◾دو دمه‌های سنگین
◾شهادت امام صادق(ع)
بنداول
نیمه شب پای پیاده یاد زهرا میکنم
عقده از دل وا کنم
بنددوم
دست بسته بین کوچه عقده از دل وا کنم
یاد زهرا میکنم
بندسوم
از نفس افتاده‌ام تا تازیانه خورده‌ام
همچو گل پژمرده‌ام
بندچهارم
از غم کرببلا مانند گل پژمرده ام
تازیانه خورده‌ام
حس میکنم در کوچه ها ارکان دین افتاد
صادق ترین مرد زمین روی زمین افتاد
یک لحظه یاد مادرش افتاد در کوچه
در هر مصبیت روی پیشانیش چین افتاد
دنبال هم تکرار میشد روضه ها،افتاد
بر روی خاکی که امیرالمومنین افتاد
گاهی میان کوچه ها کرببلا را دید
دستان مولا بسته بود و با جبین افتاد
دستان بسته یا بریده، مثل هم هستند
آقا چرا یاد یل ام البنین افتاد
اینجا پیاده راه می رفت و زمین میخورد
آنجا ابوالفضل علی از روی زین افتاد
آنقدر محکم زد که یک لحظه زمین لرزید
عباس افتاد و عمود آهنین افتاد
بعد از چهل منزل سکینه کربلا را دید
روی مزار کوچکی در اربعین افتاد
در کربلا تا آدم و خاتم زمین خوردند
روزی گذ
شیخ الائمه پیر دیر عارفان است
استاد عالم مظهر علم زمان است
گویند باید حرمت پیران نگه داشت
افسوس پیر ما اسیر ظالمان است
آتش زده بیتش،حریمش را شکستند
این شعله ها یاد آور قدی کمان است
عباسیان بس ظلم بر صادق(ع)نمودند
در آخر عمرش ضعیف وناتوان است
نامردمان زهری به مولامان خوراندند
کز سوز آن پیچد به خود،ناله زنان است
خون دلی که خورده در دوران عمرش
با یاری زهر از دهان او روان است
سر را بروی پای موسایش نهاده
چشمان موسی از برایش خون فشان است
بار دگر داغی به قلب آل حیدر
شهر مدینه باز ازغم نوحه خوان است
خاک بقیع شد مفتخر گردد مزارش
صاحب عزای او پیمبر در جنان است
بار دگر زهرا(س)پسر از دست داده
از
السلام ای حجت حق بر زمین
حضرت صادق امام المومنین
یا ولی الله یا کهف الوراء
فانیا لله ای مرد خدا
ما خدا را با تو پیدا میکنیم
دیده با یاد تو دریا می کنیم
با تو احیا شد قیام اهل بیت
با تو رونق یافت نام اهل بیت
ای فقیه بی بدیل روزگار
تیغ گفتارت شبیه ذو الفقار
هر که در راه شما پابند شد
خوش بر احوالش سعادتمند شد
ای گل زهرا امام غم نصیب
ای غریب بن غریب بن غریب
ای فدای تربت ویران تو
خاک قبرِ با زمین یکسان تو
زائر تو روزها شد آفتاب
نیمۀ شب روضه خوانت ماهتاب
هرکه از خاک مزارت بوسه چید
طعم داغیِ بیابان را چشید
آفتابیُ به رنگ مغربی
آخرین مرد غریب یثربی
من شنیدم خانه ات آتش زدند
نیمه
جد ما گریه کنانش را تماشا می کند
نوحوا علی الحسین
هرکه گرید بر حسین یاری زهرا می کند
نوحوا علی الحسین
یا امام صادق علیه السلام
در غربت مدینه و بی یار می روی
با حالتی شکسته و تب دار می روی
عمامه ات کجاست عزیز دل نبی
این گونه بی عبا و گرفتار می روی
دشمن سوار مرکب و آقای من چرا
پای برهنه همره اشرار می روی
