گوشه ای از حرای حجره ی خویش
نیمه شب ها، خدا خدا می کرد
طبق رسمی که ارث مادر بود
مردم شهر را دعا می کرد
هر ملک در دل آرزویش بود
بشنود سوز ربنایش را
آرزو داشت لحظه ای بوسد
مهر و تسبیح کربلایش را
هر زمان، دل شکسته تر می شد
«فاطمه اشفعی لنا» می خواند
زیر لب با صدای بغض آلود
روضه ی تلخ کوچه را می خواند
عاقبت در یکی از آن شب ها
دل او را به درد آوردند
بی نمازان شهر پیغمبر
سر سجاده دوره اش کردند
پیرمرد قبیله ی ما را
در دل شب، کشان کشان بردند
با طنابی که دور دستش بود
پشت مرکب، کشان کشان بردند
ناجوانمردهای بی انصاف
سن و سالی گذشته از آقا
می شود لااقل نگهدارید
حرمت گیسوی سپیدش را
- سه شنبه
- 14
- شهریور
- 1391
- ساعت
- 13:48
- نوشته شده توسط
- علی
