چند وقت است دلم می‌گیرد
دلم از شوق حرم می‌گیرد
مثل یک قرن شب تاریک است
دو سه روزی است دلم می‌گیرد
مثل این است که دارد کم‌کم
هستی ام بوی عدم می‌گیرد
دسته‌ی سینه زنی در دل من
نوحه می‌خواند و دم می‌گیرد
گریه‌ام یعنی باران بهار
هم نمی‌گیرد و هم می‌گیرد
بس که دلتنگی من بسیار است
دلم از وسعت کم می‌گیرد
لشکر عشق حرم را، به خدا
به خود عشق قسم، می‌گیرد
شاعر:قیصر امین پور
امشب دوباره نغمه یا هو گرفته ام
چون شانه دست خویش به گیسو گرفته ام
یک عمر در مقابل امواج مشکلات
با یا حسین قوت زانو گرفته ام
از هر چه داشت رنگ تعلق شدم رها
تا با سیاه شال عزا خو گرفته ام
این آتشی که در دلم از داغ کربلاست
تنها به یک اشاره ابرو گرفته ام
عمریست بین بزم عزا گریه می کنم
من آبرو کنار همین جو گرفته ام
مادر مرا برای شما شیر داده است
این تحفه را ز مرحمت او گرفته ام
گر نوکری خانه ارباب میکنم
این رتبه را ز ضامن آهو گرفته ام
عبد سپاه شما رو سپید شد
من هم ز هر چه غیر شما رو گرفته ام
شاعر:یاسر رحمانی
گل خوش رنگ و بوی من حسین است
بهشت آرزوی من حسین است
مزن دم پیش من از لاله رویان
که یار لاله روی من حسین است
من آن مداح مست سینه چاکم
که ممدوح نکوی من حسین است
همه در گفتگوی این و آنند
ولیکن گفتگوی من حسین است
سخن بی پرده می گویم زمستی
می و جام و سبوی من حسین است
چو مرغ حق که از حق میزند دم
طنین های و هوی من حسین است
از آن بر تربتش سایم جبین را
که عز و آبروی من حسین است
احد گوئی از آن باشد شعارم
که پیر و نکته گوی من حسین است
باز طوفانی شده دریای دل
موج سر بر ساحل غم میزند
باز هم خورشید رنگ خون گرفت
بر زمین نقشی ز ماتم میزند
باز جام دیده ها لبریز شد
باز زخم سینه ها سر باز کرد
در میان ناله و اندوه و اشک
حنجرم فریادها آغاز کرد
می نویسم شرح این غم نامه را
داستان مشک و اشک و تیر را
می نویسم از سری کز عشق دوست
کرد حیران تیغه شمشیر را
گوئیا با آن همه بیگانگی
آب هم با تشنگان بیگانه بود
در میان آن همه نامردمی
اشک آب و دیده ها پیمانه بود
تیغ ناپاکان برآمد از نیام
خون پاکی دشت را سیراب کرد
خون خورشید است بر روی زمین
کآسمان تشنه را سیراب کرد
می شود خورشید را انکار کرد؟
زیر سم اسبها در خاک کرد؟
می شود آیا که نقش عشق را
از درون
گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی
با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید
گفتمش چون می کشی تصویر مردان خدا
تک درختی در بیابان یکه و تنها کشید
گفتمش نامردمان این زمان را نقش کن
عکس یک خنجرزپشت سر پی مولا کشید
گفتمش راهی بکش کان ره رساند مقصدم
راه عشق و عاشقی و مستی ونجوا کشید
گفتمش تصویری از لیلی ومجنون رابکش
عکس حیدر(ع) در کنار حضرت زهرا(س)کشید
گفتمش بر روی کاغذ عشق را تصویر کن
در بیابان بلا، تصویر یک سقا کشید
گفتمش از غربت ومظلومی ومحنت بکش
فکر کرد و چهار قبر خاکی از طه کشید
گفتمش سختی ودرد وآه گشته حاصلم
گریه کردآهی کشید وزینب کبری(س) کشید
گفتمش درد دلم را با که گویم ای رفیق
عکس مهدی(عج) راکشید و به
خالق عشق و محبت یا حسین
ای قتیل دشت غربت یا حسین
ای گل صحرا نبرد فاطمه
ای صفای آل عصمت یا حسین
ای که جانت سوخت از لب تشنگی
