این دل امشب عازم صحن و سرایش می شود
دفتر شعرم پر از حال و هوایش می شود
کوله باری از گناه آورده ام با خود ولی
باز قلبم شامل لطف و عطایش می شود
بعد عمری نوکری باید بگویم قسمتم
جان سپردن در میان روضه هایش می شود
روح من از کودکی سرگشته و حیران او
جان من هم عاقبت روزی فدایش می شود
"بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا"
سهم من هم دیدن کرب و بلایش می شود...
شاعر : محسن زعفرانیه
ضریح جدیدش رو هنوز ندیدم خدا
بوسه ای از اون ضریح هنوز نچیدم خدا
ولی میدونم بوی لطف و صفا رو میده
بوی ارادت ما ایرونیا رو میده
ضریح حرم اللهه بوی خدا رو میده
سایبونی ز جنس بال فرشته داره
دور تا دور ضریح با طلا نوشته داره
دری که داره ضریح رو به بهشت وا میشه
دور تا دور ضریح یه دنیا سینه زن جا میشه
ضریحی که شب جمعه زائر زهرا میشه
یاثارالله-ابی عبدالله
*****
ضریح قدیمی این روزا به غم اسیره
جاداره که ز غصه دق بکنه بمیره
*ضریحی که یه عمری سایبونه حسین بود
ضریحی که زیر قبه مهمونه حسین بود
ضریحی که سرش رو پای جوونه حسین بود
ضریحی که ستون عرشیه این زمین بود
مثه یه حلقه ای که ارباب براش نگین بود
آرزوشه ج
اشکای روضه ی تو قیمت داره نوکری برا تو سعادت داره
هرکسی حرم تو دیده میگه کربلا خدایی که لذت داره
می زنه بارون روی نمای گونم وقتی برای شما روضه می خونم
یاد شبای حرم تو زده آقا بازم آتیش به جونم
طاقت ندارم یه لحظه دوری از حرم رو
می خوام بذارم روی ضریح تو سرم رو
سالار زینب (حسین)3جان
*****
آسمون خاک قدمای توئه حاجتام گیره یه نگای توئه
بهترین صحنه ای که دیدم تو باد پرچم گنبد طلای توئه
اسم تو واسه منه یه اسم اعظم اسم تو شبها می درخشه رو پرچم
آرزو دارم که بمیرم برای تو تو شبای محرم
حسین حسینه نوای آسمونیه من
شکر خدا که وقف توئه جوونیه من
سالار زینب (حسین)3جان
*****
زنده ی چشای مسیح توأم کشته ی نگاه
می آیم از رهی که خطرها در او گم ست
از هفت منزلی که سفرها در او گم ست
از لا به لای آتش و خون جمع کرده ام
اوراق مقتلی که خبرها در او گم ست
دردی کشیده ام که دلم داغدار اوست
داغی چشیده ام که جگرها در او گم ست
با تشنگان چشمه احلی من العسل
نوشم ز شربتی که شکرها در او گم ست
این سرخی غروب که همرنگ آتش ست
طوفان کربلاست که سرها در او گم ست
یاقوت و دُر صیرفیان را رها کنید
اشک ست جوهری که گهرها در او گم ست
هفتاد و دو ستاره غریبانه سوختند
این ست آن شبی که سحرها در او گم ست
باران نیزه بود و سر شهسوارها
جز تشنگی نکرد علاج خمارها
جوشید خونم از دل و شد دیده باز، تر
نشنید کس مصیبت از این جانگدازتر
صبحی دمید از
شاهی که از اریکه و از افسرش گذشت
از قاسمش گذشت از اکــــبرش گذشت
خود را خمار وصـــــــل که می دید لاجرم
از جام و جان ساقـــی آب آورش گذشت
یک ته پیاله مانده که مسـتی شود تمام
پس از گلاب خیمه علی اصغرش گذشت
در قتلگاه بود که خون از ســرش گذشت
اوسرنداشت خون زسرخواهرش گذشت
جانم فدای آن پدری که به عشق دوست
حتی ز خیر دختر کوچکـــــــترش گذشت
بر نیزه هانشست ونگاهش به خیمه بود
یادش ز آتش در و از مــــــادرش گذشت
جسمش به روی خــاک طف و زیر آفتاب
از جبرئیل و سایه ی شــهپرش گذشت
زینب برای حفظ امـــــــــــامت وکیل شد
وز جــــــــــــان برای پور برادرش گذشت
زینب که نورعصمت وغیرت حجاب اوست
باور نکن به کعب ن
آفرینش ز غبار قدم توست حسین آسمان سایه نشین عَلم توست حسین
کعبه و سعی و صفا، حِلّ و حرم، رکن و قیام صفه ای از حَرَم محترم توست حسین
هر کجا عشق و کمال و عظمت دایره بست نقطه ی دایره، نوک قلم توست حسین
نعمتی را که خداوند از آن می پرسد دوستی تو و یک از نعم توست حسین
ذکر نام تو کنم در همه جا چون گویند هر کجا نام تو آید حرم توست حسین
اشک روز و شب ما وقف تو ای کشته ی عشق گریه گر هست سزاوار غم توست حسین
من نگریم به عزایت که بهشتم بدهند ور بهشتم بدهند از کرم توست حسین
گر خدا بگذرد از جرم دو عالم به جزا یک جزای کمِ اصحاب کم توست حسین
جگرم پاره شد از داغ جگر گوشه ی تو آن که افروخته سرو اِرم توست
تا ميايي يك قدم سمت حرم
ميرسد صد نيزه بر سوي شما
ياد آن روزم كه افتادي زمين ...
