اشعار حضرت ابوالفضل العباس (ع)

ای ماه پشت ابرِ خون نشستۀ من

ببین قـد خمیـده و شکستـۀ من

خـزان شـدی ای بهـار آرزویـم

چگونه بـا زینب از داغت بگویم

برادرم ای امیر لشکر من

****

ز داغت ای دسته‌گلِ باغِ امیـدم

ز خیمه بانگ «وامحمدا» شنیدم

کو دست تو تا که دستم را بگیری

زینـب من شــد مهـیّای اسـیری

برادرم ای امیر لشکر من

****

«بنَفَسی اَنت یا اخا» ای مـاه زینـب

برخیز و کن رو سوی خیمه‌گاه زینب

اهل حـرم در حرم، چشـم انتـظارند

برای تو، گلِ اشـک از دیـده بارنـد

برادرم ای امیر لشکر من

امـان ز بـی بـرادری، برادر مـن

دشمن کند هلـهله در برابر مـن

زخم زبان می‌زند به اشک و آهم

رفتی و مـن بی‌عـلمدار سپـاهم

برادرم ای امیر ل

• شنبه
• 11
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 14:19
• نوشته شده توسط
• جواد

من ابـوفاضلم غیـرت کاملم

هدیه بهر حسین جـان ناقـابلم

یا حبیبی حسین نورعینی حسین

****

تا کنم جان فدا با دو دست جدا

ساقـی تشنگـان شـده‌ام از وفـا

یا حبیبی حسین نورعینی حسین

****

ای برادر بیا زود در علقمه

آمده در برم مادرم فاطمه

یا حبیبی حسین نور عینی حسین

****

تـا کـه بـار دگـر بینمت یک نظر

یا اخا پاک کن خون ز چشمان تر

یا حبیبی حسین نور عینی حسین

فانوسهای اشک 3 – حاج اکبر ناظم

منبع:سایت مدایح

• شنبه
• 11
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 15:34
• نوشته شده توسط
• جواد

من ابوالفضلم باجی باب رجادن گتمرم

تـا نفـس وار دَرگـهِ آل عبادن گتمرم

دست دل محکم دوتوبدی دامن دلداردن

میـن امان‌نامـه یازیلسـا آدیمه اغیاردن

آیریلام بر لحظه امکان یوخ حضور یاریدن

وعـدۀ نامحرمـه محـرم سـرادن گتمـرم

****

عمرلردور نفسمه عشقین گوزون گوز قویمشام

سالکم کوی نگاره جان بکف یوز قویمشام

کارنامَمَ دوز محبّت پـایه‌سین دوز قویمشام

گتسه جان نقدی محیط جانفزادن گتمرم

****

مرتضـی اوغلونـدا باجـی قـدرتِ تمیز وار

خلقتاً گل گلدی مطلق خـار زهرآگین خار

سندیروب اوز قیمتین آزاده اولماز جیره‌خوار

خط مشیمدن چخوب خط خطادن گتمرم

شمری خوار اولسون گوروم عباسی ایتدی شرمسار

بـر امان‌نامـه گت

• شنبه
• 11
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 15:36
• نوشته شده توسط
• جواد

تشنه‌لبلـر ناله‌سینـدن دوندی باغریم قانه قارداش

گلدی سینم تنگه رخصت ویرگیدوم میدانه قارداش

****

خیمـه‌ده بـر پـا اولوبـدور شـورش روز قیـامت

گُوسترور بو شورِ شیون حشـرِ اعظمدن علامت

گُل کیمی سولموش سارالمش نوگل باغ امامت

دوندروب بلبل نواسین ناله و افغانه قارداش

****

خُرده قیزلار بیر طرفده هر بیری بیر حاله قالمش

ضعف ایدوب دوشموش نفسدن گُل کیمی سولموش سارالمش

صبریمی داد و فغان و شور شیون الدن آلمش

طاقت صبر قراریم گور گیدوب تالانه قارداش

****

گرچه سولموشدی سوسوزدان بیر سُولان گل‌تک سکینه

اوز غمین یـاددان چخاردوب لیک بلبل تک سکینه

اصغره لایلای دیـردی مـرغ خوشـدل تک سکینه

اوخشیوب آغل

• شنبه
• 11
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 15:39
• نوشته شده توسط
• جواد