پیچیده عطر فاطمه در کوچه های شهر
با یاد یاس و آتش و دیوار می روی
مهمان جام زهری و در غربت و سکوت
در ظلم اشقیا و به اجبار می روی
آقا نشسته خون جگر بر لبانتان
با چشم های بی رمق و تار می روی
آنقدر با سکوت بقیع همنشین شدی
مولای بی نشانی این سرزمین شدی
نعیمه امامی اشلق
ششم نور حق حضرت صادقی
تو بر شیعیان رهبر لایقی
تو یاس سپیدی تونور امیدی
گل فاطمه
گل بوستان ولایت تویی
مه تابناک هدایت تویی
تو حامی دینی تو حبل المتینی
گل فاطمه
شکسته عدو ازستم حرمتت
زقبرت نمایان بود غربتت
الاای شفیعم بیاد بقیعم
گل فاطمه
مدینه زداغت بود در عزا
به هر جا شده شور ماتم بپا
الا ای حبیبم شده غم نصیبم
گل فاطمه
زده دشمن آتش به کاشانه ات
تو را نیمه شب برده از خانه ات
عدو با اراده ترابرد پیاده
گل فاطمه
زظلم عدویت خون شد دلت
ززهر ستم سوخته حاصلت
تویی پاک ومعصوم شدی ازچه مسموم
گل فاطمه
همه ى شهر غرق خوابند و
پير ميخانه بى قرارِ خدا
پيرمردى كه مادرش زهراست
بوده از كودكى بهار خدا
-
باز هم كوچه ى بنى هاشم
باز هم دود و آتش و هيزم
اُف به دنياى بى وفاى شما
اُف به اين بى حيايىِ مردم
-
خانه آتش گرفت اين دفعه
دست هايش به ريسمان بستند
در آتش گرفته را اينبار
بى هوا روى كودكان بستند
-
بر سرش داد مى كشد نامرد
تا كه عمامه بر سرش نكند
من بميرم!قبول كرد آقا
تا جسارت به مادرش نكند
-
او سوار و پياده در پى او
مى دود پير مرد آل على
پا برهنه بدون نعلينش
شده تكرار درد آل على
-
هى زمين خورد پيش چشم همه
غم او تا به كربلا مى رفت
ناگهان ياد عمه اش افتاد
داد او تا خرابه ها مى رفت
-
عمه بود و يتيم هاى
ببین مادر که یاست را به سوی خار می بردند
مرا با این کهولت از پی آزار می بردند
شبانه،پا برهنه،بی عمامه،در پی مرکب
مرا با دست بسته با دلی خونبار می بردند
کسی بر من دلش جز آتش خانه نمی سوزد
مرا در پیش چشم کودکانم زار می بردند
به ضرب تازیانه بین ره بر من جسارت شد
حرامیها مرا در مجلس اغیار می بردند
مرا شب در میان کوچه بردند و دلم سوزد
که زینب را به روز روشن از بازار می بردند
کسی در کوچه بر افتادنم اصلا نمی خندید
ولیکن عمه را با خنده ی انظار می بردند
دویدن سخت باشد بهر پیر مرد و یک دختر
سه ساله عمه ام را با کتک اشرار می بردند
********
شائق
دوبیتی شهادت حضرت امام صادق(ع)
عدو هر دم مرا آزار می داد
به جور و کینه استمرار می داد
زد آتش خانه ام، با قصدِ طعنه
نشانِ من در و دیوار می داد
خصم ستمکار لعین بر من جفا کرد
مرا ز اهل خانه ام در شب جدا کرد
افتادم از پا بین راه
شد سینه ام لبریز آه
آه و واویلا
دیدم میان کوچه ها وقتی که آزار
آمد به یادم از رخ خورده به دیوار
شد مادرم نقش زمین
با یاد او بودم غمین
آه و واویلا
منصور دون تیغ ستم بر من کشیده
از تیغ او اما نگشتم سر بریده
