ؟ قد تو خم چرا ؟
دلخون شدی چرا ؟ ریحانة النبی
دشمن حیا نکرد شرم از خدا نکرد
از کینه زد تو را ریحانة النبی
ای یاور علی نی
بیا در این دم آخر به هم نگاه کنیم
پسر عمومکرر به هم نگاه کنیم
بیا دوباره به یاد قدیم گریه کنیم
به یاد خنده که برهم زدیم گریه کنیم
حلال کن من بیمارراکه رفتنی ام
قسم به جان تو شیرخداکه رفتنی ام
مراببخش اگرچون خزان پاییزم
دوروزی است به پای توبرنمیخیزم
علی برای من امشب کفن فراهم کن
برای مادرزینب کفن فراهم کن
به زیرمقنعه ام روی خون گرفته
علی ببخش خانه ی مان بوی خون گرفته
نبینمت که جوانی وپیرترشده ای
به پیش چشم همه سربزیر تر شده ای
علی فدای سرت پهلویت شکسته
عدو نبینمت که به دستت طناب بسته
هنوزمیشنوم من صدای محسن را
نشد که بوسه کنی چشمهای محسن را
همان که میخ سرش سمت استخوان میخورد
به زیر ضرب لگدبچه ا
نام ما را بگذارید غلام زهرا (س)
دلمان را بنویسید به نام زهرا (س)
روزی چشم من و توست به دست مادر
شکر حق روزی ماهاست طعام زهرا (س)
وسط روضه چه با عاطفه او صیدم کرد
شکر حق قلب من افتاد به دام زهرا (س)
مادری کرد برای پدرش هجده سال
فاطمه ، ام ابیهاست ، مقام زهرا (س)
با غلاف آمد و با خشم به پهلویش زد ...
ناظر این جَرَیان بود ، امام زهرا (س)
وقت خوردن به زمین نام علی ذکرش بود...
یا علی بود فقط تکیه کلام زهرا ... (س)
"جعفر" ای کاش سلامش بدهی تا فردا
بشنوی در وسط قبر، سلام زهرا (س)
شاعر : جعفر ابوالفتحی
ای زهره ی همیشه ی حیدر به من بتاب
بار دگر سلام علی را بده جواب
شد زندگی بدون تو تصویری از حباب
آب حیات من تویی و زندگی سراب
برخیز و در نگاه علی خوب ، كن نگاه
تو سوختی چو شمع و علی ریخت مثل آب
پیرم مكن فزون تر از این جان فاطمه
برخیز و كن محاسن مظلوم را خضاب
ای بهترین معلم قرآن دخترم
بار دگر به خواندن قرآن بكن ثواب
دستاس هم بهانه ی دست تو میكند
ابر مدینه هم شده همكار بوتراب
بر مقدم تو دیده ی مسمار مانده باز
چادر سیاه خاكی تو كرده انقلاب
آیینه ی تمام نمای تو زینب است
خورشید آسمان حرم داده بازتاب
رفتارهای دختر من عین فاطمه است
مثل قنوت تو دل من را كند كباب
فضه بیا دعای مرا آمین بگو
یا رب به مرگ دخ
دل من بی تو «دیر یا زود» است
بی تو آیینه بود و نابود است
دور افتاده پلکم از رویت
سایه از آفتاب مطرود است
تکیه بر خویش فاشگوی بلاست
درد پهلو ز دست مشهود است
مگر آیی ز کوی رنگرزان
که لباس تو جلوهآلود است
چشم در رفتن از خود است چو تو
یکی از شیعیان ما رود است
رو گرفتی به زلف خویش ز من
سر شعله خضابش از دود است
خنده ات طول اگر کشید چه باک
دیر هم در مذاق ما زود است
راه خود را گرفته گویا درد
حالت انگار رو به بهبود است