این اشک های ریخته اب وضوی ماست

خشک از عطش بیاد شهیدان گلوی ماست

بر نیزه میبرند سری را به اسمان

ان سر به رسم وراه رهایی بسوی ماست

سر خدا که عارف وعامی به کس نگفت

سینه نگاهدار که راز مگوی ماست

بستیم دل به حضرت عباس ودست او

دستی بریده در دو جهان ابروی ماست

جانم فدای مشک تهی مانده عمو

این مشک روز حشر به مولا سبوی ماست

هر چند وصل ماهمیسر نمیشود

زیباتر از وصال همین جستجوی ماست

شاعر: حميد كريمي

• سه شنبه
• 14
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:10
• نوشته شده توسط
• علی

آمدم‌ با چه‌ شتابی‌ ز حرم‌ در بر تو

با امیدی‌ كه‌ ببینم‌ رخ‌ جان‌ پرور تو

سر و مشك‌ و علم‌ و دست‌ تو از هم‌ چو گسست‌

دشمنم‌ گفت‌ كه‌: پاشید ز هم‌ لشگر تو

نیست‌ تقصیر فرات‌ این‌ همه‌ شرمندگی‌ات‌

خشك‌ شد دیده‌اش‌ از ریختن‌ ساغر تو

گر كه‌ از شرم‌ سر از سجده‌ نیاری‌ بالا

پس‌ چسان‌ تیر بر آرم‌ ز نگاه‌ تر تو

از غم‌ مشك‌ ز بس‌ دیدۀ‌ تو خونبار است‌

ریخته‌ خون‌ چو نقابی‌ به‌ رخ‌ انور تو

بیش‌ از این‌ تا كه‌ تو احساس‌ به‌ غربت‌ نكنی‌

مادرم‌ فاطمه‌ آمد عوض‌ مادر تو

شده‌ مجموعه‌ای‌ از خاطره‌ پا تا به‌ سرت‌

یاد حیدر كنم‌ از زخم‌ عمیق‌ سر تو

كمرم‌ راست‌ نگردد ز چنین‌ خم‌ شدنت

‌ با چه‌ رویی‌ بب

• سه شنبه
• 14
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:11
• نوشته شده توسط
• علی

هرگز نمی فهمم چنین مرد رشیدی

با آن همه هیبت چرا با سر زمین خورد

افتاد پای فاطمه از روی مرکب

انگار در محراب خود حیدر زمین خورد

افتادن بی دست بد دردی ست والله

لشکر که دید او از همه بدتر زمین خورد

بر غیرتش بر خورد زینب را ببیند

از فکر این طفلان بی معجر زمین خورد

وقتی زمین افتاد آنجا خوب فهمید

که حضرت زهراچگونه بر زمین خورد

وقتی علمدار حرم از اسب افتاد

دیدند بین خیمه یک خواهر زمین خورد

صد مرتبه از نیزه ها افتاد عباس

هر دفعه که افتاد یک دختر زمین خورد

چون قصه دستان او فهمید مادر

میگفت که چشمش زدند آخر زمین خورد

شاعر: مهدي نظري

• سه شنبه
• 14
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:12
• نوشته شده توسط
• علی

سینه من حرم توست مدد یا عباس

هرچه دارم کرم توست مدد یا عباس

آسمانها ابتدای نقطه سیرت بود

عرش زیر قدم توست مدد یا عباس

بخشش کوهی به کاهی از کرم

ذره ای،لطف کم توست مدد یا عباس

قبله هر عاشق صاحب دلی

طاق ابروی خم توست مدد یا عباس

در کنار کعبه چون تکیه زند

دست مهدی علم توست مدد یا عباس

جای جای بدنت زخم غم عشق بود

اشک شیعه مرحم توست مدد یاعباس

روز محشر شافع سینه زنانت ساقیا

دستهای قلم توست مدد یا عباس

شاعر : میلاد یعقوبی

• سه شنبه
• 14
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:14
• نوشته شده توسط
• علی