زد ، كسي پنجه به گيسوي شما
آنقدر خون از تن تو جاري است
رفته آقا كل نيروي شما
مادرت را كم صدا كن ، ميرود
ناگهان يك نيزه پهلوي شما
صورتت را خط خطي كرده سنان
با سر نيزه زده روي شما ...
خواهر تو قبل از اين جايي نرفت !؟
ميرود تا شام بانوي شما ..
از تنور خانه خولي وزيد
بين كوچه ناگهان بوي شما ...
شاعر : حامد جولا زاده
به یقین عشق حسین است که در قلب من است
دمی از روح حسین است که در جان و تن است
من گدایم همه ی هستی من مال حسین
همه ی زندگی ام وقف شه بی کفن است
هرکه بی ذکر شما کار کند آدم نیست
هر که نامت ببرد نوکر شیرین دهن است
آن که صد شاه و گدا بر حرمش سجده کنند :
من اویس ام به درش کرب و بلایش قرن است
بنویسیـد مــرا پیـر اباعبــدالله
سر در خانه و کالشانه من این سخن است
حک کنید این سخن از من به روی سنگ مزار
کاین سگ شاه حسین است و گدای حسن است
شاعر : امیر فرخنده
در روز حشر تا كه به كارم محك زدند
بر روي نامه ي عملم مهر شك زدند
مابين بـرزخِ عمل و دست خالـي ام
باعشق دوست زخم دلم را نمك زدند
ديدند تا كه موج جنونم ز حد گذشــت
نـــامِ مــــرا فــرايِ مـقــام مـلـك زدنـد
آن دم ملائكه همه از فرط عاشقي...
بانگي به خواهش از سره كنّامعك زدند
ناگــه تمام اهل جهنم به يك صدا
فرياد مي زدند و نــــداي كمك زدند
آن دم، به امـــر مـادر اربـاب بي كفن
نـامــم ميــان منتقمين فــدك زدند
كوريِ هردوچشم حسودان بي خرد_
از فرط بي كسي همه آن جا فلك زدند
خيل عظيم هيئتيان نـزد كوثرند....