ای فدای کام خشگت یا حسین
آن قدر سوز عطش بالا گرفت
تا که شد بی نور چشمت یا حسین
تشنه ام تشنه ترم کن بر غمت
یا بمیرم یا شهادت یا حسین
یکشبه راه مرا کوتاه کن
با نگاهی از محبت یا حسین
دوست دارم پیشت آیم لحظه ای
تا نمایم با تو صحبت یا حسین
***
نزدیک نه شب است که ما آه می کشیم
در ماتم عزای شما آه می کشیم
با سوز سینه ای که عطا کرده ای به ما
همراه اهل ارض و سما آه می کشیم
بر تن نموده ایم لباس عزایتان
خوشنود کرده فاطمه را آه می کشیم
یا در عزای اعظمتان گریه می کنیم
یا بغض می کنیم وَ یا آه می کشیم
از آن زمان که چشم به عالم گشوده ایم
با نام سیّدالشهدا آه می کشیم
گر حج کربلا بشود رزق سال ما
آنجا میان سعی و صفا آه می کشیم
در روز حشر سینه زدن باز هم به پات
دم می دهیم خون خدا آه می کشیم
شاعر:امیر عطاا الهی
نیمه شبا اسم حسین، همیشه رو لب منه
ذکر حسین حسین من، نافله ی شب منه
نیمه شبا روضه ی مشک، دعای روی لبمه
ذکر ابوفاضل مدد، قنوت وتر شبمه
نیمه شبا این دل من، گاهی که وقت اذونه
به جای توبه ی سحر، روضه ی اصغر می-خونه
وقت سحر ذکر حسین، همیشه عادت منه
شبا زیارت عاشورا، نماز حاجت منه
نماز حاجت می خونم، بلکه بشم حاجت روا
شاید آقام مهدی بیاد، منم برم به کربلا
یه عهدی دارم با خدا، بدونید آی گریه کنا
اگه آقام مهدی نیاد، من نمی رم به کربلا
شاعر: ابراهیم گائینی
دانلود سبک
بی قرارم مست صهبای حسین و زینبم
روضه خوان جمله غم های حسین و زینبم
از همان روز ازل مسکین این در بوده ام
من گدای نیمه شب های حسین و زینبم
روزمحشر فاطمه گوید به اهل عالمین
دوست دار سینه زن های حسین و زینبم
شور و دم های محرم جای خود دارد ولی
سینه چاک شور و دم های حسین و زینبم
گفته پیغمبر مکرر این سخن را بر زبان
من شفیع گریه کن های حسین و زینبم
با وجود رو سیاهی باز نوکر مانده ام
یاد ذره پروری های حسین و زینبم
پیر میخانه ی ما گفت به ما ای مردم
بی قرار روضه خوان های حسین و زینبم
شاعر:حبیب باقرزاده
عالم همه مست از گل رخسار حسین است
ذرات جهان در عجب از کار حسین است
دانی که چرا خانه حق گشته سیه‌پوش
یعنی که خدای تو عزادار حسین است
تا هست جهان هست به فرمان الهی
جبریل امین حاجب درگاه حسین است
جن و ملک و حور و پری در طلب فیض
مامور پذیرایی زوار حسین است
دانی که خرید از دل و جان جان جهانی
با دادن جانی به جهان کار حسین است
سرمایه آزادگی مردی و غیرت
از کوشش و از همت و پیکار حسین است
آن سر که شود شافع ما نزد خداوند
آن سر ، سرِ پر نور گهربار حسین است
هر کس به جهان گشته گرفتارنگاری
عمری است که "ژولیده" گرفتار حسین است
شاعر:ژولیده نیشابوری
خانه ای که سردر آن جای چوب پرچم است
چارچوبش تکیه گاه بانویی قامت خم است
هم چو سلمان اندرونی رفتن این خانه ها
رزق هرکس نیست حرف محرم و نامحرم است
خرج روضه گرفتن از جگر ها می رسد
نوکری با خون دل خوردن همیشه توأم است
اینکه ما نوکر شدیم از ربنای مادر است
مثل عیسی که عروجش از دعای مریم است
دست من که نیست نامت گریه در می آورد
کار خورشید است اینکه روی هر گل شبنم است
یا حسین سینه زن جانم حسین فاطمه است
در قرار سینه زنها پاسخ دم یا دم است
خوب و بد را می خرند این است رسم کربلا