بازوی محکم یاری ولایت عباس

یارُ یاور ولی تا به شهادت عباس

توکه بودیُ و چه کردی که امامت فرمود

ساقی آب و وفا، جان به فدایت عباس

تکیه گاه حرم تشنه طاها، افلاک

جا ندارد مگر زیر دو پایت عباس

آبرو دار شده هر که صدایت کرده است

در سرم نیست به جز حال و هوایت عباس

پسر ام بنین علقمه ثابت کرده

خود زهراست هوادار وفایت عباس

من کیم؟! مادر سادات شده مشتاقت

بر روی چادر خاکی شده جایت عباس

دستهایی که جدا شد به خدا می گیرد

دست دلسوختۀ درد و بلایت عباس

نام سقا که بیاید خود آقا باید

بین ما ناله کند، جان به فدایت عباس

شاعر: حسین ایمانی

• سه شنبه
• 14
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:19
• نوشته شده توسط
• علی

ابالفضل پشتُ پناه حسین(ع)

علمدار دین، تکیه گاه حسین(ع)

امید رقیه، وزیر حرم

شکوه علی در سپاه حسین(ع)

تویی خالق عاشقیُ ادب

چه خوش صورتی قرص ماه حسین(ع)

اگر چه بریدند دست تو را

گرفتی دو دستم به راه حسین(ع)

تو حلال هر مشکلی، بی گمان

شده روضه خوان تو آه حسین(ع)

زمین خوردی وُ خورد شده پشت شاه

زمین گیر شد خیمه گاه حسین(ع)

پس از تو پر از آهُ دل شوره شد

و شد عصر سرخ و سیاه حسین(ع)

و گهواره و گوش پاره شدند

دو جامانده ناب جاه حسین(ع)

در این روضه، آقاست مهمان ما

به گو العجل در پناه حسین(ع)

شاعر : حسین ایمانی

• سه شنبه
• 14
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:17
• نوشته شده توسط
• علی

در علقمه صدا به صدا هم نمي رسد

آخر چرا اميد و پناهم نمي رسد

بيرون خيمه منتظرش مانده ام ولي

باور نميكنم به نگاهم نمي رسد

اين جا به روي من همه شمشير مي كشند

وقتي به داد و ناله و آهم نمي رسد

دشمن به فكر حمله فتاده است تا شنيد

عباس من به جمع سپاهم نمي رسد

گفتم به زينبم كه زمان اسارت است

ديگر به خيمه ها گواهم نمي رسد

كم كم غروب روز دهم مي رسد ز راه

اما زمان رويت ماهم نمي رسد

من گريه ميكنم همگي خنده مي كنند

در علقمه صدا به صدا هم نمي رسد

شاعر: محمد حسن بيات لو

• سه شنبه
• 14
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:21
• نوشته شده توسط
• علی

قلم به دست شدم تا ز دست ها بنویسم
غریب وار پیامی به آَشنا بنویسم
نرفته یک غمم از دل غمی دگر رسد از ره
به خانه ی دل تنگ و برو بیا بنویسم

غریبی من و دل را کسی چه داند و بهتر
که مویه های غریبانه با رضا بنویسم
پی رضای رضا بودم و به خویش بگفتم
روم به طوس، در آنجا ز کربلا بنویسم
به یاد کودکی و درس و مشق و مدرسه افتم
به تخته مشق ز بابا و طفل و آ بنویسم
چه کودکانه و خوش باورانه بود و فسانه
نه آبی آمد و نی باد پس چرا بنویسم؟
به یاد قامت سقا و دست و همت سقا
رسا اگر چه نگویم ولی رسا بنویسم
گهی ز پشت حسین و گهی ز فرق ابوالفضل
یکی یکی بشنیدم دو تا دو تا بنویسم
به فرش خاک بیابان به عرش نیزه ی دونان
تنی جدا

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 12:58
• نوشته شده توسط
• علی