دلم به یاد کربلاست
یاد سر از تن جداست
آه و واویلا
******
شائق
آه و واویلا دوباره
در مدینه غم بپا شد
صادق آل پیمبر
کشته ی راه خدا شد ۲
روح قرآن شده فدا
جسم ایمان شده فدا
تسلیت بر تو فاطمه ۳
آن زمان که بین شیون
شعله ها میزد زبانه
بویِ زهرای جوان داشت
این در و دیوار خانه ۲
بیت صادق شبانه سوخت
آسمان عاشقانه سوخت
تسلیت بر تو فاطمه ۳
بی عمامه پا برهنه
آنچنان زجری کشیدم
در میانِ کوچه طعمِ
غربتِ حیدر چشیدم۲
صادق آل حیدرم
راویِ حالِ حیدرم
تسلیت بر تو فاطمه ۳
بر تو ای شیخُ الأئمه
ناله ی غم کرده موسا
در عزا معصومه ی قم
غرقِ ماتم گشته دنیا۲
یاد آغوشِ تو رضا
شد سیه پوشِ تو رضا ۲
آتشی باز فراهم شده و بر در خورد
دست زهرا وسط عرش به روی سر خورد
بی عبا بود که در کوچه کشیدند او را
پسر حضرت حیدر به غرورش بر خورد
چند باری پی مرکب نفسش بند آمد
چند باری وسط کوچه زمین، با سر خورد
به همه اهل جهان موی سفیدش می گفت:
چه قدر خون دل از کینه ی این لشکر خورد
داشت با آن همه اندوه، تجسم می کرد
غصه هایی که در این شهرِ بلا، حیدر خورد
بی قرار است چرا او؛ نکند تازه شده
داغ آن ضربه ی آنروز که بر مادر خورد
خانه ی سوخته اش ارثیه از خیمه گه ِ
کشته ای بود که بر حنجره اش خنجر خورد
باز از دعای مادر نام آشنای ما
امشب بساط روضه به پا شد برای ما
خون گریه می کنند تمام ستاره ها
همراه چشم های زمین ، پا به پای ما
از بوی دود و آتش کوچه مشخّص است
بوی مدینه می دهد این گریه های ما
یک عدّه از سقیفه شبیه مغیره باز
خون کرده اند بر جگر مقتدای ما
با ریسمان و هیزم و آتش رسیده اند
تا که نمک زنند به زخم عزای ما
یک پیرمرد پای پیاده ! چه روضه ای !
خاکی به سر کنید از این ماجرای ما
شیخ الائمه و سر عریان عجیب نیست ؟
این ها شده است غصّه ی بی انتهای ما
شده امروز دلم
روضه خون بقی
پر زده رفته تا
اسمون بقی
یه در بسته و
یه چهار تیکه سنگ
کی میشه صاحب
یه ضریح قشنگ
ما که به این چهار تا قبر مینازیم
با چشم خون بهش نگا میندازیم
یه صحن مثه امام رضا ایشالا
برا امامای بقی میسازیم
دعا کنید همین روزا
برگرده سایه سرم
بیاد و روضه خون بشه
کنار قبر مادرم
اقا بیا اقا بیا اقا بیا ۲
____________________________________
تو خونت ریختن و
نیمه شب بردنت
خنده کردن همه
به زمین خوردنت
در و همسایه ها
همه دیدن تو رو
با چه وضعی رو خاک
میکشیدن تو رو
یه پیر مرد که با لباس ساده
عمامه از روی سرش افتاده
مثل امام حسن تو رو اقاجان
کشیدن از زیر پاهات سجاده
یه پا به سن گذاشت
آتیش گرفته دل توی سینه
آه ای مدینه آه ای مدینه
از غصه ی تو دلها حزینه
آه ای مدینه آه ای مدینه
رو قبر آقام گرد و غباره
گنبد نداره گنبد نداره
بارون اشکم، داره می باره
دل بی قراره دل بی قراره
داری، به سینه غمها
دیدی، تو اشک مولا