از لطف ساقي اش همه جام خنك زدند
میان گوش دلم نغمه های تو مانده
ببین به چشم ترم کربلای تو مانده
به سوی زینب آواره هم نگاهی کن
بریده از همه جا در هوای تو مانده
بگو چگونه نجاتت دهم عزیز دلم
نگو به من که غم و گریه های تو مانده
ربوده هر که رسیده ز تکه های تنت
نگاه من به تن جا به جای تو مانده
زمان کم است و کفن هم برای تو قحط است
فقط برای تنت بوریای تو مانده
تو میروی و نگاه همه شده خیره
نگو اسارت فردا برای تو مانده
مرا به زور کتک از میان مقتل برد
ولی دلم به کناری به پای تو مانده
ببین چگونه شهادت نصیب شاهی شد
میان آن همه بلوا خدای تو مانده
شاعر : جواد قدوسی
دریــای پـرتلاطـم و مــوّاج کربـلا
تقدیـر قدسیـان شـده محتـاج کربلا
فریـاد می کشـد که حیا کن ز فاطمه
پیراهنی کـه رفتـه بـه تـاراج کربـلا
وقتی که خاک و،خون تو باهم عجین شده
رأسی بـریده رفتـه بـه معـراج کربلا
نازل نشـد بـه حج شمـا ذبـح قابلـی
شـد تکـه تکـه قامت حجـاج کربـلا
ای زینت زمین و زمان دست و پـا نزن
آتش بـه قلب حضرت خیرالنسـا نزن
لبهـا تَـرَک گرفتـه و باران نمی رسد
یوسف ، فرات رفت و به کنعان نمی رسـد
دریا کنـار ماست ولـی بی وفـا شـده
یک قطره هم به خواهش طفلان نمی رسد
از حنجری که سخت گرفته ز گریه هـا
ذکـری به جز نوای حسین جان نمی رسد
این سوز سینه ای که عطا شد برای مـا
بـر التهــاب خـار مغ
تیغ بردار بفهمند که یل یعنی چه
معنی واقعی شیر جمل یعنی چه
تیغ بردار بفمند دلاور هستی
شیر مردی پسر ارشد حیدر هستی
دشت یک مرتبه لرزید سر تکبیرت
شتر عایشه را زد به زمین شمشیرت
مـن کـه با دیدن عکسی ز حرم می میرم
بــه مــنــم بـال دهـی تا بپرم می میرم
هـر چـه خـواهـی بـزن امـا نکنی بیرونم
مـن بـه مـیـخـانه ی ارباب نرم می میرم
دسـت اربـاب هـمیشه به سر نوکر هست
کـم شـود گرمی دستت ز سرم می میرم
نـفـس این سگ تو پیر دم هیئت هاست
غـیر ایـنـجـا نفس هر جا ببرم می میرم
مـن در خـانـه ی تو پیـش خدا می بالم
از درت جـمـع کـنم بال و پرم می میرم
مثل یک سائل بیچاره سلاحم گریه ست
گـر نیـفـتد به رهت این گذرم می میرم
هـمه وقت آرزو و خواب و خیالم اینست
روی زانـوی تـو و بـیـن حـرم می میرم
شاعر : علیرضا عنصری
"هرکه دارد به سرش شور و نوا بسم الله "
"هرکه دارد سر همراهی ما بسم الله "
"تشنگان حرم خون خدا بسم الله "
"هرکه دارد هوس کرببلا بسم الله "
بأبی أنت و أمی یا أباعبدالله
ما همه در به در و غم زده و حیرانیم
ما همه عاشق و دلداده و بی عنوانیم
سگ بی نام و نشان حرم سلطانیم
شب جمعه همگی سینه زنان میخوانیم
با دو صد سوز دل و چشم تر و ندبه و آه
بأبی أنت و أمی یا أباعبدالله
ما غلامان غلامان حسینی هستیم
ما خمار می نابش شده وسرمستیم
همگی حلقه به گوشیم و سگ در بستیم
سر به دار ره صاحب علم بی دستیم
میسرایم به امیدی که علمدار سپاه...
بأبی أنت و أمی یا أباعبدالله
ما که هر هفته برایش دو سه هیئت داریم
از طفولیت مان
باز راه مادری بر نینوا افتاده است...
باز یاد خاطرات کوچه ها افتاده است...
گوئیا خورشید تاب گام هایش را نداشت...
آسمان بر خاک گرم کربلا افتاده است...
دست بر پهلو گرفته؛؛ قد کمان مویه کنان...
مثل مولا تکیه اش بر نیزه ها افتاده است...
آن طرف شاه کرم سرگرم بخشش بود و آه....
باز هم پیروهنش ؛ دست گدا افتاده است..
دختر خیرالنسا؛ بالای تل زینبی...
پیش چشمش ؛ سر جدا؛ پیکر جدا افتاده است...
شاهی که نیست دور و برش چند تا گدا
بگذار نام نامی آن شاه را گدا
عالم گدای صاحب این پرچمند پس
درها گدا گدا ، همه دیوارها گدا
بودا گدا گدا و بِرَهما گدا گدا
موسی گدا گدا و مسیحا گدا گدا
بگذار جای واژه ی آل عبا "خدا"
تحت کسای واژه ی آل عبا "گدا"
محتاج یک نگاه کریمانه ام فقط
لطفا ملاطفت بنمایید با گدا
چون رب این گدا سرش از تن جدا شده
ای کاش که شود سرش از تن جدا گدا
ای خوش بحال موی سپید حبیب چون
از ابتدا گدا شد و تا انتها گدا
عمری گدایی حرمت را نموده ام
خوشبخت می شود ته این ماجرا گدا
در راه تو که زیر سم اسب رفته ای
ای کاش بشنود دو سه تا ناسزا گدا
جعفر ابوالفتحی
افتاده مسیر دلم امشب حرم یار
ای کاش بمیرم که نبینم غم دلدار
رقصیدن پرچم هدفش مستی ما بود.