عاقبت لشگری ازتیر گرفتارش کرد

به زمین خوردن درعلقمه وادارش کرد

اولین مرتبه اش بود نشد برخیزد

تن بی دست خجالت زده از یارش کرد

دستش افتادونیفتاد علم از دستش

رحم الله به شیری که علمدارش کرد

ترگ خشگ لبش رو نمی انداخت به آب

غم چندین لب تاول زده ناچارش کرد

آبرو درخطرومشک به دندانش بود

تیر نامرد به یک طفل بدهکارش کرد

گرچه خم شدکمرکوه ولی فایده داشت

سجده برهمت دریایی ایثارش کرد

سردرهم شده اش راسرنیزه بستند

زخمش انگشت نمای سربازارش کرد

شاعر:حمید کریمی

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:00
• نوشته شده توسط
• علی

گر جگر خشک شود، خشکی لب ها حتمی ست

رفتن ناله ی لب تشنه به بالا حتمی ست

آب اگر یافت نشد، مرگ ربابِ بی شیر

بر سر درسِ جگر سوز الفبا، حتمی ست

قطره ی آب اگر نذرِ سر او بکند

بر علی اصغرمان معجزه ای سا، حتمی ست

بدنِ غیرت اگر که عرق سرد کند

خیس تب هم بشود، شعله ی رگ ها حتمی ست

دختر شاه بخواهد، احدی مانع نیست

طلب آب کند، حلّ معما حتمی ست

العطش باز اگر بر جگری لطمه زند

مشک اگر پاره شود، مُردن سقا حتمی ست

آب اگر موج زند باز هم ایمان دارم

این که او لب نزده بر لب دریا حتمی ست

بی کُله خود اگر بر سر او ضربه زنند

از روی اسب، زمین خوردن آقا حتمی ست

ناله ی ابنیَ العباسِ زنی ثابت کرد

این که او

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:04
• نوشته شده توسط
• علی

سد پولادین دشمن را شکـسـت

تا به قلب آب دریا یافت دست

آب بر آن شــد که طنــــازی کند

خواست تا با هستیش بازی کند

موج دریا گرد آن لب تشنه گشت

وز فراز گردن مرکب گذشت

بوسـه زد پیوسته او را بر رکاب

کی لبت عطشان منم من آب آب

من که مهر دختر پیغمبرم

از گلوی تو به تو تشنه ترم

ای لبــت کــوثر ز دریا رخ مپوش

تا به من آبی دهی آبی بنوش

بس که موج بحر پایش را فشرد

خم شد و دستی به زیر آب برد

ناله از دل بر کشید ای آب سرد

ایتقدر بیهوده گرد من نگرد

هستی دریــا بـود در مشت ما

بحر جوشید از سر انگشت ما

گر چه از بی آبیم سوزد نفس

آب من بگذشتن از آب است و بس

آب سرد من بود در جام دوست

آنچه را من تشن

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:06
• نوشته شده توسط
• علی

اگر به جلوه برآید نگاه محشر تو

تمام سجده نمائیم در برابر تو

خدا برای خودش آفرید حیدر را

تو را برای علی زاده است مادر تو

مُرید معرفتت گشته اند عرض و سماء

دلیل مستی افلاکیان ز ساغر تو

به روز حشر که دستت کند شفاعت خلق

چقدر فخر نماید به تو برادر تو

ز حجم کوچک قبر تو می شود فهمید

عجب بلای عظیمی رسیده بر سر تو

ز روی نیزه سرت بود سایبان حرم

به پشت گرمی تو خطبه خواند خواهر تو

خدای وعده بدادست و وعده اش حق است

که هیچکس نرود نا اُمید از در تو

نگاه خیره یک دختر سه ساله هنوز

پر از گلایه بود رو به سوی منظر تو

دوباره جلوه کنم روز تا شوم دلگرم