تلخی چای عراق و شهد شکر با هم است
دست از این دامن کشیدن تیرگی می آورد
خوش به حال آنکه چنگ التماسش محکم است
شادی هردو جهان بی تو مرا جز غم نیست
جنت بی تو عذابش ز جهنم كم نیست
در دم مرگ اگر پا به سرم بگذاری
عمر جاوید به شیرینی آن یك دم نیست
حرم قرب خدارا كه دل عاشق توست
طرفه بیتی است كه روح القدسش محرم نیست
بگذار آدمیان طعنه زنندم گویند
هر كه خود را سگ كوی تو نخواند آدم نیست
نیست بر خامشی آتش دوزخ سیلش
از یم اشك غمت هر كه به چشمش نم نیست
تا خدایی خدا هست لوای تو به پاست
زانكه جز دست خدا حافظ این پرچم نیست
هم خدا داند و هم عالم و آدم دانند
كه به جز رأیت عشق تو در این عالم نیست
دوزخ ارزانی آنانكه ندارند غمت
با غمت هیچ مرا زآتش دوزخ غم نیست
ملك هستی همه ماتمكده ی توست حسین
جایی از ملك جهان خالی از این م
خاندان علی و ننگ مذلت هیهات
دامن فاطمی و لکه بیعت هیهات
علم حادثه بردار سفر باید کرد
پای در معرکه بگذار خطر باید کرد
باربربند دگر ترک وطن باید کرد
تیغ برگیر که باتیغ سخن باید گفت
جاده در جاده به دیدار خدا باید رفت
خسته ، پای آبله تا کرببلا باید رفت
طاقت هجر نداری ره هجرت بازاست
پای اگر هست تورا جاده جنت باز است
فصل وصل است گر از فاصله ها درگذرید
ای مجانین حق از سلسله ها درگذرید
سر به شمشیر سپارید که تقدیر این است
شکوه زنهار که تاوان جنون سنگین است
عشق گوید که ازاین مرحله چون باید رفت
بی سر وبی کفن ،آغشته به خون باید رفت
هرکه دارد هوس کرببلا بسم الله
هرکه دارد سر همراهی ما بسم الله
خیمه رانیز د
اي حسيني كه جهان در محنت خون گريد
آسمان بر تو و قبر و وطنت خون گريد
گلشن عشق بود كرببلايت اما
عوض خنده گل اين چمنت خون گريد
بود آخر سخنت زمزمه واعطشا
دل هر سوخته بر آن سخنت خون گريد
جامه پوشيد ترا زينب و هنگام وداع
ديد بر پيكر تو پيرهنت خون گريد
بسكه با نيزه و شمشير به جانت زده اند
هر سر موي تو بر زخم تنت خون گريد
شد كفن كهنه حصيري به تن صد چاكت
زخمهاي بدنت بر كفنت خون گريد
همه از داغ تو گريند ولي باز حسين
ديده تو به يتيم حسنت خون گريد
در شب يازدهم انجمني بود ترا
دل ما از غم انجمنت خون گريد
نيمي از راه بلا را تو بسر پيمودي
عالمي بر سر دور از بدنت خون گريد
زغمت بسكه دل ما و "مويد" خون است
دل آن
ترسم دمی که پرسش اين ماجرا شود
دامان رحمت از کف مردم رها شود
ترسم که در شفاعت امت به روز حشر
خاموش ازين گناه، لب انبيا شود
آه از دمی که سرور لب تشنگان حسين
سرگرم شکوه، با سر از تن جدا شود
فرياد از آن زمان که ز بيداد کوفيان
هنگام دادخواهی "خيرالنسا" شود
باشد که را ز داور محشر اميد عفو
چون دادخواه، شافع روز جزا شود؟
مشکل که تر شود لبی از بحر مغفرت
گرنه شفيع، تشنه لب کربلا شود
صباحی بیدگلی
در کوچه می وزند به شوقش نسیم ها
گل می کنند در نفس او شمیم ها
در دستهاش یاس و انار و کبوتر است
وقتی که می رسند کنارش یتیم ها
بر شانه آسمان اجابت نشانده است
پر می زنند دور و برش "یاکریم "ها
غلطانده است آن شتر سرخ را به خون
تا بیش از این شکسته نگردد حریم ها
از کوچه ها و خاطره هایش گریز نیست
دارد به دل خون جگراز قدیم ها
شیرین تر از عسل به لب قاسمش رسید
وقتی که کشته شد به بلای عظیم! . . .ها!