زخم اگر خورده ای کرامت توست
سیب این باغ طعمه ی جود است
باغ داری به تن نه پیراهن
میخکت تار و لاله ات پود است
پشت هیزم نمی رسد به بهشت
این حرامی ز چوب نمرود است
شاعر : محمد سهرابی
نشان بندگي است اين ز پاي افتادن
به وقت شكر به پيش خداي افتادن
تمام سختي عالم به دوش تو وقتي
ميان خانه ات آيد صداي افتادن
ميان خانه تو و ، پشت در چهل نامرد
و نيست وقت مناسب براي افتادن
از آن زمان كه در خانه با لگد وا شد
دو شانه ي حسنت شد دواي افتادن
درون خانه بمان و به فكر محسن باش
نكن تو محسن خود را فداي افتادن
تو جان حيدري و هم عليست جان تو
دو جان چگونه شود پس جداي افتادن
به سمت حضرت مولا كشان كشان رفتي
نبوده در پر و بال تو ناي افتادن
و بايد از پسرت صاحب الزمان پرسيد
چه بود علت اين ماجراي افتادن
شاعر : مهدی برجلو
اشک از دیده ي خونبار بیفتد سخت است
هر کجا بستر بیمار بیفتد سخت است
اوج این واقعه را جان علی می داند
خانم خانه که از کار بیفتد سخت است
به خدا فرق ندارد که کجا ، یک مادر ...
کوچه یا در خم بازار بیفتد سخت است
به زمین خوردن مادر به کناری امّا ...
پیش چشم پسر انگار بیفتد سخت است
مرد باشد ، و زنش پشت در خانهء او
در دل آتش اغیار بیفتد سخت است
سینه اش شد سپر شیر خدا ، امّا حیف
کار این سینه به مسمار بیفتد سخت است
صورت حور که از برگ گلی نازک تر
گذرش چون که به دیوار بیفتد سخت است ...
آنکه مادر شده این واقعه را می فهمد
بعدِ شش ماه اگر بار بیفتد سخت است
خواست تا شانه کند موی سر زینب را ...
شانه از دست گرفت
بانوی خانه‌دارِ من از پا نشسته است
از کوچه‌ها رسیده ولی زار و خسته است
بانوی من که جان و دل من فدای او
در کوچه تار و پود وجودش گسسته است
از خاک روی چادر او حدس می‌زنم
در کوچه‌ها کسی دل او را شکسته است
فهمیدم از بنفشگیِ روی بسترش
پهلوی زخم خورده‌ی خود را نبسته است
زینب میان خواب به خود گفت: مادرم
دست ضعیف او به گمانم شکسته است
من هم ز سرفه‌های شدیدش گرفته‌ام
راه نفَس به سینه‌اش این بار بسته است
حالا نشسته‌ام وَ به این فکر می‌کنم
بانوی خانه‌دارِ من از پا نشسته است
شاعر : رضا باقریان
شکوه عصمت دادار حضرت زهراست
مه منیر شب تار حضرت زهراست
علی یگانه خلق است قسم به یکتائیش
که کفو حیدر کرار حضرت زهراست
هر آنچه گل که بدیدم کنار او خاریست
گلی که نیست بر آن خار حضرت زهراست
خدا اگر به نبی فخر می کند بی شک
که فخر احمد مختار حضرت زهراست
کسی که چرخه هستی آفرینش حق
به اذن او شده دوار حضرت زهراست
علیست محرم اسرار ایزد و اورا
یگانه محرم اسرار حضرت زهراست
سفره ای انداختند امشب بنام فاطمه
پخش شد در بین این سفره طعام فاطمه
باز هم صاحب عزا گرم خوش آمد گویی است