که بازمانده به بند بلا کبوتر تو

ز شکر عشق نداری

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:09
• نوشته شده توسط
• علی

غزل میگفت سقا دست هایش

زمین افتاد یکتا دست هایش

چگونه نشکند پشت برادر؟؟

که تن یک جا و یک جا دست هایش

فدای جان پر درد تو زهرا

که می گفتی :خدایا؟دست هایش

به حسرت عرشیان دیدند آَن روز

بغل کرده خدا را دست هایش

به گردابی ز نامردی این قوم

ز پا افتاده حتی دست هایش

اگر آن روز افتادند بر خاک

سرا پا مانده دین با دست هایش

ابالفضل آن علمدار دلاور

پناه ماست فردا دست هایش

شاعر:فتانه افرسی نیا

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:13
• نوشته شده توسط
• علی

اصلا تو افريده شدي محض دلبري

اي شاهكار دست خدا وه چه محشري

بالا بلند قد تو قامت قيامت و

شايسته شنيدن الله اكبري

تو يك طرف و هر چه سپاه است يك طرف

در يك كلام اينكه ابالفضل حيدري

اوج غرور دشمنتان در غلاف شد

تا دست سوي قبضه شمشير مي بري

قصد نبرد با صف دشمن نداشتي

تا مثل اب خوردن از انها سر اوري

ابرو گره نزن كه زمين لرزه ميشود

در زير پات، روي هم افتند لشگري

چشمت،خودش سپاه تنومند زينب است

روز سپاه كفر ز ترس شما شب است

تازه كنار علقمه فهميده ميشود

اين برق چشمها چقدر ديده ميشود

زيراب چشمهاي قشنگ تو را زدند

از بس شبيه تيغ درخشيده ميشود

اتشفشان غيرت سنگين چشم تو

با تيرهاي حرمله خشكيد

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:19
• نوشته شده توسط
• علی

سقا کریم بود و خدایش کریم تر
در اوج خشم گاهی و گاهی رحیم تر
فرش مسیر علقمه اش بال جبرییل
بال و پر دوباره فطرس گلیم تر

از لابلای زلف پر از عطر یاس او
هر صبح زود ردِّ حضور نسیم ، تر
ابرو کشید درهم و وقت غضب رسید
حالا عذاب اهل شریعه الیم تر
وقتی زکات بندگی از خود گذشتن است
چشمش برای این قضیه یاکریم تر
با لمس دست های تو با بوسه های خویش
موسی به طور علقمه میشد کلیم تر
ذبح عظیم کرببلا را نشانه داشت
از انکسر عبور داده شد و شد عظیم تر
زینب چو دید دست تو بر روی خاک گفت
یادش بخیر مادر ما آن قدیم تر
از شرح حادثه بنظر میرسد چنین
تیری شده به عمق نگاهی مقیم تر
باران تیر لحظه به لحظه شدیدتر
اوضاع مشک لحظه ب

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:21
• نوشته شده توسط
• علی

صحنه را چشم خدا غمزده رؤیت میکرد

دشت را حال تو صحرای قیامت میکرد

ماه ، از بسکه سراپای تو بوسیدن داشت

تیر با تیر سر بوسه رقابت میکرد

در مصاف تن بی دست تو هرکس که رسید

کاش تنها به دو سه ضربه قناعت میکرد

جهلشان تا به کجا بود که هر ملعونی

پیش از ضربه زدن نیت قربت میکرد

زخم یک دو سه و صدها و هزاران،آنقدر

که تنت داشت به درد همه عادت میکرد

آب در داغترین روز ازل تا به ابد

به ترک های لبت داشت حسادت میکرد

از همان خیمه تو دستور اگر می دادی

که:به این سمت بیا،آب اطاعت میکرد

ساقی مشک به دوشي به دل آب زده!