ای بخت من چو زلف پریشانی ات بلند
شد شام من ز جلوه ی طوفانی ات بلند
من خط به خط ز خواندن تو گریه می کنم
شد ناله ام ز صفحه ی پیشانی ات بلند
خود را در آینه به نیابت ز من ببوس
ای چشم من ز آینه گردانی ات بلند
دزدان هم از ضیافت تو گریه می برند
چیزی اگر کنند ز مهمانی ات بلند
یک جرعه از اذان علی هم به من بده
ای قامت موذن عرفانی ات بلند
هر کس به یک بهانه لبت را کشد به حرف
بادا سرش چو موسی عمرانی ات بلند
از من بپرس چیست لباس سیاه تو
تا سرکنم به صحبت طولانی ات بلند
ترسم به این بهانه روی گوشه ی تنور
گر گویمت که شام زمستانی ات بلند
دلم با كسي جز تو كاري ندارد
نه كاري نه باري قراري ندارد
نفس در هواي بدون حسين
به هستي من سازگاري ندارد
تو ميداني و من خدا هم گواه
كه دل بي شما اختياري ندارد
زمين را خدا خلق ميكرد و گفت
كه بي كربلا اعتباري ندارد
حسين گفتم و روحم ارام شد
كسي انچه را كه تو داري ندارد
دلم را از اينجا ببر تا مزارت
براي تو اقا كه كاري ندارد
منو شوق شش گوشه و يك زيارت
دلم غير از اين انتظاري ندارد
بذكر حسين تطمئن القلوب
جز اين مذهب ما شعاري ندارد
حسن كردي
نقد هستی را خدا بر آل طاها هدیه کرد
تا علی را غنچه ای بی مثل و همتا هدیه کرد
در بهشت آرزو با خلقت نور حسین
عشق را عشق آفرین مفهوم و معنا هدیه کرد
در سپهر عشق و آزادی خدای ذوالجلال
در پگاه نور خورشیدی دل آرا هدیه کرد
باز بحر بیکرانِ رحمت حق موج زد
گوهری از بحر لطف خود به زهرا هدیه کرد
غنچۀ لب های حیدر با تبسم باز شد
زین گل سرخی که بر او حق تعالی هدیه کرد
عرشیان گفتند از عرش برین با فرشیان
گوشوارِ عرشِ خود را، حق به مولا هدیه کرد
من نمی گویم خدا گل داد در دست علی
بلکه می گویم به او باغی مصفا هدیه کرد
تا حسین بن علی چشمان خود را باز کرد
فطرس بی بال و پر را بال زیبا هدیه کرد
با شکوفائیِ خود دلدادگ
مرا با عشق عترت زاده مادر
مرا شیر مَحبت داده مادر
نباشد لَنگ در محشر كُمیتم
كه من از دوستان اهلبیتم
شدم از خردسالی بی اراده
ارادتمند، بر این خانواده
سر این سفره عمری ریزه‌خوارم
ولی نعمت به جز ایشان ندارم
خدا داند كه بر ایشان چه داده‌ست
كه خود هم عاشق این خانواده‌ست
چُنان كعبه سیه‌پوش حسینم
غلام حلقه در گوش حسینم
مرا جز عشق او سرمایه‌ای نیست
به سر جز سایه‌ی او سایه‌ای نیست
نه هر اهل دلی دلداده‌ی اوست
كه مستی‌ها همه از باده‌ی اوست
گر این جا مرثیه خوان حسینم
در آن جا هم سر خوان حسینم
بدو وابسته باشد تار و پودم
و زو باشد همه بود و نبودم
چو این جا انتصابم با حسین است
به فردا هم حسابم با حسین است
خو
گر چه از عشق فقط لطمه زدن را بلدیم
گر چه چندی است که بی روح تر از هر جسدیم
گر چه در خوب ترین حالت مان نیز بدیم
جز در خانه ی ارباب دری را نزدیم
روزگاری است که ما رعیت این خانه شدیم
سجده ی شکر بر آریم که دیوانه شدیم
از همان روز که حُسنش به تجلّی دم زد
از همان دم که دمش طعنه به جام جم زد
از همان لحظه که مهرش به دلم پرچم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
بنده ی عشقم و مجنون حسین بن علی
در رگم نیست به جز خون حسین بن علی
آسمان با طپش ماه تماشا دارد
قطره دریا که شود جلوه ی زیبا دارد
روح در جسم که باشد همه جا جا دارد
عشق با نام حسین است که معنی دارد
تا خدا هست و جهان هست و زمان هست و زمین
شب میلاد ح
عشق سردرقدم ماست اگربگذارند