با ما ، بگو مدینه
پس کو، مزار زهرا
وای ، تو دیدی مادر ، وای رو خاکا افتاد
وای ، زمین خورد حیدر ، وای تا زهرا افتاد
وای بسوزی دنیا
ذکر رو لبهام امن یجیبه
آقام غریبه آقام غریبه
باز توی سینه دل نوحه خونه
اشکام روونه اشکام روونه
هستم ، گدای صادق
جونم ، فدای صادق
مهدی ، گرفته امشب
تنها، عزای صادق
وای ، غریب و تنها ، وای ، عزیز زهرا
وای ، به زهر کینه، وای ، فدا شد آقا
امام صادق ما را حرامیان بردند
و یک ستاره دوباره از آسمان بردند
دری شکست و دوباره مدینه شد تکرار
رئیس مذهب ما را کشان کشان بردند
به زور و ظلم وجفا و به حیله و نیزنگ
ز گنج ناب امامت دُری گران بردند
شبیه چادر زهرا که روی خاک افتاد
عبای خاکی او را فرشتگان بردند
و بی عصا و عبا و بدون عامه
شبیه شیر خدایی که روبهان بردند
به پیش چشم زن و بچه و کنیزانش
تمام اهل و ایالش به سر زنان.. بردند...
#السلام_علیک_یا_صادق_آل_محمد_ص
سلام ای مصحفِ توحیدِ سرمد
سلام ای صادقِ آلِ محمد (ص)
سلام ای آنکه نورِ راستینی
به جانها قبله ی اهل یقینی
لسانِ حکمتت موجی خروشان
زلالِ چشمه ات جاری و جوشان
لبت مملوِ تسبیحِ خداوند
دلت با مهرِ شیعه خورد پیوند
طنینِ عشقِ تو پیچیده در جان
به اوجِ عزت آمد عقل و عرفان
تویی پایه گذارِ مکتبِ عشق
شکوه و اقتدارِ مکتبِ عشق
حضورت جلوه ی تفسیرِ روشن
نگاهت عطرِ نابِ باغ و گلشن
طلوعِ صبحِ زیبای جهانی
مباهاتِ تمامِ شیعیانی
دو چشمانت زلالِ نور و دانش
تو دستانت پُر از شوقِ نوازش
درخت علم سیراب از کلامت
بلند آوازه‌ی شیعه به نامت
طلوعِ فجرِ تو چه صادقانه است
سراسر دلربا و عاشقانه است
تو در باغِ ولایت ریشه داری
زلالِ نور در اندیشه داری
مزارت مهبطِ افلاکیان است
تجلیگاهِ قلبِ عاشقان است
شعاعِ پُر فروغت تا به خورشید
حدیثِ ماندگارت باغِ توحید
دریغا که تویی از عشق محروم
تمامِ عمرِ خود مظلومِ مظلوم
فراخِ سینه‌ات سرشار از نور
به چشمانِ جهالت لیک محصور
اگر چه عشقِ دریا جاودان است
گلستانِ دلت امّا خزان است
طلوعت سبز ای والفجرِ صادق
کلامت نور ای قرآنِ ناطق
شکوه و با وقاری تا همیشه
به دلها ماندگاری تا همیشه
غریبانه تو را می خوانیم ای نور
به پای عشقِ تو میمانیم ای نور
زمین از داغِ تو گشته سیه پوش
بقیع در ناله های سرد و خاموش
کبوتر ها مقیمِ خانه ی تو
تو شمعی و دلم پروانه ی تو
مدینه ای دیارِ زخمِ دیرین
شرارِ شعله های آتشِ کین
تمامِ کوچه هایت بوی دود است
به بستر مادری رویش کبود است
اگر چه در میانِ خون نشسته است
ولی قبرِ تو را با اشک شسته است
بگو آن ماهِ خفته زیرِ گِل را
به آتش می کشد داغِ تو دل را
#هستی_محرابی
#السلام_علیک_یا_امام_جعفر_صادق_ع
عصر او عصر جلوه‌ی دین است
هجمه‌ی دشمنان چه سنگین است
همه عالم اسیر بدعت هاست
سیل ادیان که رو به تدوین است
نسل بوجهل و نسل فرعونها