می رساند بر عزادارن سلام فاطمه
فاطمیون ؛ فاطمیه آمده بر تَن کنید
رختی از جنس بهشتیِ خیام فاطمه
سال نو امسال هم با فاطمیه توأم است
واجب است بر یک یک ما احترام فاطمه
بین فردوس برین هم سایه ی پیغمبر ست
مسندی ناگفتنی دارد غلام فاطمه
فاطمه روزی که خلقت شد سراسر نور بود
نور قبل از خلقتش در ذات حق مستور بود
نوری از وجه خدا مستغرقند در ذات هو
کار او تصویر سبحان ، قبل هر دستور بود
او برای مادری کردن بر عالم زاده شد
یعنی از لطف ربوبی سوی ما مأمور بود
بانوی عصمت که یاری ولایت شأن اوست
نام او منصوره و در آسمان مشهور بود
تا که پای امتحان آمد زحکمت در نیاز
قبل خلقت امتحان داد و به هم مشکور بود
پاسخ زهرا به هر امر خدا لبیک شد
بس که بی چون چرا در طاعت مذکور بود
لیلة القدر علی بدر تمام مصطفی
آمد آن روزی که زیر دست و پا مشهود بود
ای خدا ... انسیة الحورا کجا و میخ در
حوریه رنجور بود و خصم او از نور بود
هیزم ، آتش ، لگد ، نعره ، صدای است
از سوز سينه ام جگر سنگ خاره سوخت
هم سنگ خاره سوخت و هم راه چاره سوخت
از بس ستاره ريختم از آسمان چشم
بر اشك غربتم دل ماه و ستاره سوخت
آتش زسوز سينه ام آتش گرفته است
داغ حرارت جگر پاره پاره سوخت
ياري كه سوخت پشت در خانه مثل شمع
اين غم كجا برم كه ز آهم دوباره سوخت
مي كرد با اشاره به من فاطمه سلام
از ضعف شد چنان كه توان اشاره سوخت
شاعر : سید محسن حسینی
باران تازیانه امان تو را برید
بازوی حیدریِ تو را بین خون کشید
هرکس رسید ضربه ای بر پهلوی تو زد
پس بی دلیل نیست اگر قامتت خمید
حتماً تو را غلاف زمینگیر کرده است
جان نمانده ات به لبانت اگر رسید
گریه برای گل پسرت می کنم، چرا؟
بسکه شنید طعنه از این شهر دل برید
پیش حسن دلیل زمین خوردنت چه بود؟
اصلاً چه شد که رنگ رخ مجتبی پرید
حالا شب است و درد سراغ تو را گرفت
درد سری ز درد سرت مجتبی گرفت
شاعر : رضا باقریان
رنگ رخساره‌ات شکسته شده
وَ نماز شبت نشسته شده
نفَست در شمارش افتاده
یا که راهش به سینه بسته شده
چه گذشته میان کوچه به تو
که حسن زار و دلشکسته شده
رنگ نیلی گرفته‌ای زهرا
تار، آن چهره‌ی خجسته شده
تار و پود وجود مجروحت
بینِ کوچه ز هم گسسته شده
پهلویت مثل رنگ رخسارت
یا کبود است یا شکسته شده
شاعر : رضا باقریان
بانوی چاره ساز علی بستری شده
یعنی که ارغوانی و نیلوفری شده
دارد برای شیر خدا ذوب می‌شود
معلوم می‌شود که چه قَدَر حیدری شده
زخمی که مدتی‌است، نشسته به پهلویش
حالا برای فاطمه درد سری شده
با پهلوی شکسته علی را رها نکرد
اصلا میان کوچه گل پرپری شده
یاس سفید بود و رخ او سیاه شد
نیلی ترین کبوتر پیغمبری شده
پیش نگاه زخمیِ زهرای مرضیه
حالا زمان اشک همان دختری شده ...