لبخند کریمانه تو هستی ما بود.
امشب که زنم بوسه چو ابواب جنان را
تقدیم کنم درحرمت هستی و جان را
درکرب وبلا جنس غزل باده ی ناب است
نام تو برای دل من همچوشراب است
دایم غزلم سر به هوا سوی تواید
درخانه ی دل قافیه ها کوی تواید ...
شاعر : رسول غلامی
یا حسین بن علی بن ابی طالب (علیهم السلام)
شاهی که نیست دور و برش چند تا گدا
بگذار نام نامی آن شاه را گدا
عالم گدای صاحب این پرچم است پس
درها گدا گدا ، همه دیوارها گدا
بودا گدا گدا و بِرَهما گدا گدا
موسی گدا گدا و مسیحا گدا گدا
بگذار جای واژه ی آل عبا "خدا"
تحت کسای واژه ی آل عبا "گدا"
محتاج یک نگاه کریمانه ام فقط
لطفا ملاطفت بنمایید با گدا
چون رب این گدا سرش از تن جدا شده
ای کاش که شود سرش از تن جدا گدا
ای خوش بحال موی سپید حبیب چون
از ابتدا گدا شد و تا انتها گدا
عمری گدایی حرمت را نموده ام
خوشبخت می شود ته این ماجرا گدا
در راه تو که زیر سم اسب رفته ای
ای کاش بشنود دو سه تا ناسزا گدا
جعفر ابوا
یا محیِیَ الموتی یا حسین بن علی بن ابیطالب (ع)
زین پس به جای واژه ی بابا بگو حسین
شادی قلب حضرت زهرا بگو حسین
چون او مسیح را ز دمش زنده می کند
راهب بجای نام مسیحا بگو حسین
آندم که تشنه ای و عطش را چشیده ای
وقت نگه به آب گوارا بگو حسین
خواهی اگر میان غم و درد و زجر و داغ
جنت شود کنارت هویدا بگو حسین
در خواب و آب و در وسط کار و در هوا
در کوخ و کاخ و دیر و کلیسا بگو حسین
برخیز و روبه سمت نجف کن تو ای عزیز
رو به ضریح آن شه والا بگو حسین
در گوش طفل خود چِقَدَر قصه گفته ای ؟
زین پس به جای قصه و "لالا" بگو حسین
سروده جعفر ابوالفتحی
ای کربلا .....
بیچاره من که کرببلا را ندیده ام
شاید هنوز نور خدا را ندیده ام
آقا حریم کرببلا جای خوب هاست
حتما بدم که صحن شما را ندیده ام
شبهای جمعه مادرتان زائر شماست
ای خاک بر سرم که ، که ها را ندیده ام
در پیش چشم حضرت زهرا و مرتضی
من شعرخوانی شعرا را ندیده ام
آقا هنوز روبروی درگه حرم
همصحبتی شاه و گدا را ندیده ام
با یک اشاره از پس پلک ابو الادب
فرماندهی کل قوا را ندیده ام
من ناله می زنم نه به مانند خواهرت
چون زخم های زیر عبا را ندیده ام
اشک من و تو نیست مساوی چرا چرا ؟
از روی نیزه من اسرا را ندیده ام
این بغض من که می ترکد داد می زند :
بیچاره من که کرببلا را ندیده ام
سروده جعفر ابوالفتحی
یا حسین (ع)
وقتیکه سائلی برود بر در کریم
آوار میشود غم او بر سر کریم
آقا کریم و کرببلایم نمیبرد؟!!!!