قد علم کرده‌اند در دنیا
باور ما نمی شود هرگز
این جسارت به ساحت آقا
روزگار و زمانه مسموم است
این علاجش کلام معصوم است
آفتاب ولا بتابد و حیف
شهر از نور عشق محروم است
همچو ماه ست در دل شب ما
مذهب جعفریست مکتب ما
ششمین حجت خدای کریم
ذکر او دائما روی لب ما
ماه در شب ببین چه مظروف است
غربت اشک و آه مکشوف است
کوچه‌های مدینه از اول
اینکه بر ظلم و جور معروف است
نیمه ی شب چقدر دلگیر است
زخم شعله دوباره تصویر است
رحم کن در دل سیاهی شب
ای حرامی امام ما پیر است
خاطراتی دگر شده تکرار
آه از درب و ضربت دیوار
شعله ی آتش و غم کوچه
مادری شد خمیده از مسمار
ابرها را خبر کنید امشب
یاد درد پدر کنید امشب
آسمان آمده به دنبالش
شام غم را سحر کنید امشب
ناگهان از سر پریشانی
روی لب آه و روضه میخوانی
در تب جاده ها قرارت رفت
غم صدیقه(س)را تو می دانی
مثل زمزم زلالی و پاکی
قبر تو در بقیع شده خاکی
میکشد غربت تو موسی را
وام دار حدیث لولاکی
در دلت آهِ بیصدا داری
ناله از زخم کربلا داری
یاد غمهای عصر عاشورا
داغ مادر ز کوچه‌ها داری
#هستی_محرابی
سجاده ات عرش است و سرگرم خدایی
حتی ملک در تو ندیده انتهایی
مثل علی هستی، نه! اصلا مرتضایی
اصل تو از زهراست نسلت عشق و نور است
عقل تمام خلق از فهم تو دور است
پشت سرت جبریل مشغول نماز است
دستی که می بینی فقط دست نیاز است
دست تو چون دست خدا آیینه ساز است
گرچه به ظاهر از خداوندی جدایی
آیینه در آیینه تکرار خدایی
آیینه با سنگ کسی تهدید می شد
با سنگ، زخمی کهنه هم تجدید می شد
با زخم کهنه غصه ها تشدید می شد
دیدی که این خانه پر از خیل ملک شد
این سکه روی دیگر غصب فدک شد
آتش گرفته خانه ی زهرا دوباره
شد چشم های مرتضی دریا دوباره
از ترس می لرزند دخترها دوباره
هرچند این بی حرمتی را آخری نیست
صد شکر اینجا -پشت این در- مادری نیست
افتاده از دوشت عبایت بین کوچه
یک در میان شد ردپایت بین کوچه
نایی نمانده در صدایت بین کوچه
یاد چه افتادی که ابری شد هوایت؟
نام که را بردی که می لرزد صدایت؟
مانند حیدر دست بسته می برندت
دنبال مرکب دل شکسته می برندت
در کوچه ها با پای خسته می برندت
افتان و خیزان پشت مرکب، وای زینب
ای وای زینب وای زینب وای زینب
مرغ طبعم بال خودرابازکرد
تامدینه یک شبی پروازکرد
نیمه ی شب بودویثرب درسکوت
کوچه هایش خلوت و یکسرسکوت
خانه ای دیدم گِلی ،غرق صفا
نورمیتابیدازآن برسما
اهل خانه جمله سرگرم سجود
پیرمردی صاحب آن خانه بود
یک؛عبابردوش وبرحال نماز
باخدا میکرد او رازونیاز
بارالهابنده ی زارتوام
من مریض عشق و بیمارتوام
من غریب شهرخویشم ای خدا
غیرتویارب ندارم آشنــا
ای خدای عادل وآگاه من
کن نظربرسینه ی پرآه من
سیدی پیرم که غرق محنتم
باب حاجاتم ،و غرق حاجتم
ای خدای قادروسبحان من
کن نظربرناله و افغان من
