آماده می شوم که فراهم کنی مرا
خرج عزای ماه محرم کنی مرا
آشفته ام؛ به سینه زدن عادتم بده
تا بین این صفوف منظم کنی مرا
فرموده ای که: "اشک شما مرهم من است"
اشک مرا بریز که مرهم کنی مرا
آن قدر در طواف سرت گریه می کنم
تا پای نیزه چشمه زمزم کنی مرا
اصلاً بعید نیست که در روضه خودت
همسایه رسول مکرم کنی مرا
روزی که اشک و خون تو در قتلگاه ریخت
می خواستی شهید محرم کنی مرا
يا حسين با نــام تو قلـــبــم هـــوايي گــشــته است
تا که گـــفــتم ذکــــر تو دل کـــربــلايي گـــشته است
يا حسين يک گـــوشـه چشمي بر من مسکين نما
چـــونکه نــام تـــو به هـــر دردي، دوايـي گشته است
يا حسين قــــصد ســـفر داري به ســـــوي کــــــربــلا
چونکه قـــلبــــت شـــامل امــري خدايي گشته است
يا حسين انگار مــي داني چـــه ها در پيــش روست
زانـکه کـــوفي را حــمـــايت، بـي وفايي گشته است
يا حســـين جـــانم به قـــربانت که در ميــــدان جنگ
آخــــرين کــــارت، نــــماز با صـــفايي گشــــته است
يا حــســـين با دســت خـــــالي از شما دم مي زنم
بس که پيش شـــــاه، کار من گــــدايي گشته
برده بهشت و زیردین شبای بین الحرمین
این ومی خونم تا ابد أنت فی قلبی یا حسین
دلم تنگه برا حرمت گریه کردم پای علمت
آرزومه توی جوونی جون بدم من زیر قدمت
حسین وای ۴
نگا کن حاصل منو حل کن این مشکل منو
امشب یه کربلا میخوام آقا نشکن دل منو
دلم بنده توی روضه هات خدا هم هست توسینه زنات
تا جون دارم همین و میگم پدر مادرم آقا به فدات
حسین وای ۴
دل بیقراری می کنم با رقص پرچمت آقا
خدا کنه که جون بدم تو بزم ماتمت آقا
زیارتت آقا ببرم عقده شده دیدن حرم
بسکه صدات زدم آقاجون خسته شدم بیا بخرم
حسین وای ۴
.....
شاعر : میثم میرزایی
دانلود سبک
حسین گفتم و لبهای من دُرافشان شد
دوباره کنج دلم روضه های رضوان شد
حسین گفتم و شهد و عسل ز کامم ریخت
حسین گفتم اگر قندها فراوان شد
بخوان تو نام مسیحایی اش چو آب حیات
حسین گفتم و پاییزها بهاران شد
دلم هوای حرم کرد و روضه اش رفتم
و فرش تکیه چنان قالی سلیمان شد
کبوتری شدم و در حرم گشودم بال
صفای باغ جنان ناگهان نمایان شد
میان صحن ، صدایِ پَرِ ملائک بود
حیاط خیس حریمش فرشته باران شد
شبیه تاک به دور ضریح پیچیدم
و چشمهام دو چشمه شراب جوشان شد
صفای ناب شراب طهور پیدا بود
به چای روضه ؛ که مستی ما دو چندان شد
حسین کشتی نوح است پس هراسی نیست
اگر که موج بلاها رسید و طوفان شد
حسین نام بلندش چراغ عرش خداس
ای تمام هستیم بادا فدایت یا حسین
شکر حق دارم به دل مهر و ولایت یا حسین
لطف و احسانت گدا را حاتم طایی کند
ای دو عالم بر سر خوان عطایت یا حسین
ای تمام هستیم بادا فدایت یا حسین
شکر حق دارم به دل مهر و ولایت یا حسین
لطف و احسانت گدا را حاتم طایی کند
ای دو عالم بر سر خوان عطایت یا حسین