...که هر که دید صبرو صبوریِّ او بگفت
آیینه‌ی تمام قدِ مادری شده
شاعر : رضا باقریان
خدایا !آسمان ،اینجا گرفتــــه
امیدش را شبـــی ،لیلا گـــرفته
بسی در کوچه های غربت و غم
غریب و یکِّه و تنها گرفتــــه
به دور از چشم هرز ِمردم شهر
عجب !کار ِدلش ،بالا گرفته
خطوط ِ اشک چشمانش ،ندانی
چو سیلی ،صبر از زهرا گرفته
کنار ِ غربت ِ آن قبر ِ تنها
تمام ِ خاطراتش جا گر فته
غزل هم از وفات شعر مولا
ردیف روضه اش معنا گرفته...
شاعر : فاطمه خواجویی راد
اشکم چکید و گوشه ی چشمت مرا گرفت
نزدیک صبح بود که یا ربنا گرفت
چیزی نمانده بود که بی آبرو شوم
این بار هم حنای تو پیش خدا گرفت
نور کلام های خودت که به جای خود
باید دهان فضه یتان را طلا گرفت
بیمارم از حرارت تب شعله می کشید
خواندن دعای نور شما را شفا گرفت
از چادرت نخی به منِ بی نوا بده
پیراهن زفافِ تو را که گدا گرفت
یک دست بر قباله و یک بر هوا
ملعون چه بی هوا زد و چه بی هوا گرفت
از گوشواره های تو معلوم می شود
یک ضربه زد ولی سر تو به دو جا گرفت
خنجر شکاف در ، سر یک میخ شعله ور
پهلوت عاقبت به لب چند جا گرفت
شاعر : حسن لطفی
رو از علی گرفت و، خودش را حجاب کرد
شهر مدینه بر سر حیدر خراب کرد
حرفی نزد به حیدر و در خواب ناز رفت
از اینکه فاشِ راز کند، اجتناب کرد
حرفی نزد، ولی چه قدر درد می‌کشد
چشم خدایْ بینِ علی را پـرآب کرد
وقتی‌که دید فاطمه‌اش درد می‌کشد
سوی حسن روان شد و او را خطاب کرد
حرفی بزن حسن که دلم پاره پاره شد
اینجا حسن چگونه علی را کباب کرد
دشمن میان کوچه سرِ راهِ ما گرفت
اول برای کشتن زهرا شتاب کرد
گفتم مرا بزن، به رخ مادرم مزن
سیلی به دست، فاطمه را انتخاب کرد
دستم نمی‌رسید که او را سپر شوم
قلـب مرا دوباره پر از التهاب کرد
فهمیده‌اند، (اهلِ‌کَسا) از چه فاطمه
رو از علی گرفت و، خودش را حجاب کرد
شاعر : رضا با
با هر نفس نفس زدنت گريه ميكنم
در لا به لاي هر سخنت گريه ميكنم
فكري به حال بي كسي حيدرت بكن
حتي مقابل حسنت گريه ميكنم
در پشت در فتادي بر خاك خانه ات
از درد استخوان تنت گريه ميكنم
رويت چو لاله سرخ است مادر حسن
با زخم هاي بر بدنت گريه ميكنم
لحظه به لحظه بايد جامه به تن كني
از خون روي پيرهنت گريه ميكنم
هجده بهار حيدر زود است رفتنت
با ديدن كفن به تنت گريه ميكنم
شاعر : حسین خیریان
از غصه آب می كنی ام فاطمه مرو
خانه خراب می كنی ام فاطمه مرو
هَر دم كه آه می كشی از هوش می روی
در اضطراب می كنی ام فاطمه مرو
زیبا بهشت سوخته ام با نگاه خود
دائم عذاب می كنی ام فاطمه مرو
كُشتی مرا ز بس كه به شكل اشاره ای
مولا خطاب می كنی ام فاطمه مرو
من مَحرم توام ز چه پوشانده ای رُخت
در پیچ و تاب می كنی ام فاطمه مرو
كمتر نفس نفس بزن ای سینه چاك من
با خون خضاب می كنی ام فاطمه مرو
بعد تو عمر من به دوامی نمی رسد
نقشی بر آب می كنی ام فاطمه مرو
شاعر : قاسم نعمتی