ناگهان دیدم که دق الباب شد
صحنه ای دیدم دلم بیتاب شد
عده ای نابخردو هیزم بدست
جوشن رزمی به تن،مزدوروپست
بردل غمدیده آذرمیزدند
بالگدبرلنگه ی درمیزدند
ناگهان آن خانه راآتش زدند
باب آن کاشانه راآتش زدند
حمله ورگشتند آن غدارها
جمعی ازدر،جمعی از دیوارها
یک عرب آمدکنارپیرمرد
گوییاداردبه سرشورنبرد
جانمازاززیرپاهایش کشید
دیده ی عالم چنین ظلمی ندید
سیدپیرآن عزیز مه جبین
خوردباصورت هماندم برزمین
باطنابی دستهایش بسته شد
ازجفای ناکسان دلخسته شد
بی عبا،پای برهنه،نیمه شب
میکشندومیبرندش ای عجب
بارالهاکیست این نیکوسرشت
جسم وجانش میدهدبوی بهشت
ملک غیرت راسفیری میکند
(دراسیری هم امیری میکند)
کیست این دریادل شورآفرین
تحت فرمانش سماوات و زمین
آری آری،اوکه حق راعاشق است
زاده ی زهراامام صادق است
درمیان کوچه ها بـی واهمه
میدهدسرنغمه ی یافاطمه
رشته ی عمرمرابگسسته اند
مادرادست مراهم بسته اند
آشیانم سوخت مانندشما
دودمانم سوخت مانندشما
صادقت مادرزمحنت پیرشد
درمیان کوچه هاتحقیـــر شد
گرچه دربندگروه کافرم
اشکریزغصه های حیــدرم
خانه ام گرچه دچارنارشد
همسرم کِی طعمه ی مسمارشد
گرچه بهربردن من آمدند
کی به روی همسرم سیلی زدند
درمیان کوچه هاتنهامنم
اشکریزروضه ی زهرامنم
صادقم،من رفع حاجت میکنم
شیعیانم راشفاعت میکنم
مژده ی جنت درعقبی میدهم
اجر"ناعم"راهم آنجا میدهم
باز روی سر تو ريخته اند
شعله پشت در تو ريخته اند
گريه ات را كه بهانه كردند
باز هم حمله شبانه كردند
ريسمان بسته به بازوی تو شد
باز زخمی روی ابروی تو شد
رحمی آن خصم پليد تو نداشت
حرمت موی سفيد تو نداشت
پشت مركب تن پاكت بردند
پا برهنه روی خاكت بردند
كو عبای تو و عمامه ی تو ؟
پر ز خاک است چرا جامه ی تو ؟
اشک چشم تر تو می ريزد
قلب اين دختر تو می ريزد
گيسويت از چه پريشان شده است
دخترت ديده و گريان شده است
ببريدش ولی با لشكر ،نه
می زنيدش ؟ جلوی دختر، نه
پيرمرد است مراعات كنيد
احترامی حق سادات كنيد
پيرمرد است زمينش نزنيد
تازيانه به جبينش نزنيد
گرچه آتش به سرايت زده اند
با لگد بر روی پايت زده اند
گرچه بردند تو را نيمه ی شب
سر برهنه شده پشت مركب
ولی هرگز تن تو تير نخورد
به خدا جسم تو شمشير نخورد
پيكرت پهن به گودال نشد
زير پا جسم تو پامال نشد
داغ فرزند تو را پير نكرد
نيزه ای بر دهنت گير نكرد
خيزران بر لب تو بوسه نزد
به رگت زينب تو بوسه نزد
كسی از پشت سرت را نبريد
جلوی ديده ی زهرا نبريد
ناگهان ولوله و غوغا شد
بر سر نعش حسين دعوا شد
يكی آمد كه عصا را ببرد
ديگری خواست عبا را ببرد
به كلاخود سرش رحم نكرد
به زره يا سپرش رحم نكرد
همه ی پيكر او غارت شد
پای تا به سر او غارت شد
قسم به نان و نمک، ذرّه‌ای مرام ندارید
نمک به سفره‌ی زخمید، التیام ندارید
آهای مردمِ مومن به دینِ ساختگی‌تان!