ناز می باید کند بر پادشاهان سائلت
شاه شاهان شد هر آنکس شد گدایت یا حسین
در جوانی عاشق دلداده می گردند همه
من که از طفلی دلم شد مبتلایت یا حسین
گر که عمری نوکری کردم به زیر پرچمت
مادرم کرده مرا نذر عزایت یا حسین
در زمین تنها نه بزم ماتمت در عرش هم
بزم غم برپا نموده حق برایت یا حسین
روضه خوانت زینب وگریه کند جن
شب جمعه دل من در حرم ثارالله
بشود معتکف و غرق غم ثارالله
شب طولانی یلدا شده اشکم جاری
وَ شدم اهل بکا با کرم ثارالله
شاعر:محمدمهدی عبدالهی
یا ابا عبدالله (ع)
حتی رسول ترک شما می دهد شفا
الحق سگان کوی شما خیر دیده اند
یا حسین(ع)
شب جمعه ست دلم در حرم خون خداست
نقش در دیده ی من منظره ی کرببلاست
دست برسینه سلامی بدهم بر آقا
چشم، گریان شده از بهر حسین زهراست
انیباءاند همه جمع در آن خاک بهشت
مجمع سوگ حسینست که آنجا برپاست
شب جمعه ست یقین فاطمه آنجا باشد
مادری یاد پسر کرده غمین غرق عزاست
شب جمعه شب خاص زیارت خوانیست
آن زیارت که شود خوانده در آن عاشوراست
شب جمعه ست بیا دل به حسین بسپاریم
دل که بی یاد حسینست مثال صحراست
شعر:اسماعیل تقوایی
ای کاش برای تو اثر داشته باشم
باری ز سر دوش تو برداشته باشم
بی شک تو به دیدار دل خسته می آیی
از آمدنت کاش خبر داشته باشم
سر نذر قدومت نشود بار گران است
ای وای اگر پیش تو سر داشته باشم
بی دینم اگر پیش دو ابروی کمانت
من سجده به محراب دگر داشته باشم
ازشوق زیارت دل من بال درآورد
بگذار که در صحن تو پر داشته باشم
تا کرببلا قبله ی عشاق جهان است
حیف است که بر کعبه نظر داشته باشم
من خواسته ام تا که به چشمم رمقی هست
در روضه ی تو دیده ی تر داشته باشم
بگذار که من در عوض آن همه زخمت
یک داغ اقلاً به جگر داشته باشم
شاعر : امیر حسین حیدری
مرا اشک بر روضه های تو کافی است
پریدن به اوج هوای تو کافی است
برای سرافرازی من به عالم
همین بودنم زیر پای تو کافی است
شود تا شفیع خلائق به محشر
سیاهی ماتمسرای تو کافی است
برای رسیدن به پاکی و تقوا
نشستن به بزم عزای تو کافی است
اگر خیر عقبای خود هر که خواهد
به دنیا شود آشنای تو کافی است
همین نوکری از سرم هم زیاد است
مرا ، اینکه ماندم برای تو ، کافی است
عذاب من آقا که کاری ندارد
همین دوری از کربلای تو کافی است
شاعر : رضا رسول زاده
آن کس که با نگاه دل ما شکار کرد
تنها خدا گواست که با ما چه کار کرد
بر ما چشاند لذت سوز جنون عشق
ما را اسیر آتش این انتظار کرد
توفیق داد رخت غلامی به تن کنیم
ما را به نزد خلق چه با اعتبار کرد
مست شراب ناب سحر کرد جان ما
ما را به کوی میکده شب زنده دار کرد
عمری ز دست موج ضلالت نجات داد
بر کشتی هدایت و رحمت سوار کرد
ما را ز داغ کرب وبلا پیرمان نمود
با عشق شاه دشت بلا بیقرار کرد
شاعر : مجید خضرائی
من زینبی هستم
چون مادری هستم