عاشقان را سرسوداست اگربگذارند
ما واین کشتی طوفان زده ی موج بلا
ساحل ما دل دریاست اگربگذارند
دشت ازهرم عطش سوخته وسایه ی غم
سایه بان گل زهراست اگربگذارند
آب بر آتش لب های عطشناک زدن
آرزوی من وسقاست اگربگذارند
دوش درگلشن مابلبل شیدامی گفت
باغ گل وقف تماشاست اگربگذارند
هرچه گل بود زتاراج خزان پرپرشد
وقت دلجویی گل هاست اگربگذارند
طفل شش ماهه ی من زینت آغوش من است
جای این غنچه همین جاست اگربگذارند
این به خون خفته که عالم زغمش مجنون است
تشنه ی بوسه ی لیلاست اگربگذارند
چهره اش آینه ی حسن رسول الله است
آری این آینه زیباست اگربگذارند
این گل سرخ که ازگلبن توحید شکفت
آبروی چم
برسانند اگر تربت دلداران را
در مي آرند ز هر دلهره بيماران را
همه سرمايه ي يك اهل كرامت كرم است
احتياجي به دِرَم نيست ، كرم داران را
يوسف آن است كه از تخت تنزل نكند
بارها گر بفرستند خريداران را
در بهشت تو چرا حرف جهنم بزنيم
قلم عفو بگيريد گنه كاران را
سر كه گرم است پي كار تو دل هم گرم است
باز دلگرم تو كردند سر ِياران را
كورتر كن گره ام را ، نكند باز كني
وا مكن از سر خود جمع گرفتاران را
گريه تا هست حرام است نماز باران
چه خيالي است بگيرند اگر باران را
بعد از اين پيرهني با يقه ي تنگ مپوش
خون مكن اين جگر سرخ ِهواداران را
*****
رب الارباب شد ، الله صفاتي كه رسيد
شد حسين ابن علي جلوه ي ذاتي كه رسيد
ب
کسی که گشته دردمند، اگر فتد به پای تو
دوای درد خویش را، بگیرد از شفای تو
ایا حسین فاطمه، به عاشقان خود نگر
که می تپد به سینه دل، به عشق کربلای تو
ز کیمیای عشق تو، شده است برتر از طلا
هر آن دل شکسته ای، که گشته مبتلای تو
تو اُسوۀ شهامتی، معلّم شهادتی
خوشا کسی که پا نهد، به مکتب ولای تو
اگر مشام مرده را شمیم تربت رسد
دوباره زنده می شود، ز عطر نینوای تو
وفاست وام دار تو، حماسه یادگار تو
حیات دین ز خون تو، خداست خونبهای تو
اگر که نام مصطفی، هنوز در جهان به جاست
از آن ســـــــر بریدۀ تو هست و از نوای تو
تا خیمه‌ي تقرّب تو پر کشیده ایم
تو نور محض و ما ز تبار سپیده ایم
آقا اگر «مَصارِعُ عُشّاق» کربلاست
در عاشقی به منزل آخر رسیده ایم
با عطر سیب پیرهنت مست می شویم
شیدائی قبیله‌ي عشق و عقیده ایم
دل بر شکوه جنت الاعلی نبسته ایم
وقتی بهشت را به نگاه تو دیده ایم
در بذل جان به راه تو مشتاق تر ز هم
عشق تو را به قیمت جان ها خریده ایم
لب تشنه ایم و در صف پیکار می‌رویم
وقتی که چشمه چشمه حقیقت چشیده ایم
کی دست می‌کشیم از این طوف عاشقی؟
با آنکه صد جراحت شمشیر دیده ایم
جان می‌دهیم و یک سر مویت نمی‌دهیم
در کربلا حماسه‌ي عشق آفریده ایم
هفتاد و دو صحیفه‌ي با خون نوشته ایم
هفتاد و دو کتیبه‌ي در خون تپیده ایم
در
نازِ بی وقفه که بنیاد نمیخواهد که
زلفِ "بر بادده ات" باد نمیخواهد که
بهر از پای در آوردن عشاق خودت
این همه حسن خدا داد نمیخواهد که
در سلوک شب گیسوت همه غش کردند
جلوه ات روی پریزاد نمیخواهد که
«طی ّ این مرحله بی همرهی خضر» رواست
طیّ این مرحله استاد نمیخواهد که
حال که تیغ غمت سر ببُرد با پنبه
سر من تیغه ی فولاد نمیخواهد که
دست بالای سرش صید خودش تسلیم است
آهوی رام تو صیاد نمیخواهد که
کوهکن ها همه جمعند ولی بیخبرند
عشق شیرین تو فرهاد نمیخواهد که
تب من طِبِّ تو را برد زِ یادم گفتی
دردت آهسته بگو داد نمیخواهد که
هفتصد مرتبه یک درهم ما پس دادی!