به دین‌تان سخن از یاری امام ندارید؟!
میان شهرِ زمستان کنار خانه و آتش
شمای یخ‌زده کاری جز ازدحام ندارید
خبر دهید به هارون مکّی آتشِ غم را
شما که غیرتی اندازه‌ی غلام ندارید
شکستْ حُرمتِ مویی که آیه‌های سپیدش
گواه شد که نشانی از احترام ندارید
چنان غبارِ سواران به خاکِ ظلم نشستید
چنان نشسته که دیگر سرِ قیام ندارید
آهای لشکرِ شاگردهای جنگ‌ندیده!
میان دفترتان درسِ انتقام ندارید؟!
سلاح دست گرفتید و شرحِ واقعه گفتید
شما که جز قلمِ لال در نیام ندارید
به مستحب که نشستید، واجبات قضا شد
شما که فعلِ ثوابی به جز حرام ندارید
عجب غمیه توو نگات
آتیش دخيل می بنده به پرِ عبات
شماره افتاد نفسات
خاطره ی مدینه زنده شد برات
به یاد داغ مادرت
داره می سوزه در خونه پا به پات
توی کوچه ها / می کشوندنت
مونده بود جای طناب رو بدنت
(افتادی زمین / مثل مادرت
عمامه افتاده بود از رو سرت) ۲
ای غریب آقام۳ امامِ صادق
توو شعله ها بودی ولی
زخم دلت مثل علی نمک نخورد
از نفس افتادی ولی
صبر تو مثل مرتضی محک نخورد
خدا رو شکر که آخرش
توو کوچه ها همسر تو کتک نخورد
چل تا بی حیا / چل تا نانجیب
در خونه رو شکستن با لگد
(خونه تازه ای / که رو در نشست
مرتضی یادش نمیره تا ابد) ۲
ای غریب آقام۳ امامِ صادق
◾بیست و پنجم شوال
◾روز شهادت قرآن ناطق
◾روضه‌ی امام صادق(ع)
دست امامم بین کوچه خصم بسته
با ضرب‌سیلی حرمتش از کین شکسته
بر روی خاک ابن ربیع او را کشانده
ازبغض و‌کینه حرف بد بر لب نشانده
چون‌مادرش سیلی ز دست‌خصم‌خورده
در بین کوچه در مدینه جان سپردم
من روضه را میخوانم اما از زبانش
از ناله‌ها و از فغان و گریه‌هایش
گریه برای غربت اسلام و دین بود
میدید از کین پاره چون حبل المتین بود
گفتا نزن معلون...ولی او بیهوا زد
زخم و زبان و سیلی کین از جفا زد
گفتا مزن من زاده‌ی بدر و حنینم
من داغدار و وارث خون حسینم
من پیرمرد این قبیله مو سپیدم
از این زمانه رنج بیحدی کشیدم
با آتش کین خانه را زیر و زبر کرد
گویا دوباره زنده آن دیوار و در کرد
این‌کوچه‌گردی ارث‌زهرا مادرم بود
این دستهای بسته ارث حیدرم بود
#مرتضی_محمودپور
@haajmorteza
شهادت امام صادق عليه السلام
رنج اين روضه مرا سوزانده
كه لعيني دل تو لرزانده
خانه اي را كه ملك در آن است
دشمنت با شرري سوزانده
آن چنان سخت هجوم آوردند
كه دهان همگي وا مانده
بسكه بي رحم تو را مي بردند
كفشهايت دم در جا مانده
به جفا كاري و حرمت شكني
دشمنت كينه به دل مي رانده
بخدا سخت تر از اين غم نيست
كه عدو چشم تو را گريانده
بارالها تو نيار آن روزي
كه شود حجت حق درمانده
دل من هم به تسلاي غمت
پشت ديوار بقيع جامانده
سروده كمال مومني
"السلام علیک یا جعفر بن محمدٍ الصادق"
بوی غربت وزیده از کوچه
آتش و درب خانه مولا
نیمه شب بود و حضرت صادق
در قنوت نماز ،گرم دعا
.....................................