گویند همه دیوانه ی دربه دری هستم
ممنونم ای اقا
کردی نظر برما
هرجا روم گویند غلام و نوکر اقا
تو صامع الاصواتمی
تو قاضی الحاجاتمی
تو کَشتی صیدی که من را مبتلا کردی
خاک تو اکسیر طلا
یا کل عرض کربلا
من راگدای هرشب کربو بلا کردی
ارباب حسین ارباب حسین این نوک رو دریاب
نور وجود از طلوع روی حسین است
ظلمت امکان، سواد موی حسین است
شاهد گیتی به خویش، جلوه ندارد
جلوه ی عالم فروغ روی حسین است
مشی قدم را وصولِ ذاتْ قدم نیست
جنبش سالک به جستجوی حسین است
ذات خدا، لا یری است روز قیامت
ذکر لقا بر رخ نکوی حسین است
جان ندهم جز به آرزوی جمالش
جان مرا دل به آرزوی حسین است
عاشق او را چه اعتناست به جنت
جنت عشاق، خاک کوی حسین است
عالم و آدم که مست جام وجودند
مستی این هر دو از سبوی حسین است
حضرت حق را به عشق خلق چه نسبت؟
مسأله ی عشق، گفتگوی حسین است
عاشق او را چه غم ز مرگ طبیعت؟
زندگی عارفان به بوی حسین است
شاعر:فواد کرمانی
تو صد چو مرا داری، من مثل تو را هرگز
دست از تو نشویم باز، هرگز، به خدا هرگز
از فرش گشایم پر؟ وز عرش برآرم سر؟
در خلد گذارم پا؟ بی مهر شما هرگز
من دل به شما بستم، تا بوده و تا هستم
از دامنتان دستم یک لحظه جدا، هرگز
جز وصف شما گویم؟ جز راه شما پویم؟
جز مهر شما جویم؟ اصلا، ابدا، هرگز
در حجر دعا کردن، در سعی صفا کردن
بر گِرد حرم گشتن، بی کرب و بلا، هرگز
صد بار اگر می رند، جان از تنشان گیرند
در مکتب ثار الله، مرگ شهدا، هرگز
دنیا همه جا طوفان تا هست جهان را جان
یک لحظه شود خاموش، مصباح هدی؟ هرگز
چه خاک نجف باشد، چه خاک حرم باشد
جز خاک سر کویت، خاکی ست شفا؟ هرگز
گر نیست شود هستم، ور قطع شود دستم
از
چند وقت است دلم می‌گیرد
دلم از شوق حرم می‌گیرد
مثل یک قرن شب تاریک است
دو سه روزی است دلم می‌گیرد
مثل این است که دارد کم‌کم
هستی ام بوی عدم می‌گیرد
دسته‌ی سینه زنی در دل من
نوحه می‌خواند و دم می‌گیرد
گریه‌ام یعنی باران بهار
هم نمی‌گیرد و هم می‌گیرد
بس که دلتنگی من بسیار است
دلم از وسعت کم می‌گیرد
لشکر عشق حرم را، به خدا
به خود عشق قسم، می‌گیرد
شاعر:قیصر امین پور
امشب دوباره نغمه یا هو گرفته ام
چون شانه دست خویش به گیسو گرفته ام
یک عمر در مقابل امواج مشکلات
با یا حسین قوت زانو گرفته ام
از هر چه داشت رنگ تعلق شدم رها
تا با سیاه شال عزا خو گرفته ام
این آتشی که در دلم از داغ کربلاست
تنها به یک اشاره ابرو گرفته ام
عمریست بین بزم عزا گریه می کنم
من آبرو کنار همین جو گرفته ام
مادر مرا برای شما شیر داده است
این تحفه را ز مرحمت او گرفته ام
گر نوکری خانه ارباب میکنم
این رتبه را ز ضامن آهو گرفته ام
عبد سپاه شما رو سپید شد
من هم ز هر چه غیر شما رو گرفته ام
شاعر:یاسر رحمانی
گل خوش رنگ و بوی من حسین است
بهشت آرزوی من حسین است
مزن دم پیش من از لاله رویان