آواره می دوم به سوی مادر کریم
مادر کریم و کرببلایم نمیبرد
آواره می دوم به سوی خواهر کریم
خواهر کریم و کرببلایم نمیبرد
آواره می دوم به سوی دختر کریم
دختر کریم و کرببلایم نمی برد
فریاد می زند بخدا نوکر کریم
ای خاک بر سرم همه رفتند کربلا
بی بال و بی پرم همه رفتند کربلا
ای کاش پیش چشم تر خواهر کریم
دیگر به زیر پا نرود پیکر کریم
در بین قتلگاه زمین میخورد ولی
می گردد او به دور سر و محور کریم
گاهی کبود و سرخ و گهی سبز می شود
بی تاب میشود گل نیلوفر کریم
بگذر از این کلام که زهرا ز دست رفت
جعفر بترس از
یا حسین (ع)
ای آبرو دهنده به ، بی آبرو حسین (ع)
هر دم کنم رضای تو را جستجو حسین (ع)
عیش من شکسته دل از اشک روضه هاست
چشمم دگر به عیش غمت کرده خو حسین (ع)
بین من و تو فاصله ای نیست تا ابد
حتی به قدر پهنه ی یک تار مو حسین(ع)
من که برای عشق تو کاری نکرده ام
ای کاش که دهد عملم از تو بو حسین(ع)
هر شب ز داغ چشم پر از خون خواهرت
دارم ز اشک چشم تر خود وضو حسین(ع)
در روبروی دیده ی تار رقیه شد
جسم تو با اصابت نی زیر و رو حسین(ع)
سروده جعفر ابوالفتحی
کاروان نوحه نمی خواند اگر آبی بود
دشمن از معرکه می راند اگر آبی بود
و خدا داند از این مرز بلا تا خود شام
یک نفر زنده نمی ماند اگر آبی بود
-
کاروان فاتح پیکار اگر آبی بود
می شد از هلهله سرشار اگر آبی بود
می سپردند سپاه قدَر دشمن را
دست عباس(ع) علمدار اگر آبی بود
-
کاروان ناله نمی کرد اگر آبی بود
پرپری لاله نمی کرد اگر آبی بود
گریه بر هجرت دلباخته ای
چهارده ساله نمی کرد اگر آبی بود
-
کاروان خاطره می ساخت اگر آبی بود
بی امان یک تنه می تاخت اگر آبی بود
از فداکاری هجده ساله ، شبه نبی(ص)
شمر(ل) هم قافیه می باخت اگر آبی بود
-
کاروان لرزه می انگیخت اگر آبی بود
خون صد قافله می ریخت اگر آبی بود
و اگر حر
سهم
همه سهمی که ز تو عشق دو عالم دارم
بنما گوشه چشمی که قدم بردارم
به دل عاشقم انداخته ای سفره ی غم
تو مخواه از منِ دلسوخته کم بردارم
دم هیئت که به عشقت به دلم می کوبم
به چه رو دست خود از روی دلم بردارم
اگر این دست عزا، مهر تو بر سینه شود
بزن امضا که قدم سمت حرم بردارم
اگر آقایی تو شامل حالم بشود
تن بی فایده ام را ز عدم بردارم
غزل شاعر و مادح وسط سینه زنی
شده آماده پس از فوق تو دم بردارم
گل خوشبوی تو نزدیکتر از مقصود است
بده مهلت گله از گرد قلم بردارم
محمدرضا فروغی
مناجات و گریز روضه
دست گدا به سوی کریمی دراز شد
موی گدا به دست کریمانه ناز شد
یک قطره اشک کار خودش را تمام کرد
این قصه ی کریم و گدا جانگداز شد
وقتی گدا به پای تو افتاد شد "خدا"
یعنی خدا به نزد خدا سرفراز شد
اول نساخت قلب گدا با محیط عشق
آخر به لطف اشک غم تو " بساز" شد
از گریه های حضرت زهراست اشک ما
این اشکهای مادر تو "گریه ساز "شد
سنگی به سوی قبله ی ابروی تو زدند
دیوار کعبه بین دو چشم تو باز شد
آتش دوید سوی نیستان کربلا
دستی به سوی خیمه زینب دراز شد
دیگر نگو که زیر سم اسب رفته بود
جسم حسین و سطح زمین همتراز شد
سروده جعفر ابوالفتحی
یا حسین بن علی (ع)
لیلا بدون عشق تو لیلا نمی شود
جنت بدون زلف تو زیبا نمی شود
بی اذن پلک های تو فردا نمی شود