دشمنش آمد و جسارت کرد
با طنابی دو دست او را بست
ناگه آقا عمامه اش افتاد
این چنین رسم، رسم دیرین است
.....................................
کوچه ای تنگ، کوچه ای باریک
بی عبا، پای خسته اش بردند
یاد آن کوچه بنی هاشم
دل شب ، دل شکسته اش بردند
.....................................
روضه های شما چه سنگین است
ولی با یاد روضه مادر
هر دم آقا دو چشمتان ابری
یاد دیوار، کوچه و آن در
.....................................
یک ن
دل او را دل شب آزردند
از درو بام هجومش بردند
ريسمان چونكه به دستش بستند
غنچه هايش به حرم پژمردند
***
هرزمان رنگ جفا را مي ديد
كوچه و كرب و بلا را مي ديد
خانه اش چونكه در آتش مي سوخت
خيمه ي آل عبا را مي ديد
از داغ تو شد جهان عزادار
اى مهر تو بهترین علایق
جانها به زیارت تو شایق
ما را نبود به جز خیالت
یارى خوش و همدمى موافق
بیمارى روح را دوا نیست
جز مهر تو اى طبیب حاذق
اى نور جمال كبریائى
اى نور تو زینت مشارق
روزی كه دمید نور خلقت
رخسار تو بود صبح صادق
از جلوه تو تبارك الله
فرمود به خلقت تو خالق
حسن تو خود از جمال زهراست
اى زاده بهترین خلایق
بر تخت كمال و تاج عصمت
آخر كه بود به جز تو لایق
تفسیر كمال ایزدى بود
گفتار تو اى امام صادق
باشد سخن تو جاودانى
بوده است چو با عمل مطابق
افسوس شدى شهید، آخر
از حیله ناکسی منافق
از داغ تو شد جهان عزادار
زیرا به تو عالمى است عاشق
ماتم زده
تیر غم
ز هر طرف به کمان تیر غم زمانه گرفت
دل مرا که بسی بود خون، نشانه گرفت
چو جد خویش علی سالها به خانه نشاند
ز دیدهام همه شب اشک دانه دانه گرفت
هنوز خانه زهرا نرفته بود ز یاد
که آتش از در و دیوار من زبانه گرفت
سپاه کفر به کاشانهام هجوم آورد
مرا به زمزمه و ناله شبانه گرفت
ز باغ فاطمه صیاد، مرغ سوخته را
دل شب آمد و در کنج آشیانه گرفت
سر برهنه و پای پیاده برد مرا
پی اذیتِ من بارها بهانه گرفت
هنوز خستگی راه بود در بدنم
که خصم تیغ به قتلم در آن میانه گرفت
هزار شکر که زهر جفا نجاتم داد
مرا به موج غم از مردم زمانه گرفت
چه خوب اجر رسالت گرفت آل رسول
که گه به زهر جفا گه به تازیان