که یار لاله روی من حسین است
من آن مداح مست سینه چاکم
که ممدوح نکوی من حسین است
همه در گفتگوی این و آنند
ولیکن گفتگوی من حسین است
سخن بی پرده می گویم زمستی
می و جام و سبوی من حسین است
چو مرغ حق که از حق میزند دم
طنین های و هوی من حسین است
از آن بر تربتش سایم جبین را
که عز و آبروی من حسین است
احد گوئی از آن باشد شعارم
که پیر و نکته گوی من حسین است
باز طوفانی شده دریای دل
موج سر بر ساحل غم میزند
باز هم خورشید رنگ خون گرفت
بر زمین نقشی ز ماتم میزند
باز جام دیده ها لبریز شد
باز زخم سینه ها سر باز کرد
در میان ناله و اندوه و اشک
حنجرم فریادها آغاز کرد
می نویسم شرح این غم نامه را
داستان مشک و اشک و تیر را
می نویسم از سری کز عشق دوست
کرد حیران تیغه شمشیر را
گوئیا با آن همه بیگانگی
آب هم با تشنگان بیگانه بود
در میان آن همه نامردمی
اشک آب و دیده ها پیمانه بود
تیغ ناپاکان برآمد از نیام
خون پاکی دشت را سیراب کرد
خون خورشید است بر روی زمین
کآسمان تشنه را سیراب کرد
می شود خورشید را انکار کرد؟
زیر سم اسبها در خاک کرد؟
می شود آیا که نقش عشق را
از درون
گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی
با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید
گفتمش چون می کشی تصویر مردان خدا
تک درختی در بیابان یکه و تنها کشید
گفتمش نامردمان این زمان را نقش کن
عکس یک خنجرزپشت سر پی مولا کشید
گفتمش راهی بکش کان ره رساند مقصدم
راه عشق و عاشقی و مستی ونجوا کشید
گفتمش تصویری از لیلی ومجنون رابکش
عکس حیدر(ع) در کنار حضرت زهرا(س)کشید
گفتمش بر روی کاغذ عشق را تصویر کن
در بیابان بلا، تصویر یک سقا کشید
گفتمش از غربت ومظلومی ومحنت بکش
فکر کرد و چهار قبر خاکی از طه کشید
گفتمش سختی ودرد وآه گشته حاصلم
گریه کردآهی کشید وزینب کبری(س) کشید
گفتمش درد دلم را با که گویم ای رفیق
عکس مهدی(عج) راکشید و به
خالق عشق و محبت یا حسین
ای قتیل دشت غربت یا حسین
ای گل صحرا نبرد فاطمه
ای صفای آل عصمت یا حسین
ای که جانت سوخت از لب تشنگی
ای فدای کام خشگت یا حسین
آن قدر سوز عطش بالا گرفت
تا که شد بی نور چشمت یا حسین
تشنه ام تشنه ترم کن بر غمت
یا بمیرم یا شهادت یا حسین
یکشبه راه مرا کوتاه کن
با نگاهی از محبت یا حسین
دوست دارم پیشت آیم لحظه ای
تا نمایم با تو صحبت یا حسین
***
نزدیک نه شب است که ما آه می کشیم
در ماتم عزای شما آه می کشیم
با سوز سینه ای که عطا کرده ای به ما
همراه اهل ارض و سما آه می کشیم
بر تن نموده ایم لباس عزایتان
خوشنود کرده فاطمه را آه می کشیم
یا در عزای اعظمتان گریه می کنیم
یا بغض می کنیم وَ یا آه می کشیم
از آن زمان که چشم به عالم گشوده ایم
با نام سیّدالشهدا آه می کشیم
گر حج کربلا بشود رزق سال ما
آنجا میان سعی و صفا آه می کشیم
در روز حشر سینه زدن باز هم به پات