تشنه جان دادنت از عشق دلالت میکرد

داغت آنقدر بزرگ است که کم آوردیم

کاش اینبار خدا ذکر

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:24
• نوشته شده توسط
• علی

تیر بر مشک زدند و ز جفا خندیدند

یکصدا در همه ي کرب و بلا خندیدند

تا بسوزند دل فاطمه و اُمّ بنین

پایکوبان همه با ساز و نوا خندیدند

تا که زیبایی چشم قمر از هم پاچید

همره حرمله اولاد زنا خندیدند

سر او خرد شد از ثقل عمود آهن

تا که دیدند سرش گشته دو تا خندیدند

تا شنیدند حسین "انکسر ظهری" گفت

به زمین خوردن شاه شهدا خندیدند

ضمن تبریک به هم ، سوی حرم میرفتند

قوم محروم ز شرم و ز حیا خندیدند

وقت پاره شدن گوش یتیمان حرم

نا کسان بی خبر از قهر خدا خندیدند

شاعر:صابر خراسانی

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:34
• نوشته شده توسط
• علی

ای دل مددی آمده ام بر در عباس

تا بوسه زنم بر حرم اطهر عباس

باب قمر هاشمیان باب بهشت است

نازم به تجلای رخ انور عباس

بر سلطنت و کاخ نشینی چه نیازش

در شهر وفا هر که شود نوکر عباس

گر تشنۀ فیضی به در ساقی عشق آی

تا مست شوی تا ابد از ساغر عباس

دل های حزین نغمۀ یا فاطمه دارند

بر گوش رسد زمزمۀ مادر عباس

داغ غم سقا به دل ام بنین است

سوزد جگرش چون دل پر اخگر عباس

می گفت عمود حرم دین پسرم بود

هر چند شکسته به عمودی سر عباس

شاعر:ولی الله زنجانی

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:39
• نوشته شده توسط
• علی

اشک فرات بود ز مشکت چکیده بود

یا خیسی خجالت دست بریده بود

یک تیر چشمه از دل مشک تو باز کرد

یک تیر اشک چشم تو از هم دریده بود

حی علی الفلاح تو ادرک اخا بود

در ظهر رکعتی که قیامت خمیده بود

دیدی که سمت دشت نگاه تو از عطش

رنگ از رخ تمام غزالان پریده بود

دیگر زبان تشنگی اش بند آمده

حتماً سکینه واقعه ها را شنیده بود

حتی فرات گوشۀ چشمی کبود داشت

این ها همه به احترام حضور شهیده بود

نفرین به حاملان امان نامه كرده ای

این هم یك از هزار صفات حمیده بود

دشمن ستمگری به نهایت رسانده است

حتی خدا شریك تو در این عقیده بود

آیا فراز نیزه فقط صبر می كنی ؟

خاری اگر به پای یتیمی خلیده بود

شاعر:محمد

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:41
• نوشته شده توسط
• علی

ماه گیسوی پریشان بلندی دارد

نخورد چشم ولی زلف كمندی دارد

یك بنی‌هاشم اگر عاشق روی مه اوست

راه می‌افتد و "صد قافله دل همره اوست"

دل این ماه اسیر لب خورشید شده

بیشتر از همه غرق تب خورشید شده

آب آن روز دل ماه مرا شاد نكرد

"یاد باد آن كه ز ما وقت سفر یاد نكرد"

ماه آن روز دل شعله ورش را برداشت

سینۀ سوخته و چشم ترش را برداشت

بار هفتاد و دو دل باخته بر دوشش بود

زیر سنگینی دنیا كمرش را برداشت

راه افتاد كسی كه دل دریا را برد

عشق، این توشۀ راه سفرش را برداشت

ترك تشنگی سرخ عطش بر تن خاك

كوه شمشیر غرور پدرش را برداشت

آب در دست هبل بود ولی ابراهیم

آمد از راه دوباره تبرش را برداشت

نكند این

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:47
• نوشته شده توسط
• علی

نسیم روضه وزیدن گرفت در مویت

غروب می چکد از تارهای گیسویت

کنار خیمه به من رو زدی چگونه شده است

کنار علقمه افتاده بر زمین رویت

هنوز هم که تو در فکر احترام منی

بس است این همه سختی مده به بازویت

کجاست جای لبم روی ماه پیشانیت

چقدر فاصله افتاده بین ابرویت

چه عطر یاس نجیبی گرفته ای انگار

نشسته مادر پهلو شکسته پهلویت

شاعر:حسین رستمی

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:48
• نوشته شده توسط
• علی

هر وقت دلش هوای دریا می کرد

با پرچم یا حسین نجوا می کرد

هر جا گره ای به ریسمانش می دید

با گریه توسلی به زهرا می کرد

خوشبخت ترین عموی دنیا می شد

وقتی که رقیه را تماشا می کرد

تا صورت هم چو ماه او می تابید

جبریل ((و ان یکاد...)) بر پا می کرد

آن روز ولی هوا کمی ابری بود

ابلیس بساط خود مهیا می کرد

مردی که تمام زندگی را یک جا

همراه دو دست نذر مولا می کرد

در پای فرات تشنگی را گم کرد

او حکم شهادت خود امضا می کرد

محبوب ترین عموی دنیا برگرد

فریاد غزل بود که غوغا می کرد

شاعر:سمانه تیموری

• پنج شنبه
• 16
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 13:50
• نوشته شده توسط
• علی