خورشید وقت صبح هویدا نمی شود
بر باد داده دین مرا چشم مست تو
هر دیده ای که دیده ی شهلا نمی شود
بر ما نگاه کن ز کرم یابن فاطمه
هر نور ، نور چشم تو مولا نمی شود؟
چون فاطمه است مادر ما اهل جنتیم
هر مادری که حضرت زهرا نمی شود
اشک تمام عالمیان بهر داغ تو
مانند اشک زینب کبری نمی شود
تعظیم می کنم به تو و پرچمت حسین (ع)
این قد به پیش غیر شما ، تا نمی شود
تا هست در کنار دختر، سه ساله ات
پرونده ای به دست تو امضا نمی شود
سروده جعفر ابوالفتحی
قلب من با غیر تو
سازگاری نداره
تا تو هستی با کسی
سرُ کاری نداره
قلب من با اسمت جون میگیره
یک عمره دل بعشقت زنجیره
بغیراز کربلای تو آقا
هیچ جای دیگه این پا نمیره2
حسین ثارالله ثارالله ثارالله2
******
آشنای هیچ کسی
دلِ شیدام نمیشه
غیر دست لطف تو
دلِ من رام نمیشه
صاحبِ اوّلُ آخرم تو
عمریه سایبانِ سرم تو
ممنونم بالِ پروازم دادی
عشق من فقط بالُ پرم تو 2
حسین ثارالله ثارالله ثارالله 2
******
بدجوری این دلِ من
مستِ بوی پیرهنه
تو خودت خوب می دونی
داره دل جون می کنه
******
مُردن تو کربلات
طالعه عمر منه
برا کربلات ببین
قلب من بال می زنه
کی بشه قسمت نوکر تو
کربلا بجون مادر تو
بمیرم روبه روی ضریحت
واسهء ز
غصه ها پیش غم تو غصه نیست آقا
کربلای ما رو امشب بنویس آقا
همه عالم سر خوان کرم تو
خبرا همش آقا تو حرم تو
ما رو آقا توی کربلات راه بده
حرمت حرف نداره خدا شاهده
اربابم اربابم حسین
تو انيس ما شدی، ما انيس تو
ما گدای شديم كه بشيم كاسه ليس تو
بارون چشمهام براي توئه ميچكه
آقا جون هر كی ندونه تو ميدونی كه
روي اشكهايي كه داغ عشق رو داشت
خدا ميدونه كه قيمت نميشه گذاشت
اربابم اربابم حسين
روضه های تو همیشه هست یه پارچه نور
مادرت داره تو روضه شرف حضور
خوش به حال دو تا دستی که به سینه خورد
خوش به حال نوکری که توی روضه مُرد
بر دل نوکرات پادشاهی بکن
آخ گرفتار زیاده نگاهی بکن
اربابم اربابم حسین
دانلود سبک
یا حسین (ع)
باید مرا به پای رقیه فدا کنی
شاید که حق لطف خودت را ادا کنی
شاهی و عزتش همه را ده به اغنیا
من راضیم اگر که مرا هم گدا کنی
با هم خریده ای همه را پس بخر ببر
هرگز ندیده ام که کسی را سوا کنی
ما مثل بهجت و عرفا که نمی شویم
آقا چه می شود که به ما هم عطا کنی
نوکر شبیه صاحب خود می شود حسین
باید سر مرا خودت از تن جدا کنی
در این دل خراب و خراباتیم عزیز
باید دوباره کعبه ی حق را بنا کنی
آقا برو به حضرت مهدی بگو بگو :
باید خودت برای ظهورت دعا کنی
سروده جعفر ابوالفتحی
تو حسینی که سرت ازبدنت فاصله دارد
خواهرت تاحرم وقتله گهت هروله دارد
تو حسینی که عدو برد زتن انگشتت
تو حسینی که عدو نیزه زده برپشتت
تو حسینی زعطش طفل توبی حال شده
بدنت زیرسم اسب لگدمال شده
تو حسینی که غمت بردل مابنوشتند
تو حسینی که زسنگ چهره ی بشکستند
تو حسینی که دم ازعشق تومحبوب زده
تو حسینی که عدوبرلب توچوب زده
تو حسینی که عطش آمدره توشه ی تو
بهترازکعبه برایم شده شش گوشه ی تو
تو حسینی که عدوبردل توچنگ زده
دربرخواهرتوبرسرتوسنگ زده
تو حسینی که جهان بهرتوغم خانه شده
عاقلان ره توبهرتودیوانه شده
تو حسینی که دل خواهرتوافسردند
گاه برنیزه گهی بزم شرابت بردند
شاعر : محمد خرم فر