دم می دهیم خون خدا آه می کشیم
شاعر:امیر عطاا الهی
نیمه شبا اسم حسین، همیشه رو لب منه
ذکر حسین حسین من، نافله ی شب منه
نیمه شبا روضه ی مشک، دعای روی لبمه
ذکر ابوفاضل مدد، قنوت وتر شبمه
نیمه شبا این دل من، گاهی که وقت اذونه
به جای توبه ی سحر، روضه ی اصغر می-خونه
وقت سحر ذکر حسین، همیشه عادت منه
شبا زیارت عاشورا، نماز حاجت منه
نماز حاجت می خونم، بلکه بشم حاجت روا
شاید آقام مهدی بیاد، منم برم به کربلا
یه عهدی دارم با خدا، بدونید آی گریه کنا
اگه آقام مهدی نیاد، من نمی رم به کربلا
شاعر: ابراهیم گائینی
دانلود سبک
بی قرارم مست صهبای حسین و زینبم
روضه خوان جمله غم های حسین و زینبم
از همان روز ازل مسکین این در بوده ام
من گدای نیمه شب های حسین و زینبم
روزمحشر فاطمه گوید به اهل عالمین
دوست دار سینه زن های حسین و زینبم
شور و دم های محرم جای خود دارد ولی
سینه چاک شور و دم های حسین و زینبم
گفته پیغمبر مکرر این سخن را بر زبان
من شفیع گریه کن های حسین و زینبم
با وجود رو سیاهی باز نوکر مانده ام
یاد ذره پروری های حسین و زینبم
پیر میخانه ی ما گفت به ما ای مردم
بی قرار روضه خوان های حسین و زینبم
شاعر:حبیب باقرزاده
عالم همه مست از گل رخسار حسین است
ذرات جهان در عجب از کار حسین است
دانی که چرا خانه حق گشته سیه‌پوش
یعنی که خدای تو عزادار حسین است
تا هست جهان هست به فرمان الهی
جبریل امین حاجب درگاه حسین است
جن و ملک و حور و پری در طلب فیض
مامور پذیرایی زوار حسین است
دانی که خرید از دل و جان جان جهانی
با دادن جانی به جهان کار حسین است
سرمایه آزادگی مردی و غیرت
از کوشش و از همت و پیکار حسین است
آن سر که شود شافع ما نزد خداوند
آن سر ، سرِ پر نور گهربار حسین است
هر کس به جهان گشته گرفتارنگاری
عمری است که "ژولیده" گرفتار حسین است
شاعر:ژولیده نیشابوری
خانه ای که سردر آن جای چوب پرچم است
چارچوبش تکیه گاه بانویی قامت خم است
هم چو سلمان اندرونی رفتن این خانه ها
رزق هرکس نیست حرف محرم و نامحرم است
خرج روضه گرفتن از جگر ها می رسد
نوکری با خون دل خوردن همیشه توأم است
اینکه ما نوکر شدیم از ربنای مادر است
مثل عیسی که عروجش از دعای مریم است
دست من که نیست نامت گریه در می آورد
کار خورشید است اینکه روی هر گل شبنم است
یا حسین سینه زن جانم حسین فاطمه است
در قرار سینه زنها پاسخ دم یا دم است
خوب و بد را می خرند این است رسم کربلا
تلخی چای عراق و شهد شکر با هم است
دست از این دامن کشیدن تیرگی می آورد
خوش به حال آنکه چنگ التماسش محکم است
شادی هردو جهان بی تو مرا جز غم نیست
جنت بی تو عذابش ز جهنم كم نیست
در دم مرگ اگر پا به سرم بگذاری
عمر جاوید به شیرینی آن یك دم نیست
حرم قرب خدارا كه دل عاشق توست
طرفه بیتی است كه روح القدسش محرم نیست
بگذار آدمیان طعنه زنندم گویند