آرزومونه با یک پرچم سرخ یا حسین
با همه سینه زنات بیایم تا بین الحرمین
تو کوچه پس کوچه های کربلا دم بگیریم
تو مقام اکبرت شور محرم بگیریم

جوانان بنی هاشــــم بیـــــاییــد 2
علی را بـــر در خیمـــه رسانید2
چی می شه سینه زنون تو کربلا گریه کنیم
توی هر گذر به یاد بچه هات گریه کنیم
بخونیم نوحه به یاد لاله های پر پرت
بزنیم سینه کنار قتله گاه اصغرت
بخونیم در تب و تاب به یاد طفل رباب
وای وای به کربلا آب روان قیمت جان شد2
حنجر اصغر هدف تیر و کمان شد2
چی میشه همه با هم یک شب بیام تو کربلا
بخونیم نوحه به یاد امیر سر جدا
یاد دسته های قلم بر سر و سینه بزنیم
روی سینه یاد نوحه سکینه بزنیم
یاد دست های قلم بگ

• شنبه
• 18
• شهریور
• 1391
• ساعت
• 03:46
• نوشته شده توسط
• جواد

با غيرتي که سخت دچار سوال آب
مي رفت سمت حادثه ي قيل و قال آب
دريا اگرچه جرعه اي از چشم هاي او
او دادخواه ِ مقتدرِ احتمال آب
ديگر به جز غرور ترک خورده اي نبود
ديگر نداشت طاقت اسمِ محال آب
مي رفت انتقام خدايان تشنه را
با دستهاي خويش بپرسد ز حال آب
درد کمي که نيست جگرهاي تفته را
تسکين شوي مدام به فکر و خيال آب
رگ هاي غيرتت همگي تشنه تر شوند
در حسرت رسيدن رگ هاي کال آب
□□□
آمد کنار فلسفه ي بي دليل نهر
خم شد به روي ثانيه هاي روال آب
دستي در آب برد و پياپي نگاه کرد
"خود" را نديد در خنکاي زلال آب
: _ [ تنها به قصد تشنگي عشق آمدم
حتي اگر که مُردم خونم حلال آب ! ]
□□□
آن روز کينه ورزيِ سم خورده ي کوير

• دوشنبه
• 6
• بهمن
• 1393
• ساعت
• 10:56
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

ببين تاب دلش شد آب ،بي تو
دگر زينب( ع) ننوشد اب بي تو
تو رفتي وزبعد رفتن تو
ندارد لشکري ارباب بي تو

شاعر : مهدی عظیمی

• یکشنبه
• 30
• شهریور
• 1393
• ساعت
• 02:42
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

هواتو کردم، یاد صحنت افتادم باز هواتو کردم
تا کی صبوری، ببار بیام آروم بشه یه ذره دردم
هوایی می شم، تا یاد پرچم رو گنبدت می افتم
چقدرباگریه، زُل به ضریح زدم فقط حسین می گفتم
دیگه صبرم سر اومده، دعوتم کن تا نمردم
میام آدم می شم ارباب، به ابالفضل قسم خوردم
مرگ یه بار، شیون یه باره، بشکن و از نو بسازم
جَلد گنبد سقّام کن، بده تو حرم پروازم
آقام آقام حسین
ازم بریدی، حق داری بگی بِرَم تو ازم بریدی
فقط یه امضا، چی شد بهمن نو بترسید و دست کشیدی
نذار بمونم، نبار تو این جداییا کم کم بپوسم
نده عبابم، ببار بیام ضریح جدیدتو ببوسم
بیا گداتو دعوت کن، منتظر یه اشاره س
بره از این خونه مُرده، بره حیرون و آواره

• یکشنبه
• 6
• مهر
• 1393
• ساعت
• 15:52
• نوشته شده توسط
• محمد