نوکرت بهره ی مازاد نمیخواهد که
توشه ی زائرت از کیسه ی خ
از روز ازل عاشق و شیدای حسینیم
و گریه کنان غم عظمای حسینیم
ما غرق عزاییم به ما خرده نگیرید
ما چله نشین شب یلدای حسینیم
ما همره این قافله ی پر غم و پر آه
تا شام رسیدیم وَ در پای حسینیم
لبخند در این ماه به لب را ندارد
گر سینه زن زینب کبرای حسینیم
ما گوش ندادیم به جز قصه ی عشقش
مستیم اگر مست زآوای حسینیم
فردای قیامت که همه در پی یاراند
در محضر ارباب به غوغای حسینیم
در پای رکاب پسرش روز ظهورش
هستیم ، گر امروز مهیای حسینیم
او که مثل من هزاران دربه در دارد، رفیق
این محال است از یکی مان چشم بر دارد،رفیق
آن زمانی که درون روضه می آئیم ما
شخص او بر تک تک ماها نظر دارد رفیق
این مرام اوست از ما چشم پوشی میکند
ورنه خوب از حال و روز ما خبر دارد رفیق
این نشستن را میان روضه دست کم نگیر
یک نفس در روضه ها خیلی اثر دارد رفیق
هر چه شد خرج عزایش آسمانی میشود
چای بعد از روضه هم طعمی دگر دارد رفیق
بسکه با ما مهربانی کرد ، انگاری حسین،
بر گنهکاران نگاهی ویژه تر دارد رفیق!
شاهراه بندگی تنها حسین فاطمه ست
بی حسین راه سعادت هم خطر دارد رفیق!
مرهمی بر زخم های قلب مولا میشود
هر که بین روضه هایش چشم تر دارد رفیق
مادرش زهرا برای ما دعا ه
دنیا بدون روضه آقا جهنم است
یعنی بهار نوکری ما محرم است
شکر خدا که خرج عزای تو می شوم
روضه به کار و زندگی ما مقدم است
ما نوکری به شرط نکردیم تا بحال
هر چند سینه از کم دنیا پر از غم است
ما را بدون کوثر اشکت رها نکن
گریه به زخم های شما عین مرهم است
تکلیف چشم های تمامی عاشقان
هر روز گریه به غم آقای عالم است
آقا بیا و نوکرتان را حساب کن
هر چند سهم نوکری این گدا کم است
من سینه چاک هر کس دیگر نمی شوم
تا نوکر توأم لقبم نام آدم است
شاعر:سهیل عرب
یادتان باشد لباس مشکی ام را تا کنید
گوشه ای از قبر من این جامه را هم جا کنید
کاش من در شام تاسوعا بمیرم تا شما
خرجیم را نذر خرج ظهر عاشورا کنید
هم کفن دارم و هم قومی که دفنم می کنند
پس فقط هنگام دفنم یاد آن آقا کنید
از صدای ناله ها و گریه های مادرم
بیشتر یاد غم صدیقه ی کبری کنید
آه من مردم ولی یک کربلا قسمت نشد
پیش مردم مایلم این نکته را حاشا کنید
مرگ من آمد ولی آقا نیامد، حیف شد!
فرصت دیدار را شاید شما پیدا کنید