هر كه خود را سگ كوی تو نخواند آدم نیست
نیست بر خامشی آتش دوزخ سیلش
از یم اشك غمت هر كه به چشمش نم نیست
تا خدایی خدا هست لوای تو به پاست
زانكه جز دست خدا حافظ این پرچم نیست
هم خدا داند و هم عالم و آدم دانند
كه به جز رأیت عشق تو در این عالم نیست
دوزخ ارزانی آنانكه ندارند غمت
با غمت هیچ مرا زآتش دوزخ غم نیست
ملك هستی همه ماتمكده ی توست حسین
جایی از ملك جهان خالی از این م
خاندان علی و ننگ مذلت هیهات
دامن فاطمی و لکه بیعت هیهات
علم حادثه بردار سفر باید کرد
پای در معرکه بگذار خطر باید کرد
باربربند دگر ترک وطن باید کرد
تیغ برگیر که باتیغ سخن باید گفت
جاده در جاده به دیدار خدا باید رفت
خسته ، پای آبله تا کرببلا باید رفت
طاقت هجر نداری ره هجرت بازاست
پای اگر هست تورا جاده جنت باز است
فصل وصل است گر از فاصله ها درگذرید
ای مجانین حق از سلسله ها درگذرید
سر به شمشیر سپارید که تقدیر این است
شکوه زنهار که تاوان جنون سنگین است
عشق گوید که ازاین مرحله چون باید رفت
بی سر وبی کفن ،آغشته به خون باید رفت
هرکه دارد هوس کرببلا بسم الله
هرکه دارد سر همراهی ما بسم الله
خیمه رانیز د
اي حسيني كه جهان در محنت خون گريد
آسمان بر تو و قبر و وطنت خون گريد
گلشن عشق بود كرببلايت اما
عوض خنده گل اين چمنت خون گريد
بود آخر سخنت زمزمه واعطشا
دل هر سوخته بر آن سخنت خون گريد
جامه پوشيد ترا زينب و هنگام وداع
ديد بر پيكر تو پيرهنت خون گريد
بسكه با نيزه و شمشير به جانت زده اند
هر سر موي تو بر زخم تنت خون گريد
شد كفن كهنه حصيري به تن صد چاكت
زخمهاي بدنت بر كفنت خون گريد
همه از داغ تو گريند ولي باز حسين
ديده تو به يتيم حسنت خون گريد
در شب يازدهم انجمني بود ترا
دل ما از غم انجمنت خون گريد
نيمي از راه بلا را تو بسر پيمودي
عالمي بر سر دور از بدنت خون گريد
زغمت بسكه دل ما و "مويد" خون است
دل آن
ترسم دمی که پرسش اين ماجرا شود
دامان رحمت از کف مردم رها شود
ترسم که در شفاعت امت به روز حشر
خاموش ازين گناه، لب انبيا شود
آه از دمی که سرور لب تشنگان حسين
سرگرم شکوه، با سر از تن جدا شود
فرياد از آن زمان که ز بيداد کوفيان
هنگام دادخواهی "خيرالنسا" شود
باشد که را ز داور محشر اميد عفو
چون دادخواه، شافع روز جزا شود؟
مشکل که تر شود لبی از بحر مغفرت
گرنه شفيع، تشنه لب کربلا شود
صباحی بیدگلی
در کوچه می وزند به شوقش نسیم ها
گل می کنند در نفس او شمیم ها
در دستهاش یاس و انار و کبوتر است
وقتی که می رسند کنارش یتیم ها
بر شانه آسمان اجابت نشانده است
پر می زنند دور و برش "یاکریم "ها
غلطانده است آن شتر سرخ را به خون
تا بیش از این شکسته نگردد حریم ها
از کوچه ها و خاطره هایش گریز نیست
دارد به دل خون جگراز قدیم ها
شیرین تر از عسل به لب قاسمش رسید
وقتی که کشته شد به بلای عظیم! . . .ها!
